De consequentie: ouders zijn daders
De consequentie van het 'daderschap' van ouders, eerst denken aan mishandeling dan pas aan hulp, is het veroorzaken van ommetelijke stress in situaties waarin je al buiten jezelf bent vanwege zorgen over je kind.
Dit is wat publiek en politiek wenst. Alles 'in het belang van het kind'. De consequentie is dat wij een politiestaat veroorzaken voor onze kinderen.
Zolang je maar blijft denken dat het niet over jezelf gaat.
"Onze zoon overleden en mijn dochter naar een pleeggezin....
....Ook hadden zij informatie over de doodsoorzaak: het was epilepsie. Tijdens de aanval werd er geen sein meer naar de hersenen gegeven om adem te halen en is hij overleden....
....Het is nu bijna twee jaar geleden, maar wij hebben nog steeds de angst voor jeugdzorg die zich als duivels over mijn dochter ontfermden en haar ontvoerd hadden. Nooit meer zal ik vergeten hoe wij behandeld zijn als vuile criminelen."
AnneJ
Dat is een ernstige zaak. Ik neem aan dat het niet over jezelf gaat?
In dat geval lijkt mij dat er toch meer aan de hand was en reden om zo te handelen. Niet allen omdat zoon door epilepsie aanval overlijdt.
Bibi
een reden
Aangezien het hier om gekleurde ouders gaat kan er een onderbuikgevoel zijn ontstaan op grond van eigen onbegrip van hulpverleners. Of ze een gouden tand heeft. Maar dat is natuurlijk speculatie.
Als er een duidelijker reden is zou je verwachten dat dat meegenomen wordt in het bericht.
Helaas kun je niet andersom redeneren. Als er ingegrepen wordt zal er een reden zijn. De reden heeft helaas vaak meer te maken met de hulpverlener of de organisatie zelf dan met een realistische inschatting.
Geen controle/angst/tunnelvisie maar deskundige hulp
http://www.stichtingkog.info/pages/posts/meldplicht-kindermishandeling-229.php
"We moeten m.i. terug naar een zelfregulerende maatschappij. Zeker op dit gebied. En wat we ook moeten beseffen: We kunnen niet alle leed uit de wereld helpen. En in welk gezin komt een vorm van (tijdelijke, incidentele) kindermishandeling of verwaarlozing nooit voor? De oude wijsheid komt in gedachten: wie zonder zonden is, werpe de eerste steen. En in het verlengde daarvan: geen machtsuitoefening om ouders en kinderen te scheiden, maar hulp. Dat is een andere gerichtheid. Pas OTS, of uithuisplaatsing als het echt niet anders kan. Pas nadat een heel traject gelopen is (of na een niet te corrigeren tijdelijke noodzaak). En herwaardering van familie en vaders op dit gebied.."
Alweer een oud bericht maar heel waar. Meldplicht en signaleringslijstjes lijden tot tunnelvisie op ouderlijk daderschap. Dat helpt niet kindermishandeling te voorkomen en te bestrijden maar stort juist steeds meer gewone ouders en kinderen in het ongeluk.
Ernstig
AnneJ, gaat het nog wel goed met je? Je start elke keer zo'n onderwerp dat van darkhorse komt en gaat dan lange monologen aan, waarin je steeds hetzelfde stelt. Bijna niemand reageert dan nog op je.
Misschien moet je de draadjes van darkhorse maar gewoon bij darkhorse laten. Mensen weten die site nu wel te vinden, ze weten wat voor verhalen daarop staan en ze kunnen daar ook reageren.
Waarom verplaats je het naar ouders online? Waarom herhaal je voor jezelf elke keer diezelfde riedel? Het lijkt wel een soort fundamentalisme, een strijd van de heiligen tegen de verschrikkelijken. Zonder enige nuancering. Misschien is dat ook wel de reden dat je dergelijke draadjes hier naartoe verplaatst, want hier krijg je wel enig tegenwicht. Alleen: het effect is dan dat er nog veel meer berichtjes van je komen met dezelfde inhoud. Een tegenberichtje plaaten is bijna hetzelfde als gif geven, als heroïne voor een verslaafde, een sigaret voor iemand die pas gestopt is: het roept onmiddellijk de hele brei aan berichtjes van AnneJ op.
Ik ga het nog één keer proberen, maar daarna zal ik niet meer reageren op berichtjes van darkhorse.
