De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 19:50:
[..]
Daar verschillen we dan van mening over. Het gaat niet over onschuldige kattenkwaad, maar om vervelend gedrag. Naar elkaar, maar ook naar anderen.
Misschien ben ik nog wat van de oude stijl. Vroeger was bepaald gedrag gewoon vervelend. Nu moet het allemaal maar onschuldig en lollig gevonden worden.
Dit is een ‘valse’ tegenstelling: gedrag kan extreem vervelend zijn, afkeurenswaardig, en je kunt evengoed je best doen te begrijpen waar het vandaan komt en het met compassie te benaderen.
Besef je wel dat het extreme gedrag van de kinderen juist misschien wel komt doordat hij als vader van de ene op de andere dag zijn kinderen in de steek heeft gelaten en niet perse door incompetentie van de moeder?
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:04:
[..]
Ja, heb het gelezen. Ik beschrijf het gedrag van de kinderen. Jij trekt daar de conclusie uit dat dat erg onrespectvol is.
Geen idee hoe ik het anders moet formuleren.
"De vriendin van mijn broer was op bezoek. De oudste beet in haar borsten. Haha, de deugniet. Toen de vader zei dat ze dat niet mag, deed ze het daarna gewoon weer. Volhoudertje hoor, laat zich niet zomaar de les lezen. En toen na de zoveelste keer ook de vriendin van mijn broer netjes aangaf dat ze dat niet moet doen, deed ze het toch gewoon weer toen de vader even naar de keuken was. Slimme meid, had door dat haar vader even niet keek en greep haar kans. En ze laat zich ook niet ringeloren door de vriendin van mijn broer. Sowieso, waar maakt die zich druk om als er voortdurend in haar borsten wordt gebeten? Het zijn maar kinderen. Meer dan terecht dat ze zich daar niks van aantrekt".
Zoiets?
Whut? Hoe kan ze zo dichtbij komen dan meerdere keren? En de vriendin van je broer zit er als een schaap bij en zegt daar zelf niks van?
Als er mogelijk daadwerkelijk dsm problematiek speelt hebben ze mogelijk een hele andere benadering nodig. Ik moet sommig gedrag bijvoorbeeld negeren. Dat was een ongelooflijke uitdaging voor mij om te leren maar in sommige situaties werkt het wel. Zo kunnen deze kinderen ook een afwijkende manier van opvoeden nodig hebben. Vader en moeder moeten op zoek naar hulp en hard aan de slag als ik het zo lees.
BlueHeart schreef op 11-09-2021 om 20:05:
[..]
Nou wees blij dat je er nu vanaf bent en door met je leven. Ik snap gewoon niet dat je nog steeds bezig met die kinderen en hun gedrag. Dit leidt allemaal nergens toe. Je bent ervan af, wat die kindjes wel of niet doen maakt niks meer uit want je hoeft er niet meer mee te dealen. Hoe gaat het eigenlijk met je eigen kinderen? Ik neem aan dat ze nu wel weten dat er wat aan de hand is.
Het komt hier ter sprake, dus dan reageer ik erop. Met mijn eigen kinderen gaat het goed. Eerste week school zit er weer op.
Ja, ze hebben wel door dat er iets speelt. De drukte was voor hen wel anders. Met mooi weer zijn ze sowieso veel buiten. Dus ze zitten er niet de hele dag middenin.
Wasmachine schreef op 11-09-2021 om 20:10:
Als er mogelijk daadwerkelijk dsm problematiek speelt hebben ze mogelijk een hele andere benadering nodig. Ik moet sommig gedrag bijvoorbeeld negeren. Dat was een ongelooflijke uitdaging voor mij om te leren maar in sommige situaties werkt het wel. Zo kunnen deze kinderen ook een afwijkende manier van opvoeden nodig hebben. Vader en moeder moeten op zoek naar hulp en hard aan de slag als ik het zo lees.
De hele boel bij elkaar schreeuwen, de vader negeert dat regelmatig. Die laat ze dan maar schreeuwen en uitrazen, omdat zijn mening is dat als hij ook gaat schreeuwen het dan alleen maar erger wordt. Of hij neemt ze apart en doet (te) veel moeite om ze te kalmeren.
Amber82 schreef op 11-09-2021 om 20:06:
Besef je wel dat het extreme gedrag van de kinderen juist misschien wel komt doordat hij als vader van de ene op de andere dag zijn kinderen in de steek heeft gelaten en niet perse door incompetentie van de moeder?
Het zal waarschijnlijk wel een combinatie van factoren zijn. Ze hadden (hebben) een sterke band met hun vader maar die is in Nederland gaan wonen met zijn nieuwe partner. Dat zal hen een onveilig gevoel gegeven hebben, mede door de corona hebben ze hun vader dan ook maandenlang niet kunnen zien. Vervolgens moesten ze hem gelijk delen met TO, dan mee naar Nederland, daar ook vreemde mensen zien. Dat zou voor elk kind al moeilijk zijn en zeker als er iets mee aan de hand is.
BlueHeart schreef op 11-09-2021 om 20:08:
[..]
Whut? Hoe kan ze zo dichtbij komen dan meerdere keren? En de vriendin van je broer zit er als een schaap bij en zegt daar zelf niks van?
Ze kwam voortdurend op schoot zitten. De eerste keer had ze zoiets van er geen probleem van maken. Toen het doorging, werd het wel irritant en zei ze er wat van. Op een normale manier. Kind kwam toch steeds weer bij haar zitten. Je kunt een kind als bezoek dan ook moeilijk wegduwen.
misschien ben ik wel een kreng maar als mijn achterneefje (peuter dus wel een stukje jonger) of een ander kind bij mij op schoot zit en me pijn doet, dan zou hij dus fijn van mijn schoot af kunnen gaan en er niet meer terug op.
