De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Laten we niet vergeten dat partner van TO al een paar keer gezegd heeft dat hij wil dat ze meegaat. We hoeven haar dan ook niet te blijven bekogelen alsof ze het zelf opdringt.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 21:23:
[..]
Dat bedoel ik, maar jij legt het iets beter uit.
Met kleine kinderen ben je behalve de tijd dat je slaapt er de hele dag mee bezig. Met pubers is dat anders. 's ochtends uit hun bed trommelen, zodat ze net op tijd zijn voor school. Als de school uit is, hebben ze vaak ook bezigheden. 's avonds wat eten. Daarna hebben ze vaak ook hun eigen dingen.
In plaats van vooral tijd met de kinderen ga je dan naar vooral tijd alleen zitten.
In een ander topic over vrije tijd zeiden de ouders met pubers dat je daar nog veel meer tijd mee bezig bent, dan met kleine kinderen, dus dat gaat niet op.
Rachel. schreef op 03-08-2021 om 13:49:
Laten we niet vergeten dat partner van TO al een paar keer gezegd heeft dat hij wil dat ze meegaat. We hoeven haar dan ook niet te blijven bekogelen alsof ze het zelf opdringt.
Nou ja, ze blijft het toch verdedigen...
Hij lijkt het zelf allemaal ook niet zo helder te zien eerlijk gezegd
Als je al meegaat wil ik je wel sterk adviseren om de eerste dagen niet mee te gaan naar zijn kinderen. Dat kan altijd op enerlaatste dag ofzo, maar hij moet eerst echt even alleen tijd met zijn kinderen doorbrengen.
Fat-PumPum schreef op 03-08-2021 om 13:49:
Ik ben echt onder de indruk van het doorzettingsvermogen van jullie
. Zolang TO niet bereid is om aan haar trauma te werken zal ze dit patroon blijven herhalen totdat het lampje uitgaat.
Ik doe de aanname dat voor TO het leven niet door de wind ging/gaat en bij anderen wel en dat voelt, vooral als je getraumatiseerd bent, zeer oneerlijk aan. TO wil haar ''geluk/portie'' dus nu afdwingen en dat doet ze op deze manier.
Wie zegt dat deze mevrouw een trauma heeft?
Ook psychologie van de koude grond.
noemmijmaarsuus schreef op 03-08-2021 om 13:58:
[..]
Wie zegt dat deze mevrouw een trauma heeft?
Ook psychologie van de koude grond.
Dat heeft TO zelf in voorgaande berichten meerdere malen aangegeven dat ze een trauma heeft opgelopen en zich daarvan bewust is.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 12:51:
Niet harteloos, maar moeilijk voor te stellen voor mij.
Het is ook niet simpel. Ik dacht dat hij een weloverwogen keuze had gemaakt in combinatie met misschien wat wishful thinking van hem en van mij.
Maar het gaat eigenlijk steeds slechter met hem. Slaapt amper, eet amper, de hele dag op hete kolen.
Moeilijk voor te stellen???
Je hebt toch zelf bij je kinderen gezien hoe moeilijk ze het hebben gehad dat hun vader niet in beeld is. Dus waarom kan je je niet voorstellen dat dit voor de kinderen van je vriend moeilijk is. En waarom doe je er alles aan om de situatie in stand te houden of zelfs alleen ideeën te opperen om de afstand tussen vriend en zijn kinderen alleen maar meer te vergroten.
Jij doet nu hetzelfde naar de kinderen van vriend als wat je de vader van je kinderen verwijt te hebben gedaan naar jou kinderen.
Fat-PumPum schreef op 03-08-2021 om 14:00:
[..]
Dat heeft TO zelf in voorgaande berichten meerdere malen aangegeven dat ze een trauma heeft opgelopen en zich daarvan bewust is.
Dus omdat TO het zegt is het ook waar?
Mevrouw heeft last van slachtoffergedrag, dat is toch heel wat anders dan een trauma.
noemmijmaarsuus schreef op 03-08-2021 om 14:03:
[..]
Dus omdat TO het zegt is het ook waar?
Mevrouw heeft last van slachtoffergedrag, dat is toch heel wat anders dan een trauma.
Ik kan daar geen uitspraak over doen.
Ik heb alleen gereageerd op wat TO heeft gedeeld. Op het internet kun je tenslotte zijn wie je wilt zijn. Waarheid of niet, dat is niet op mijn geweten.
Fat-PumPum schreef op 03-08-2021 om 14:10:
[..]
Ik kan daar geen uitspraak over doen.
Ik heb alleen gereageerd op wat TO heeft gedeeld. Op het internet kun je tenslotte zijn wie je wilt zijn. Waarheid of niet, dat is niet op mijn geweten.
Ik kan daar wel een uitspraak over doen en jij ook als je de moeite zou nemen je in te lezen over de psychologie van slachtofferschap.
TO is daar een schoolvoorbeeld van.
noemmijmaarsuus schreef op 03-08-2021 om 14:16:
[..]
Ik kan daar wel een uitspraak over doen en jij ook als je de moeite zou nemen je in te lezen over de psychologie van slachtofferschap.
TO is daar een schoolvoorbeeld van.
Dat jij jouw perspectief deelt is alleen maar fijn voor TO. Trauma en slachtofferschap zijn naar mijn mening nauw verbonden met elkaar.
Doordat jij jouw perspectief deelt kan TO hopelijk zelf ook inzien dat slachtoffer zijn niet hetzelfde hoeft te betekenen als je verschuilen achter het slachtofferschap.
Wat een rot situatie, maar dan vooral voor de kinderen en vader van de kinderen. Het lijkt mij erg pittig om ergens te moeten wonen waar je niet gelukkig bent. Toch had ik denk ik liever in een land gewoond waar ik mijn kinderen iedere week had kunnen knuffelen. Ideaal is het verre van, maar als ouder moeten je kinderen altijd prio nummer één zijn. En goede scholen enzo zijn leuk, maar een vader die van je houdt in de buurt dat lijkt mij voor zo'n kind nog veel waardevoller. Ergens begrijp ik wel dat TO het frusterend vind dat partner zich berust in zijn lot maar er tegelijkertijd aan onderdoor gaat. Als hij nou alles op alles had gezet om moeder op een goede manier hierheen te krijgen. Of als hij daar nou iedere maand alsnog had gezeten.
Maar goed ik vind je nog steeds erg vanuit je eigen frustratie praten TO. Steun je partner, help hem alles op een rijtje te krijgen, geef hem iemand met wie hij aan de toekomst kan werken op een positieve manier. Niet een partner die zich als jaloerse vrouw gedraagt en het alleen maar moeilijker voor hem maakt..
Fat-PumPum schreef op 03-08-2021 om 14:21:
[..]
Trauma en slachtofferschap zijn naar mijn mening nauw verbonden met elkaar.
Je hebt echte slachtoffers, die buiten hun schuld iets verschrikkelijks is overkomen.
En vermeende slachtoffers die alle ellende die hen overkomt aan de grote boze buitenwereld wijten en hun eigen aandeel weigeren in te zien.
TO hoort bij de tweede categorie.
noemmijmaarsuus schreef op 03-08-2021 om 14:26:
[..]
Je hebt echte slachtoffers, die buiten hun schuld iets verschrikkelijks is overkomen.
En vermeende slachtoffers die alle ellende die hen overkomt aan de grote boze buitenwereld wijten en hun eigen aandeel weigeren in te zien.
TO hoort bij de tweede categorie.
En wat wil en kan je daaraan doen?
