De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:41:
[..]
Het is een constatering van mijn situatie met mijn kinderen.
Het was jouw antwoord op een vraag. Het ging over jouw visie op zijn kinderen en de relatie met hun vader.
" jij vindt het verschrikkelijk dat jouw kinderen zonder hun vader opgroeiden.
wat maakt dat je dat zijn kinderen dan gunt? Waarom heb je liever dat hij bij jou is dan dat hij naar zijn kinderen gaat zodat ze niet hetzelfde lot ondergaan als jouw kinderen?"
" Ik ken ze amper. Dan is het misschien makkelijker praten voor mij. In mijn geval zijn de kinderen ook wel over hun vader heen.Niet over de vaderfiguur, maar wel over diegene als persoon. Klinkt hard, maar is wel de werkelijkheid".
Harteloos dus.
Niet harteloos, maar moeilijk voor te stellen voor mij.
Het is ook niet simpel. Ik dacht dat hij een weloverwogen keuze had gemaakt in combinatie met misschien wat wishful thinking van hem en van mij.
Maar het gaat eigenlijk steeds slechter met hem. Slaapt amper, eet amper, de hele dag op hete kolen.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:30:
[..]
Ik ken ze amper. Dan is het misschien makkelijker praten voor mij. In mijn geval zijn de kinderen ook wel over hun vader heen. Niet over de vaderfiguur, maar wel over diegene als persoon. Klinkt hard, maar is wel de werkelijkheid.
Dus het maakt je niet uit als kinderen die je amper kent zonder vader opgroeien?
Nogmaals mijn vraag: hoe komt het dat jouw hart zo'n ijsklomp geworden is? Je toont echt 0,0 empathie.
Weet je, ik ben gescheiden van een man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Jouw gedrag leunt heel sterk aan bij zijn gedrag. Misschien zou je er eens iets over kunnen lezen.
Ik hoop echt dat de ogen van jouw vriend snel open gaan en hij jou ziet voor wie je werkelijk bent. En dat hij dan resoluut voor zijn kinderen en zichzelf kiest.
Nogmaals, ogen en oren open A: door jouw houding maak je hem én zijn kinderen kapot. Als je van hem houdt, laat je hem gaan.
Dit is geen liefde, dit is mentale kidnapping. Jij doet dat, en dan klaag je ook nog dat hij niet happy de peppy rondhuppelt. Ongelooflijk...
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:43:
[..]
Hij woonde daar ook. Het plan was vooraf ook om met z'n allen terug te gaan. Vooral ook in het belang van de kinderen. Dat is opzij gezet door een keuze van haar.
Een keuze die niet is gemaakt met als argument de kinderen.Na de scheiding heeft ze ook vrij snel ruzie gekregen met de familieleden waar ze nog geen ruzie mee had.
Natuurlijk zit hij in een heel moeilijke positie. Ergens heengegaan met het oog om daar tijdelijk te blijven en daarna terug. Daarna is alles anders gelopen. Als de kinderen wat ouder waren geweest, was het misschien ook makkelijker geweest. Ik kan me ook moeilijk voorstellen hoe het is om ergens te zitten waar je niet wilt zitten.
Daarna heeft hij alsnog besloten dat land te verlaten.
Haal toch niet steeds die ex erbij met wat ze allemaal heeft gedaan, met wie ze ruzie heeft, dat ze geld heeft gekregen etc, etc. Allemaal loze informatie die niets met het huidige probleem te maken heeft zoals deze nu is; Hij woont in Nederland en zijn ex en kinderen niet en hoe komt jouw vriend tot een goede regeling waarbij hij zijn kinderen regelmatig ziet. En wat kun jij daar aan doen zodat je vriend zich beter voelt en op je kan rekenen bij de beslissingen die hij neemt.
Imi schreef op 03-08-2021 om 12:53:
[..]
Dus het maakt je niet uit als kinderen die je amper kent zonder vader opgroeien?
Nogmaals mijn vraag: hoe komt het dat jouw hart zo'n ijsklomp geworden is? Je toont echt 0,0 empathie.
Weet je, ik ben gescheiden van een man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Jouw gedrag leunt heel sterk aan bij zijn gedrag. Misschien zou je er eens iets over kunnen lezen.
Ik hoop echt dat de ogen van jouw vriend snel open gaan en hij jou ziet voor wie je werkelijk bent. En dat hij dan resoluut voor zijn kinderen en zichzelf kiest.
Nogmaals, ogen en oren open A: door jouw houding maak je hem én zijn kinderen kapot. Als je van hem houdt, laat je hem gaan.
Dit is geen liefde, dit is mentale kidnapping. Jij doet dat, en dan klaag je ook nog dat hij niet happy de peppy rondhuppelt. Ongelooflijk...
Als je ze niet goed kent, is het moeilijker om er een concrete voorstelling van te maken.
Ik heb best wel wat meegemaakt. Geen fijne jeugd gehad, daarna een verschikkelijk huwelijk, daarna een hele slechte relatie. Eigenlijk nooit wat meegedaan, enkel steeds maar weer verder gegaan. Deels ook omdat ik er meestal alleen voor stond en het gewoon werken en huishouden was met weinig tot geen tijd voor andere dingen.
