Constante afwijzing vader. Genoeg reden om contact te verbreken?

ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 22:01:

[..]

Vroeger geloofde ik nog in the American dream, maar de realiteit is toch dat het stukken moeilijker is om je uit de armoede te ontworstelen als je met zoveel problemen bent opgegroeid. Veel onderzoeken die dat aantonen.

In mijn persoonlijke geval moet ik dit eerst helemaal verwerken voordat ik verder kan. Dus ik ben ook erg dankbaar voor de uitkering die ik heb. Het is niet veel maar veel meer dan dat ik vroeger had. Voordat ik de uitkering kreeg moest ik leven op water en brood en was ik afhankelijk van mijn moeder. Nu gaat het qua financiën wel een stuk beter. Ik leef erg sober en probeer zoveel mogelijk te sparen.

Ik woon niet meer in het dorp, al is het alleen maar omdat er nauwelijks sociale huurwoningen daar zijn. Er zijn daar vooral veel koopwoningen, vrijstaande villa's met veel gezinnen. Als single zou ik mij daar ook helemaal niet thuis voelen.

Moeilijk om te zeggen. Eerst verwerken en alles op een rijtje zien te krijgen. Natuurlijk hoop ik het voor mijzelf af te kunnen sluiten maar dat gaat pas als hij is overleden. Want ik weet ook niet wat hij in zijn testament heeft staan, veel mensen azen op zijn rijkdom. Ook de mensen uit het dorp. Dus ergens ben ik ook wel bevreesd dat ik ben onterfd.

Geld maakt niet gelukkig maar als je uit de armoede komt helpt het wel om de pijn te verzachten en een ondergrondje op te bouwen. Met een uitkering of minimumloon is het gewoon heel moeilijk om iets op te kunnen bouwen. Geen geldzorgen hebben zou mij al een stuk meer rust geven. Ook een stukje compensatie van de jeugd die ik nooit gehad heb.

Maar vooral psychisch blijft het er nog wel flink inhakken, heb nog veel psychische problemen erdoor. Vroeger veel angsten gehad, dus gepest met langdurig isolement tot gevolg. En tot op de dag van vandaag zit ik nog in isolement. Heel moeilijk te doorbreken als je de benodigde sociale vaardigheden mist. Volg EMDR en heb af en toe gesprekken maar daarmee repareer je de schade niet en haal je niet de opgeloopte achterstand in.

Kennelijk kunnen mensen aan mij zien of aanvoelen dat ik vroeger geen normale opvoeding heb gehad.

Ik snap wat je zegt. Maar ik zie ook dat je jezelf klemt zet met je denken. Wie zegt dat je alles helemaal verwerkt moet hebben voor je verder kan? Wat als je het nooit allemaal helemaal kunt verwerken? Kun je dan nooit verder? En wie zegt dat je het pas kunt verwerken als hij overleden is? Je maakt jezelf door deze gedachten afhankelijk. Je gedachten zijn niet per se waar omdat jij ze denkt. Durf je eigen overtuigingen te bevragen. Wat zou er gebeuren als je gewoon verder gaat, en gaandeweg je leven stukje bij beetje verwerkt wat er is gebeurd? Wat als je nu al gaat verwerken, nu hij er nog is? Waarom zou je gaan zitten wachten op een erfenis? Ik snap dat het kan voelen als compensatie, maar het kan ook zo zijn dat er niks meer te erven valt, of hij heeft je uit zijn testament geschrapt en je ontvangt niets meer dan je kindsdeel. Ben je weer teleurgesteld, krijg je weer een klap.

EMDR is goed, daarmee kun je veel erg pijnlijke dingen minder hard en scherp maken voor jezelf. Maar ik blijf erbij dat je daarnaast zelf echt in staat bent om stappen te zetten. Daarvoor hoef je niet te wachten tot hij dood is, daarvoor hoef je niet mee te gaan in je moeders wensen om happy family te spelen. Je moet wel je eigen overtuigingen en oude veilige patronen los durven laten. Ik heb veel gehad aan een coach (NLP practitioner) en een EFT-therapeut. Vooral het kijken naar mijn oude, niet meer helpende patronen en gewoonten en die ombuigen heeft mij veel rust gebracht in mijn relatie met de mensen om mij heen. En ik kan me goed voorstellen dat lotgenotencontact fijn zou zijn. Alleen geen idee of er ergens groepen zijn. Je behandelaar zou je daar misschien mee kunnen helpen.

