De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Infobericht
Vanaf nu graag weer on topic reageren. Verdere off topic reacties worden verwijderd.
MevrouwJack schreef op 02-08-2021 om 21:48:
[..]
Behalve dat je er niks over te zeggen hebt, ken je de kinderen op dit moment helemaal niet. Je vriend ziet ze al nauwelijks, dus jij kan dat al helemaal niet inschatten. Je bent voor je eigen pubers al vreselijk benauwd dat er ook maar iets zou veranderen, maar voor veel jongere kinderen die je nauwelijks kent weet je het wel even te bedenken.
Het is net als een vlek op een elpee waardoor de naald blijft hangen. Je poetst, probeert het nog een keer maar die naald blijft weer op hetzelfde punt hangen. Dan poets je nog een keer met een ander middel, probeert het weer, maar weer blijft die naald op hetzelfde punt hangen. Eigenlijk moet je die elpee wegflikkeren, maar je houdt toch nog een beetje hoop. Tevergeefs 😬
Niet alles gelezen maar is het niet vooral een probleem dat jij bang bent dat je partner in dat verre land opnieuw gaat aanpappen met zijn ex liefde en moeder van z'n kinderen? Ik zou m'n partner dit contact met zijn kinderen gunnen. Jij draait je in allerlei bochten om het te vermijden. Vertrouw je hem met zijn ex?
Ik blijf het gevoel houden dat jij vindt dat kinderen de verantwoordelijkheid van de moeder zijn en dat de man moet zorgen voor de kinderen van zijn partner. Daardoor lijk je geen waarde te hechten aan zijn relatie met zijn kinderen. Hij heeft een relatie met jou en jij en jouw kinderen mogen geen last hebben van zijn lastige verleden.
Er is al veel gezegd. Wat mij heel erg opvalt: je bent veel bezig met scenario’s. En in die scenario’s moeten andere mensen dingen doen. Je vriend, zijn ex. Jij hebt gedachten over wat ze moeten doen en waarom, overwegingen, Je lijkt maar niet te begrijpen waarom zijn ex een andere afweging maakt dan jij, om in het land te blijven. Daarom blijf je vasthouden aan een scenario waarin zij met de kinderen terugkomt naar Nederland. En natuurlijk mag jij dat willen, daarvan dromen, vinden dat het de beste oplossing zou zijn. Maar ieder maakt zijn/haar eigen afwegingen en moeder denkt hier anders over. Dat is de werkelijkheid: dat ze anders denkt en doet dan jij vindt dat ze moet doen. En dat is de werkelijkheid waar je in moet leven en waarin je oplossingen moet vinden. Of eigenlijk: waarin je vriend oplossingen moet vinden. Het enige wat jij hoeft te doen, is hem daarvoor ruimte te geven, En natuurlijk kun je daarover meepraten maar alleen over waar het jou raakt en met groot respect voor zijn vaderschap.
Het is al eerder aangegeven: je zit er veel te diep in. Het is hoog tijd om de illusie van controle los te laten.
@A12345 Zou je deze vraag voor jezelf willen beantwoorden?
jij vindt het verschrikkeijk dat jouw kinderen zonder hun vader opgroeiden.
wat maakt dat je dat zijn kinderen dan gunt? Waarom heb je liever dat hjj bij jou is dan dat hjj naar zijn kinderen gaat zodat ze niet hetzelfde lot ondergaan als jouw kinderen?
ik kan dat gewoon niet begrijpen en heb echt allllee berichten gelezen.
Red_Velvet schreef op 02-08-2021 om 21:59:
Niet alles gelezen maar is het niet vooral een probleem dat jij bang bent dat je partner in dat verre land opnieuw gaat aanpappen met zijn ex liefde en moeder van z'n kinderen? Ik zou m'n partner dit contact met zijn kinderen gunnen. Jij draait je in allerlei bochten om het te vermijden. Vertrouw je hem met zijn ex?
Dat zal het wel zijn, daar is hij niet te controleren. En in een land waar hij verder niemand kent, behalve haar en zijn kinderen is het heel goed mogelijk dat ze wat dichter bij elkaar komen.
Butterflywhy schreef op 02-08-2021 om 23:13:
@A12345 Zou je deze vraag voor jezelf willen beantwoorden?
jij vindt het verschrikkeijk dat jouw kinderen zonder hun vader opgroeiden.
wat maakt dat je dat zijn kinderen dan gunt? Waarom heb je liever dat hjj bij jou is dan dat hjj naar zijn kinderen gaat zodat ze niet hetzelfde lot ondergaan als jouw kinderen?
ik kan dat gewoon niet begrijpen en heb echt allllee berichten gelezen.
Ik ken ze amper. Dan is het misschien makkelijker praten voor mij. In mijn geval zijn de kinderen ook wel over hun vader heen. Niet over de vaderfiguur, maar wel over diegene als persoon. Klinkt hard, maar is wel de werkelijkheid.
