Dulden jullie tegenspraak van (jullie) kinderen?
Het valt me op dat kinderen zoveel tegenspraak en commentaar geven, mijn eigen (jonge) kinderen inclusief (hopelijk alleen naar ons en niet naar andere volwassenen). Ik durfde dit toen ik jong was (en zelfs niet als puber) echt niet. Ik tolereer het dan ook niet als mijn eigen kinderen dit doen, maar op de een of andere manier krijg ik ze maar niet duidelijk gemaakt dat dit een soort van gebrek aan respect is. Je mag best een andere menig ergens over hebben, maar dit zeg je dan op een nette, fatsoenlijke manier. Je geeft niet overal commentaar op en blijft je ouders (de juf, de leider van de voetbalclub enz.) niet tegenspreken.
Wat vinden jullie hier van?
Charrie
Helemaal mee eens.
Precies charrie
dat lijkt me de meest realistische kijk
Puck
"Pffff...Volgens mij heeft Anders weer eens een stokpaardje van stal gehad. Slaat helemaal nergens op in deze discussie, dus laten we hier de discussie maar niet verder over door laten gaan en gewoon over het dulden van tegenspraak hebben zoals alle anderen in dit draadje dat heel goed begrijpen van elkaar. "
Puck, ik zou het fijn vinden als je voor jezelf praat en niet 'alle anderen' erbij haalt om je punt te maken. Zo sluit je Anders buiten. Vind ik niet prettig, het is een open forum. je kunt ook niet op haar reageren, of vind je het vervelend als anderen dat wel doen?
Mooi gezegd charrie
Helaas is dit draadje door sommigen anders geinterpreteerd en is het een andere richting opgegaan, maar ik ben het helemaal met je eens. Dit is waar het hier ook om gaat!
Tegelijk gepost
mijn posting slaat dus niet op de laatse reactie van Charrie...
Charrie
Net als ik niet hoef te reageren op iemand geldt dat ook voor anderen. Prima om te zeggen dat jij het niet fijn vindt, maar voel je vooral niet aangesproken als ik het over "alle anderen" had. Tot het moment van de eerste posting van Anders zat iedereen in dit draadje (dus alle anderen) op 1 lijn en dat is het waar ik op doelde. En aangezien het een open forum mag ik ook zeggen wat ik ervan vind, ook al vind jij dat niet prettig. En als anderen wel op Anders willen reageren dan is dat hun goed recht, daar heb ik geen enkel probleem mee.
Meidenmoeder
Je vraagt of anderen tegenspraak dulden, maar eigenlijk bedoel je de toon waarop. Dat zijn m.i. 2 heel verschillende dingen. Ik leerde mijn kinderen (die nu al ruim over de 20 zijn)al dat ze hun eigen mening mochten hebben, dat ze die ook mochten uiten, maar dat dat wel beleefd en respectvol moest gebeuren, ongeacht naar wie. Ze hebben ook geleerd dat je met de juiste toon veel meer bereikt dan wanneer iemand een grote mond opzet. En ik merk dat ze daar, nu ze volwassen zijn, veel profijt van hebben. Dus ja, tegenspraak mag, maar wel op een goede manier. Waar ik zelf echt allergisch voor ben is doorzeuren, dat mag van mij niet 
Normale manier
Mijn dochter heeft twee manieren van tegen spreken, een gegrondde reden, dus zij is het er niet mee eens en heeft daar een goede reden voor en gewoon dwars zitten/pesten. Het laatste doet ze meestal in het bijzijn van leeftijdsgenoten om stoer te doen.
Heeft ze een goede reden wil ik die wel horen en als ik gelijk heb dan kan ik het ook uitleggen aan haar en andersom, heeft zij gelijk geef ik dat ook rustig toe. Als zij dit ook op school of bij anderen doet zal zij daar vanzelf reactie op krijgen en soms zal het positief zijn soms negatief. ALs ze het maar niet brutaal zegt maar op normale toon, anders weet zij dat ik het gesprek beëindig tot zij weer normaal met mij kan praten, ik ga dus op negeer stand.Zo leer ik haar dat zij niet alles zomaar hoeft aan te nemen wat iemand zegt maar wel moet luisteren naar de mening van een ander en de uitleg waarom iets is zoals het is en zij weet dat praten altijd kan maar wel op een normale manier.
Vroeger gebeurde het vaak dat zij harder begon te praten en zelfs begon te schreeuwen en ik dan uiteindelijk net zo hard mee deed.
Wat betreft geen tegen spraak als iemand zegt je onderbroek uit te moeten doen, dat valt bij mij onder voorlichting, de normale dingen waarvoor je een kind al vroeg voor waaarschuwd. IK heb haar altijd ingeprent dat het haar lichaam is en zij de baas erover is en zeker niets hoeft te doen wat zij niet wil.Dat staat bij mij los van het geven van tegenspraak.
Ik duld het wel, omdat
Ik heb misschien wel een overdreven goed geheugen ofzo, want jullie schijnen hier geen last van te hebben, maar ik kan nog zo de enorme frustratie oproepen die ik als kind/jongere voelde als mijn vader of een leraar absoluut geen tegenspraak duldde. Die duldde mijn vader overigens nooit. Terwijl je toch echt wel eens goede redenen of argumenten kunt hebben, zelfs als kind. Daar wilde hij gewoon zelfs niet naar luisteren. Zo'n gevoel van onrecht gaf me dat! Herinneren jullie je dat niet? Voor mij is het reden mijn kind wel toe te staan tegen te spreken, mits met argumenten. Dat gaat (nog) niet altijd goed, het is iets dat je ook moet leren. Dus mondde het voorheen, en soms nog wel eens, uit in gezeur of geschreeuw. Dat keur ik ook af, maar probeer hem dan uit te leggen en te trainen hoe hij het dat wel aan moet pakken, hoe volwassenen dat doen (meestal). Ook naar leraren toe mag het van mij, mits ook netjes en met argumenten. Leraren kunnen ook heel onredelijk zijn hoor.
Nee, want die herinnering heb ik niet
ik mocht gewoon mijn zegje doen, en als ik op school een halsstarrige leraar had namen mijn ouders het voor mij op als ze vonden dat ik gelijk had. (helaas voor de docent was dat nog wel eens het geval)
Ik wel
Ik kan me nog wel heel goed herinneren hoe machteloos ik me als kind voelde 'omdat er niet naar kinderen geluisterd hoefde te worden'. Op school niet (bij de nonnen) en thuis al helemaal niet. Er was geen interesse in wat kinderen wilden, dachten, voelden, vonden. Mijn ouders zijn zelf natuurlijk ook zo opgevoed, zij zijn van voor de oorlog.
Ik van bouwjaar midden jaren '60 trouwens, misschien maakt dat nog uit. Het enige wat ik later wilde worden was: groot. Ik heb de vlag uit gehangen toen ik 18 werd, en toen ik 21 werd helemaal.
Die machteloosheid heeft alle keuzen bepaald voor de rest van mijn leven: mijn werk, vrijwilligerswerk, opvoeding, keuze voor vrienden en mijn man.
Zolang ze me geen grote bek geven
zolang ze me geen grote bek geven dult ik tegenspraak. Het gaat me vooral om de manier waarop ze praten.
Mijn kinderen zijn gelukkig vrij rustig en voor rede vatbaar. Dat laatste ben ik ook hoor, want net als 'groene specht' werd tegengas vroeger bij mij thuis ook nauwelijks geduld.
