De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:38:
[..]
Ik ook niet. Mijn kinderen hebben hun vader als persoon niet gemist, wel een vader als figuur. Maar als persoon hadden ze op een gegeven moment wel door dat hij nooit komt, belt, vraagt hoe het met ze is.
Maar zijn kinderen lijken aan hun vader gehecht te zijn zoals ze normaal aan een moeder zijn gehecht.
Dus in tegenstelling tot jouw kinderen, hadden zijn kinderen tot voor kort wel een gezonde band met hun vader. Dat is normaal hoor. Mijn kinderen zijn net zo gek op hun vader als op mij. Ik ben in niks belangrijker dan hun vader.
Maar goed bij jouw vriend is dat ten einde gekomen omdat hij verliefd werd en de domme keuze maakte om te verhuizen. En zowel de kinderen als hun vader vinden dat achteraf gezien helemaal geen leuke situatie. Ik geloof ook geen seconde dat exvrouw de kinderen manipuleert. Mijn kinderen zeuren al om hun vader als we een weekendje bij familie aan het logeren zijn.
Die kinderen horen bij hun vader. Net zo hard als jouw kinderen bij jou hoorde toen ze klein waren. En als ze dan naar een speelgoed winkel gaan vanuit positiviteit, dan levert dat ook weer frustratie op. Waardoor het voor hun in de huidige situatie ook weer minder veilig voelt. Ik heb medelijden met de arme kinderen.
Oh man, wat heb ik het te doen met de kinderen van die man.
mijn man en ik hebben een zoon die vanwege zijn studie uit huis woont, die hebben we vorig jaar ook maandenlang niet gezien, mede door de coronacrisis. We misten hem wel maar door regelmatig contact te hebben via whatsapp en bellen, was het toch wel te doen. Het is niet meer als vroeger, dat je weken op een brief moest wachten. Dus een paar weken zonder je vriend, zal jij ook wel overleven dan. Zeker als het hem en zijn kinderen blij maakt.
JenBarber schreef op 01-08-2021 om 21:51:
[..]
En als ze dan naar een speelgoed winkel gaan vanuit positiviteit, dan levert dat ook weer frustratie op.
Daar waren de kinderen niet eens bij.
Vader wilde cadeautjes kopen. Hij heeft zijn dochtertjes al sinds Pasen niet meer gezien.
To vond het veel te lang duren en werd pissed
Jeetje, wat een enorm verstikkende relatie lees ik hier!
Als ik in de schoenen van die man zou staan zou ik me een gevangene voelen. Hij heeft natuurlijk zelf voor deze relatie gekozen, maar hij lijkt er niet meer uit te kunnen stappen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:38:
[..]
Ik ook niet. Mijn kinderen hebben hun vader als persoon niet gemist, wel een vader als figuur. Maar als persoon hadden ze op een gegeven moment wel door dat hij nooit komt, belt, vraagt hoe het met ze is.
Maar zijn kinderen lijken aan hun vader gehecht te zijn zoals ze normaal aan een moeder zijn gehecht.
Voor jouw kinderen was hun vader de grote afwezige, een onbekende. Maar zijn kinderen kennen hun vader en merken dat hij leuke dingen doet met andere kinderen. Dat hij leuke dingen met ze doet, ze helpt, een vader(figuur) voor ze is. Dat moet toch vreselijk veel pijn doen? Een kind van 7 gaat zich dan toch afvragen wat hij of zij fout gedaan heeft? Waarom papa het niet leuk genoeg vond om bij het kind te blijven? Waarom hij nauwelijks langskomt? Niet komt er als iets op school georganiseerd wordt, niet langs het veld staat bij een sportwedstrijd, er niet is als ze een gat in hun knie vallen op de schommel? Je doet net alsof zijn kinderen heel vreemd zijn, en alsof het normaal is dat de vader een soort 'bijfiguur' is waar je eventueel wel zonder kan, zolang er maar een ander mannelijk rolmodel is. Ben je zelf misschien ook zo opgegroeid?
Waar is de ruggengraat van je partner. Ik zou in ieder geval maar niet samen aan kinderen beginnen. Als het mis gaat en zijn nieuwe partner wil niet dat hij kinderen regelmatig ziet gebeurt het niet.
Dit is toch een gruwelijke afknapper. Zowel vanuit jouw perspectief dat zijn kinderen achter zijn partner staan moet je niet willen. Andersom zou ik passen voor partner die zichzelf boven mijn kinderen plaatst
Jij en je kinderen gaan deze man en stiefvader helemaal kwijt raken als je hem niet heel vaak naar zijn kinderen laat gaan. Je begrijpt toch wel dat je hem op deze manier dwingt te kiezen? En dat hij voor zijn kinderen zal kiezen?
Granny71 schreef op 01-08-2021 om 21:56:
[..]
Daar waren de kinderen niet eens bij.
Vader wilde cadeautjes kopen. Hij heeft zijn dochtertjes al sinds Pasen niet meer gezien.
To vond het veel te lang duren en werd pissed
Oh tjonge.. wat triest
"Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc."
En dit is dus wat zijn biologische kinderen moeten missen. Hoe egoïstisch en hard moet je wel niet zijn om kinderen van nog maar 6 en 7 jaar oud dit te onthouden, alleen omdat je een "trauma" hebt opgelopen waar je niets aan doet/wil doen.
hij heeft er destijds voor gekozen om te verhuizen waardoor hij zijn kinderen veel minder ziet. Dat heeft niet goed uitgepakt maar hij moet wel de gelegenheid krijgen om hen geregeld op te zoeken zodat ze voelen dat ze nog steeds een belangrijke plaats innemen bij hun vader. Als TO dan ook eens zou aangeven dat hij vooral naar zijn kinderen moet gaan als hij daar behoefte aan heeft, zou ze het voor haar vriend een stuk makkelijker maken.
Goh, het is nog steeds bezig en nog steeds nul zelfreflectie...
Het probleem van TO gaat zich vanzelf oplossen want deze man gaat heul snel de benen nemen. En terecht.
Hetvrijewoord schreef op 01-08-2021 om 22:09:
Goh, het is nog steeds bezig en nog steeds nul zelfreflectie...
Het probleem van TO gaat zich vanzelf oplossen want deze man gaat heul snel de benen nemen. En terecht.
Betwijfel ik. Zover ik lees heeft hij weinig ruggengraat.
Due-scimmie schreef op 01-08-2021 om 22:09:
[..]
Betwijfel ik. Zover ik lees heeft hij weinig ruggengraat.
De wal keert het schip.
Hetvrijewoord schreef op 01-08-2021 om 22:09:
Goh, het is nog steeds bezig en nog steeds nul zelfreflectie...
Het probleem van TO gaat zich vanzelf oplossen want deze man gaat heul snel de benen nemen. En terecht.
Als hij dat kan.
Ergens doet dit verhaal me ook wel een beetje denken aan het boek "Misery " van Stephen King.
