De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
En nog belangrijker; zijn kinderen hebben hem nodig!
NeverMind73 schreef op 02-08-2021 om 09:32:
En nog belangrijker; zijn kinderen hebben hem nodig!
Precies. Maar ik vind dat vooral hem aan te rekenen. Ik begrijp TO niet, maar hem zo mogelijk nog minder.
Oeloeboeloe schreef op 02-08-2021 om 09:23:
[..]
Ik denk dat ie zijn kinderen nodig heeft.
Dat zowieso dat heeft hij zeker nodig, maar daarnaast ook haar steun daarin, ze is tenslotte zijn partner.
NeverMind73 schreef op 02-08-2021 om 09:32:
En nog belangrijker; zijn kinderen hebben hem nodig!
Amen
Het hele topic doorgelezen en eigenlijk is al wel duidelijk waar dit uiteindelijk op zal uitdraaien, dat TO deze man helemaal gaat verliezen.
Steeds als zij weer geïrriteerd reageert om zijn, zeer begrijpelijke, verdriet om het gemis van zijn kinderen brokkelt er een stukje liefde af, de zgn barstjes in een vaas en op een gegeven moment is het klaar voor hem. Man heeft mss te weinig ruggengraat vwb knopen doorhakken, maar ik lees wel heel veel liefde voor zijn kinderen.
Ik zie TO steeds schrijven dat hij zijn keuze om met haar te gaan samenwonen beter had moeten inschatten, maar dat is natuurlijk complete onzin. Destijds was hij verliefd, waren er nog geen barstjes en zag hij waarschijnlijk nog niet hoe egoïstisch TO was. Hier komt hij steeds meer achter en dat gaat jullie relatie hoe dan ook opbreken, dat doet het nu namelijk al.
Deze man heeft niet alleen een relatie met jou, maar ook deels met jouw ex-vriend en dan vooral het trauma wat hij heeft veroorzaakt waaraan alleen JIJ kan werken TO. Wat had jij jouw eigen kinderen nou liever gegund, helemaal hun vader uit beeld OF dat ze hem bijv om de 2 weken, 2 weken in hun leven hadden? En probeer dat eens los te zien van jezelf, maar puur vanuit je kinderen!
Dat jij hem niet 2 weken wilt missen, omdat je dat geen volwaardige relatie vindt, dat mag natuurlijk, maar het draait nu even helemaal niet om jou. Als hij een baan had gehad waarvoor hij steeds 2 weken van huis was, had je dan ook besloten geen relatie met hem te nemen ondanks je verliefdheid?
En dan schrijf je steeds wel dat je het opgelost wilt zien, maar dan alleen op jouw voorwaarden. Je beschuldigt ex ervan dat zij voor 6 mensen beslist een ongelukkig leven te hebben door daar te blijven wonen, maar daar sla je de plank volledig mis. Jij en jouw kinderen zijn totaal geen partij hierin, ex heeft helemaal niets met jullie te maken. En als je het al wel zo wilt zien, draai het dan eens om en dan ben JIJ de vrouw die beslist dat 3 mensen doodongelukkig zijn, namelijk je vriend en zijn 2 dochters. Nou, ik zou niet kunnen leven met mezelf om dat op mijn geweten te hebben, zeker niet met het voorbeeld wat jij hebt en dat jouw kinderen zonder vader zijn opgegroeid.
Er bestaat een mooi gezegde…….’soms is alleen liefde niet genoeg’ en dat vind ik van toepassing op jullie relatie. Ik denk dat jouw vriend nog bij jou is, omdat hij van je houdt, maar deze liefde is aan het afbrokkelen. Hij belt inmiddels al stiekem met zijn eigen kinderen, gaat de deur uit als hij daarover verdrietig is etc. Het allerbelangrijkste in zijn leven, zijn kinderen, deelt en kan hij niets eens meer met jou delen, want dan ben je geïrriteerd en gooi je dingen naar zijn hoofd waar je later spijt van hebt en zgn niet meende. Dat houdt een mens maar even vol, totdat zijn maat vol is en terecht.
Jij bent hem steeds verder van je af aan het duwen, dus ga vooral zo door, want ooit gaat hij wel ruggengraat laten zien en dan hoop ik dat het voor de band met zijn kinderen nog niet te laat is.
Nu de vraag: heb je deze man liever helemaal niet meer in je leven of ben je ook tevreden met 50%, zodat hij 2 weken per maand bij zijn kinderen kan zijn? Meer keuzes zijn er namelijk niet, enkel jouw wensen en eisen.
en is een derde erbij een optie? Mediator oid? Ik kan me voorstellen dat jullie anders in dezelfde onmogelijke kringetjes blijven hangen. Relatietherapie lijkt me ook niet gek.
Echt to. Je hebt het inlevingsvermogen van een drol. Ik zit met frustratie dit topic door te lezen. Kan of wil je het gewoon niet snappen?
