Dulden jullie tegenspraak van (jullie) kinderen?

Nee niet tolereren

De combinatie van mijn boze blikken (ik tolereer het ook niet) en hun makkelijke karakter heeft er voor gezorgd dat ik zelden of nooit een grote mond heb gehad van de kinderen. Doorgaan met klieren ook al zeg ik stop, dát doen ze wel. Maar tegenspreken, nee nauwelijks. Misschien ben ik er altijd heel duidelijk in geweest. Mijn reacties waren echt niet mis te verstaan.

Als puber gaan ze nu wel meer en meer hun eigen mening verkondigen en expres lekker tegen mijn mening in, maar niet op een onfatsoenlijke manier.

Ik doe vast een heleboel dingen fout in de opvoeding maar ik hoop straks aan het eind een paar fatsoenlijke volwassenen af te leveren en daar doe ik wel mijn best voor! Ik vind het wel belangrijk dat ze mogen zeggen wat ze vinden maar ze weten dat ze dit op een normale manier moeten doen. Inmiddels zijn ze experts in het discussieren! En daar vind ik niks mis mee.

Maar, noem eens een voorbeeld?

Idd de toon

is heel belangrijk, maar als mijn 4 jarige het niet met mij eens is mag ze dat best zeggen. En soms heeft ze ook gewoon gelijk.
Brutaal houd ik helemaal niet van, maar gewoon je mening geven mag altijd.

Toon waarop

Het gaat er inderdaad om HOE het gezegd wordt, maar ook hoe vaak. Zo moest ik bijvoorbeeld vanmorgen een roep begeleiden tijdens het groepslezen en één van de kinderen maakte een foutje. Ik vroeg hem het nog eens te lezen en weer maakte hij hetzelfde foutje. Ik wees hem erop dat hij geluid zei i.p.v. luid maar hij zei dat hij wel luid zei. Nee, zei ik, je zei geluid. Vervolgens zei hij weer dat hij wel luid zei. en dit op een erg onaardige toon. Hij zei het nog een keer en toen ik vertelde dat ik het niet fijn vond dat hij zo tegen me deed keek hij me met grote ogen aan. Een ander kind was aan het mopperen, want "ik moet altijd als laatse lezen" (terwijl dit helemaal niet zo is) op een zeurderig toontje. Mijn eigen kindern kunnen bijvoorbeeld ook altijd nog even lekker doorgaan, terijwl ik heb gezegd dat ik er nu niets meer over wil horen.

Nou vlinder

ik weet niet eens of het kindzijn er wel zo veel mee te maken heeft bij het jongetje dat jij beschrijft. Een volwassene die zoveel commentaar op alles levert hoef ik ook niet over de vloer .
En dat is volgens mij ook de crux hierbij: als je kind je aanspreekt op een manier die je niet leuk vindt, laat je dat weten. Daar hoef je niet van alles bij te halen over 'afgeleverd aan maatschappij'/'kind mag niet tegenspreken' etc etc. Want van een volwassene zou je het ook niet leuk vinden. Dus zeg je net als in de haaibaaiendraad (offtopic): 'ik zou het fijn vinden als je dit wat vriendelijker zou vragen (cq zeggen)' ((c) Tihama).

Een kind is een kind

Een kind is geen volwassene, maar wel een mens met een eigen mening. Die van mij mogen die ook best uiten en ze mogen het gerust met me oneens zijn (dat zijn ze ook regelmatig). Brutaal gedrag tolereer ik niet, maar dat staat los van het kind-zijn.

