De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 23-08-2021 om 11:38:
[..]
Mja, ze leeft daar van het geld dat ze met de scheiding mee heeft gekregen en de kinder alimentatie.
ik vind dat niet zo gek maar schreef het om aan te geven dat hij er zijn handen vol sam heeft en ze zich soms ook moeten gedragen als hij even niet agentje kan spelen.
Is dat echt waar, of is dat wat je van je vriend hoort?
Biebel schreef op 23-08-2021 om 11:46:
Dus. Je bent nog hartstikke jong, kan net lezen en schrijven, en wordt ineens uit je omgeving geplukt. Ander land, andere taal, andere mensen. Er is iemand die je wel kent, dat is je vader, maar die doet ook anders.
Die kinderen zijn volkomen doorgedraaid. Het enige wat ze nodig hebben is liefde, ruimte en aandacht van hun vader.
Maar wat krijgen ze? Een vol huis, continue nog Meer nieuwe mensen om zich heen die raar praten, ze mogen ineens dingen niet.
Het is niet raar dat die kinderen zich niet gedragen. Ze klinken volkomen overprikkeld en doorgedraaid en jij lijkt daaraan bij te dragen door ze ook nog eens te veroordelen en op te zadelen met nog meer bezoek. Het enige wat helpt is als je de de rust terugbrengt. Dan krijgen ze tijd om zich een beetje thuis te voelen.
Al gun ik je man én die kinderen een betere plek voor hen.
het was, volgens mij, beter geweest als hij de eerste keer samen met zijn kinderen in een huisje was gegaan. Dan hadden jullie alsnog een paar keer met z'n allen kunnen eten maar verder zij met hun drietjes.
hoelang blijven de kinderen nog bij jullie? Is het nu nog een optie dat je vriend met hen naar een huisje (mits ergens plek) gaat?
Wiek schreef op 22-08-2021 om 21:00:
[..]
Kijk, je hebt met je doemdenken vooraf, de weg vrijgemaakt voor deze situatie. En nu kun je zeggen: zie je wel!
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Een goede therapeut kan je helpen.
Je reageert hier (nog) niet op, maar ik zal het even toelichten.
Door je eerdere ervaringen heb je een grote angst en deels misplaatst schuldgevoel opgebouwd. Om te voorkomen dat je angsten opnieuw bewaarheid worden, stel je je defensief op en stel je onmogelijke eisen en voorwaarden aan je omgeving (die je niet kunt beheersen) waardoor je gegarandeerd teleurgesteld en nog defensieve wordt.
Ik heb het te doen met je, ik gun je een lichter gemoed.
Ik zou hem ruim baan geven wat betreft zijn kinderen.
Mijn laatste man had ook kinderen; de jongste was een puber toen. Ze waren al uitgevlogen of bijna gesetteld. Ik liet zijn kinderen voorgaan. Wilden ze langskomen: natuurlijk; altijd. Wilden ze geld? Als het bij het redelijke bleef konden ze ook van mij iets krijgen.
Hoewel de kinderen achter de relatie van hun vader stonden, ben ik nooit echt populair geweest: ze hadden al een moeder en verder was ik alleen maar de vrouw die hun vader gelukkig maakte, maar er was niet echt een binding tussen ons.
Soms ging zijn dochter mee op vakantie.
Toen onze relatie ophield te bestaan was ik een gepasseerd station voor hen. Een poos geleden kwam zijn zoon nog langs; of ik nog foto's had want zijn vader was overleden. Die heb ik meegegeven en nog wat andere spullen. Daarna niets meer gehoord.
En dat is prima hoor. Ik had alleen een dankjewel- of kerstkaartje verwacht.
A12345 schreef op 23-08-2021 om 10:27:
[..]
Allerlei motieven. Iemand zit ergens aan, zit op “hun” plek, vraagt ze wat op normale toon, zegt op normale hele vriendelijke toon dat ze ergens niet aan mogen zitten (bv een glas, flesje, telefoon), pakt iets voor ze of zet iets voor ze in elkaar wat ze dan niet snel genoeg gaat, of ze zijn speelgoed kwijt en iemand “moet” dat dan zoeken.
Eigenlijk van alles. En dat gaat vrij snel en gebeurt vrij vaak.
Ik zeg er soms wat van maar voel me er niet ok bij om mijn stem te verheffen of zo, dus dat doe ik niet.
Jouw kids zijn toch ook klein geweest, jij (en iedereen) weet toch hoe dat gaat.
rionyriony schreef op 23-08-2021 om 12:27:
Ik zou hem ruim baan geven wat betreft zijn kinderen.
Mijn laatste man had ook kinderen; de jongste was een puber toen. Ze waren al uitgevlogen of bijna gesetteld. Ik liet zijn kinderen voorgaan. Wilden ze langskomen: natuurlijk; altijd. Wilden ze geld? Als het bij het redelijk bleef konden ze ook van mij iets krijgen.
Hoewel de kinderen achter de relatie van hun vader stonden, ben ik nooit echt populair geweest: ze hadden al een moeder en verder was ik alleen maar de vrouw die hun vader gelukkig maakte, maar er was niet echt een binding tussen ons.
Soms ging zijn dochter mee op vakantie.
Toen onze relatie ophield te bestaan was ik een gepasseerd station voor hen. Een poos geleden kwam zijn zoon nog langs; of ik nog foto's had want zijn vader was overleden. Die heb ik meegegeven en nog wat andere spullen. Daarna niets meer gehoord.
Maar dat is toch helemaal niet aan jou om te bepalen? Voor de rest vind ik het niet gek dat de band niet meer wordt dan dit als de kinderen al zo oud zijn.
