De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Ik ben het met je eens dat de vader zelf het probleem is. Hij heeft hier voor gekozen en laat het zich allemaal aanleunen. Hij is een vader, geen afhankelijk kind.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat to ook kritisch naar zichzelf kijkt. Ze neemt de relatie van haar vriend met zijn kinderen niet serieus. Ze lijkt te denken dat kinderen bij de moeder horen en haar verantwoordelijkheid zijn. Een man hoort bij de partner en is verantwoordelijk voor de kinderen van de partner.
@silsil hoe bedoel je to is het probleem niet? Ik ben het er echt wel mee eens dat het vader ook grotendeels zijn eigen schuld is..
Maar om te zeggen to is het probleem niet?? Ze wordt al leip als het een uur duurt voor hem om een cadeautje te halen voor zijn kids.
Ze is wel degelijk het probleem, ondanks dat vader eerder ook geen goeie beslissingen heeft gemaakt probeert ze wel de momenten die hij heeft te saboteren. Hij belt nu zelf stiekem, nou wat een goeie partner ben je dan als het zo ver gaat dat hij niet eens meer in je bijzijn durft te bellen.
Kwil niet zulke harde woorden gebruiken maar doordat je zegt dat to hier niet fout zit wil ik het toch even op deze manier zeggen.
Ik denk ook absoluut niet dat dit bericht je gedachten gaat veranderen want blijkbaar vind jij het wel normale gang van zaken hoe jaloers ze zich opstelt, ookal komt dat door angst volgens to zelf, geeft je nog het recht niet.
Alleen dat zeuren al over te lang doen om een cadeautje te zoeken voor zn kinderen viel mn mond al van open.. meer info hoef ik dan niet eens te hebben als je denkt dat je als persoon het recht heeft om hem daar op aan te spreken.
Ik was allang vertrokken, al zou ik foute keuzes hebben gemaakt, iedereen maakt wel eens domme keuzes in het leven waarvan je ziet dat het anders uitpakt dan dat je dacht of waar je achteraf spijt van hebt omdat je ze zo mist. niemand komt tussen mij en mijn kinderen of eist de tijd op die ik aan mijn kinderen wil besteden of aan iets voor hun te halen. Dan was ik al meteen weg. Hij is er nog steeds dus to mag wel een toontje lager gaan zingen.
Ik ben het er echt mee eens dat dit de consequenties zijn (het verdriet en gemis) door de keuze die vader toen heeft gemaakt. En geloof me zo te lezen voelt hij het echt wel, hij zit echt wel op de blaren nu, maar huidige partner hoort niet naast dat je al op de blaren loopt, alcohol op de open blaren te gooien.
Het geeft to niet het recht om te zeuren wanneer hij zich kut voelt, te klagen over contact met moeder van kids, over het bellen, over hoelang hij doet in om iets voor hun te kopen, over zijn oprechte emoties, hij mag niet verdrietig zijn daar is geen tijd voor want to wil gezelligheid en leuke onderwerpen of haar verdriet, maar zijn verdriet is geen tijd voor en mag niet want ze kapt het keer op keer af.
Kom op mensen dit is toch geen gezonde relatie ongeacht wat voor domme fouten hij heeft gemaakt. Het kan niet gezond zijn dat ze al zijn emoties afkapt en alleen nog maar over haar emoties gesproken mag worden. En niet eens alleen dat, zelfs als hij er niet over praat stoort ze zich eraan dat hij er somber bij zit.. wat wil je dan? Je wil niks met zijn verdriet te maken hebben toch daarmee bedoel ik hij moet toch zelf met zijn emoties op dat moment dealen, want jij gaat niet met hem praten.
