Doe ik het echt niet goed als moeder?
Ik zou graag horen wat jullie vinden dat een meisje van 11 wel en/of niet mag.
Wat voor taken heeft ze thuis, tot hoe laat mag ze buiten spelen, mag ze alleen/met vriendinnen naar het winkelcentrum?
Wat doe je als afspraken niet worden nagekomen, zoals te laat thuis komen of klusjes thuis niet doen?
Hoe moet ze zich thuis gedragen?
Mag jouw dochter make-up en nagellak dragen?
Naar een kinderdisco voor kinderen van 11-15 jaar?
Ik heb momenteel een behoorlijk meningsverschil met mijn vriend (niet haar vader) hierover en ik begin enorm te twijfelen aan mezelf.
Poe hee
Ik heb alleen maar meegelezen en denk dat dit inderdaad het beste is. Maar het zal voor jou wel moeilijk zijn denk ik, die man had voor jou ook leuke kanten. Sterkte.
Heftig danni
Wat een dappere beslissing heb je genomen en wat goed dat je onvoorwaardelijk voor je dochter heb gekozen. En ook ik ben het met de anderen eens dat als je vriend geen enkele consessie wil doen dit de beste oplossing is. Het is nota bene JOUW dochter waar hij geen enkele zeggenschap over heeft. Sterkte, je zult het vast moeilijk hebben.
Verdriet
Ondanks dat ik weet dat dit de juiste beslissing is doet het ongelooflijk veel pijn.
Ik weet hoe hij ook kan zijn, voor de vakantie was hij zo leuk met mijn dochter.
Hij heeft ook tegen vrienden gezegd hoe leuk hij haar vond en zelfs een klein beetje beschouwde als zijn eigen kind. Maar hij kan/wil dat negatieve gevoel niet loslaten. Het doet mij intens veel verdriet dat hij geen water bij de wijn wil doen, ik weet ook niet waarom hij dat niet wil. Never surrender waren zijn letterlijke woorden. Hij houdt minstens net zoveel van mij als ik van hem en vergis je niet hij heeft er ook heel veel verdriet van. Er zijn hier 2 verliezers zei hij.
Twee verliezers, maar volgens mij één winnaar
jouw dochter. Ik denk dat het goed is dat je op deze manier voor haar kiest, waar zij overigens niets van hoeft te weten, imho. En wacht nog even af, meestal wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Misschien gaat je vriend toch nadenken, kan hij er niet goed tegen als hij het gevoel krijgt dat hem iets afgedwongen wordt of zo en kijkt hij er anders naar als hij daar de tijd voor krijgt. En anders denk ik echt dat het maar beter is zo, je relatie zou toch maar verzuren en je dochter zou steeds duidelijker het gevoel krijgen dat ze uit haar eigen huis werd weggekeken.
Ik vind het overigens wel wonderlijk dat je zo kan houden van iemand die niet (echt) van je kind houdt. Ik geloof dat het bij mij zo ongeveer de allereerste voorwaarde zou zijn dat mijn nieuwe liefde toch minstens mijn kinderen heel erg apart en leuk zou moeten vinden... Niet als kritiek bedoeld, maar gewoon als opmerking.
Sterkte hoor, en ik hoop oprecht dat jullie toch nog tot elkaar kunnen komen.
Erg
Ik vind het heel erg voor je, maar ook ontzettend moedig dat je dit besluit hebt durven nemen. Waarschijnlijk zou je (ex) vriend net zo graag als jij willen dat hij er anders tegenaan kon kijken, dat hij wel jou kon accepteren als de opvoeder die je bent en je dochter als het kind dat ze is. Maar sommige dingen kun je nu eenmaal niet dwingen. Als je dat dan tegen beter weten in blijft proberen levert dat alleen maar meer ellende op.
Ik weet niet of je al toe bent aan goedbedoelde adviezen, maar ik doe het toch. Probeer tussen het uithuilen door ook iets leuks te doen, lekker een stukje wandelen, een gezellig uitje met je dochter. Sterkte!
Mirrike
Natuurlijk is mijn dochter in deze de winnaar, ik heb haar vandaag verteld dat we uit elkaar zijn.
Het is een zeer wijs meisje en ze wist al gelijk waar het om ging. Ze was ontzettend verdrietig in eerste instantie en legde onmiddellijk de schuld bij haar zelf. Ik heb haar gelukkig snel duidelijk kunnen maken dat zij op geen enkele wijze schuld heeft aan deze breuk.
Het deed me wel ontzettend veel pijn om nu voor het eerst uit haar mond te horen dat zij het huis uit vluchtte omdat zij niet in 1 huis wilde zijn met hem. Ik heb haar regelmatig gevraagd of ze daarom wegging en het antwoord was steevast nee. Ik heb haar gezegd dat ze dat tegen mij had kunnen zeggen maar dat ze dat ook weleens tegen hem had kunnen zeggen. Toen antwoordde ze dat ze dat nooit zou doen omdat ze dat zielig voor hem/ons zou vinden. Zo'n klein meisje dat zo rekening houdt met zijn gevoel terwijl hij haar keer op keer in een hoek zette. Ik vind het groots hoor.