Wat ik van narcisten weet is dat ze voor de buitenwereld altijd alles geforceerd geweldig over willen laten komen. Dat is bij mij absoluut niet het geval. Integendeel.
Als ik de kenmerken afloop (zie: https://www.psyq.nl/persoonlijkheidsstoornis/narcistische-persoonlijkheidsstoornis), herken ik er ook maar weinig. Jaloers ben ik wel, empathie tonen is voor mij ook moeilijk. Ik vergelijk dingen snel met wat ik mee heb gemaakt en dan valt het vaak mee. Maar ik ben absoluut niet gespeeld charmant, absoluut niet verslaafd aan aandacht, heb absoluut geen groot ego. Eerder integendeel.
De buitenwereld is voor een narcist cruciaal, voor mij helemaal niet. Het maakt me weinig uit wat anderen van mij vinden of denken.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:30:
[..]
Ik ken ze amper. Dan is het misschien makkelijker praten voor mij. In mijn geval zijn de kinderen ook wel over hun vader heen. Niet over de vaderfiguur, maar wel over diegene als persoon. Klinkt hard, maar is wel de werkelijkheid.
Ook? Hoezo ook? In jouw geval heeft vader de keuze gemaakt niet in beeld te zijn, dat lijkt me hier niet aan de orde, behalve de m.i. zeer ongelukkige keuze om (in eerste instantie) voor jou naar NL te verhuizen en zijn kinderen achter te laten.
Wat betreft erbij zijn als hij zijn kinderen er zijn, dat kan zijn voorkeur wel zijn, maar ik kan me voorstellen dat de kinderen daar niet direct op zitten te wachten. En je geeft zelf ook aan dat je partner al slechte / slecht doordachte keuzes heeft gemaakt. Ik zou dus zeggen: laat hem nou eerst maar eens alleen die kant op gaan. Als er een modus kan worden gevonden om het contact te herstellen is er nog tijd zat voor jou om er ook nu en dan bij te zijn en een band met die kinderen op te bouwen. First things first.
Of TO nu een trol is of niet, veranderen gaat ze toch niet gezien haar reactie op alle gegegeven tips en reacties. Sterker nog, ik hoop dat ze een trol is want de gedachte dat ze de kinderen van haar partner bewust dit soort dingen toewenst en aandoet vind ik vele malen erger.
Het zou geen gek idee zijn om eens met een psycholoog te praten. Jouw gebrek aan empathie is overduidelijk, voor buitenstaanders onbegrijpelijk en boosmakend, en staat het hebben van goede relaties in de weg. Niet alleen met een man, maar ook met je kinderen. Als je je hierin zou kunnen ontwikkelen zal het leven voor jou en je omgeving waarschijnlijk een stuk leuker worden.
Jaloers ben ik wel, empathie tonen is voor mij ook moeilijk. Ik vergelijk dingen snel met wat ik mee heb gemaakt en dan valt het vaak mee.
En voor een narcist ligt de schuld, oorzaak en oplossing van problemen steevast ergens anders, maar niet bij zichzelf. Bij jou ook.
Lees ook nog eens iets over verborgen narcisme.
coolpack2 schreef op 03-08-2021 om 13:04:
[..]
Ook? Hoezo ook? In jouw geval heeft vader de keuze gemaakt niet in beeld te zijn, dat lijkt me hier niet aan de orde, behalve de m.i. zeer ongelukkige keuze om (in eerste instantie) voor jou naar NL te verhuizen en zijn kinderen achter te laten.
Wat betreft erbij zijn als hij zijn kinderen er zijn, dat kan zijn voorkeur wel zijn, maar ik kan me voorstellen dat de kinderen daar niet direct op zitten te wachten. En je geeft zelf ook aan dat je partner al slechte / slecht doordachte keuzes heeft gemaakt. Ik zou dus zeggen: laat hem nou eerst maar eens alleen die kant op gaan. Als er een modus kan worden gevonden om het contact te herstellen is er nog tijd zat voor jou om er ook nu en dan bij te zijn en een band met die kinderen op te bouwen. First things first.
Die 'ook' staat daar ongelukkig. De vader van mijn kinderen woont op hele korte afstand. Die had qua afstand in elk geval alle mogelijkheden om contact te hebben met de kinderen. En al zou dat niet, dan had hij kunnen bellen o.i.d. Maar dat heeft hij niet gedaan.
Ja, hij heeft slecht doordachte keuzes gemaakt. Heeft nu wel heel graag dat ik mee ga. Ik zie daar eerlijk gezegd niet zo het probleem van in. Daar zal ik me wel terughoudend op moeten stellen, daar ben ik het mee eens. Maar dat ik mee ga, is ook een steun voor hem, een kans om de kinderen iets beter te leren kennen en praktisch gezien kan ik ook een deel van de rit rijden, zodat hij kan proberen te slapen e.d. zodat hij daar uitgerust aan komt in plaats van de eerste dag met zijn kinderen al bekaf te zijn.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:33:
[..]