Hij voelt zich zwaar kut, heeft een domme keuze gemaakt en mist zijn kinderen enorm, ze heeft een relatie met die man ze zou hem moeten steunen ongeacht zijn keuze, ze kiest er toch voor om bij hem te zijn ongeacht die keuze, had ze gedacht dat dat betekent dat kinderen amper in beeld zijn en alleen zij en haar kids in beeld waren..? Je hoort elkaar hierin te begrijpen en steunen, als moeder zijnde weet hoe hells het verdriet is als je je kinderen amper ziet en ze enorm mist, dat kun je je voorstellen toch?
Nou stel nu voor dat dat het geval bij je is en je daarnaast een partner hebt die jou verdriet en rotte gevoel links laat liggen en zich eraan ergert.. zo erg dat je volgende keer maar alleen cadeautjes gaat kopen voor je kinderen, zo erg dat je maar apart zonder haar erbij belt zodat ze zich er niet aan stoort.. daarnaast vind ze het storend dat hij zich na die telefoon gesprekjes zwaar kut voelt... hij moet hier helemaal alleen met zijn verdriet dealen iedere dag terwijl die ook een partner heeft. Ook in de kutte situatie hoort ze er voor hem te zijn, je kunt niet alleen snoepen van al het leuke en de vervelende moment links laten liggen, zo werkt dat niet in een relatie en op deze manier stort de vader of helemaal in, of hij vertrekt.
Wasmachine schreef op 02-08-2021 om 12:33:
Ik denk wel dat het belangrijk is dat to ook kritisch naar zichzelf kijkt. Ze neemt de relatie van haar vriend met zijn kinderen niet serieus. Ze lijkt te denken dat kinderen bij de moeder horen en haar verantwoordelijkheid zijn. Een man hoort bij de partner en is verantwoordelijk voor de kinderen van de partner.
Rachel. schreef op 02-08-2021 om 12:41:
@silsil hoe bedoel je to is het probleem niet? Ik ben het er echt wel mee eens dat het vader ook grotendeels zijn eigen schuld is..
Je kunt van to van alles vinden maar de verantwoordelijkheid voor die kinderen ligt bij de vader. Als hij toestaat dat zijn nieuwe vriendin tussen hem en zijn kinderen gaat staan dan is dat zijn fout. Zij kan alleen maar die ruimte innemen die hij haar geeft.
Er zou niemand, maar dan ook echt niemand mij weg houden bij mijn kinderen. Als ik niet bij mijn kinderen ben dan is dat mijn keuze en verantwoordelijkheid, niet die van iemand anders.
Uiteraard geldt dit niet bij uitzonderlijke omstandigheden, kinderontvoering of zoiets maar dat is allemaal niet aan de hand bij de vriend van to zodat mijn conclusie is dat het een waardeloze vader is zonder enige vorm van ruggengraat
Rachel. schreef op 02-08-2021 om 13:02:
Ik ben het er echt mee eens dat dit de consequenties zijn (het verdriet en gemis) door de keuze die vader toen heeft gemaakt. En geloof me zo te lezen voelt hij het echt wel, hij zit echt wel op de blaren nu, maar huidige partner hoort niet naast dat je al op de blaren loopt, alcohol op de open blaren te gooien.
Hij voelt zich zwaar kut, heeft een domme keuze gemaakt en mist zijn kinderen enorm
Het is niet alsof to hem opsluit ofzo hé. Hij kan op elk moment doen wat hij wil. En blijkbaar wil hij zonder zijn kinderen bij zijn vriendin zijn en daarover lopen te miepen.
SilSil schreef op 02-08-2021 om 13:03:
[..]
[..]
Je kunt van to van alles vinden maar de verantwoordelijkheid voor die kinderen ligt bij de vader. Als hij toestaat dat zijn nieuwe vriendin tussen hem en zijn kinderen gaat staan dan is dat zijn fout. Zij kan alleen maar die ruimte innemen die hij haar geeft.
Er zou niemand, maar dan ook echt niemand mij weg houden bij mijn kinderen. Als ik niet bij mijn kinderen ben dan is dat mijn keuze en verantwoordelijkheid, niet die van iemand anders.