Tsjor
Net als Tsjor
Viel mij ook op dat je je nogal aan het vastbijten bent AnneJ, het lijkt meer dan anders. Ook ik maak me daar beetje zorgen om. Terwijl ik juist begrijp dat je zelf met je gezin bijna de angst om ingrijpen achter je kunt laten en je kinderen en jij een fijn gezin vormen met elkaar nu. En dat gun ik je enorm. Dus ik hoop dat deze berichten er niet op duiden dat het niet lekker gaat met je.
Inhoudelijk kan ik weinig met je berichten, en ik heb de indruk dat ik niet de enige ben. Ik ben door jouw (en andere) verhalen zeker meer bewust geworden van de problematiek en veel alerter op bemoeizorg die verkeerd kan uitpakken. Ik ben (je) dankbaar daarvoor.
Maar met deze berichten kan ik persoonlijk weinig. Wat zou je willen dat ermee gebeurt? Wil je discussie of exposure?
SDIS
WAar gaat het over, in het verhaal van de link? Een plotselinge dood van een kindje van vier maanden: 'Sudden infant death syndrome is letterlijk vertaald "syndroom van het plotseling overlijden van een zuigeling". Men spreekt over syndroom omdat het niet gaat over een oorzaak, maar wel om een duidelijk kenmerk, namelijk het plotseling overlijden van een ogenschijnlijk gezonde baby tussen drie weken en een jaar.'
Hoe is de beginsituatie? 112 zal wel gealarmeerd zijn, politie en ambulance komen en vinden een kindje van vier maanden, blauw aangelopen, na een poging tot reanimatie (eerst door de vader, daarna overgenomen door ambulancepersoneel) wordt vastgesteld dat het kindje is overleden. Een ogenschijnlijk gezond kindje is plotseling dood.
Wat is er gebeurd? De eerste waaraan je het kunt vragen zijn de ouders, maar die weten het niet.
Bij een oppervlakkig onderzoek worden verdachte vlekken aangetroffen op de rug van het kindje.
Tsja, dan stopt alles. Dan is het echt de vraag of vader en moeder wellicht iets te maken hebben met de dood van dit kindje. Dan moet alles uitgezocht worden.
Dan zijn vader en moeder even verdachten. Dan mag je niet gaan douchen of schone kleren aan gaan doen, dan is het logisch dat alles wat mogelijk sporen kan bevatten veilig gesteld wordt.
Al ook het zusje dergelijke vlekken heeft, dan moet ook het zusje van twee jaar even ergens ondergebracht worden, waar gekeken kan worden wat er aan de hand is. Niet bij familie, maar op een neutraal adres.
Het is ook logisch dat er dan obductie plaats vindt. De moeder zal toch ook willen weten wat de oorzaak was van het overlijden van het kindje?
Er hing geen briefje boven: dit is het gevolg van epilepsie.
Dat de politie constateert dat moeder goed Nederlands spreekt, daarover kun je je kwaad maken, maar het is wel prettig voor een verhoor, anders zouden ze een tolk moeten inschakelen.
Het verhaal over de gouden tand is zonder context niet te volgen. Het is ook de perceptie van moeder, die op dat moment, geheel begrijpelijk in opperste verwarring was.
Het enige wat ik vreemd vind is, dat jeugdzorg het meisje nog een paar dagen bij het pleeggezin wilde laten blijven, omdat ouders de begrafenis moeten regelen. Jeugdzorg is te duur om als kinderopvang te functioneren. Het kan zijn dat het aanbod goed bedoeld was, het kan ook zijn dat de agenda van de jeugdhulpverlener vol was of dat de betreffende te lui was om nog een keer op en neer te rijden. Maar dan moeten ze niet gaan liegen. Gelukkig is het kindje snel thuis gekomen.
Het is prettig dat er zo snel duidelijkheid is gekomen over de doodsoorzaak en de vlekken op het kindje. Het is afschuwelijk wat moeder en vader hebben moeten meemaken, maar dat is ook afschuwelijk, de plotselinge dood van ene gezond kindje. Dat er vervolgens grondig onderzoek wordt gedaan om een mogelijke andere oorzaak uit te sluiten is begrijpelijk. Het ozu goed zijn als iemand dat aan moeder en vader nog een keer ging uitleggen, zodat ze hun ervaringen beter kunnen plaatsen.