Tegenspraak lijkt volstrekt normaal geworden

Als ik naar mijn leerlingen kijk, lijkt het alsof tegenspraak geheel de norm is geworden. Ik moet elk jaar weer aan de nieuwe lichting uitleggen dat er nette en minder nette manieren zijn om uit te drukken dat je het ergens niet mee eens bent. En dan in de loop van het jaar heel vaak herhalen. En als ik zie hoe kinderen tegen hun ouders praten bij rapportavonden, sla ik vaak stijl achterover. Soms zeg ik er zelfs iets van, dat ontglipt me dan, maar meestal laat ik het maar zitten.
Mijn eigen dochter is drie en kan al heel brutaal zijn. Ik pik dat niet, ze moet dan op de gang tot ze op een vriendelijke toon kan praten. Echt rare woorden kent ze nog niet, maar het gaat inderdaad geheel om de toon.
Ik vind het met respect benaderen van anderen ontzettend belangrijk, en daarbij draait het niet primair om volwassene-kind. Ik moet als ouder en als docent mijn kind/leerlingen ook respectvol benaderen. Wat je zaait, zul je oogsten. Maar het einde lijkt wel eens een beetje zoek - ik word vast gewoon oud. Komt nog bij dat mijn leerlingen vaak niet uit de meest welopgevoede kringen komen, natuurlijk, maar ik zie het ook in de supermarkt en de bibliotheek.
Groetjes
Massi

Ik deel tihama's verwarring

over het begrip tegenspraak. Hoewel het ook wel eens minder mag (jongste's standaardantwoord op alles is: ja maar...) vind ik het ook prettig als kinderen gefundeerd tegenwerpingen kunnen maken, mits van toepassing. Als het een sport wordt om een tegenreactie te geven, dan ben ik er snel klaar mee. Of zoals echtgenoot zegt: "Jij bent een puber, jij hébt geen mening." Aan de andere kant is het ook goed als ze leren dat je soms een stapje terug kunt doen, ook al heb je gelijk. Niet eens zo zeer altijd maar uit respect of om de sfeer te bewaren, maar ook omdat stilzwijgend je gelijk halen ook heel erg veel voldoening kan geven. Leuk voorbeeld. Middelste had op school een oplawaai tegen zijn bril gekregen waardoor hij hem moest afzetten. Er kwam een proefcito op het digitale schoolbord aan en hij probeerde een paar maal jufs aandacht te trekken om te zeggen dat ie er niks van kon zien. Juf wilde hem niet aan het woord laten, nee, je moet nu zelf de toets maken, en nee ik wil niets meer horen. Knap lullig voor juf toen zoon woest gokkend maar 1 vraag goed had. Zoon zag de humor er iig wel van in.

Ja maar, ja maar, ja maar

Tegenspraak in de zin van een eigen mening hebben en die ook uiten of ergens de discussie over aangaan vind ik prima zolang het maar op een normale toon gaat. Maar als éénmaal beslist is hoe of wat dan heb ik er een grondige hekel aan als er wel 4x "ja maar..." achteraan komt en je 4 keer de beslissing blijft herhalen. Díé tegenspraak duld ik dus niet. Vooral oudste heeft er een handje van om overal zijn eigen mening de boventoon te laten voeren en moet nog echt leren dat niet iedereen daar van gediend is en dat hij gewoon soms moet luisteren en accepteren dat hij even geen inbreng heeft (bijv. school, juf bepaalt wat er gebeurt)

Juist puck

Dat is nu precies wat ik bedoel!

Tegenspraak en tegenspraak

Mijn kinderen mogen als ze het ergens niet mee eens best op een rustige en beschaafde toon hun mening uiten of een vraag stellen als ik wat tegen ze zeg. Daar heb ik echt bezwaar tegen. De toon is daarin wel heel cruciaal.

Echter eindeloos tegenwerpingen maken of eindeloos in discussie gaan is niet de bedoeling. Ze moeten af en toe gewoon doen wat hun gezegd wordt. Ik vind "omdat ik het zeg" of "daarom" dan ook wel reden genoeg in bepaalde gevallen.

Verder verschilt het ook per leeftijd. Met een kleuter ga ik minder snel in discussie dan met een puber maar van een kleuter verwacht ik weer minder begrip dan van een puber. Ik vind wel dat bij wat oudere kinderen je hun ook meer de gelegenheid moet geven hun mening te uiten maar tegelijk verwacht ik dan van hun ook meer verantwoordelijkheid dat dit op een beschaafde manier gaat en dat ze begrip opbrengen voor mijn zienswijze.

Constante tegenwerpingen zijn heel vermoeiend en af en toe met het gewoon gaan zoals ik zeg dat het moet gebeuren ook al zijn ze het er niet mee eens. Dan ben je het er maar in stilte niet mee eens.

