De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:41:
[..]
Dat laatste is wel wat kort door de bocht. De moeder heeft ervoor gekozen om daar te blijven en dat betekent dus ook dat de kinderen daar moeten blijven als de anders het niet eens worden over een ander land om te verblijven.
Nee ze waren er al.
Moeder koos ervoor om de kinderen, die toch al genoeg voor hun kiezen hadden gekregen door de scheiding, niet ook nog eens uit hun vertrouwde omgeving weg te rukken.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:33:
Beste TO, als je zou moeten kiezen, wat wordt het dan:
- De kinderen van je vriend hebben hun vader voor de volle 100% (verdeeld tussen hem en hun moeder).
- Jij hebt hem voor 100%, maar zijn kinderen zullen daar veel voor moeten inleveren (o.a. hun moeder niet of nauwelijks meer zien).
Als ik zou mogen kiezen, dan optie 2. Eventueel komt de ex dan hierheen. Ze komt dan niet terecht in een voor haar vreemd land.
Wow, gewoon wow, ik weet even niets te zeggen. Wat een egoïsme....
"Hoe groot is de liefde voor je vriend? Hoe groot is jouw hart in het voorop zetten van het geluk van je vriend én zijn kinderen?
Groot, heel groot."
Het lukt me niet om dit te geloven. Als je echt van iemand houdt, wil je dat die persoon gelukkig is en zul je die persoon alles gunnen om gelukkig te zijn. Zelfs dat hij definitief vertrekt, als dat nodig is! Dat zie ik in jouw tientallen posts totaal niet!
Ik denk dat jouw liefde voor het idee om niet meer alleen te zijn heel erg groot is. En jouw liefde voor zijn goedgevulde portemonnee speelt ook een rolletje. Maar de liefde voor deze man, als persoon? Zodra hij wil zijn wie hij werkelijk is, wordt hij afgekat en beknot door jou. Nee, ik geloof niet dat je van hem houdt. Dan had je hem maanden geleden al naar zijn kinderen gestuurd.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:41:
[..]
Dat laatste is wel wat kort door de bocht. De moeder heeft ervoor gekozen om daar te blijven en dat betekent dus ook dat de kinderen daar moeten blijven als de anders het niet eens worden over een ander land om te verblijven.
Ze hebben samen als gezin gekozen om daar naartoe te verhuizen! Hij heeft besloten terug naar Nederland te gaan. Waarom leg je de (volledige) schuld bij de moeder neer?
De liefde voor zichzelf is vooral heel groot, sorry, ik kan het niet anders zien. Hoe meer ze schrijft, hoe meer het bevestigd wordt.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:21:
[..]
Ja, valt iets voor te zeggen en ik snap je argumenten. Voor alles valt iets te zeggen. Maar dat laat ik aan hem.
Je laat alles aan hem terwijl je ook kunt zeggen dat je hem de eerste (paar) keer alleen laat gaan.
- Omdat hij zijn kinderen al sinds pasen niet heeft gezien.
-Omdat hij zo zijn kinderen de onverdeelde aandacht kan geven.
-Omdat hij dan ook met de moeder van die kinderen eens rustig kan gaan zitten om te zien of er iets van een regeling uit kan komen.
Na al jouw reacties is mijn conclusie (er zullen vast mensen zijn die het niet eens zijn) dat je;
- hem niet wil delen met zijn kinderen
- bang bent dat hij 100% voor zijn kinderen kiest
- denkt dat de kinderen wel zonder hun vader kunnen. Jouw kinderen hebben dat immers ook overleefd, dus waarom zijn kinderen niet.
- naar zijn kinderen toe totaal geen empathie hebt
- bang bent dat je de financiële ruimte die hij met zich meebrengt kwijt raakt als hij wel voor zijn kinderen kiest.
Het risico van emigreren is dat gezinsleden aarden in het nieuwe land. Mijn schoonvader wil het liefst ook terug naar land van herkomst maar de kinderen zijn hier gesetteld en schoonmoeder wil niet weg ivm kinderen en kleinkinderen.
A12345 schreef op 02-08-2021 om 20:33:
Groot, heel groot. Ik heb mijn persoonlijke issues die zorgen voor twijfel en bepaalde reacties. Als je het afpelt, missen de kinderen nu zo enorm veel door haar keuze om daar te blijven zitten. Een goede school, opa en oma's, een land waar hartstikke veel te doen is voor kinderen, neefjes en nichtjes, ooms en tantes. Toen ze samen waren, kwamen ze in vakanties op bezoek en visa versa. Daar is nu NIETS meer van over.
Hou toch op. Die kinderen kunnen je niks schelen. Je pleit alleen voor ze wanneer dat in je eigen voordeel is.
Jouw kinderen vullen toch ook hun eigen tijd in? Dat betekent toch niet dat ze jou helemaal niet meer nodig hebben?
Waarom zou dat voor zijn kinderen anders zijn? Je meet met twee maten.
