De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Leene schreef op 02-08-2021 om 20:03:
Toch maar weer even gelezen...tjsa wat een toestand. Er spelen twee zaken als ik het zo bekijk. TO die door vorige relaties trauma's heeft opgelopen. Daar moet zij aan werken. En accepteren dat als je met een gescheiden man met kinderen gaat samen leven je onherroepelijk hem moet delen. Maar je kunt ook uiteindelijk ook met stiefkinderen een goede band opbouwen. Echt!
Tweede probleem: vriend zit in een ongelooflijk moeilijke positie. Hij woonde al hier voordat TO hem leerde kennen. Hoe je het ook went of keert dit is voor de vader een onmogelijke situatie. Als hij daar gaat wonen wordt hij depressief en wil zo snel mogelijk weg.. hij reisde al op en neer nietwaar. De week dat hij zijn kinderen niet had was ie al weg. Hij moet natuurlijk ook bedenken of de situatie waarin hij zich bevindt te combineren valt met een relatie in Nederland. Ik snap de ex ook niet zo. De hele familie zit hier! Maar goed ik hoor het ook alleen maar van een kant. Hij faciliteert de hele situatie natuurlijk. Ik zou bijna zeggen breng de alimentatie naar beneden. Koopkracht correctie zogezegd. Zij heeft toch ook verantwoordelijkheid om de kinderen de vader te laten zien en waarom moet hij altijd reizen en niet zij?! Buitengewoon ingewikkeld. Wat denkt de familie van zijn ex hiervan? Kunnen zij een rol spelen
Maar ja wat moet TO hiermee? Alleen maar ondersteunend zijn.
Dank je wel voor de post. Het klinkt wat makkelijk van mij omdat ik het grotendeels met je eens bent, maar je lijkt de situatie aardig goed in te schatten.
Aan de trauma's moet ik inderdaad werken. En dat ga ik ook doen. Maar het grootste probleem is hier een ander probleem dan mijn trauma.
De positie van mijn vriend inderdaad. Hij reisde op en neer toen ik hem leerde kennen. Dat was echt bij wijze van 's middags om 12 uur de kinderen naar de moeder brengen en vanaf daar meteen door naar het vliegveld of met de auto wegwezen. En als hij ze 12 uur 's ochtends op moest halen, arriveerde hij daar vroeg in de ochtend om een beetje te slapen en dan de kinderen op te halen. Zichzelf dat reizen op de hals halen, zal hij niet gedaan hebben omdat hij daar zo gelukkig is.
Familie zit inderdaad volledig hier, op de moeder (en de kinderen) na. Dat kan de moeder, omdat hij dat betaalt. Dat is verder puur een constatering. Puur wettelijk bekeken heeft hij het recht 25 keer zo weinig alimentatie te betalen als hij nu doet.
Puur wettelijk bekeken heeft zij er natuurlijk ook niet om gevraagd dat hij gaat verhuizen.
De familie, ook haar familie, ziet liever dat de kinderen naar NL komen. Maar noch zijn familie noch haar familie heeft geen contact meer met haar. Ze heeft bijvoorbeeld drie broers/zussen en met alle drie geen contact i.v.m. met ruzie. Met de moeder idem dito. Met neefjes en nichtjes, ooms en tantes idem dito. Dus die hebben ook geen enkele invloed op haar.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:12:
[..]
Daar gaat het niet om. Hij heeft zelf meermaals verteld dat hij liever in de auto wat belt, podcasts luistert, stopt als het hem uitkomt, dan zit te wachten op het vliegveld (eerst er naar toe rijden), in het vliegtuig zitten, etc.
Tijdens het op en neer reizen is hier veel over gesproken. Na verloop van tijd ging hij vooral met de auto en dat vond hij een stuk prettiger dan met het vliegtuig. Qua tijd scheelde het ook niet zo heel veel eigenlijk.
Nou, prima toch! Klinkt goed hoor, zelf zou ik zo'n autorit in mijn eentje superfijn vinden!
dan schreef op 02-08-2021 om 20:10:
[..]
ja, daar zit natuurlijk wel wat in maar ik bedoelde de eerste keer na lange tijd vliegen, omdat de terugreis zwaar zal zijn, de keren erna kan hij dan weer met de auto, het is maar een idee overigens. Hij kan ermee doen wat hij wil.
Ja, valt iets voor te zeggen en ik snap je argumenten. Voor alles valt iets te zeggen. Maar dat laat ik aan hem.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:17:
[..]
Dank je wel voor de post. Het klinkt wat makkelijk van mij omdat ik het grotendeels met je eens bent, maar je lijkt de situatie aardig goed in te schatten.
Aan de trauma's moet ik inderdaad werken. En dat ga ik ook doen. Maar het grootste probleem is hier een ander probleem dan mijn trauma.