Zijn kinderen mogen hem niet eens 1x per maand 1 week zien want dat moet jij hem missen. Dat vind jij teveel, Nou boehoe, zielig te doen.
Je loopt steeds te verkondigen dat je het zo erg voor je kinderen vind (inmiddels pubers) dat ze geen vader hebben gehad maar zijn kinderen (stuk jonger) krijgen precies hetzelfde en dat is maar oke?
Wat is er in mis met 1x in de maand 1 week je kinderen zien? Je vriend is ongelukkig en het enige wat jij doet is hem tegenwerken.
Je bent een volwassen vrouw die week overleef je heus wel.
Maar wees gerust, uiteindelijk komt hier wel een einde aan. Alleen zit jij dat waarschijnlijk weer alleen samen met je kinderen.
Steun die man waar je van houdt ipv zo egoïstisch te zijn
Jij vindt het erg dat jouw kinderen een vaderfiguur hebben gemist, maar dat zijn kinderen door jou een vaderfiguur missen interesseert je niet. Alles draait om wat jij denkt, vindt en voelt. Echt ongelooflijk!
de kinderen van to zullen dan ook een fijne stiefvader in hem missen als hij besluit de relatie te verbreken omdat hij deze situatie niet meer trekt. En dat alleen omdat to haar vriend niet op regelmatige basis een paar weken wil missen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:38:
[..]
Ik ook niet. Mijn kinderen hebben hun vader als persoon niet gemist, wel een vader als figuur. Maar als persoon hadden ze op een gegeven moment wel door dat hij nooit komt, belt, vraagt hoe het met ze is.
Maar zijn kinderen lijken aan hun vader gehecht te zijn zoals ze normaal aan een moeder zijn gehecht.
Ik heb nog niet alles gelezen dus het is misschien al gevraagd, maar was jouw vader wel in beeld in jouw jeugd? Onder normale omstandigheden zijn kinderen evenveel gehecht aan hun vader als aan hun moeder.
En alles onder het mom van TO haar trauma.
Tickel schreef op 01-08-2021 om 18:51:
[..]
En dan, dan is vader 15-20 jaar verder voordat die kinderen dat doen. Daar ga je als vader toch niet op zitten wachten. Verstandig zou zijn als vader, en eventueel jij met kinderen, richting grens gaan verhuizen zodat de reistijd niet zoveel is.
Natuurlijk niet. Waarom zou TO het leven van haar kinderen in de war schoppen met zo'n onrealistische verhuizing?
Relaties zijn anno nu niet voor eeuwig, zeker niet als er aan beide kanten kinderen zijn.
De man had zijn ex geen geld moeten geven en eerst met ex en gezin terug naar NL moeten verhuizen voor hij de knoop van de scheiding doorhakte. De ex is tenslotte ook Nederlands en heeft hier ook familie. Dan had ie kunnen blijven co-ouderen op een normale manier.
Overigens snap ik het probleem niet van TO over het 'voortrekken' van de kinderen van de partners die ze had/heeft. Het is logisch dat ze zich richten op hun eigen kinderen qua verwennen en aandacht. Die hebben ze maar parttime bij zich. TO heeft haar kinderen 100% dus die kan ze zelf aandacht genoeg geven (als ze zich wat minder bezig houdt met relaties)
Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat ze het begint in te zien na al die berichten hier.
nou, ik vrees ervoor.
Nou, eindelijk door al die 32 pagina's geworsteld. De openingspost intrigeerde me en daarna kon ik niet stoppen met lezen.
Mijn idee hierover is dat wat to wil en doet eigenlijk totaal niet relevant is en dat zij ook niet al die shit verdient die ze nu over zich heen krijgt.
Het enige waar het om gaat is dat er een vader is die er weloverwogen voor kiest om weg te gaan bij zijn kinderen. Zijn relatie met to lijkt meer op een vlucht weg uit dat land, weg bij een ex, misschien ook weg bij de zorg voor de kinderen en een excuus om het maar allemaal te laten waaien.
In plaats van zielig te doen en te zitten sippen dat 'ie z'n kinderen mist zou hij eens ballen moeten laten groeien en het heft in eigen handen nemen. Niet de vriendin, niet de ex, niet de omstandigheden zijn er voor verantwoordelijk dat vader en kinderen niet bij elkaar zijn, die verantwoordelijkheid ligt uitsluitend bij de vader. Hij is de enige die ervoor kan en moet zorgen dat vader en kinderen weer bij elkaar zijn.
Wat de vriendin allemaal wil is voor haar rekening, net zoals het voor de rekening is van de vader wat hij het zwaarst laat wegen.
Maar een vader die op zo'n manier omgaat met zijn kinderen, die zijn eigen leuke en gemakkelijke leventje laat prevaleren boven het contact met zijn kinderen, is een waardeloze vent die ik geen tweede blik waardig zou keuren.
Echt, to is niet het probleem. Dat is de vader.