De oplossing van AnneJ; een zelfregulerende maatschappij. Zelfregulerend. Je bedoelt: zoals de ouders van Savannah die zelf hun kind wilden gaan begraven in de bossen, alles opgelost. De moeder van Savannah heeft ervoor gezorgd, dat ouders niet meer op hun blauwe of bruine ogen geloofd kunnen worden: kindje is klein, als het jarenlang ondervoed is; kindje slaapt, als het dood in bed ligt.
Gelukkig komt SDIS maar zelden voor, minder dan 20 keer per jaar. Maar ik denk dat elke ouder kan begrijpen, dat er bij een onverklaarbare en plotselinge dood van een gezond kindje alles op alles gezet wordt om de oorzaak te achterhalen en dat ouders daarbij in eerste instantie ook verdacht zijn. Hoe traumatisch ook, ik zou zelf ook willen weten of er niet iets is geweest, waardoor ik bewust of onbewust de oorzaak zou kunnen zijn van zo'n plotselinge dood. En als er dan een duidelijke verklaring komt, die helderheid geeft, dan zou ik alleen maar blij zijn, dat de grote 'waarom-vraag' in elk geval opgelost is. Daarna komt het verdriet en de verwerking.
Tsjor
teveel
Klopt het is wat veel. Gewoon mijn machteloze woede dat dat allemaal om mij heen maar gewoon doorgaat.
En dan wil je toch wat doen. Maar jullie hebben gelijk, dat berichtjes plempen zet ook geen zoden aan de dijk.
Geen kruid tegen gewassen.
verdachte
Inderdaad Tsjor, het is natuurlijk veel handiger om als ouder gewoon te accepteren dat je de natuurlijke verdachte bent als zich iets voordoet met een kind. Dat het normaal is dat je dan je eigen zorgen even opzij zet en als een crimineel behandeld wordt. En dat dan hopelijk snel blijkt, hoe ga je dat allemaal bewijzen, dat jij het niet gedaan hebt.
Dat je gezin even uit elkaar gerukt wordt terwijl je je dode kind gaat begraven.
Ik kan me hier niet bij neerleggen. Ik vind het afschuwelijk om zo te denken.
peanuts
De plotselinge dood van een gezonde baby is afschuwelijk. In vergelijking daarmee is de rest peanuts.
Ik denk echt, dat ouders daarna nog maar één grote vraag hebben: waarom. En dan is niets uitgesloten op voorhand. Alles wat gedaan is is gedaan om te achterhalen waarom een gezond kind plotseling is komen te overlijden. Ik kan me niet voorstellen dat je daar een probleem mee hebt.
Je hoeft overigens niet te bewijzen dat jij het niet hebt gedaan. Je moet alleen vertellen wat je weet, informatie geven, uitleggen waar die vlekken vandaan komen (en dat zal dan gecontroleerd worden) etc. Alles doen wat eraan kan bijdragen dat duidelijk wordt waarom een gezond kindje plotseling dood is.
Nogmaals: moeder heeft meer baat bij verheldering, uitleg, haar eigen emoties (die er mogen zijn) uiten en begrip daarvoor ontvangen. Meer dan bijval in het afreageren van haar verdriet in woede over jeugdzorg. Dat laatste versterkt haar woede en blokkeert haar verwerkingsproces.
Excuses vind ik vreemd, want waarvoor zou men zich moeten verexcuseren? Sorry dat we niet in een oogopslag hebben gezien dat het om een epileptische aanval gaat? Sorry, dat wij het 'waarom' willen achterhalen? Dat wil je als moeder toch ook?
Tsjor
AnneJ
Misschien moet je ermee stoppen discussies van darkhorse hier naartoe te verplaatsen. En voor jezelf: misschien moet je ermee stoppen de verhalen op darkhorse te lezen. Ze gaan toch maar één kant uit. Het zijn net fundamentalisten.
Tsjor
Dark horse
Geen fundamentalisten Tsjor. Het zijn chroniqueurs van de manier waarop we ouders als daders zien en niet met gezond verstand en deskundigheid maar met tunnelvisie en geweld behandelen.
Je kunt niet alle ouders van een kind met SIDS als criminelen behandelen omdat er ook een geval bij kan zitten van moord. Daar zal ik me tegen blijven verzetten.
Dat moet anders.