Maylise

Ha!

Ik haalde het gisteren nog aan in een nostalgische bui met mijn kinderen. Die hebben ook zo'n moeite gehad met dingen vrágen. MAM! Drinken! Eeeh........hóe vraag je dat??? Mam? Mag ik alsjeblieft wat drinken? En dan natuurlijk nog fase twee: dan kun je "nee" als antwoord krijgen, ha ha ha. Dát heeft echt lang geduurd voordat ze dat doorhadden. Maar Ik Vráág Het Toch? Tuurlijk schat. En ik zeg nee
Respectvol tegenspreken is gewoon hetzelfde. Alleen op iets latere leeftijd.

Tirza

Tihama ea

"Het antwoord:\'Omdat IK het zeg" is voor mij een onbespreekbaar antwoord. Dat zou namelijk betekenen dat ik blijkbaar geen argumenten heb. En iets afdwingen zonder dat je kunt uitleggen waarom, dat vind ik een zwaktebod"

Ik vind dat in theorie keurig, en in de praktijk onwerkbaar.
Even vanuit m'n werk: ik vraag studenten 100 x per dag om iets simpels te doen. Zet je studentnummer voorop je verslag. Lever het als .doc in en niet als .pdf. Drie uur na de deadline is niet binnen de deadline.

En dat heeft allemaal uit-ste-ken-de praktische redenen. Die ik ook per-fect kan uitleggen. Maar ik word er doodmoe van dat studenten van mij verwachten dat ik dat ook élke keer doe. Én de regel van de studentnummers, én waarom ik geen pdf's wil hebben, én waarom ik niet na de deadline nog cijfers kan invoeren, en dit, en dat..... Verdorie, doe nou gewoon een keer wat ik zég in plaats van telkens tegenwerpingen te maken.

Ik heb er over nágedacht, ik doe dit werk al 10 jaar, het heeft écht een reden dat een studentnummer voorop moet staan en niet ergens op pagina 5.

Ik ben de hele dag door aan het uitleggen bij sommige types. En nog afgezien van de toon, vind ik sommige vragen inderdaad vrij brutaal zelfs al worden ze op een normale toon gesteld. Op vrijdagmiddag bij een verslag dat al twee weken geleden ingeleverd had moeten zijn:"Maar dan kijk je het toch vanavond na? Hoezo kan dat niet?".

Inhoudelijke tegenwerpingen: prima. Discussie over de les: gráág. Alternatieve voorstellen: welkom.

Maar je merkt dat sommige kinderen/jongeren thuis geleerd hebben dat ze altijd door mogen gaan met vragen en zeuren en tegenwerpen, en dat vind ik inderdaad wel eens vermoeiend.
Dus wij reageren thuis op "maar ik wil...." ook wel eens met "oh, maar wat jij wil is nu even helemaal niet belangrijk".

Ellen en maylise

Ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik had het over de gezinssituatie en waar ik zaken 1 keer uitleg, misschien wel 2 keer. Maar als mijn kinderen doorgaan NA de uitleg, dan is het wel stop. Dan heb je het al snel over zeuren om je zin te krijgen.

Overigens: ik antwoord ook wel eens met:'Omdat ik daar geen zin in heb'. Klaar. Dat is dan geen discussie, maar wel een verklaring.

Ik leg overigens mijn zoon ook uit dat de regels op school bedacht zijn omdat daar meestal goede redenen voor zijn. En dat hij mij best mag vragen of ik die redenen uit kan leggen, maar dat hij geen discussies aangaat om de doodsimpele reden dat een leerkracht niet elke jaar alle regels en regeltjes aan 300 leerlingen uit kan gaan leggen.

Tihama

Huuh

"Je mag best een andere menig ergens over hebben, maar dit zeg je dan op een nette, fatsoenlijke manier. Je geeft niet overal commentaar op en blijft je ouders (de juf, de leider van de voetbalclub enz.) niet tegenspreken."
Hier krijg ik echt de kriebels van: mijn kinderen mogen mij en andere volwassenen tegenspreken als ze gelijk hebben. Jouw boodschap kan tot gevaarlijk resultaten leiden: "ja ik moest m`n broekje uitdoen wat dat zei die volwassene en ik mocht toch niet volwassenen tegenspreken mam?"