Probeer los te komen van je verleden. Bepaal zelf wie jij wil zijn. Hoe jij in het leven wil staan. Daarvoor is het noodzakelijk dat je je bewust wordt van hoezeer jij je nog laat beïnvloeden en sturen door je verleden. Ook je boosheid, wantrouwen en jaloezie zijn manieren waarop je nu nog je verleden je heden laat bepalen. Daar kun je echt los van komen. Het is ingewikkeld, het zal misschien nooit helemaal lukken, het kost veel energie, maar het levert je heel veel op. En je hoeft dus niet te wachten tot… (vul maar in). Je kunt er nu al mee beginnen.

Als je het oordeel van de verzorgenden vervelend vindt, zou je hen een mail kunnen sturen met een beschrijving van jouw jeugd en dat dat de reden is dat je geen contact wil, behalve weten wanneer hij overleden is, zodat je je kindsdeel van de erfenis kan opeisen.

Verder is het vrij logisch dat een gemeente niet allerlei potjes voor minima gaat aanspreken als een gierigaard zijn geld niet aan zijn kinderen wil besteden. Dat is uiteraard heel vervelend voor die kinderen, maar niet iets wat een gemeente aan kan gaan beginnen. Overigens vind ik wel dat je waarschijnlijk beter af was geweest elders.
Je moeder is ook slachtoffer, maar tegelijkertijd heeft ze jou onvoldoende beschermd tegen je vader. Daar mag je best boos of verdrietig om zijn, maar de vraag is in hoeverre ze iets kon doen. Want ze is feitelijk gezien aangekocht als slaafje voor je pa. Sprak de taal niet, kon zelf financieel niks beheren, moest nog voor familie zorgen, kende de samenleving hier niet/amper. Je oma is wel degelijk medeschuldig, want die heeft je moeder aangekocht en het gedrag van je pa in stand gehouden. Als je het oké vindt om een vrouw te importeren voor je zoon en dat je zoon zijn vrouw en kind zo behandelt als je pa heeft gedaan, dan ben je zelf ook op zijn minst een halve, zo niet een hele psychopaat.

Toch zou ik proberen, hoe moeilijk ook, om je verleden zo veel mogelijk los te laten. Blijf niet hangen in jaloezie en negativiteit over je situatie. Ja, het is heel vervelend dat jij niet de kansen hebt gekregen die anderen wel hebben gekregen. Maar je hebt nog een heel leven voor je. Neem de tijd om te onderzoeken wat jij leuk vindt, waar jouw interesses en talenten liggen en ga daar iets mee doen. En daar mag je best hulp bij zoeken, het is heel logisch dat je dit niet in je eentje kunt fixen.
Je bent niet op de wereld om je moeder of wie dan ook gelukkig te maken. Denk aan jezelf, werk aan jezelf en jouw toekomst. 

Ik heb zelf een hele fijne, stabiele en liefdevolle jeugd gehad, maar toch zijn er ook bij mij dingen die mijn ouders anders hadden kunnen doen of zelfs echt verkeerd hebben gedaan. Sommige van die dingen zijn we het niet over eens en staan zij nog steeds achter. Andere zouden ze nu ook anders doen. Sommige dingen zijn ze zelf vergeten dat ze dat gedaan hebben.

ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 22:42:

[..]

Dan krijg ik alleen het verwijt dat ik alleen op zijn geld uit ben. Dat wordt mij nu al min of meer aangepraat door mensen uit het dorp.
Daarom probeer ik toch af en toe contact te zoeken om een betere indruk achter te laten.

Dan vertel je die mensen uit het dorp hoe hij jou behandeld heeft. Of je laat het los.
Dan denken ze dat maar. Jij weet wel beter.

ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 22:42:

[..]

Dan krijg ik alleen het verwijt dat ik alleen op zijn geld uit ben. Dat wordt mij nu al min of meer aangepraat door mensen uit het dorp.
Daarom probeer ik toch af en toe contact te zoeken om een betere indruk achter te laten.

