De balk in het eigen oog
Ik ben net thuis van een eenoudergezinsvakantie. Dat bevalt me altijd prima, en het is ook een leuke gelegenheid om te zien dat ook andere ouders zo hun 'dingetjes' hebben met de kinderen en je te verwonderen over hoe anderen hun opvoedperikelen aanpakken. Tijdens de vakantie zaten wij een keer aan tafel met een vader met een 11-jarige dochter. Mijn 6-jarige is geen gemakkelijke eter. Ze wil geen dingen proberen, dus het is een beetje pappen en nathouden met wat ze wel lust. Het 11-jarige tafelgenootje had wat moeite met de duur van het diner, en hing al na een kwartier ondersteboven op haar stoel met haar DS. We aten rijst met kip en zoetzure saus (tja, ook niet mijn favoriet), dus mijn dochter at haar rijst met een beetje suiker (tja...). Keurig met mes en vork, dat dan weer wel 
Toen ik opperde dat ze misschien een stukje kip kon proeven, maakte de vader van de 11-jarige ineens een opmerking in de trant van niet zeuren en dat ik haar moest laten zien dat ik de baas was. Ik was stomverbaasd, want op dat moment zat zijn eigen dochter net achterstevoren met iemand anders te nintendo'en. Ik heb maar gezegd dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen. Mijn 12-jarige was net zo moeilijk met eten en eet nu wel het meeste. Maar ongelooflijk zoals sommigen wel het splintertje van een ander zien, maar niet hun eigen balk die ondersteboven op een stoel hangt.
Had ik daar nu eigenlijk wel wat van moeten zeggen?
Izar
Dat heb ik hier boven ergens geschreven. De meeste mensen ergeren zich voor al aan dingen die geheel buiten hun denkbeeld en normen en waarden vallen. De gezelligheid staat voorop ouder zal eerder aanstoot nemen aan DS spelende kinderen en de alles leren eten ouder zal eerder vallen over kinderen die alleen twee worteljes met suiker naar binnen schuiven.
Het is heel normaal om jezelf tot de norm en centrum van het universum te bombaderen en dus het vreemd te vinden als anderen er een ander prioriteitenlijstje op na houden. Iedereen heeft in meer of mindere mate toch wel het (onbewuste) idee dat hun manier het beste is.
Persoonlijk erger ik me zelden aan andermans kinderen maar ik ben nog nooit op een groepsreis meegegaan waarbij je dus de hele dag om moet gaan met andere gezinnen met andere ideen. De gezinnen die ik langer dan een paar uur achter elkaar zie dat zijn vrienden en familie. Van vrienden en familie accepteer ik veel meer want dat vind ik gewoon leuke mensen en hun slechte of exostische gewoontes vind ik vaak juist iets schattigs hebben. Liefde maakt blind 
Kinderen van vreemden in bijvoorbeeld restaurants vind ik zelden vervelend. Maakt me helemaal niks uit of ze achterover op hun stoel ds zitten te spelen en niks willen eten.
Serwe
"Het is heel normaal om jezelf tot de norm en centrum van het universum te bombaderen en dus het vreemd te vinden als anderen er een ander prioriteitenlijstje op na houden. Iedereen heeft in meer of mindere mate toch wel het (onbewuste) idee dat hun manier het beste is."
Dat is raak, ja. En ja, als ik in de spiegel kijk moet ik bekennen dat ik mijzelf daar ook wel in herken *bloos*