De positie van mijn vriend inderdaad. Hij reisde op en neer toen ik hem leerde kennen. Dat was echt bij wijze van 's middags om 12 uur de kinderen naar de moeder brengen en vanaf daar meteen door naar het vliegveld of met de auto wegwezen. En als hij ze 12 uur 's ochtends op moest halen, arriveerde hij daar vroeg in de ochtend om een beetje te slapen en dan de kinderen op te halen. Zichzelf dat reizen op de hals halen, zal hij niet gedaan hebben omdat hij daar zo gelukkig is.
Familie zit inderdaad volledig hier, op de moeder (en de kinderen) na. Dat kan de moeder, omdat hij dat betaalt. Dat is verder puur een constatering. Puur wettelijk bekeken heeft hij het recht 25 keer zo weinig alimentatie te betalen als hij nu doet.Puur wettelijk bekeken heeft zij er natuurlijk ook niet om gevraagd dat hij gaat verhuizen.
De familie, ook haar familie, ziet liever dat de kinderen naar NL komen. Maar noch zijn familie noch haar familie heeft geen contact meer met haar. Ze heeft bijvoorbeeld drie broers/zussen en met alle drie geen contact i.v.m. met ruzie. Met de moeder idem dito. Met neefjes en nichtjes, ooms en tantes idem dito. Dus die hebben ook geen enkele invloed op haar.
Het doorgestreepte is mijns inziens totaal irrelevant.
Je hebt tot nu toe niet aan je trauma's gewerkt. Waarom niet?
Verder neem je aan dat hij niet gelukkig was met dat reizen. Heb je hem dat gevraagd?
Beste TO, als je zou moeten kiezen, wat wordt het dan:
- De kinderen van je vriend hebben hun vader voor de volle 100% (verdeeld tussen hem en hun moeder).
- Jij hebt hem voor 100%, maar zijn kinderen zullen daar veel voor moeten inleveren (o.a. hun moeder niet of nauwelijks meer zien).
Als ik zou mogen kiezen, dan optie 2. Eventueel komt de ex dan hierheen. Ze komt dan niet terecht in een voor haar vreemd land.
Hoe groot is de liefde voor je vriend? Hoe groot is jouw hart in het voorop zetten van het geluk van je vriend én zijn kinderen?
Groot, heel groot. Ik heb mijn persoonlijke issues die zorgen voor twijfel en bepaalde reacties. Als je het afpelt, missen de kinderen nu zo enorm veel door haar keuze om daar te blijven zitten. Een goede school, opa en oma's, een land waar hartstikke veel te doen is voor kinderen, neefjes en nichtjes, ooms en tantes. Toen ze samen waren, kwamen ze in vakanties op bezoek en visa versa. Daar is nu NIETS meer van over.
PERSOONLIJK zou IK het liefst'... Heb je je eigen woorden steeds door?
Het gaat je niet om hem en je zorgen om hem. Hij zou er juist van opknappen zijn kinderen vaker te zien. Dan wordt hij emotioneel gezien vast stabieler.
Daarbij, je bent zijn opvoeder niet natuurlijk.
Ik ben niet zijn opvoeder. Maar ik zie wel dat hij veel keuzes heeft gemaakt die anders uit hebben gepakt dan hij heeft gewild. Ook veel keuzes die in volle emotie en ondoordacht zijn gemaakt.
Je laatste alinea is een herhaling van zetten, zoals je veelvuldig doet. Maar waarmee je vooral veel tekst creëert en niet ingaat op het werkelijke probleem.
Je OP: 'Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.'
Nergens komt de angst voor ruzie meer terug en een depressie werk je op deze manier alleen maar in de hand.
Maar in die middelste zin zit alles besloten! Waarom zou je bang zijn dat hij voor zijn kinderen kiest? Dat zou je juist toe moeten juichen!
Alle reacties die je tot nu toe hebt gegeven, draaien alleen maar om dit punt. Jij wilt niet dat hij voor zijn kinderen kiest. Punt.
En dat kan en mag! Maar zie het zelf alsjeblieft. Daar zou je jezelf (en de anderen) een groot cadeau mee geven."
Ik denk niet dat hij daar heel erg gelukkig gaat worden. Je mag er een oordeel over hebben natuurlijk, maar na de scheiding heeft hij vol ingezet op daar vooral niks opbouwen. Daar zijn goede en minder goede redenen voor geweest. Feit is wel dat hij daar behalve de kinderen niks heeft. Grotendeels een eigen keuze geweest, maar wel een feit.
Eerlijk gezegd zou ik het ook niet leuk vinden als hij hier weggaat en daar teruggaat.
Over een paar jaar zijn zijn kinderen een stuk ouder en vullen ze meer hun eigen tijd in. Met vrienden en vriendinnetjes, misschien gaan ze in een andere stad studeren, in een ander land werken. In elk geval gaan ze dan niet meer met papa naar het park of met papa in de tuin spelen. Ik denk dat het hem daar dan nog meer tegen gaat vallen.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:17:
[..]
Dank je wel voor de post.
Hou op over de moeder!