Hmm nou ik zou eerder bezig zijn met een waarheidsgetrouwe indruk te geven van mijn vader. Op wie wil je eigenlijk indruk maken? Op mensen uit een dorp, die hun ogen hebben gesloten voor de vreselijke omstandigheden waarin je bent opgegroeid? Je kunt die huichelaars makkelijk achter je laten. En al bén je uit op zijn geld, nou en! Maak er een liedje van en zing het: “geldwolf, geldwolf” net zolang tot het jezelf absurd in je eigen oren klinkt.

Waarom kun je niet communiceren met de familie van je moeder? Heeft je moeder jou haar taal niet geleerd. 
Bizar dat jouw oma jou niet liefdevol heeft behandeld, haar enige kleinkind?
Wat heb je toch te maken met de mensen uit dat dorp? Je woont er niet maar je praat er wel mee? 
Je kunt je kind toch niet volledig onterven?

Heb jij je levensverhaal wel eens tegen iemand verteld, in het echte leven bedoel ik? Je bent zo aan het worstelen met wat je hebt meegemaakt, alsof jij je ervoor moet schamen, bijvoorbeeld naar de mensen uit het dorp. Maar dat is niet het geval. Je beschrijft dat je over al die informatie uit je verleden beschikt. Maar heb je ook professionele begeleiding gehad? Ik kan me voorstellen dat je flink wat te verwerken hebt, met zo’n achtergrond. Zoals je hier schrijft, lijk je er zo alleen voor te staan. Je moeder die je nog altijd onder druk zet om mooi weer te spelen naar je vader. Geen andere familie of vertrouwde mensen. Je maakt een nogal verloren indruk. Is er iemand die je vertrouwt? Met wie je kunt praten? Of zit je hier helemaal alleen mee? 

Weet je dat je je vader nog steeds heel belangrijk maakt? Door maar steeds waarde te hechten aan het oordeel van de mensen om hem heen. Maar vooral ook doordat je zegt dat je eerst álles moet verwerken, en dan pas als hij dood is, je verder kunt gaan. 
Dat is best zonde. Zoveel tijd en energie verspillen aan de schijn hoog houden én tegelijkertijd alles willen verwerken en dan ook nog wachten tot hij dood gaat.

Wat zou er gebeuren als je hulp zocht. Niet met je moeder, niet met je vader, maar jijzelf. Hulp om te leren leven in het nu. Ondersteuning om met al je littekens en beschadigingen nu het mooiste van het leven te maken?

Dat is dan misschien haaks op de cultuur van je moeder - maar een cultuur die export bruiden verkoopt, zelf er goed van eet en haar (klein-)dochter niet te hulp schiet is misschien ook niet zo’n fijne plek. 
Je doet het dan voor jezelf. Omdat jij nu kunt besluiten dat er altijd mensen zullen zijn die het beter hebben. Of bij wie alles koek en ei is of lijkt. Maar het is aan jou om nu te kiezen dat jij het ook goed wil hebben. Met minder geld en met een vmbo diploma, kun je nog steeds heel veel. Misschien niet een fancy dik betaalde baan met auto, maar is dat niet ook de schone schijn die je moeder ook zo belangrijk vindt? 
Ik gun je zo dat je genoeg hebt aan jezelf en minder waarde hecht aan je ouders of de mensen die om hen heen staan. Maar vooral gun ik je rust. Niet meer bezig zijn met wat anderen doen/denken/vinden/hebben, maar content zijn met jezelf. Dat is niet makkelijk en gaat niet vanzelf. Je mag er echt hulp bij vragen. 

Biebel schreef op 15-03-2022 om 23:17:

Ik gun je zo dat je genoeg hebt aan jezelf en minder waarde hecht aan je ouders of de mensen die om hen heen staan. Maar vooral gun ik je rust. Niet meer bezig zijn met wat anderen doen/denken/vinden/hebben, maar content zijn met jezelf. Dat is niet makkelijk en gaat niet vanzelf. Je mag er echt hulp bij vragen.

Dit inderdaad. Kies voor jezelf. Je vader kost jou veel negatieve energie, terwijl je beter je tijd kan steken in dingen waar je positieve energie uithaalt.

En dat jouw moeder de vuile was niet buiten wil hangen is haar keuze, maar als het voor jouw proces nodig is om dat wel te doen, is dat je goed recht.