Anders

De meeste mensen zijn heel goed in staat om hun kinderen het verschil uit te leggen tussen je in het álgemeen aan de regels houden en papa of de juf of de agent gehoorzamen enerzijds, en je broekje aan mogen houden anderzijds.

Als jou dat niet lukt, dan is dat vrij problematisch. Het zou me wat zijn als in het kader van de verkrachtingspreventie kinderen nooit meer iets zouden hoeven doen omdat een volwassene het zegt.

Tihama

Gelukkig, jij begrijpt me )

Huuh anders?

Jij hebt duidelijk niet begrepen waar het hier om gaat! Ik krijg echt de kriebels van JOUW posting....Hoe kom je erbij om te suggeren dat mijn boodschap tot gevaarlijke situaties leidt?!Het voorbeeld dat jij aanhaalt gaat over iets totaal anders! Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe ik mijn kinderen leer om te gaan met mensen die ze DWINGEN iets te doen.....

Stokpaardje anders

Pffff...Volgens mij heeft Anders weer eens een stokpaardje van stal gehad. Slaat helemaal nergens op in deze discussie, dus laten we hier de discussie maar niet verder over door laten gaan en gewoon over het dulden van tegenspraak hebben zoals alle anderen in dit draadje dat heel goed begrijpen van elkaar.

Meidenmoeder

je brengt zelf weinig nuance in je opmerking over dat kinderen niet in moeten gaan tegen wolwassenen. Als je deze boodschap ook zo tegen je kinderen uitspreekt verwacht ik niet dat ze weten in welke situaties ze niet naar volwassenen moeten luisteren. Je opmerking slaat dus gewoon nergens op: kinderen mogen volwassenen tegenspreken en commentaar hebben als dat redelijk is: wat redelijk is kan uitgelegd worden. Kan me een draadje hier herinneren over bejegening van kinderen in bijv winkels: het gedrag van die volwassenen zou weleens uit precies dat gedachtegoed kunnen voortkomen.

Geen tegenspraak

Mijn kinderen mogen zeker tegenspreken, mits ze het op een beleefde manier doen en goede argumenten hebben.
Heel soms zie ik wel eens - omdat ik zelf te moe was of echt geen zin meer had in eindeloze discussies - "omdat ik het zeg", maar dat zijn uitzonderingen.
Er is maar één situatie waarin ik geen tegenspraak duldde: als ze met mij met de fiets op pad waren. Ze wisten dat als ik "stop" zei of een andere aanwijzing gaf, dat daaraan meteen en onvoorwaardelijk gevolg moest gegeven worden!
Dat doet me denken aan de discussie die we ooit hadden over het aanhouden van de veiligheidsgordel in de auto tot de auto effectief geparkeerd was. Mijn zoon - toen 5 of 6 denk ik - vond op een bepaald moment dat hij die wel kon losmaken toen we al in onze straat waren. Ik had al vaak gezegd dat hij daarmee moest wachten tot we stilstonden voor de deur, omdat je nooit weet wat er nog kan gebeuren, maar toch deed hij het af en toe toch. Op een dag gebeurde het weer, ik zag het in de binnenspiegel en toen heb ik zonder waarschuwing plots heel hard op de rem getrapt. (Ik reed nauwelijks 20 km per uur, en er waren geen andere auto's voor of achter ons.) Mijn zoon is toen hard met zijn hoofd tegen de achterkant van de voorzetel geknald en begon luid te mopperen, maar hij heeft nadien nooit meer zijn gordel te vroeg losgemaakt....

Sja,

Anders: "Als je deze boodschap ook zo tegen je kinderen uitspreekt verwacht ik niet dat ze weten in welke situaties ze niet naar volwassenen moeten luisteren."

Als jij dat je kinderen niet kunt vertellen schort er toch iets aan je opvoeding.

Het gaat er niet om dat ze volwassenen niet tegen mogen spreken, het gaat om de manier waarOP. Mijn kinderen mogen me tegenspreken, mits dat op een fatsoenlijke manier gebeurt. Er kunnen daardoor leuke discussies ontstaan.

