De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
JenBarber schreef op 01-08-2021 om 22:06:
[..]
Oh tjonge.. wat triest
"Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb."
ik heb inderdaad ook wel het idee dat de vriend weinig ruggengraat heeft want anders was hij vast al bij zijn kinderen geweest.
dan schreef op 01-08-2021 om 22:14:
ik heb inderdaad ook wel het idee dat de vriend weinig ruggengraat heeft want anders was hij vast al bij zijn kinderen geweest.
Of hij zit nu te bedenken hoe hij dit onaangename nieuws gaat brengen.
Poezie schreef op 01-08-2021 om 22:11:
[..]
Als hij dat kan.
Ergens doet dit verhaal me ook wel een beetje denken aan het boek "Misery " van Stephen King.
Depressief door het gemis van zijn kinderen en de reactie van to op dat verdriet. Compleet murv geslagen
Stockholm syndroom
Hoe zag je vriend dit nu eigenlijk voor zich op het moment dat hij terugverhuisde naar Nederland? Die 50/50 regeling stond immers al.
Nog steeds bezig en al honderden reacties.😳😲 Nou TO dat schiet toch niet op? En hoewel ik sommige reacties wel wat grof vindt snap ik het ook wel weer. Ik snap dat je vriend steeds stiller wordt. Hij heeft zijn kinderen sinds Pasen al niet meer gezien! Stel je voor dat jij jou kinderen op die leeftijd 4 maanden niet meer zou hebben gezien. Je vriend wordt of is al depressief. Hij heeft het opgegeven om met jou daarover te praten want jij flipt als hij er over begint. Als jij veel van hem houdt en deze relatie een kans wil geven is er maar 1 oplossing. Dat jij het NU openbreekt. Echt wat heb je te verliezen. Je bent nu een hele zondag bezig met dit forum... Wat schiet dat op? Alleen maar in kringetjes ronddraaien. Of je gaat voor deze relatie.. en dat betekent dat hij vaker naar zijn kinderen moet gaan al klinkt dat tegenstrijdig. En jij bent nu ook degene die hem moet motiveren om dit te doen. Een week per maand en de vakanties is best te doen. Als je dat nu niets doet of blijft zeuren dat je een week per maand niet wil is deze relatie over is het niet nu dan over een poosje. Jij kiest voor een gescheiden man met kinderen in het buitenland. Als je een partner wil die altijd bij jou is dan moet je iemand kiezen zonder kinderen. We kunnen nog 400 x reageren maar dat lost geen mallemoer op. Sterkte en ga morgen gelijk op zoek naar hulp voor jezelf.
Ik sluit me aan bij bovenstaande reactie. Hak een knoop door en maak een keuze. Hoe moeilijk en verdrietig ook.....dat is het nu toch al. Veel sterkte TO.
TO, je hebt gekozen voor een vriend met kinderen. Dat betekent o.a. dat zijn kinderen altijd nr 1 voor hem zijn en de de behoeften van de kinderen belangrijker zijn dan de jouwe.
Je wil graag 100% van de aandacht en zijn nummer 1 zijn. Maar jij bent dat niet. Dat is onmogelijk. Daar zul je je naar moeten schikken, of je maakt het uit en zoekt een kinderloze man.
Of jij om de week of om de maand ziet zitten of niet, maakt trouwens niet uit. Het is namelijk niet aan jou om te beslissen hoe vaak je vriend zijn kinderen ziet.
ik sluit me hierbij aan. Zolang TO haar eigenbelang voorop stelt en dat van haar pubers, zal hun relatie er beslist niet op verbeteren. En zijn kinderen kunnen het hem ook steeds meer kwalijk nemen dat ze hem te weinig zien.
Ik hoop dat TO, wanneer deze relatie ten einde is(ik zeg bewust wanneer en niet als want deze man houdt dit niet lang meer vol) eens met zichzelf aan de slag gaat. Dat zou goed zijn voor haar en is ze in een volgende relatie misschien minder claimend.
Ik heb het hele topic gelezen en wil toch eens reageren TO.
Een samenvatting van de situatie, gezien door een buitenstaander die er heel objectief naar kijkt:
- Jouw vriend is voor jou naar NL verhuisd. Jij wil dat hij volledig aanwezig is.