AnneJ
Zolang er geen briefjes boven die wieg hangen met 'ik heb een aanval van epilepsie gehad' of 'ik ben vermoord', zolang zal er altijd grondig onderzoek moeten plaatsvinden naar plotselinge sterfte van kinderen. Hoe wil je anders ooit het onderscheid maken? Ik snap, dat ouders op dat moment uit elkaar gehaald moeten worden, dat er veel vragen gesteld moeten worden en dat de antwoorden niet zomaar klakkeloos worden overgenomen. Je kunt dat ervaren al 'behandeld worden als criminelen'. Je kunt het ook ervaren als 'alles eraan doen om opheldering te krijgen'. En aan dat laatste wil je toch zeker wel meewerken, ook al moet dat dan op een vervelende manier.
Misschien komt het wel, omdat ik zelf zo'n soort verhoor bij de politie heb meegemaakt. Keihard, maar wel doeltreffend op zoek naar waarheidsvinding. Daar kom je wel overheen, als je begrijpt waarom het moest gebeuren. De dood van je kindje is veel dieper pijnlijk, veel ingrijpender. Dat er uit alle onderzoeken een eenduidige verklaring is gekomen is daarbij een punt van troost. De vraag naar het 'waarom' is in elk geval helder beantwoord.
Tsjor
Geen bezwaar
Tegen het uitzoeken van de 'waarom' vraag heb ik geen bezwaar Tsjor. Niet met compassie behandelt worden in een afschuwelijke situatie. Ouders kunnen best begrijpen dat er zaken uitgezocht moeten worden. Maar onbegrijpelijk is dat dat gebeurt omdat er eczeem gezien wordt, dat overigens 'wonden' genoemd wordt -gevalletje 'jargon' heb ik me persoonlijk in onze situatie laten uitleggen, alles wordt 'opgeschaald'- en dat het andere kind dan niet mee mag met oma na zo'n drama. Moet voor het kleine kind ook een drama zijn.
Het veroorzaken van drama op drama, daar maak ik bezwaar tegen.
Ik kan me voorstellen dat er verhoren volgen en ik kan me voorstellen dat er een obductie plaatsvind, maar dit gaat gewoon te ver. Dat is 'disproportioneel'.
Compassie
je mag hopen dat men naderhand inderdaad uitleg heeft gegeven en compassie heeft getoond. Dat wordt niet vermeld in het verhaal. Wel dat de moeder excuses wil, maar ik heb al uitgelegd, waarom dan een onwerkelijke 'eis' is.
Van die eczeem vind ik niet zo onbegrijpelijk: een dood kind en dan vreemde vlekken op de rug (let wel, dit alles gebeurt 's nachts in een crisisachtige sfeer denk ik), dat vraagt echt om onderzoek. Er zit geen etiketje op een kind: dit is eczeem. Je kunt het aan moeder vragen, maar je zult het toch ook moeten onderzoeken, ook als het zusje dergelijke vlekken heeft. De verklaring van moeder kan helaas niet zomaar geloofd worden in zo'n situatie, dat zou ze toch moeten begrijpen. Zie alle verklaringen die de moeder van Savannah heeft afgelegd om de mishandeling van haar dochtertje te verbloemen. Omgekeerd, welke ouder zal zeggen: dat komt omdat ik het kind over het vloerkleed heb gesleept (of iets dergelijks). Je kunt er dus niet van uit gaan dat ouders op zo'n moment de waarheid spreken, je zult aan waarheidsvinding moeten doen. En die waarheidsvinding komt niet tot stand door het vriendelijk en compassievol te vragen, je moet dan zodanige vragen stellen en dingen verder uitzoeken, totdat duidelijk is wat er echt gebeurd is.
Gelukkig is dat in deze situatie snel en helder duidelijk geworden.
Dat meoder op dat moment niet mocht gaan douchen snap ik. Dat het meisje niet bij oma mocht verblijven snap ik ook, omdat de medewerkers op dat moment totaal gen zicht hadden op wat er aan de hand was en hoe de verhoudingen lagen. Het meisje was twee jaar, als je er verder geen drama van maakt, dan zal het meisje zich daar later niets meer van herinneren.
Dat er gelogen wordt over de zogenaamde vrijwillige uithuisplaatsing en dat er een reden gezocht wordt die te gek is voor woorden, dat snap ik niet. Maar dat heeft moeder ook adekwaat aangepakt, met een gunstig gevolg voor haar. Daarover kan ze nog een klacht indienen bij de betrokken instelling.