Een leerkracht tegenspreken, in een klas vol leerlingen, vind ik niet zo´n strak plan. Ik weet niet meer wie dat schreef, maar inderdaad, geef aan dat na de les erover gepraat/gediscussierd kan worden.

Juist

het gaat om de manier waarop. Kennelijk heeft Anders de boodshcap niet helemaal duidelijk begrepen....

Toch heeft anders wel een punt

Ik heb twee best gehoorzame kinderen (vanuit zichzelf). Daarnaast voeden wij ze ook wel zo op dat ze niet brutaal zijn (nou ja, niet te vaak) tegen ons en zeker niet tegen anderen. Tegenspreken met argumenten mogen ze zeker wel. Er wordt hier al flink gediscussieerd, maar wij als ouders hebben het laatste woord.
En ja, we besteden aandacht aan: wanneer mag je wel nee zeggen, hoe ga je om met ......
Maar het baart me wel zorgen. Wat doen ze als iemand ze onder druk zet? Heeft het invloed dat ze gewend zijn te gehoorzamen en niet brutaal te zijn?

Niet mee eens

Mijn kinderen weten heel erg goed in welke situaties ze NIET hoeven te gehoorzamen. Het is in dit draadje al meerdere malen vermeld: als je dit als opvoeder kinderen niet duidelijk kunt maken, is dit zorgwekkend en dat baart me dan wel weer zorgen....

Grappig

meidenmoeder start het draadje met: "Ik tolereer het dan ook niet als mijn eigen kinderen dit doen, maar op de een of andere manier krijg ik ze maar niet duidelijk gemaakt dat dit een soort van gebrek aan respect is."
Maar ze krijgt haar kinderen wel duidelijk gemaakt wanneer ze niet moeten gehoorzamen.
Mijn conclusie: de kinderen van meidenmoeder gehoorzamen net zo vaak als alle andere kinderen en hebben dus gelukkig een eigen mening.

Eigen mening

Inderdaad hebben ze gelukkig een eigen mening en die mogen ze zeker duidelijk maken, maar nogmaals het gaat erom HOE. Als het op een fatsoenlijk manier gebeurt, prima, maar ik zie ook om me heen dat het aan wederzijds respect voor elkaar vaak ontbreekt (tegen elkaar schreeuwen, schelden , blijven doorzeuren enz). DAT is waar het hier om gaat in dit draadje en dit staat los van iets weigeren of niet gehoorzamen wanneer iemand je tot iets DWINGT wat je niet wil!

Leren

Dat kinderen niet meer zo gehoorzaam reageren als vroeger vind ik wel fijn. De maatschappij van nu vraagt van mensen dat ze hun eigen leven en werk inrichten en zelf leren nadenken. Ze moeten hun reacties nog wel leren nuanceren, en daar kunnen volwassenen ze bij helpen. Niet door te zeggen dat ze hun mond moeten houden, maar door te vertellen welke reactie van het kind wenselijker zou zijn. Als we dat nou met z'n allen doen op een aardige manier, dan is de kans groot dat het kind leert door herhaling van de boodschap.

Geleerd om tegen te spreken

Mijn 2 gevoelige onzekere kinderen hebben heel wat trainingen gevolgd om juist teren om assertief te zijn en om vriendinnen ,volwassen enz tegen te spreken.
Dus ja,mijn kinderen mogen ons tegenspreken,graag zelfs.Ik heb ook dat draadje gestrat over het onaardige gedrag van volwassen naar kinderen toen,ik dacht dat het door de onzekere houding van mijn kinderen kwam,maar het blijkt dus normaal te zijn.
Net als Annet vind ik dat anders ook wel een punt heeft.
Alhoewel vrijwel de meeste kinderen tegenwoordig wel van hun af weten te bijten en juist weten te handelen ,blijven er ook kinderen die tegen volwassenen opkijken,die niet tegen durven te spreken en graag behulpzaam zijn.Die kinderen kun je als ouder wel uitleggen ,hoe ze moeten handelen en wat niet en wel mag,maar ze moeten het wel kunnen en durven om tegen een volwassen in te gaan en juist deze kinderen worden slachtoffer van sexueel misbruik.