De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Rachel. schreef op 03-08-2021 om 13:49:
Laten we niet vergeten dat partner van TO al een paar keer gezegd heeft dat hij wil dat ze meegaat. We hoeven haar dan ook niet te blijven bekogelen alsof ze het zelf opdringt.
Precies. Hij wil dat graag. Ik snap de argumenten om het niet te doen maar kan me ook goed voorstellen dat hij dat wel graag heeft.
Julali schreef op 03-08-2021 om 13:51:
[..]
In een ander topic over vrije tijd zeiden de ouders met pubers dat je daar nog veel meer tijd mee bezig bent, dan met kleine kinderen, dus dat gaat niet op.
Mijn ervaring is dat pubers veel meer op zichzelf zijn: school, sport, vrienden, spelcomputer…
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:28:
[..]
Nee. De relatie gaat goed. Geweldig zelfs. Behalve als het over zijn kinderen gaat of hij daar mee bezig is.
Dan stort 'ie in. Komt er amper nog een woord uit, staart 'ie maar voor zich uit, slaapt 'ie amper nog, is hij soms om 7 uur 's avonds al bekaf. Dat is ook gewoon niet leuk om te zien.
en in plaats van dat verschrikkelijk voor je vriend te vinden, hem daarin te steunen en mee te denken hoe dat opgelost kan worden roep je: vink nie leuk hoor!
A12345 schreef op 03-08-2021 om 14:41:
[..]
Precies. Hij wil dat graag. Ik snap de argumenten om het niet te doen maar kan me ook goed voorstellen dat hij dat wel graag heeft.
Maar als je die kinderen nauwelijks kent hang je er toch ook zomaar een beetje bij? Dat is toch voor niemand leuk of prettig. Wat als die kinderen niks met jou van doen willen?
Fat-PumPum schreef op 03-08-2021 om 13:49:
Ik ben echt onder de indruk van het doorzettingsvermogen van jullie
. Zolang TO niet bereid is om aan haar trauma te werken zal ze dit patroon blijven herhalen totdat het lampje uitgaat.
Ik doe de aanname dat voor TO het leven niet door de wind ging/gaat en bij anderen wel en dat voelt, vooral als je getraumatiseerd bent, zeer oneerlijk aan. TO wil haar ''geluk/portie'' dus nu afdwingen en dat doet ze op deze manier.
Je aanname klopt. En ja, het voelt soms oneerlijk aan maar ook voelen problemen van anderen soms aan als niet zo’n heel groot probleem.
En elke keer als het goed gaat, dan lijkt het toch weer alsof er iets moet gebeuren waardoor het weer fout gaat.
Ik vind het ook moeilijk om te reageren op emoties van andere mensen. Dat frustreert vaak, waardoor ik geïrriteerd raak of juist extreem rationeel (in de zin van ijskoud) wordt.
noemmijmaarsuus schreef op 03-08-2021 om 14:26:
[..]
Je hebt echte slachtoffers, die buiten hun schuld iets verschrikkelijks is overkomen.
En vermeende slachtoffers die alle ellende die hen overkomt aan de grote boze buitenwereld wijten en hun eigen aandeel weigeren in te zien.
TO hoort bij de tweede categorie.
Ik denk dat er bij haar oprecht een heleboel oud zeer achter zit. Daar moet ze mee aan de slag maar het is niet helpend om de achtergrond van haar probleem van tafel te vegen.
Fat-PumPum schreef op 03-08-2021 om 14:37:
[..]
En wat wil en kan je daaraan doen?
Ik kan en hoef daar niks mee.
TO wel (als ze zou willen).
BlueHeart schreef op 03-08-2021 om 14:46:
[..]
Maar als je die kinderen nauwelijks kent hang je er toch ook zomaar een beetje bij? Dat is toch voor niemand leuk of prettig. Wat als die kinderen niks met jou van doen willen?
Misschien wel, maar dat weet ik niet. Ik kan me daar niet opdringen, maar als iedereen het op prijs stelt kan ik ook moeilijk heel afstandelijk doen. Dat zou ook geen goede indruk geven als ze wél contact zoeken maar ik de boot af hou.
Wasmachine schreef op 03-08-2021 om 14:47:
[..]
Ik denk dat er bij haar oprecht een heleboel oud zeer achter zit. Daar moet ze mee aan de slag maar het is niet helpend om de achtergrond van haar probleem van tafel te vegen.
Trots zijn op het feit, dat je jarenlang alleen de kar hebt weten te trekken.
Die houding zou haar meer geven dan het verongelijkte: het is me allemaal overkomen.
Julali schreef op 03-08-2021 om 13:51:
[..]
In een ander topic over vrije tijd zeiden de ouders met pubers dat je daar nog veel meer tijd mee bezig bent, dan met kleine kinderen, dus dat gaat niet op.
Heb jij kids? Ik geloof best dat het met pubers heel zwaar is, maar dat je daar nog meer tijd mee bezig bent ?? Een puber kan zn eigen kont afvegen, een puber kan zelf douchen, en puber kan zelf na buiten en op pad, en puber valt zelf in slaap, een puber kan zelf eten, een puber kan zelf activiteiten doen en verzinnen, en puber kan zelf tanden poetsen..