Tsjor
volstrekt normale feiten Tsjor
Je kunt elk feit, dus ook het feit dat een kind eczeem heeft, op 2 manieren uitleggen. Ik maak er bezwaar tegen dat elk normaal feit standaard uitgelegd wordt als potentieel misdadig.
Je kunt wel alles goedpraten, maar het is niet normaal en niet wenselijk om eerst je vinkenlijstje te hanteren als je voor hulp komt. Dan vind je altijd wat. En dan groot uitpakken.
Maar het schip zal de wal wel keren hoop je dan. Ja, of net als jijzelf, gaat iedereen dat gewoon vinden dat we regelmatig ouders in crisis treffen omdat ze beschadigd zijn door een justitiewals in een kwetsbare hulpverleningssituatie.
Wat mij treft is dat het vroeger voor mij zo onzichtbaar was, ik had er natuurlijk ook geen idee van en geen oog voor, naief, maar dat ik het nu om mij heen zie gebeuren, met buren en kennissen. Dat vind ik niet meer normaal.
En nee, ik woon niet meer in die achterstandsbuurt.
Ik kijk wel beter uit. Niets multicultureel. Netjes koophuis.
Sociale achterstand is een misdaad tegenwoordig, daar kun je je maar beter niet mee afficheren.
en ziekte
Crimineel tot het tegendeel bewezen is.
AnneJ
Hier ga je weer de fout in: 'Ik maak er bezwaar tegen dat elk normaal feit standaard uitgelegd wordt als potentieel misdadig.' Een gezond kindje, dat blauw aangelopen dood gevonden wordt is geen normaal feit. Als er dan ook nog (plus dus) bij een eerste observatie vreemde vlekken worden aangetroffen, dan is dat binnen die context (!!!!!!) ook geen normaal feit. Het ligt voor de hand om dan de mensen die op dat moment in huis waren onder de loep te nemen. en ja, dat zijn meestal de ouders.
Probeer het je anders voor te stellen: je kindje logeert ergens en die nacht gebeurt wat er met dit kindje is gebeurd. Het zou zomaar kunnen, want het was een volstrekt willekeurig moment. Zou je dan niet heel even vraagtekens zetten bij het logeeradres: waar waren jullie, waarom heb je niet eerder iets gezien, wat heb je gedaan, hebben jullie niet iets verkeerd gedaan etc. etc. Net zo lang, tot helemaal duidelijk is wat er aan de hand is.
Het gebeurt helaas ook, dat er kinderen dood gaan in een kinderdagverblijf. Wiegedood, met andere woorden: onbegrepen, zomaar plotseling, een gezond kindje, dat zomaar dood is. Dan wil je als ouder toch ook dat alles uit de kast wordt gehaald om te achterhalen wat er gebeurd is. Dat de betrokken leidsters ondervraagd worden, dat eerst uitgesloten wordt dat zij er ook maar iets mee te maken hebben. Ik kan het me echt niet anders voorstellen, dan dat het op deze manier wordt uitgezocht.
Tsjor
Nog één toevoeging
Deze moeder heeft overigens verder helemaal geen hulp nodig. Er is geen enkele reden, waarom zij enige vorm van jeugdzorg nodig zou hebben. Er hoeft dus ook helemaal geen hulpaanbod te komen. Het verwerken van een dergelijk verlies, dat is geen taak voor jeugdzorg, dat doe je met familie, met je pastor, dominee, imam of pandit. Of een ander begeleider.
Tsjor
De hulp Tsjor
Is medisch vanwege het blauw aanlopen van het kind. Daarom wordt door de ouders hulp ingeroepen.
Het is toch wat dat je eerst moet beoordelen of je wel salonfahig bent voor je de noodlijn belt omdat je anders het risico loopt er nog een drama bovenop te krijgen?
Salonfähig
Ook daar gaat het toch niet om, AnneJ. Nogmaals: je mag ervan uit gaan dat als jouw kindje plotseling overlijdt, dan dan alles op alles gezet wordt om te achterhalen hoe dat komt. Heel naar, heel akelig, maar geen drama, zeker niet als het allemaal zo snel helder wordt. Het echte drama is het overlijden van het kindje.
Tsjor
Ik weet het nog
We zaten nog midden in ons drama met de kinderbescherming. Mijn moeder was overleden en het duurde al te lang voor we haar thuis hadden. Er moest uiteraard van alles geregeld worden. Ik was in een staat van absoluut overleven op de toppen van mijn teennagels.
