De juiste moeder/vader voor je kind kiezen?

Asha schreef op 28-08-2021 om 22:01:

Het is soms ook lastig om zaken van te voren in te schatten. Je hebt tenslotte nog geen kinderen samen als je die beslissing maakt. Alleen als er al kinderen binnen de relatie zijn (van een van de partners uit een eerdere relatie) kan je redelijk inschatten hoe iemand als vader/ moeder zal zijn. Anders kan het toch heel anders lopen, overigens ook wat je zelf betreft. Misschien ben je zelf ook wel anders als ouder dan je van te voren had gedacht.

Mijn partner en ik zaten wel op een lijn ongeveer qua levensvisie maar de praktische uitwerking van het ouderschap heeft zowel positieve als negatieve verrassingen meegebracht qua hoe de ander is.

Juist ja! Vooral eens met je laatste stukje

Tuurlijk weet je vooraf nooit precies hoe je partner als ouder zal zijn. Ook niet hoe je zelf als ouder zal zijn. En hoe je kind is. Maar je kunt wel degelijk je verwachtingen naar elkaar uitspreken en de ander daar aan herinneren als het mis gaat. 
Wij hebben vooraf al heel veel doorgesproken over de opvoeding, hoe we in het leven staan, wat we belangrijk vinden. En soms komen daar ook nieuwe dingen bij, die plotseling op je pad komen, je overkomen en je moet er wat mee. Dat hoort er allemaal bij. Maar ik durf wel te stellen dat mijn man en ik een heel goede, fijne en stabiele relatie hebben en dat ons kind een bewuste en weloverwogen beslissing en diep verlangen was, geen ongelukje.
Aangezien we al getrouwd waren voordat onze dochter kwam, viel er qua 'andere ouder' ook niet echt meer iets te kiezen op dat moment. Dat had ik dan toch eerder moeten bedenken of moeten scheiden.

Ben nooit op zoek gegaan naar een bepaald soort vader voor mijn kinderen, meer naar een partner voor mezelf. Als partner zocht ik destijds een tegenpool van mezelf. Ik ben best serieus en denk veel na en vond het prettig dat mijn partner dat niet had. Toen we eenmaal aan kinderen dachten, hoopte ik stiekem wel dat onze kinderen ergens halverwege uit zouden komen. Tot zover lijken de kinderen een geslaagde mix, maar een ex die niet nadenkt is nog lastiger dan een partner die niet nadenkt 😀

Ik snap je vraag denk ik wel, je partner hoeft niet ook per se de vader/moeder van je kind te worden, je kan ook kinderloos blijven.
Wij waren al heel gelukkig met zn 2en en waren dat vast ook gebleven als we nooit kinderen kregen. Ik vond het heel belangrijk dat wij een hele stabiele respectvolle relatie hebben met heel veel liefde. Daarnaast is man een harde werker, heeft verantwoordingsgevoel en een heel mooi persoon: ik zou heel blij zijn als onze dochter op hem gaat lijken. We hebben dezelfde normen en waarden en we dachten hetzelfde over de grote belangrijke opvoedkundige zaken. We kennen elkaar door en door. Bovendien was een kind geen must voor ons: we wilden het graag maar waren ook met 2 heel tevreden en gelukkig. Hij was genoeg voor mij. Hoe mooi dat we verrijkt zijn met een kleine mini dochter 🥰
Ik zie best vaak topics met problemen waarbij ik denk: je wist toch al dat je partner zo was? Ik denk dat mensen soms kinderen krijgen met iemand omdat die persoon nu eenmaal de partner is wanneer ze op ‘kinderwensleeftijd’ komen, en niet omdat ze zo graag per se deze specifieke partner als mede ouder wilden. En tja, dan gaat het mis. 

En sommige mensen gaan er minder doordacht mee om en willen gewoon graag kinderen. Het opvoeden met een partner naast me (in een huis dus) is me nooit erg goed bevallen. Ze hebben de vader die ze hebben en die hebben het best goed gedaan, met hun goede en slechte eigenschappen.
Of eigenlijk heb ik het wel heel goed doordacht. Ik wilde het graag en wist dat ik goed voor kinderen zou kunnen zorgen en ze opvoeden. Het was leuk geweest als het samen met hun vader was gelukt, maar geen drama dat we het gescheiden doen.

Lollypopje schreef op 28-08-2021 om 21:28:

De enige context waarin ik deze vraag logisch vind is bij bewust co-ouderschap tussen twee singles of een homostel/single/lesbisch stel, waarbij je dus inderdaad bewust een ouder zoekt en geen partner.

 Bij het lezen van de topictitel dacht ik ook dat het daarover ging...