Nogmaals een puber kan enorm zwaar zijn en ook veel tijd kosten, al helemaal met die eindeloze discussies, maar meer tijd kwijt zijn met een puber dan een kleintje gaat bij mij niet op.
O ja en niet te vergeten een puber gaat zelf naar buiten, dat is een momentje voor de ouder dat hij of zij vrije tijd heeft.. dat heb je met een kleintje niet, tenzij iemand anders je kleine mee naar buiten neemt om even wat te gaan wandelen. En dan nog heb je genoeg wat nog gedaan moet worden. Bij een puber kun je nu eenmaal wat meer laten liggen of zelf een huishoudtaak geven, bij een kleine niet.
Alhoewel die van mij graag mee veegt en graag samen de was in de machine stopt 🤣
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:32:
[..]
Ik snap wel waarom ze dat blijft, maar ik vind dat wel redelijk egoïstisch en behalve in haar eigen belang eigenlijk in niemands belang. Verder heb je wel gelijk dat ik er geen controle op heb. Mijn vriend heeft dat al amper, laat staan ik. Het is misschien ook wel wishful thinking. Zoveel mensen zouden daar zoveel gelukkiger van worden als zij die stap zou zetten.
Misschien zouden er ook wel een heleboel mensen gelukkiger van worden als je je simpelweg zou neerleggen bij de werkelijkheid en daarin pragmatisch en empathisch oplossingen zou zoeken? In plaats van te blijven volhouden dat je pas iets positiefs kunt bijdragen als de werkelijkheid zich aan jouw ideeën heeft aangepast.
De wereld is niet een puzzel die maar op één manier in elkaar past. Misschien is dat moeilijk gevoelsmatig te accepteren maar doe het dan op je verstand.
Je zou jezelf ook oprecht de moeilijke vraag kunnen stellen: Ben ik flexibel genoeg om een relatie te hebben met iemand in zo’n gecompliceerde gezinssituatie met zijn kinderen. Die gecompliceerde situatie is er. Je kan daar niet aan ontkomen. Kun je dat accepteren? Kun je daarvoor kiezen en je daarvoor inzetten, meebewegen, opzij zetten? Als je dat niet kunt, is dat geen schande. Maar het vaderschap van je vriend verder compliceren en belasten is wreed. Dus in dit geval moet je hem in liefde laten gaan. Hoe pijnlijk dat ook is. Wil je dat echt niet, dan is er werk aan de winkel voor jou.
noemmijmaarsuus schreef op 03-08-2021 om 14:51:
[..]
Trots zijn op het feit, dat je jarenlang alleen de kar hebt weten te trekken.
Die houding zou haar meer geven dan het verongelijkte: het is me allemaal overkomen.
Ik geloof dat ze op emotioneel vlak veel tekort is gekomen. Het klinkt alsof er veel angst bij to speelt. Ik vind dat vermeend slachtofferschap geen recht doet aan de situatie.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 14:46:
[..]
Je aanname klopt. En ja, het voelt soms oneerlijk aan maar ook voelen problemen van anderen soms aan als niet zo’n heel groot probleem.
En elke keer als het goed gaat, dan lijkt het toch weer alsof er iets moet gebeuren waardoor het weer fout gaat.
Ik vind het ook moeilijk om te reageren op emoties van andere mensen. Dat frustreert vaak, waardoor ik geïrriteerd raak of juist extreem rationeel (in de zin van ijskoud) wordt.
Ik ben het met ''Wasmachine'' eens dat er veel oudzeer zit achter je denkwijzes en de daaruit voortvloeiende handelingen.
Ben je er al overuit na de vele reacties die je ontvangen hebt wat je concreet wil doen om jezelf en daardoor ook de situatie waar je in zit te verhelpen?
Ik vind je een dappere doorzetter A12345. Volgens mij heb je hier waardevolle inzichten opgedaan, je hebt je daar echt voor opengesteld.
En je blijft respectvol reageren, ondanks veel harde en weinig opbouwende reacties.
Ik zou zeker wel mee gaan met je vriend als hij dat graag wil. Je kunt hem steunen, en stuk rijden, en mee genieten van zijn kinderen. Voor dat laatste moet je je dan wel open kunnen stellen. Als hij ongeremd (door jou) van zijn kinderen kan houden en fijne dingen met ze kan doen, maakt hem dat gelukkiger. Zeker als hij dat geluk met jou kan delen. En daarmee wordt ook een fijnere partner voor jou én voor jouw kinderen.
En als de kinderen tijd met alleen hun vader door willen brengen, zou ik daar zéker ruimte voor geven. Ga jij ondertussen lekker forummen🙂.
Fat-PumPum schreef op 03-08-2021 om 15:02:
[..]
Ik ben het met ''Wasmachine'' eens dat er veel oudzeer zit achter je denkwijzes en de daaruit voortvloeiende handelingen.
Ben je er al overuit na de vele reacties die je ontvangen hebt wat je concreet wil doen om jezelf en daardoor ook de situatie waar je in zit te verhelpen?
Ik wil dit bespreken met de huisarts en later met een meer gespecialiseerd iemand.
Ook wil ik als de situatie wat rustiger is, het goed bespreken met mijn vriend.
Ik wil ook graag zijn kinderen beter leren kennen. Misschien dat ik er dan iets meer gevoel bij krijg en me iets beter kan inleven in hem.