Uiteraard geldt dit niet bij uitzonderlijke omstandigheden, kinderontvoering of zoiets maar dat is allemaal niet aan de hand bij de vriend van to zodat mijn conclusie is dat het een waardeloze vader is zonder enige vorm van ruggengraat
Helemaal eens dat heb je zeker goed gezegd. Het is ook zijn verantwoording om zoiets niet toe te staan wat nu gebeurd.
Maar dat laat ook meteen zien dat to fout zit hoe ze zich gedraagd en daarin faalt als partner, anders zou het niet het geval zijn dat hij hier actie moet ondernemen en dit niet toe moet staan.
Vader is er niet in dit draadje, to wel , en daarom zal zij nu helaas het meest horen wat zij zou kunnen doen om de situatie wat verdragelijker te maken.
Ik ken to niet persoonlijk en het klinkt nu bijna zowat alsof ik haar haat, maar dat is niet zo ik ken to niet persoonlijk dus kan haar ook niet haten. Maar het is puur een reactie op hoe ze deze situatie nu aanpakt.
SilSil schreef op 02-08-2021 om 13:07:
[..]
Het is niet alsof to hem opsluit ofzo hé. Hij kan op elk moment doen wat hij wil. En blijkbaar wil hij zonder zijn kinderen bij zijn vriendin zijn en daarover lopen te miepen.
Absoluut maar to opent hier toch een topic, dus ik praat richting haar wat zij van haar kant kan doen aangezien (wat ik denk) ze hem niet kwijt wil en graag samen blijft. Daarom zeg ik ook op deze manier gaat ze hem kwijtraken want op en dag pikt hij dit niet meer.
V.w.b. vader en geen ruggengraat ben ik het helemaal eens met SilSil, maar hij is niet de persoon die het topic opende of meeschrijft, dat is TO zelf. Zij vraagt advies, want is zijn depressieve buien beu en komt hier tegelijkertijd ook even vertellen hoe het probleem, volgens haarzelf uiteraard, opgelost kan worden en daar reageer ik op!
Misschien steekt ze er nog iets van op en ontwikkelt ze wat zelfreflectie, zodat ze eindelijk gaat inzien hoe verkeerd ook zij bezig is en dit indirect ook veel invloed heeft op zijn dochters. Dat het leven niet enkel om haar draait en ik wil dat iemand er 100% voor mij is, mijn kinderen niet achterstelt etc. Zo’n lelijke eigenschap……..
En nogmaals ongeacht wat nu gaande is..
Niemand heeft het recht om iemand aftekeuren op emoties, als hij wil huilen heeft hij dat recht, als hij zich even depri voelt heeft hij dat recht... ik denk deels omdat to naast dat hij zich al kut voelt niet steunt dat dat het deprimerende gevoel alleen maar voedt. Want dan heb je 2 situaties, je mist je kids dat zijn al de consequenties van zijn keuze, maar daarnaast heb je ook nog een relatie met iemand die je niet steunt of überhaupt probeert je uit die kuil opterapen door samen te praten en hem te helpen door die zwarte ballon te prikken zodat het verdriet toch een beetje gedempt wordt.
Als je al het gevoel hebt dat je niet verdrietig mag zitten in je eigen huis... dan faalt vader om niet weg te gaan, maar dan faalt to ook echt als partner.
Ze wil alleen de leuke momenten maar niet de moeilijke momenten die hij mee draagt of hem steunen ongeacht zijn keuze van toen. Dat is niet oke.
Je doet het samen in een relatie, de leuke maar ook echt zeker de moeilijke momenten.
Je bent toch een team samen en als de andere iets afzwakt sterk je hem aan, dan laat je hem niet links liggen omdat dat zijn strijd alleen is dan hadden jullie ook geen team (relatie) hoeven vormen als je toch alleen zelf de strijd voert wanneer het zwaar wordt, je bent een team dat betekend alles samen.