Ik had schoolweigerende dochter met mij meegenomen naar het huis van mijn vader en een halve dag voor het overlijden werd ik nog gebeld waarom dochter niet naar school was. Vlak voor en vlak na het overlijden waren er gesprekken en er was een enorm gedoe met het vinden van een school voor zoon, waarvan de kinderbescherming verwachtte dat het mij niet ging lukken. In die week ook nog naar een school geweest om in te schrijven vanwege de kernprocedure. Basisschool lag dwars, voortgezet onderwijs meldde ineens na de aanmelding dat ze toch geen kinderen met Asperger aannamen, maar dat wisten de decanen nog niet toen ik die voorbereidende gesprekjes had gehouden.
Kortom in plaats van hulp met een paar kinderen die dat echt verdienden kreeg ik aan alle kanten de zwarte piet.
Ik kon het gelukkig goed blokken, en heb me met enorm veel inspanning overgegeven aan de laatste dagen van mijn moeder en de week van de begrafenis.
Maar je wil echt die justitiele flauwekul op dat moment niet hebben. Dat is onmenselijk.
En dan nog Tsjor
Het screenen van hulpvragende ouders is gebleken niet erg te helpen met het naar beneden krijgen van de cijfers voor kindermishandeling. Ondertussen zitten we wel met die terreur.
Het helpt niet, het beschadigt.
jeugdzorg
Als ervaringsdeskundige en begeleider/coach kan ik niet anders zeggen dat jeugdzorg en kinderbescherming meer kapot maakt dan lief is. Daarbij kan ik je verzekeren dat de beschadigingen onherstelbaar zijn.
AnneJ
Twee reflecties op je verhaal onder 'Ik weet het nog'. De eerste is: je gaat er weer overheen, dat in deze situatie een kindje dood is aangetroffen, een gezond kindje, blauw aangelopen en niet meer te reanimeren. Dood, overleden. Dat gaat niet over het vinden van een school voor je zoon. Dat kindje kan niet meer naar school, nooit meer. Dat kindje is dood. Snap je? En dan zal toch iemand moeten zien te achterhalen wat er gebeurd is.
De tweede reflectie: ik zei al, reageren is eigenlijk gif voor jou, want het roept meteen hele riedels op. Heb je ooit wel eens gedacht aan een behandeling voor PTSS? En dan niet meteen gaan roepen dat het de schuld is van jeugdzorg dat jij dat moet, want daar kom je geen stap verder mee. Ik ben ooit compleet onderuit gegaan door een psychopate als collega. Ik ben daar pas doorheen gekomen na een behandeling voor PTSS. Ik omschrijf het zelf als: de plaat die blijft hangen (dan moet je denken aan de vroegere LP's). Zoiets is het. Je bent dan helemaal vast komen zitten, versteend, in een bepaalde zeer nare ervaring. Dan kan ik wel roepen dat het de schuld is van die nare collega, ik kan me boos maken over het bedrijf dat mij daaraan overgeleverd heeft in plaats van tegen beschermd, maar dat helpt mij niet. Eer is een eenvoudige en zeer goede behandeling voor, waardoor je niet meer versteend in die herinnering blijft vastzitten, waardoor de plaat weer gaat draaien en je beter met alles kunt omgaan. Zonder dat je je kritische verstand erbij verliest. Overweeg het eens. Het is een welgemeend advies.
Tsjor
Ien
'Als ervaringsdeskundige en begeleider/coach kan ik niet anders zeggen dat jeugdzorg en kinderbescherming meer kapot maakt dan lief is. Daarbij kan ik je verzekeren dat de beschadigingen onherstelbaar zijn.' Join the club. Er zijn hier meer ervaringsdeskundigen etc., ook wel met iets genuanceerdere visies en iets effectievere methodes van verzet.
Tsjor
zin Tjsor
Pas als we uit de gevarenzone zijn heeft het zin om mijzelf te laten behandelen. Eerder niet.
Ik begrijp niet hoe je harteloze en onheuse behandeling van ouders kunt goedpraten. Heb je soms inmiddels een ander vak geleerd?
AnneJ
'Ik begrijp niet hoe je harteloze en onheuse behandeling van ouders kunt goedpraten. Heb je soms inmiddels een ander vak geleerd?'
