De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
coolpack2 schreef op 03-08-2021 om 13:15:
[..]
Ik kan hier echt niet bij. Ten eerste natuurlijk dat hij al dan niet overwogen de keuze maakt om zijn kinderen achter te laten, maar ook dat je dat als partner en zelf nota bene ouder oké vindt. Met daarbij nog eens de door jou beschreven historie dat hij tot die tijd vooral de zorg op zich nam. Onbegrijpelijk.
Misschien dat hij die keuze heeft gemaakt zonder echt goed over de gevolgen na te denken. Ik heb dat zelf ook onderschat. Teveel gedacht dat het wel goed zou komen. Teveel gekeken naar mijn situatie destijds. Waarbij zijn ex dan nog eens veel meer middelen heeft dan ik had. En natuurlijk slecht gereageerd op zijn verdriet en de momenten dat hij niks erover los liet verkeerd ingeschat.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 13:12:
[..]
En voor een narcist ligt de schuld, oorzaak en oplossing van problemen steevast ergens anders, maar niet bij zichzelf. Bij jou ook.Lees ook nog eens iets over verborgen narcisme.
Voor een deel leg ik de schuld bij mezelf. Onder andere bij mijn reacties op dingen. Dat heeft hem geen goed gedaan.
Maar in alle eerlijkheid is het probleem an sich ook grotendeels ontstaan door anderen. Zijn ex die er vandoor gaat, hij besloot om daar veel weg te zijn en daarna helemaal weg te gaan. Dat zijn geen dingen die door mij komen.
Your honour, I rest my case.
Ik word hier heel, heel droevig van.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 13:20:
[..]
Misschien dat hij die keuze heeft gemaakt zonder echt goed over de gevolgen na te denken. Ik heb dat zelf ook onderschat. Teveel gedacht dat het wel goed zou komen. Teveel gekeken naar mijn situatie destijds. Waarbij zijn ex dan nog eens veel meer middelen heeft dan ik had. En natuurlijk slecht gereageerd op zijn verdriet en de momenten dat hij niks erover los liet verkeerd ingeschat.
Dus zijn financiële ruimte, die met jou gedeeld wordt, is wél een heel belangrijk detail.
to, zou je erbij kunnen zijn en het kunnen verdragen dat de kinderen centraal staan?
Wasmachine schreef op 03-08-2021 om 13:27:
to, zou je erbij kunnen zijn en het kunnen verdragen dat de kinderen centraal staan?
Zelfs al zou ze dat kunnen, ik vind het een heeeeeeeeeeeel slecht idee om de eerste keer/keren mee te gaan. Vader heeft de kinderen al sinds Pasen niet gezien. Die man moet echt even 1 op 1 tijd krijgen en nemen met z'n kinderen.
Tickel schreef op 03-08-2021 om 13:26:
[..]
Dus zijn financiële ruimte, die met jou gedeeld wordt, is wél een heel belangrijk detail.
Née. Ik schreef dat om aan te geven dat zij niet de alleenstaande moeder is die de eindjes aan elkaar moet knopen.
De titel van dit topic zou niet “ de kinderen van mijn vriend” moeten zijn. Maar “ door de gevolgen van een trauma, ben ik verandert in een jaloerse en claimerige vrouw” .
Wasmachine schreef op 03-08-2021 om 13:27:
to, zou je erbij kunnen zijn en het kunnen verdragen dat de kinderen centraal staan?
Ja. We gaan daar heen zodat hij en zijn kinderen elkaar zien. Niet om vakantie te vieren.
Tickel schreef op 03-08-2021 om 13:29:
[..]
Zelfs al zou ze dat kunnen, ik vind het een heeeeeeeeeeeel slecht idee om de eerste keer/keren mee te gaan. Vader heeft de kinderen al sinds Pasen niet gezien. Die man moet echt even 1 op 1 tijd krijgen en nemen met z'n kinderen.
Dat ben ik volledig met je eens, die hummeltjes hebben zsm alle aandacht van hun vader nodig.
Linnepinnie schreef op 03-08-2021 om 13:29:
De titel van dit topic zou niet “ de kinderen van mijn vriend” moeten zijn. Maar “ door de gevolgen van een trauma, ben ik verandert in een jaloerse en claimerige vrouw” .
Misschien wel ja. Ik erken dat in elk geval van mezelf. Narcisme gaat me wél veel te ver.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 13:30:
[..]
Ja. We gaan daar heen zodat hij en zijn kinderen elkaar zien. Niet om vakantie te vieren.
Nee. Hij gaat daarheen om zijn kinderen te zien. Jij hebt daar niets te zoeken. Gun hem een week 1-op-1-tijd met zijn kinderen. Ze hebben het alledrie zo hard nodig.
Het is voor die kinderen al pijnlijk genoeg dat pa liever bij jou woont dan bij hun. Snap je nu echt niet dat jij daarom de laatste bent die erbij moet zijn??
Narcisme gaat misschien wat ver maar ik schrik ook wel van het gebrek aan empathie. Ik heb zelf ook een rotjeugd gehad maar gun dat niemand toe. Zulke jonge kinderen al helemaal niet. Ik hoef die kinderen niet te kennen om ze een vader te gunnen. Ik mis denk ik de wens van jouw kant om een situatie te creëren waar ook het welzijn van jouw vriend en zijn kinderen ertoe doen.
Volgens mij voel jij jezelf zoveel tekort gedaan dat je anderen tekort doet. Je bent teveel doorgeslagen.
Imi schreef op 03-08-2021 om 13:34:
[..]
Nee. Hij gaat daarheen om zijn kinderen te zien. Jij hebt daar niets te zoeken. Gun hem een week 1-op-1-tijd met zijn kinderen. Ze hebben het alledrie zo hard nodig.
Het is voor die kinderen al pijnlijk genoeg dat pa liever bij jou woont dan bij hun. Snap je nu echt niet dat jij daarom de laatste bent die erbij moet zijn??
Zijn kinderen leren kennen is pas voor veel, veel later. Eerst moeten ze de vertrouwensband met hun vader herstellen en dat gaat heel wat bezoekjes kosten.
A12345 schreef op 03-08-2021 om 13:31:
[..]
Misschien wel ja. Ik erken dat in elk geval van mezelf. Narcisme gaat me wél veel te ver.
Daarboven op heeft niemand hier het recht om een zogenaamde diagnose te stellen dus voel je aub niet aangesproken door zulke dingen. Mensen zetten graag al snel een stempel op iets of iemand.
Ik ben echt onder de indruk van het doorzettingsvermogen van jullie 
. Zolang TO niet bereid is om aan haar trauma te werken zal ze dit patroon blijven herhalen totdat het lampje uitgaat.
Ik doe de aanname dat voor TO het leven niet door de wind ging/gaat en bij anderen wel en dat voelt, vooral als je getraumatiseerd bent, zeer oneerlijk aan. TO wil haar ''geluk/portie'' dus nu afdwingen en dat doet ze op deze manier.