Daar heb je geen flikker mee te maken en over te zeggen!
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:33:
Als je het afpelt, missen de kinderen nu zo enorm veel door haar keuze om daar te blijven zitten.
Mijn plaat blijft hangen, ik weet het maar hou op over de moeder.
Je vriend heeft zijn vrouw en kinderen mee genomen naar dat vreselijke land en heeft ze er vervolgens achtergelaten door zelf terug te komen maar Nederland
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:33:
Over een paar jaar zijn zijn kinderen een stuk ouder en vullen ze meer hun eigen tijd in. Met vrienden en vriendinnetjes, misschien gaan ze in een andere stad studeren, in een ander land werken. In elk geval gaan ze dan niet meer met papa naar het park of met papa in de tuin spelen. Ik denk dat het hem daar dan nog meer tegen gaat vallen.
Het gaat niet over over een paar jaar. Het gaat over nu. Hoe het dan moet, ziet hij dan wel weer. Hij kan er nu voor kiezen om zijn kinderen vaker te zien, dat neemt niemand ze af.
Granny71 schreef op 02-08-2021 om 20:38:
[..]
Mijn plaat blijft hangen, ik weet het maar hou op over de moeder.
Je vriend heeft zijn vrouw en kinderen mee genomen naar dat vreselijke land en heeft ze er vervolgens achtergelaten door zelf terug te komen maar Nederland
Dat laatste is wel wat kort door de bocht. De moeder heeft ervoor gekozen om daar te blijven en dat betekent dus ook dat de kinderen daar moeten blijven als de anders het niet eens worden over een ander land om te verblijven.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:41:
[..]
Dat laatste is wel wat kort door de bocht. De moeder heeft ervoor gekozen om daar te blijven en dat betekent dus ook dat de kinderen daar moeten blijven als de anders het niet eens worden over een ander land om te verblijven.
Het is niet meer ex haar schuld daar te blijven dan van jouw vriend om naar Nederland te komen!
Jouw kinderen vullen toch ook hun eigen tijd in? Dat betekent toch niet dat ze jou helemaal niet meer nodig hebben?
Waarom zou dat voor zijn kinderen anders zijn? Je meet met twee maten.
Zijn ex is in een vreemd land gaan wonen waar ze de taal niet sprak en zelf schijnbaar niet kon werken. Daar hebben ze samen voor gekozen en het is nogal lullig om haar daar nu over aan te spreken. Als ze ruzie heeft met haar familie snap ik wel dat ze geen zin heeft om terug te komen.
Als de vader van jouw kinderen een nieuwe partner zou krijgen die wil dat jij gaat verhuizen heb je daar toch ook geen zin in?
Granny71 schreef op 02-08-2021 om 20:33:
[..]
Hou op over de moeder!
Daar heb je geen flikker mee te maken en over te zeggen!
Nee natuurlijk niet rechtstreeks. Maar natuurlijk heeft zij ermee te maken als ze met hem samenleeft. Het is volkomen irreëel om dat zo uit elkaar te trekken. TO heeft veel naar haar hoofd gekregen. Voor een groot deel terecht maar kom op zeg. Zelfs al zou ze zelf geen issues hebben dan is dit nog een onmogelijke toestand. Ik vraag me ook af wat die ex bezield... Maar goed dat zal haar vriend moeten oplossen als dat al gaat lukken.Maar erkennen dat het een buitengewoon moeilijke situatie is het minste wat je kunt doen. En verder zegt ze zelf dat ze aan haar trauma's wil werken. Sterkte voor haar en haar vriend
Julali schreef op 02-08-2021 om 20:44:
Jouw kinderen vullen toch ook hun eigen tijd in? Dat betekent toch niet dat ze jou helemaal niet meer nodig hebben?
Waarom zou dat voor zijn kinderen anders zijn? Je meet met twee maten.
TO’s kinderen zijn opgegroeid zonder vader, daarom hebben ze nu (ondanks dat het al pubers zijn) die stiefvader nodig. Dat de kleine kinderen van stiefvader nu zonder vader opgroeien, is bijzaak. Het gaat immers alleen om TO’s kinderen en wat TO wel of niet ziet zitten.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:33:
Over een paar jaar zijn zijn kinderen een stuk ouder en vullen ze meer hun eigen tijd in. Met vrienden en vriendinnetjes, misschien gaan ze in een andere stad studeren, in een ander land werken. In elk geval gaan ze dan niet meer met papa naar het park of met papa in de tuin spelen. Ik denk dat het hem daar dan nog meer tegen gaat vallen.
De kinderen zijn nog hartstikke jong! 6 en 7 jaar, hoezo over een paar jaar gaan ze in een andere stad studeren 
Zijn kinderen hebben hem nog heel lang nodig, ook als ze puber zijn, ook als ze hun eigen tijd meer zelf gaan invullen. Echt hoe krijg je het je strot uit. Het lijkt alsof je een vader als een soort tweederangs ouder ziet.