Mija schreef op 02-08-2021 om 22:44:
Er is al veel gezegd. Wat mij heel erg opvalt: je bent veel bezig met scenario’s. En in die scenario’s moeten andere mensen dingen doen. Je vriend, zijn ex. Jij hebt gedachten over wat ze moeten doen en waarom, overwegingen, Je lijkt maar niet te begrijpen waarom zijn ex een andere afweging maakt dan jij, om in het land te blijven. Daarom blijf je vasthouden aan een scenario waarin zij met de kinderen terugkomt naar Nederland. En natuurlijk mag jij dat willen, daarvan dromen, vinden dat het de beste oplossing zou zijn. Maar ieder maakt zijn/haar eigen afwegingen en moeder denkt hier anders over. Dat is de werkelijkheid: dat ze anders denkt en doet dan jij vindt dat ze moet doen. En dat is de werkelijkheid waar je in moet leven en waarin je oplossingen moet vinden. Of eigenlijk: waarin je vriend oplossingen moet vinden. Het enige wat jij hoeft te doen, is hem daarvoor ruimte te geven, En natuurlijk kun je daarover meepraten maar alleen over waar het jou raakt en met groot respect voor zijn vaderschap.
Het is al eerder aangegeven: je zit er veel te diep in. Het is hoog tijd om de illusie van controle los te laten.
Ik snap wel waarom ze dat blijft, maar ik vind dat wel redelijk egoïstisch en behalve in haar eigen belang eigenlijk in niemands belang. Verder heb je wel gelijk dat ik er geen controle op heb. Mijn vriend heeft dat al amper, laat staan ik. Het is misschien ook wel wishful thinking. Zoveel mensen zouden daar zoveel gelukkiger van worden als zij die stap zou zetten.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:30:
[..]
Ik ken ze amper. Dan is het misschien makkelijker praten voor mij. In mijn geval zijn de kinderen ook wel over hun vader heen. Niet over de vaderfiguur, maar wel over diegene als persoon. Klinkt hard, maar is wel de werkelijkheid.
Het moeten missen van je eigen vader is traumatischer dan dat de nieuwe vriend van mama meer aandacht aan zijn eigen kinderen besteedt dan aan jou.
Vreemd dat je dat niet ziet.
Red_Velvet schreef op 02-08-2021 om 21:59:
Niet alles gelezen maar is het niet vooral een probleem dat jij bang bent dat je partner in dat verre land opnieuw gaat aanpappen met zijn ex liefde en moeder van z'n kinderen? Ik zou m'n partner dit contact met zijn kinderen gunnen. Jij draait je in allerlei bochten om het te vermijden. Vertrouw je hem met zijn ex?
Ja. In het verleden was ik daar wel bang voor. Toen ook regelmatig stiekem zijn telefoon gecontroleerd en de gesprekken met haar gelezen. Maar daaruit bleek eigenlijk totaal niet dat zoiets eraan zit te komen. Zij probeert soms wel over vanalles en nog wat te praten, maar hij houdt het gespreksonderwerp tot strikt over wat over de kinderen gaat.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:32:
[..]
Ik snap wel waarom ze dat blijft, maar ik vind dat wel redelijk egoïstisch en behalve in haar eigen belang eigenlijk in niemands belang. Verder heb je wel gelijk dat ik er geen controle op heb. Mijn vriend heeft dat al amper, laat staan ik. Het is misschien ook wel wishful thinking. Zoveel mensen zouden daar zoveel gelukkiger van worden als zij die stap zou zetten.
Dat is wel een kromme redenatie en je legt daarmee alle schuld bij de ex vrouw. Jouw vriend woonde daar ook. Híj is degene die uiteindelijk naar Nederland is vertrokken. Hij had daar ook kunnen blijven. Dan had hij jou niet ontmoet, normaal en regelmatig contact gehad met zijn kinderen en niet in de spagaat gezeten waar hij nu in zit.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:30:
[..]
Ik ken ze amper. Dan is het misschien makkelijker praten voor mij. In mijn geval zijn de kinderen ook wel over hun vader heen. Niet over de vaderfiguur, maar wel over diegene als persoon. Klinkt hard, maar is wel de werkelijkheid.
Ik vind dat echt harteloos van iemand die zelf kinderen heeft.
Tickel schreef op 03-08-2021 om 12:39:
[..]
Ik vind dat echt harteloos van iemand die zelf kinderen heeft.
Het is een constatering van mijn situatie met mijn kinderen.
Tickel schreef op 03-08-2021 om 12:37:
[..]
Dat is wel een kromme redenatie en je legt daarmee alle schuld bij de ex vrouw. Jouw vriend woonde daar ook. Híj is degene die uiteindelijk naar Nederland is vertrokken. Hij had daar ook kunnen blijven. Dan had hij jou niet ontmoet, normaal en regelmatig contact gehad met zijn kinderen en niet in de spagaat gezeten waar hij nu in zit.
Hij woonde daar ook. Het plan was vooraf ook om met z'n allen terug te gaan. Vooral ook in het belang van de kinderen. Dat is opzij gezet door een keuze van haar. Een keuze die niet is gemaakt met als argument de kinderen. Na de scheiding heeft ze ook vrij snel ruzie gekregen met de familieleden waar ze nog geen ruzie mee had.
Natuurlijk zit hij in een heel moeilijke positie. Ergens heengegaan met het oog om daar tijdelijk te blijven en daarna terug. Daarna is alles anders gelopen. Als de kinderen wat ouder waren geweest, was het misschien ook makkelijker geweest. Ik kan me ook moeilijk voorstellen hoe het is om ergens te zitten waar je niet wilt zitten.