Hallo, hoe vaak is hier niet geroepen dat er aan waarheidsvinding moet worden gedaan? En dat is precies wat er in deze situatie is gebeurd: waarheidsvinding. Waarbij op voorhand niets wordt uitgesloten.
Ik snap dan weer niet dat jij dat niet ziet. Overigens is het niet de jeugdzorg, maar de politie geweest die de ouders heeft verhoord etc.
Het gedoe over die eczeem kun je alleen maar voorkomen als je toegankelijke electronische kinderdossiers hebt, waardoor de politie met één druk op de knop kan zien dat de kinderen zalf hebben tegen eczeem. Maar die toegankelijke electronische kinderdossiers willen we ook niet.
Nee, ik heb geen ander vak geleerd. Maar ik kan me niet voorstellen dat je bij een gezond kindje dat plotseling overleden is niet alles op alles doet om de waarheid boven tafel te krijgen. En dat ouders daar (achteraf) geen begrip voor kunnen opbrengen. Ik snap hun pijn, ik weet hoe erg het is om een kindje te moeten verliezen. Ik weet ook hoe hard het is om verhoord te worden. Maar ook hoe opgelucht je kunt zijn dat er in elk geval heel serieus en grondig gezocht is naar waarheid. En als die waarheid jou dan vrijpleit van elke verdenking, dan kun je daar alleen maar opgelucht over zijn. Als het ook nog eens uitsluitsel geeft over de werkelijke oorzaak kun je alleen maar blij zijn, dat je antwoord hebt op de vraag naar het waarom. Al blijft de pijn en het verdriet heel erg groot.
Tsjor
Hoe groot maak je de gevaren?
'Pas als we uit de gevarenzone zijn heeft het zin om mijzelf te laten behandelen. Eerder niet.' Ik heb begrepen dat je kinderen inmiddels oud genoeg zijn. Of zie je nog meer beren op de weg?
Tsjor
Actie
Ik zou trouwens wel heel erg veel kabaal maken, een klacht indienen en op allerlei manieren het gesprek aangaan over de leugen, dat er toestemming gegeven zou zijn voor een vrijwillige uithuisplaatsing van het meisje. Dat zou ik allemaal keurig opbouwen:
- gesprek met de manager van de betreffende jeugdorgafdeling;
- hele dossier opvragen;
- akj of zorgbelang erbij betrekken;
- formele klacht bij de klachtencommissie;
- gesprek met de direkteur;
- ouderraad inschakelen;
- en als het allemaal onvoldoende is: inspectie erop zetten en vragen of zij eens willen uitzoeken hoe vaak zo'n 'vrijwillige uithuisplaatsing' gebaseerd is op leugens. Daar zou ik dan al mijn energie op richten.
Tsjor
De deadline
De deadline ligt voor mij bij 18 jaar, nog 2 jaar te gaan. En nee, ik deel je vertrouwen niet in electronische dossiers, hoe kom je daar nou bij de meeste dossiers zitten vol fouten, ook de papieren dossiers. 1 Telefoontje naar de huisarts had hier mogelijk wel het verschil gemaakt.
Echt, ik begrijp het niet. Mijn kinderen hebben, ondermeer door hun naiviteit, verschillende incidenten gehad met lichamelijk letsel op de opvang en op school. Denk je dat het dan in mijn hoofd opkomt om de politie op ze af te sturen?
Toen mijn dochter met ruim 1 jaar op de EHBO terecht kwam met een zeer pijnlijke elleboog uit de kom heb ik niet als eerste gedacht: vinkje, vinkje, vinkje, opzettelijke fout, verwaarlozing, mishandeling.
Integendeel heb ik de ontstelde medewerkster geprobeerd gerust te stellen, shit happens, die kinderen zijn nou eenmaal zeer beweeglijk, een ongeluk zit in een klein hoekje. Onterecht?
Had ik de politie moeten afsturen op de basisschool die niet kon voorkomen dat mijn kind gepest werd zodat die wel dood wilde?
Kom nou Tsjor. Ik heb in mijn nabije omgeving een gezin meegemaakt met een kind met wiegedood. Kind lag op ouderlijk bed te slapen. Fout. Vreselijk voor die ouders. Gelukkig in die tijd geen strafrechtelijk onderzoek of roddeldossier met rechtzaken. Het is al erg genoeg.
Soms denk ik dat je ineens advocaat van de duivel geworden bent?