- Een andere optie heeft hij ondertussen niet: jij eist absurde dingen van je vriend en hij mag alleen vadertje voor jouw kinderen spelen. Dit gaat zelfs zo bizar ver door dat jij niet wil dat zijn kinderen bij jullie komen wonen, want alles moet draaien om jou en jouw kinderen. Verantwoordelijkheid voor deze onrealistische angst neem je niet; je schuift het met gemak af op je exen die dit hebben veroorzaakt bij jou.
- Hierdoor ziet hij zijn kinderen niet, en is duidelijk diep ongelukkig. Ik lees een gebroken man. In plaats van dat het jou verscheurt dit te zien, betrek je het weer vooral op jezelf: ontzettend vervelend voor jou, zit jij opgescheept met zo'n stille vent.
- Ondertussen bekritiseer je een hele kwetsbare man: hij had harder moeten vechten voor zijn kinderen en het irriteert je dat hij er zo 'gelaten' onder is dat hij ze bijna nooit ziet.
- De irritatie om zijn verdriet werkt duidelijk door, want hij vertelt je niet meer over zijn kinderen. Vervolgens is dat ook weer niet goed: jij wordt buitengesloten door hem vind je.
- Dat hij om de week in het buitenland verblijft zodat hij zijn kinderen kan zien, vind je ook geen optie. Zo werkt een relatie toch niet?! vraag je. Ik vraag jou: hoe denk jij dat ouderschap werkt?
- Jij snapt niet waar je egoistisch bent, want je erkent dat een deel van het probleem bij jou ligt, zeg je. Het egoisme zit hem erin dat je bijzonder weinig sympathie en empathie voelt voor de anderen in dit verhaal. Jij wil alleen dat het loopt hoe JIJ het naar de zin hebt. Dat je je nog geen een keer bekommerd hebt om het welzijn van zijn kinderen, siert je niet, maar goed, dat is dat. Maar dat jij iemand zo kunt ruïneren waarvan jij beweert te houden, en die zo overduidelijk diep ongelukkig is, dat gaat er bij mij gewoon niet in.
Ik laat alle praktische oplossingen even los, want die zijn totaal niet belangrijk voor jouw vraag. Ik hoop dat je bovenstaande doorleest en kunt reflecteren. Wat jij doet is namelijk extreem toxisch. Ik lees al heel wat jaartjes mee op fora en dit vind ik toch wel een van de meest schrikbarende verhalen die ik gelezen heb. Werkelijk in niet 1 post kan ik ergens inlevingsvermogen of verdriet vinden. Laat je eigen eisen eens los en kijk eens even goed naar de man van wie je zegt te houden. Er moet iets heel erg veranderen in jou, wat de oorzaak daar van is maakt niet uit, dat is jouw verantwoordelijkheid om aan te pakken met therapie. Want met jouw gedrag ben jij deze man compleet kapot aan het maken.
Puntje bij paaltje, zoals het nu gaat.. gaan jullie elkaar wel kwijt raken, ik denk idd als je al begint bij de kern, dat is bij jou de angst, dus als je daar al aan werkt dat je bepaalde dingen misschien ook anders zult zien of er anders tegenaan kijkt. Begin daar mee dan denk ik dat het al heel wat verandert voor jou als die angst weg is.. daarnaast zal het voor je man ook prettiger zijn als je je dan kan focussen op zijn angst. Hopelijk komen jullie eruit en hopelijk kan hij zijn kindjes vaker zien want TO, hij is er kapot van.. je wilt niet dat de persoon waar je van houdt uiteindelijk instort. Plus vertrouw hem wat meer.. hij is zichzelf niet bij jou, hij doet dingen stiekem, loopt op zijn tenen. Dat wil je ook niet. Probeer daar ook rekening mee te houden terwijl je ook aan jezelf werkt.
Hij is enorm verdrietig, en op dit moment heeft hij niemand om op terug te vallen, hij heeft je nodig, en dringend ook!
Rachel. schreef op 02-08-2021 om 09:06:
Hij is enorm verdrietig, en op dit moment heeft hij niemand om op terug te vallen, hij heeft je nodig, en dringend ook!
Ik denk dat ie zijn kinderen nodig heeft.