Het is dezelfde relatie als wanneer je kind verkering krijgt. Daar doe je hartelijk tegen en je doet je best elkaar een beetje te leren kennen, maar op het moment dat zo'n verliefdheid, of relatie weer overwaait dan laat je elkaar weer los. Je bent namelijk verder niks van elkaar.
Julali schreef op 23-08-2021 om 12:04:
[..]
Is dat echt waar, of is dat wat je van je vriend hoort?
Ik zit er daar niet bij uiteraard. Maar geen reden om aan te nemen dat het niet klopt. Zou ook niet weten wat ze daar qua werk zou moeten doen.
A12345 schreef op 23-08-2021 om 12:35:
[..]
Ik zit er daar niet bij uiteraard. Maar geen reden om aan te nemen dat het niet klopt. Zou ook niet weten wat ze daar qua werk zou moeten doen.
Ze zal toch wel iets van een leven daar hebben? Anders heeft ze ook geen oppas nodig.
A12345 schreef op 23-08-2021 om 12:35:
[..]
Ik zit er daar niet bij uiteraard. Maar geen reden om aan te nemen dat het niet klopt. Zou ook niet weten wat ze daar qua werk zou moeten doen.
Met alleen een paar honderd euro alimentie red je het in de meeste landen niet hoor, dus ze zal er vast iets naast doen. Veel kan via internet nu zeker na de pandemie werken veel mensen vanaf huis, is dat helemaal langs je heen gegaan?
En nog los van werk heb je als alleenstaande ouder ook wel eens anders zaken te regelen, of een moment voor jezelf nodig. Zij heeft daar geen familie en waarschijnlijk weinig netwerk, dus ik vind het logisch dat zij gebruik maakt van oppas.
Waarom ben je zo kritisch op haar? Voelt zij als concurrentie? Ben je jaloers op haar?
Julali schreef op 23-08-2021 om 12:32:
[..]
Maar dat is toch helemaal niet aan jou om te bepalen? Voor de rest vind ik het niet gek dat de band niet meer wordt dan dit als de kinderen al zo oud zijn.
Het is dezelfde relatie als wanneer je kind verkering krijgt. Daar doe je hartelijk tegen en je doet je best elkaar een beetje te leren kennen, maar op het moment dat zo'n verliefdheid, of relatie weer overwaait dan laat je elkaar weer los. Je bent namelijk verder niks van elkaar.
Wat mij betreft konden ze altijd langskomen. Hij hield van ze, voelde zich schuldig dat het huwelijk met hun moeder niet goed gelopen was, en dat ze erg belangrijk waren wist ik al vanaf het begin.
Dus ik heb er nooit iets anders van verwacht.
De spullen die ik meegaf had ik ook zelf graag gehouden want ze waren achtergelaten dus mijn bezit. We verdienden beiden gelijk. Later was er het vermoeden van diefstal omdat er opeens een open plek was na zijn vertrek. Dat vond ik toch wat minder.
Als ik dat had aan zien komen, dan was ik minder vrijgevig geweest.
Julali schreef op 23-08-2021 om 12:38:
[..]
Met alleen een paar honderd euro alimentie red je het in de meeste landen niet hoor, dus ze zal er vast iets naast doen. Veel kan via internet nu zeker na de pandemie werken veel mensen vanaf huis, is dat helemaal langs je heen gegaan?
En nog los van werk heb je als alleenstaande ouder ook wel eens anders zaken te regelen, of een moment voor jezelf nodig. Zij heeft daar geen familie en waarschijnlijk weinig netwerk, dus ik vind het logisch dat zij gebruik maakt van oppas.
Waarom ben je zo kritisch op haar? Voelt zij als concurrentie? Ben je jaloers op haar?
De alimentatie is ter hoogte van een bovengemiddeld loon daar en dan heeft ze nog een (afbetaald) huis plus een (fors) geldbedrag meegekregen na de scheiding.
Kritisch omdat er best wel wat aan te merken is op de houding.
Natuurlijk kan ze zonder dat hij het weet een bloeiend internetbedrijf op hebben gezet maar niets dat daar op wijst.
Rachel. schreef op 23-08-2021 om 12:28:
[..]
Jouw kids zijn toch ook klein geweest, jij (en iedereen) weet toch hoe dat gaat.
Ja, maar die waren een stuk minder extreem qua gedrag dan zijn kinderen. Veel kinderen gezien hoor, maar dit is vrij extreem qua gedrag.
Wiek schreef op 23-08-2021 om 12:23:
[..]
Je reageert hier (nog) niet op, maar ik zal het even toelichten.
Door je eerdere ervaringen heb je een grote angst en deels misplaatst schuldgevoel opgebouwd. Om te voorkomen dat je angsten opnieuw bewaarheid worden, stel je je defensief op en stel je onmogelijke eisen en voorwaarden aan je omgeving (die je niet kunt beheersen) waardoor je gegarandeerd teleurgesteld en nog defensieve wordt.
Ik heb het te doen met je, ik gun je een lichter gemoed.
De onmogelijke eisen ben ik het niet mee eens, de rest zit wat in. Had er al weinig vertrouwen in maar het een kans gegeven en dan valt het nu niet bepaald mee.
dan schreef op 23-08-2021 om 12:23:
hoelang blijven de kinderen nog bij jullie? Is het nu nog een optie dat je vriend met hen naar een huisje (mits ergens plek) gaat?
Het is een week verlengd. Echt tot en met de allerlaatste vakantiedag en dan vanuit de reis meteen naar school bij wijze van. Ook al zoiets. Maar niks van gezegd maar lijkt me niet echt ok.
waar zijn ex eerst over alles moeilijk deed lijkt ze dit nu zo wel prima te vinden.