Ik had een waardeloze vader en heb er wel heel bewust over nagedacht of de man/jongen, we waren nog heel jong, een goede vader zou kunnen zijn. Je weet zeker als je heel jong bent niet precies hoe iemand zich ontwikkelt maar er zijn een hoop dingen die wel duidelijk zijn.
Uiteindelijk is dat ook uitgekomen, het bleek een hele goede vader te zijn en ik sta nog steeds achter die keuze, ook al bleek hij als echtgenoot, veel later, toch stukken minder.
Het is natuurlijk makkelijk oordelen vanaf de buitenkant maar ik zie vaker (ex) relaties waarbij ik me afvraag wat mensen bezielde om de ander te kiezen als ouder. In mijn omgeving: blowende adhd-er zonder opleiding en werk of iemand die veel drinkt en dan ruzie zoekt. Iemand die al bij een aantal vrouwen kinderen heeft. Een persoon die in al z'n relaties vreemd is gegaan en daarom ook steeds scheidde. Al is het allemaal natuurlijk maar de vraag hoe eerlijk iemand is. Je vertelt liever niet je mindere kanten aan de ander. Daarom is het ook handig als je iemand eerst goed leert kennen eer je aan kinderen begint. Ik kende de vader van mijn kinderen al vanaf de zandbak en waren al 5 jaar bij elkaar, dan weet je aardig wat van elkaar.
Maar wat ik zei, je ziet alleen de buitenkant. Er speelt altijd zoveel meer mee.

In combinatie met de rest van je posts snap ik je vraag niet

Phlora schreef op 28-08-2021 om 23:32:

Ik snap je vraag denk ik wel, je partner hoeft niet ook per se de vader/moeder van je kind te worden, je kan ook kinderloos blijven.
Wij waren al heel gelukkig met zn 2en en waren dat vast ook gebleven als we nooit kinderen kregen. Ik vond het heel belangrijk dat wij een hele stabiele respectvolle relatie hebben met heel veel liefde. Daarnaast is man een harde werker, heeft verantwoordingsgevoel en een heel mooi persoon: ik zou heel blij zijn als onze dochter op hem gaat lijken. We hebben dezelfde normen en waarden en we dachten hetzelfde over de grote belangrijke opvoedkundige zaken. We kennen elkaar door en door. Bovendien was een kind geen must voor ons: we wilden het graag maar waren ook met 2 heel tevreden en gelukkig. Hij was genoeg voor mij. Hoe mooi dat we verrijkt zijn met een kleine mini dochter 🥰
Ik zie best vaak topics met problemen waarbij ik denk: je wist toch al dat je partner zo was? Ik denk dat mensen soms kinderen krijgen met iemand omdat die persoon nu eenmaal de partner is wanneer ze op ‘kinderwensleeftijd’ komen, en niet omdat ze zo graag per se deze specifieke partner als mede ouder wilden. En tja, dan gaat het mis.

Eens. Natuurlijk kun je niet alles van tevoren weten, maar als je partner al een lakse hooibaal is voordat je kinderen krijgt, dan is de kans levensgroot dat hij een nog grotere hooibaal is als jullie een kind krijgen en de gedeelde verantwoordelijkheden exponentieel toenemen. Daar hoef je geen glazen bol voor te hebben. 

Omgekeerd kan het zijn dat een verstandige, liefdevolle, betrokken man ineens toch verandert in een hooibaal, net zoals die kans voor vrouwen altijd bestaat, maar die kans is zo klein en meestal gebeurt dat niet. 

Vavoom schreef op 29-08-2021 om 01:36:

Met zo’n vraag reduceer je je partner tot een zaaddonor of een baarmoeder. Een relatie is zoveel meer dan geschiktheid om je voort te planten. Domme vraag.

Maar je denkt toch na met wie je een kind krijgt? Eerst is er de relatie, daarna komt de beslissing of je er een kind mee wil, dat is een andere, op zichzelf staande keuze. 

Heidi-Forumbeheer schreef op 29-08-2021 om 01:42:

Ik had een waardeloze vader en heb er wel heel bewust over nagedacht of de man/jongen, we waren nog heel jong, een goede vader zou kunnen zijn. 

Idem. Ik wilde per se een andere vader voor mijn kinderen, en liet dat te zwaar meewegen in mijn partnerkeuze. We zijn na een lange relatie uit elkaar gegaan, pasten niet bij elkaar.  Rammelende eierstokken zijn geen goede antenne.

Ik zocht een goede partner voor mezelf, geen zaaddonor. Ik kende de vader van mijn kinderen al 5 jaar voordat we trouwden en 8 jaar voordat de kinderen kwamen. We hadden wat ups en downs gehad, maar nooit echte problemen.Toch ontpopte hij zich daarna tot een gewelddadige tiran. Soms kunnen dingen een onverwachte wending nemen.

Ik was al jaren met mijn partner toen ik op het punt kwam dat ik een kind wilde. Bij hem duurde dat nog een paar jaar langer. Als hij ze niet had gewild, was ik kinderloos gebleven: hij was de man met wie ik samen wilde zijn. Dat was sterker dan mijn kinderwens.
Nu heb ik twee kinderen en hun vader is dood. Ik zoek geen nieuwe vader voor ze, zou wel een nieuwe liefde willen. En wie weet komt er ooit iemand die zij in een soort vaderrol accepteren. Maar ook nu staat de partnerkeuze voor mij voorop, niet of hij een goede vader voor mijn kinderen zou zijn want dat wordt hij niet.