Door dik en dun.🌸🧡
Ik vind pa een lapzwans eerste klas. Ik denk alleen dat to zichzelf onnodig enorm in de weg zit. Ze voelt zich tekort gedaan omdat haar vriend in eerste instantie netjes zijn verantwoordelijkheid nam en gevoelsmatig toch betrokken is bij zijn kinderen.
Hij heeft naar mijn mening zijn kinderen al in de steek gelaten en nog is het niet voldoende. Ik denk dat hier een boel trauma achter zit waar ze mee aan de slag moet.
Eerder naar bed gegaan om alles nog eens door te lezen en te laten bezinken. Toen mijn vriend naar boven kwam, was ik klaar om erover te praten.
Toen hij naar boven kwam, bleek mijn dochter hem een app-je gestuurd te hebben om te vragen of hij de oplader van haar telefoon kon brengen. Ze logeert bij een vriendinnetje en was haar oplader vergeten. Ik vond dat dat best tot morgenochtend kon wachten, maar hij vond het maar tien minuten op en neer rijden en ging de oplader wel even brengen.
Toen hij terug was vrij snel in slaap gevallen allebei. ‘s nachts om een uur of twee werd ik wakker. Hij lag huilend naast me. Toen begonnen met praten. Me voorgenomen vooral te luisteren, maar moest er echt alles uit trekken.
Hij mist zijn kinderen enorm, maar bovenal voelt hij zich enorm schuldig dat zijn kinderen hem missen. Als hij met ze belt doen de dingen die ze zeggen hem pijn. Hij houdt zich dan tijdens het telefoongesprek sterk, omdat zijn kinderen zich niet beter gaan voelen als ze hem verdrietig zien, maar daarna komt alles eruit.
Achteraf gezien heeft hij het verkeerd aangepakt. Hij had alles om alles moeten zetten om de kinderen, desnoods met de ex, naar Nederland te halen en dan alles verder af te handelen. Om allerlei redenen heeft hij daar onder tijdsdruk de scheiding toch maar afgehandeld. Zijn ex bleek alles maandenlang voorbereid te hebben en voor hem kwam alles als donderslag bij heldere hemel. Achteraf gezien is dat een kapitale fout geweest.
In het begin na de scheiding heeft hij zijn toevlucht vooral gezocht in het zorgen voor zijn kinderen en als ze niet bij hem waren in zijn onderneming. Op een gegeven moment is hij daar telkens weggegaan als de kinderen bij haar waren. Daarna is ook onze relatie begonnen.
Ook toen heeft hij vooral zijn toevlucht gezocht in de relatie, zijn werk, zorgen voor zijn kinderen en het wegcijferen voor ons. De beslissing om te verhuizen heeft hij wel met een aantal mensen besproken. Vooral met mensen die ook langere tijd daar vertrokken zijn zonder kinderen. Helemaal helder heeft hij deze beslissing niet genomen. Hij blijft maar zinspelen op een scenario waarbij de ex met de kinderen daar ook weg moet, dat dat ook beter is voor de kinderen, etc. Het liefst was hij verder gegaan met zijn leven met de kinderen dichtbij, hier. Daar zijn toch wel wat dingen gebeurd, waardoor het niet heel prettig meer was.
Hij vindt het moeilijk om met mij over zijn kinderen te praten. Vanwege mijn reacties. Hij probeert me dat niet persoonlijk kwalijk te nemen. Hij snapt dat gezien wat er in mijn leven is gebeurd, ik sommige dingen anders inschat of moeilijk kan begrijpen. Hij zou liever hier zijn met de kinderen dan daar. Hij popelt om met z’n alle leuke dingen te gaan doen.
Uiteindelijk gezegd dat hij deze week met of zonder mij naar daar gaat om zijn kinderen te zien. Hij zei dat hij het liefst heeft dat ik mee ga, zodat ik zijn kinderen ook weer wat beter leer kennen en hij ziet erg op tegen met name de lange terugreis alleen. Ergens ben ik ook bang dat als hij nu voor een week gaat, dat hij dan niet meer terug komt.