Amber82 schreef op 11-09-2021 om 20:06:
Besef je wel dat het extreme gedrag van de kinderen juist misschien wel komt doordat hij als vader van de ene op de andere dag zijn kinderen in de steek heeft gelaten en niet perse door incompetentie van de moeder?
Extreem gedrag was daarvoor ook al een probleem. Ze zijn natuurlijk niet voor niets bij de psycholoog en psychiater geweest. Dat doe je niet omdat ze zich goed gedragen. Begreep bijvoorbeeld ook dat ze de moeder en zijn moeder (hun oma) ook 'gewoon' beten. Om maar een voorbeeld te noemen.
Had het er over met mijn dochter. Die zei dat als zij met hem en zijn kinderen op pad was, dat ze zich dan wel redelijk gedragen. Als hij ingrijpt, dan is het daarna ook wel klaar. Dat dan weer wel.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:15:
[..]
Ze kwam voortdurend op schoot zitten. De eerste keer had ze zoiets van er geen probleem van maken. Toen het doorging, werd het wel irritant en zei ze er wat van. Op een normale manier. Kind kwam toch steeds weer bij haar zitten. Je kunt een kind als bezoek dan ook moeilijk wegduwen.
Tja als je het zelf toelaat moet je niet achteraf klagen he.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:15:
[..]
Ze kwam voortdurend op schoot zitten. De eerste keer had ze zoiets van er geen probleem van maken. Toen het doorging, werd het wel irritant en zei ze er wat van. Op een normale manier. Kind kwam toch steeds weer bij haar zitten. Je kunt een kind als bezoek dan ook moeilijk wegduwen.
Wat een onduidelijk gedrag naar zo'n kind toe.
Eerste keer is het hihihaha grappig, daarna ineens minder, maar die vriendin liet het maar gewoon gebeuren.
Vooral dat laatste snap ik niet: natuurlijk kun je een kind wel van je schoot afzetten als het ongewenst gedrag vertoont. Nu ging het signaal uit dat het ok was dat dit kind die vrouw in haar borsten beet en zelfs grappig.
dan schreef op 11-09-2021 om 20:19:
misschien ben ik wel een kreng maar als mijn achterneefje (peuter dus wel een stukje jonger) of een ander kind bij mij op schoot zit en me pijn doet, dan zou hij dus fijn van mijn schoot af kunnen gaan en er niet meer terug op.
Kun je nagaan als dat niet één keer gebeurt, maar de hele tijd door. Wat mij betreft absoluut niet meer grappig gedrag of onschuldig kattenkwaad.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:04:
[..]
Ja, heb het gelezen. Ik beschrijf het gedrag van de kinderen. Jij trekt daar de conclusie uit dat dat erg onrespectvol is.
Geen idee hoe ik het anders moet formuleren.
"De vriendin van mijn broer was op bezoek. De oudste beet in haar borsten. Haha, de deugniet. Toen de vader zei dat ze dat niet mag, deed ze het daarna gewoon weer. Volhoudertje hoor, laat zich niet zomaar de les lezen. En toen na de zoveelste keer ook de vriendin van mijn broer netjes aangaf dat ze dat niet moet doen, deed ze het toch gewoon weer toen de vader even naar de keuken was. Slimme meid, had door dat haar vader even niet keek en greep haar kans. En ze laat zich ook niet ringeloren door de vriendin van mijn broer. Sowieso, waar maakt die zich druk om als er voortdurend in haar borsten wordt gebeten? Het zijn maar kinderen. Meer dan terecht dat ze zich daar niks van aantrekt".
Zoiets?
Nog 1 poging dan.... Het zijn kinderen met als ik het zo lees gedragsproblemen (dat ontkent ook niemand in dit topic) en dat is lastig, voor jou, voor je vriend maar zeker ook voor die kinderen zelf. Kinderen van die leeftijd doen dat echt niet enkel en alleen om jou te pesten. Heb je je al eens verdiept in hun diagnose? Of is het toch een roep om aandacht? Heb je naast al je ergernissen ook al eens gekeken naar al hun goede kanten en eigenschappen en daar van genoten tijdens hun verblijf? Er spreekt echt totaal geen liefde en compassie uit je woorden en natuurlijk merkt je vriend dat ook, niet voor niets is hij nu zonder overleg alleen vertrokken.
Keer op keer worden hier hele goede adviezen gegeven, maar je lijkt daar niet op te willen reageren, tja dan houdt het echt een beetje op.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:19:
[..]
Extreem gedrag was daarvoor ook al een probleem. Ze zijn natuurlijk niet voor niets bij de psycholoog en psychiater geweest. Dat doe je niet omdat ze zich goed gedragen. Begreep bijvoorbeeld ook dat ze de moeder en zijn moeder (hun oma) ook 'gewoon' beten. Om maar een voorbeeld te noemen.
Huh? Net zei je nog dat hij het gedrag niet herkende, dat het nieuw was:
A12345 schreef op 11-09-2021 om 18:54:
[..]
Hij had ze dat nooit eerder zien doen.
Maar goed, sluit wel aan op wat ik zei. Hij kent zijn kinderen. Met die kennis had hij deze beslissing niet moeten nemen. Hij heeft er gewoon niet goed genoeg over nagedacht.