Ik schreef dat om aan te geven dat zijn tijd daar sowieso met de tijd anders zou worden. Mijn kinderen vullen grotendeels hun eigen tijd in, maar ik heb hier mijn sociale leven, werk, etc. Hij zou daar na verloop van tijd, zeker na verkoop van zijn zaak, grotendeels niets meer hebben. Dat vind ik wel een compleet andere situatie.
Zijn ex is in een vreemd land gaan wonen waar ze de taal niet sprak en zelf schijnbaar niet kon werken. Daar hebben ze samen voor gekozen en het is nogal lullig om haar daar nu over aan te spreken. Als ze ruzie heeft met haar familie snap ik wel dat ze geen zin heeft om terug te komen.
Als de vader van jouw kinderen een nieuwe partner zou krijgen die wil dat jij gaat verhuizen heb je daar toch ook geen zin in?
Ik zou kijken naar mijn kinderen. Stel dat ik tijdelijk naar pakweg Botswana zou zijn verhuisd vanuit Nederland. Over zo'n verschil hebben we het. Ik zou dan zeker serieus overwegen om naar Nederland te gaan met een goede school voor de kinderen, familie in de buurt, etc i.p.v. koppig daar te blijven zitten.
Nee natuurlijk niet rechtstreeks. Maar natuurlijk heeft zij ermee te maken als ze met hem samenleeft. Het is volkomen irreëel om dat zo uit elkaar te trekken. TO heeft veel naar haar hoofd gekregen. Voor een groot deel terecht maar kom op zeg. Zelfs al zou ze zelf geen issues hebben dan is dit nog een onmogelijke toestand. Ik vraag me ook af wat die ex bezield... Maar goed dat zal haar vriend moeten oplossen als dat al gaat lukken.Maar erkennen dat het een buitengewoon moeilijke situatie is het minste wat je kunt doen. En verder zegt ze zelf dat ze aan haar trauma's wil werken. Sterkte voor haar en haar vriend
Klopt. Elke stiefmoeder/vader heeft te maken met de moeder/vader van de stiefkinderen. Niet direct en je moet je er niet teveel mee bemoeien, maar indirect heeft het invloed en heb je ermee te maken. Dank je wel.
De kinderen zijn nog hartstikke jong! 6 en 7 jaar, hoezo over een paar jaar gaan ze in een andere stad studeren Zijn kinderen hebben hem nog heel lang nodig, ook als ze puber zijn, ook als ze hun eigen tijd meer zelf gaan invullen. Echt hoe krijg je het je strot uit. Het lijkt alsof je een vader als een soort tweederangs ouder ziet.
Middelbare school moeten ze al de stad voor uit. Dat is daar niet. Werk ook amper en als je het vindt, dan is het heel slecht betaald. Niet voor niets is de afgelopen twee decennia de helft van de bevolking daar vertrokken. En dat zijn dan de officiële cijfers, waar seizoenswerkers, die ook grotendeels afwezig zijn, niet eens bij inbegrepen zijn.
Nee ze waren er al.
Moeder koos ervoor om de kinderen, die toch al genoeg voor hun kiezen hadden gekregen door de scheiding, niet ook nog eens uit hun vertrouwde omgeving weg te rukken.
Een omgeving maak je vooral vertrouwd voor kinderen.
Ze hebben samen als gezin gekozen om daar naartoe te verhuizen! Hij heeft besloten terug naar Nederland te gaan. Waarom leg je de (volledige) schuld bij de moeder neer?
Ja, daar hebben ze samen voor gekozen. De gevolgen heeft hij niet voorzien. Wat dat betreft heeft hij de pech dat er iets te verdelen viel na de scheiding. Was dat niet het geval geweest, dan had zijn ex daar in elk geval niet kunnen blijven.
Je laat alles aan hem terwijl je ook kunt zeggen dat je hem de eerste (paar) keer alleen laat gaan.
- Omdat hij zijn kinderen al sinds pasen niet heeft gezien.
-Omdat hij zo zijn kinderen de onverdeelde aandacht kan geven.
-Omdat hij dan ook met de moeder van die kinderen eens rustig kan gaan zitten om te zien of er iets van een regeling uit kan komen
Ik laat het aan hem inderdaad. En laat hem ook alle ruimte, als hij wil dat ik mee ga, om aandacht te geven aan zijn kinderen. Of iets wil bespreken met de moeder van de kinderen. Daar ga ik niet bij zitten.
Het risico van emigreren is dat gezinsleden aarden in het nieuwe land. Mijn schoonvader wil het liefst ook terug naar land van herkomst maar de kinderen zijn hier gesetteld en schoonmoeder wil niet weg ivm kinderen en kleinkinderen
Dat is inderdaad het grote risico. Waarbij in dit geval de kinderen nog erg jong zijn en zich eventueel snel elders zouden kunnen aanpassen en ze daar verder geen familie hebben, behalve de moeder.
Miek_ schreef op 02-08-2021 om 20:48:
[..]
De kinderen zijn nog hartstikke jong! 6 en 7 jaar, hoezo over een paar jaar gaan ze in een andere stad studeren
Zijn kinderen hebben hem nog heel lang nodig, ook als ze puber zijn, ook als ze hun eigen tijd meer zelf gaan invullen. Echt hoe krijg je het je strot uit. Het lijkt alsof je een vader als een soort tweederangs ouder ziet.