Dat mijn ex er niet tegen kan als hem iets wordt opgedrongen is absoluut een feit. Het valt ook niet mee als je maandenlang zo bezig bent geweest om hier te lezen dat je volledig fout zat. Ik heb hem gezegd dat het met het plaatsen van mijn topic hier 2 kanten op had kunnen gaan. Het had ook zomaar gekund dat jullie hem gelijk hadden gegeven en dan had ik de hand in eigen boezem moeten steken. Dat was ook mijn opzet. Doe ik het fout dan ga ik daar wat aan doen. Dat verwachtte ik dus ook van hem, helaas met het tegenovergestelde effect.
Dat ik nog van hem houdt heeft alles te maken met het feit dat ik wee hoe hij ook kan zijn. 1,5 jaar lang was er geen vuiltje aan de lucht. Van die man hou ik, die zit in hem, het is alleen de vraag of hij nog toestaat dat die man terugkomt.
Vic
Je hebt helemaal gelijk, het moet uit hem komen maar toegeven dat je fout zat en daar ook daadwerkelijk iets aan willen doen zijn 2 hele verschillende dingen. Ik heb hem zo vaak gezegd dat als hij wilde dat dingen veranderde dat hij dan bij zichzelf moest beginnen. Wij zijn de volwassenen, wij kunnen veel makkelijker dingen aan onszelf veranderen. van een opgroeiend kind dat ook nog eens in het begin van de puberteit zit kun je dat niet verwachtten. Ze is nog zo jong, nog zo kwetsbaar en als ik terugkijk dan vind ik het ongelooflijk hoe zij zich staande heeft gehouden.
De wond is nu nog vers en ik heb nog zo'n verdriet en gevoelens van machteloosheid. Het zal nog wel even duren voor ik weer leuke dingen kan doen.
Eigen jeugd
Ik neem mijn eigen jeugd al leidraad en kijk wat om me heen bij andere kids van die leeftijd.
Mijn dochter mag nagelak van mij op , zo nu en dan. Ze is nu 9jaar. Mijn andere ook van 6.Het ligt ook aan je kind hoe doet ze en wat kan ze.
Even over je vriend, die mag met je meedenken maar niet beslissen hoor, jij bent de moeder!!
groetjes van LuNa
Luna
Ik doe het precies zoals jij, ik ben verder ook niet perfect. Leer nog steeds elke dag wat bij.
Wat je zegt over mijn vriend, dat ie mag meedenken maar niet meebeslissen daar zijn we nu over aan het praten.
Ik heb hem gezegd dat hij geen vader hoeft te zijn.
Hij heeft een relatie met de moeder van het kind, dat betekent niet automatisch dat hij dan een vader is.
Goh danni
Hoewel ik nog steeds achter de strekking van mijn verhaal sta, hoop ik toch niet dat mijn woorden hem te hard geraakt hebben. Het had wellicht wat minder cru gekund, denk ik nu achteraf.
Toch denk ik ook dat je een goede beslissing hebt genomen. Ik vind zijn autoritaire manier van doen echt geen goede omgeving voor je dochter. En ik vond het erg zielig voor haar, vandaar ook dat ik nogal stellig was.
Zijn houding nu, vind ik verder ook nogal apart. Ik denk echt dat samenleven met een vrouw met kind voor hem gewoonweg te hoog gegrepen is. Hoe leuk hij voor de rest ook kan zijn.
Ik denk trouwens ook dat ondanks dat hij blijkbaar een heel leuke kant heeft, je ook niet uit het oog moet verliezen dat hij blijkbaar een heel dominante kant heeft. Dat zijn blijkbaar twee kanten van dezelfde medaille, het een komt niet zonder het ander.
Rosase
Alle woorden die hier over hem geschreven werden zijn hard aangekomen bij hem.
Dat heeft hem in eerste instantie die starre, koppige houding gegeven.
Inmiddels hebben we een paar keer met elkaar gepraat en heb ik hem duidelijk kunnen maken hoe ik erin sta.
Ik ben haar moeder en verantwoordelijk voor hoe zij opgroeit. Daar hoeft hij zich verder niet mee te bemoeien. Hij is geen vader en hoeft die rol ook niet op zich te nemen. Het leven van een volwassene gaat al niet altijd over rozen, laat staan dat van een kind. Aan mij de taak om haar te begeleiden, om haar op te laten groeien als een zelfstandige, verstandige meid, die best weleens fouten mag maken. Ik ben er zelf van overtuigd dat ze fouten moet kunnen maken om te leren hoe het niet moet. Door daar samen over te praten, en ik word ook heus weleens boos, wil ik haar leren zelf in te zien waar ze de fout inging en waarom en hoe ze dat een volgende keer anders moet doen. Haar nodeloos straffen overal voor kweekt bij haar alleen maar onbegrip en boosheid. Ik heb dat meegemaakt met mijn eigen vader en ben daar op mijn 40e nog voor in therapie geweest. Zo wil ik het dus absoluut niet!
Langzaamaan lijkt er van de kant van mijn ex begrip te komen en de wil om er anders mee om te gaan.
Het zal tijd nodig hebben maar 1 ding staat vast, mijn kind komt op de eerste plaats!