Ja. In het verleden was ik daar wel bang voor. Toen ook regelmatig stiekem zijn telefoon gecontroleerd en de gesprekken met haar gelezen. Maar daaruit bleek eigenlijk totaal niet dat zoiets eraan zit te komen. Zij probeert soms wel over vanalles en nog wat te praten, maar hij houdt het gespreksonderwerp tot strikt over wat over de kinderen gaat.
Met deze informatie tast je je geloofwaardigheid aan.
Succes nog met dit topic en je volgende topics 
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:43:
[..]
Hij woonde daar ook. Het plan was vooraf ook om met z'n allen terug te gaan. Vooral ook in het belang van de kinderen. Dat is opzij gezet door een keuze van haar. Een keuze die niet is gemaakt met als argument de kinderen. Na de scheiding heeft ze ook vrij snel ruzie gekregen met de familieleden waar ze nog geen ruzie mee had.
Natuurlijk zit hij in een heel moeilijke positie. Ergens heengegaan met het oog om daar tijdelijk te blijven en daarna terug. Daarna is alles anders gelopen. Als de kinderen wat ouder waren geweest, was het misschien ook makkelijker geweest. Ik kan me ook moeilijk voorstellen hoe het is om ergens te zitten waar je niet wilt zitten.
Tja, dat kun je nu eenmaal tegenkomen als je kinderen hebt; soms is het belang van kinderen anders dan dat van jou als ouder. Zoveel mensen die ergens naartoe verhuisd zijn als gezin, maar individueel die keuze niet gemaakt zouden hebben, maar er in het belang van de kinderen wel blijven na een scheiding.
RosaMontana schreef op 03-08-2021 om 13:05:
Het zou geen gek idee zijn om eens met een psycholoog te praten. Jouw gebrek aan empathie is overduidelijk, voor buitenstaanders onbegrijpelijk en boosmakend, en staat het hebben van goede relaties in de weg. Niet alleen met een man, maar ook met je kinderen. Als je je hierin zou kunnen ontwikkelen zal het leven voor jou en je omgeving waarschijnlijk een stuk leuker worden.
Dat wil ik dan ook zeker doen. Aantal dingen die zijn gebeurd lijken me behoorlijk (ge/ver)vormd te hebben. Daar moet ik iets mee. Maar dat is niet 1-2-3 opgelost denk ik.
En voor een narcist ligt de schuld, oorzaak en oplossing van problemen steevast ergens anders, maar niet bij zichzelf. Bij jou ook.
Lees ook nog eens iets over verborgen narcisme.
Voor een deel leg ik de schuld bij mezelf. Onder andere bij mijn reacties op dingen. Dat heeft hem geen goed gedaan.
Maar in alle eerlijkheid is het probleem an sich ook grotendeels ontstaan door anderen. Zijn ex die er vandoor gaat, hij besloot om daar veel weg te zijn en daarna helemaal weg te gaan. Dat zijn geen dingen die door mij komen.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:51:
Niet harteloos, maar moeilijk voor te stellen voor mij.
Het is ook niet simpel. Ik dacht dat hij een weloverwogen keuze had gemaakt in combinatie met misschien wat wishful thinking van hem en van mij.
Maar het gaat eigenlijk steeds slechter met hem. Slaapt amper, eet amper, de hele dag op hete kolen.
Ik kan hier echt niet bij. Ten eerste natuurlijk dat hij al dan niet overwogen de keuze maakt om zijn kinderen achter te laten, maar ook dat je dat als partner en zelf nota bene ouder oké vindt. Met daarbij nog eens de door jou beschreven historie dat hij tot die tijd vooral de zorg op zich nam. Onbegrijpelijk.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 13:09:
[..]
Die 'ook' staat daar ongelukkig. De vader van mijn kinderen woont op hele korte afstand. Die had qua afstand in elk geval alle mogelijkheden om contact te hebben met de kinderen. En al zou dat niet, dan had hij kunnen bellen o.i.d. Maar dat heeft hij niet gedaan.
Ja, hij heeft slecht doordachte keuzes gemaakt. Heeft nu wel heel graag dat ik mee ga. Ik zie daar eerlijk gezegd niet zo het probleem van in. Daar zal ik me wel terughoudend op moeten stellen, daar ben ik het mee eens. Maar dat ik mee ga, is ook een steun voor hem, een kans om de kinderen iets beter te leren kennen en praktisch gezien kan ik ook een deel van de rit rijden, zodat hij kan proberen te slapen e.d. zodat hij daar uitgerust aan komt in plaats van de eerste dag met zijn kinderen al bekaf te zijn.
Heel slecht idee om mee te gaan! Laat hem de band met zijn kinderen alleen herstellen. Dat hebben zijn kinderen nodig. Als je dat dor je gebrek aan empathie niet aanvoelt, neem het dan gewoon van ons aan. Blijf thuis!
Ik vermoed dat hij alleen vraagt of jij meegaat om gezeik achteraf te voorkomen. Dus laat hem alleen gaan en geen gezeur achteraf.