Ik blijf erbij dat er dingen geregeld moeten worden en knopen doorgehakt moeten worden, maar heb daar nu niks over gezegd. Hij is emotioneel helemaal op. Mijn gevoel is dat hij enorme spijt heeft van allerlei beslissingen die hij heeft genomen, te beginnen met het daar (met het idee tijdelijk) heen te gaan met zijn toenmalige gezin. Veel van die beslissingen zijn moeilijk of zelfs niet meer terug te draaien. Natuurlijk heeft hij veel beslissingen zelf genomen, maar ik denk wel via een cocktail van zijn emotionele toestand toen, vluchtgedrag en proberen weg te drukken van zijn gevoelens. Nee, dat heeft hij niet goed gedaan achteraf, maar om hem dan een waardeloze vader of lapzwans te noemen gaat me te ver. Sommigen hier doen alsof hij een beetje vakantie zit te vieren, terwijl de moeder ploetert met de kinderen. Dat moet wel genuanceerd worden.Ten koste van zichzelf heeft hij het iedereen naar de zin proberen te maken. Hij zit op de blaren, ik heb er zout op gegooid. Moeder blijkt een au-pair te hebben die overdag voor de kinderen zorgt.
ohh wat ben ik blij dit te lezen!!
En wat goed To dat je je zo ingesteld hebt om te luisteren, moet je eens kijken wat er allemaal na buiten is gekomen...
Super goed van je dat je hem gezegd hebt dat hij van de week langs zn kids moet gaan, je steunt hem nu echt ! Hopelijk haalt hij beetje bij beetje zijn energie daaruit, er moeten idd knopen doorgehakt worden maar super goed dat je inziet dat je daar ook de energie voor moet hebben en dat dat in zijn geval nu aangevuld moet worden..
Ik vind het oprecht prettig te lezen hoe je ingesteld hebt echt waar dat doe je super goed!
En fijn dat alles er zo uiteindelijk uit kwam bij hem, hij had dit nodig en jij gaf hem ook echt het gevoel dat hij het bij je kon uiten op dat moment. Heel fijn, ik hoop dat alles uiteindelijk op zn pootjes terecht komt, nogmaals hele goede stap dat je met hem gepraat heb en ik denk ook echt optijd.
🧡🌸
Ik snap ook je angsten to, maar probeer niet teveel scenario's te bedenken, laat het op de loop oefen het vertrouwen. En weetje zelfs al zou het zo zijn dat hij op een of andere manier weggaat.. pijnlijk maar hee, ik vind door dat gesprek van jullie dat je echt wel je deel doet en je best doet. De woorden van je faalt als partner neem ik dan ook direct terug. Al is het maar voor je eigen gevoel hee je doet er iets mee je werkt eraan.. zovan mocht hij ooit weg gaan kun je je zelf in ieder geval niks kwalijk nemen dat je jou deel niet gedaan hebt ofso.
Zijn ex moet ook werken overdag (lijkt me?), dus het is niet zo gek dat zij een au pair regelt voor de kinderen. Ze zijn nog veel te klein om alleen te zijn.
Waarom denk je dat hij niet meer terugkomt als hij eenmaal daar is? Heb je zo weinig vertrouwen in hem en jullie relatie? Ben je bang dat hij teruggaat naar zijn ex?
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar het wel gevolgd.
TO, wat fijn dat er een goed gesprek is geweest. Wat goed van je dat je je zo hebt opengesteld.
Ik lees bij jullie allebei veel angst. Eigenlijk ook bij beide op hetzelfde gebied: bang om verlaten te worden, alleen te zijn. Klopt dat?
Als dat zo is, dan kun je daaraan werken. Met een goede relatietherapeut, bijvoorbeeld, of een codependency-therapeut. Google daar desnoods maar eens op. Dat hij zichzelf zo wegcijfert voor iedereen kan daar best eens mee te maken hebben.
Goed dat jullie nu in gesprek zijn over waar het écht om gaat. Hou dat vol.