TO heeft hele aparte dingen gezegd.. maar nu krijg ik het idee dat het eindigt met haar bashen. Ze zegt volgens mij niet zo iets raars. Het klopt dat pubers heel erg hun eigen weg gaan en natuurlijk hebben ze hun ouders nodig maar veel minder hands on om zo maar te zeggen. Dan zit hij in een land wat hij vreselijk vindt en ziet zijn kinderen daadwerkelijk minder in real time. Ik zie mijn 13 jarige dochter nu toch ook minder dan toen ze 4 was? Volgens mij zegt ze nu niet dat hij zijn kinderen niet mag zien. Maar ze vraagt zich af of haar vriend gelukkig wordt van verhuizen. Kortom hij zit in een onmogelijke positie. Ik zeg het nog maar eens TO moet aan haar trauma's werken en hem ondersteunen waar ze kan en accepteren dat zijn kinderen op 1 staan bij hem. Maar natuurlijk heeft ze wel te maken met de keuzes van vriend en zijn ex. Probeer je in haar schoenen te verplaatsen. Ik zou zelf hem stimuleren om 1 week per maand te gaan en in de vakanties de kinderen hierheen te halen en dan maar kijken... Als TO dat al niet kan is de relatie ten dode opgeschreven. Als ze zichzelf kan overwinnen blijft ze zitten met de moeizame situatie... Maar goed soms moet je het maar dag bij dag zien. Het is niet anders. Als je het los kunt laten en hem zijn eigen beste weg laat kiezen kun je zeker nog wel een goede relatie met hem opbouwen en samen sterker worden. PS als ik jou was zou ik nu stoppen met reageren... Denk dat je er niet meer zo mee geholpen en bent. Iedereen heeft haar plasje er wel over gedaan. Inclusief mijzelf... .😁🙈. Wij gaan het ook niet oplossen voor je
Je antwoorden op mijn laatste samengevatte post is zó niet te begrijpen, dat ik uit de discussie stap. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen met reageren! Maar één ding wil ik nog wel kwijt: je kiest liever optie 2?! Werkelijk?!
Je hebt niet een plaat voor je kop, maar een compleet blok beton. 
*dit kan toch niet waar zijn...*
Tickel schreef op 02-08-2021 om 20:54:
[..]
Je laat alles aan hem terwijl je ook kunt zeggen dat je hem de eerste (paar) keer alleen laat gaan.
- Omdat hij zijn kinderen al sinds pasen niet heeft gezien.
-Omdat hij zo zijn kinderen de onverdeelde aandacht kan geven.
-Omdat hij dan ook met de moeder van die kinderen eens rustig kan gaan zitten om te zien of er iets van een regeling uit kan komen.
Na al jouw reacties is mijn conclusie (er zullen vast mensen zijn die het niet eens zijn) dat je;
- hem niet wil delen met zijn kinderen
- bang bent dat hij 100% voor zijn kinderen kiest
- denkt dat de kinderen wel zonder hun vader kunnen. Jouw kinderen hebben dat immers ook overleefd, dus waarom zijn kinderen niet.
- naar zijn kinderen toe totaal geen empathie hebt
- bang bent dat je de financiële ruimte die hij met zich meebrengt kwijt raakt als hij wel voor zijn kinderen kiest.
Miek_ schreef op 02-08-2021 om 20:50:
[..]
Wow, gewoon wow, ik weet even niets te zeggen. Wat een egoïsme....
Maar het is niet egoistisch om koppig ergens te blijven zitten ver van alle familie van de kinderen, behalve de moeder.
alleen de moeder versus de rest van de familie. Scholing die tot de beste ter wereld hoort versus scholing die dicht aanschurkt tegen 3e wereldniveau. Gezondheidszorg die tot de beste ter wereld behoort versus gezondheidszorg die slechter wordt ingeschaald dan die in Benin, Sri Lanka en Bangladesh om maar even drie landen te noemen. Toekomstperspectief van een modale baan versus ploeteren voor een minimumloon (als ze op hun 18e zelf besluiten om te verhuizen).
het land was goed genoeg om een bedrijf te starten
A12345 schreef op 02-08-2021 om 21:13:
[..]
Maar het is niet egoistisch om koppig ergens te blijven zitten ver van alle familie van de kinderen, behalve de moeder.
alleen de moeder versus de rest van de familie. Scholing die tot de beste ter wereld hoort versus scholing die dicht aanschurkt tegen 3e wereldniveau. Gezondheidszorg die tot de beste ter wereld behoort versus gezondheidszorg die slechter wordt ingeschaald dan die in Benin, Sri Lanka en Bangladesh om maar even drie landen te noemen. Toekomstperspectief van een modale baan versus ploeteren voor een minimumloon (als ze op hun 18e zelf besluiten om te verhuizen).
Ze heeft toch niks aan die familie? Haar kinderen hebben toch ook niks aan die neefjes en nichtjes? Want je zei daarstraks zelf dat moeder met iedereen ruzie heeft en geen contact. Je spreekt jezelf tegen.
