Conflict Muziekles

inderdaad orkest

Hoi

Ook ik zeg kijk eens of er in de omgeving een (jeugd) orkest is waar ze mee kan spelen. Wellicht heeft de celloleraar ook nog tips?

Onze oudste speelt trouwens viool, met wisselende inzet. Op een gegeven moment had ze geen zin meer, vooral omdat ze de leraar zo streng vond (daarvoor hele lieve juf). Ik heb toen gezegd dat ze nu wel op een punt stond dat het wel leuker zou gaan worden, omdat ze nu meer muziek zou gaan spelen, i.p.v. oefeningen (moeilijk uit te leggen). Ze heeft toen wel doorgezet en is vooruit gegaan en dus kan ze nu gemakkelijker leuke muziek spelen.

Ze speelt trouwens al een aantal jaren in het orkest van de muziekschool. Leeftijd varieert van 8 tot 80 en je hoeft niet persé lid te zijn van de muziekschool om mee te mogen spelen. Ze vindt dat heel erg leuk en dat motiveert ook om door te gaan met de lessen.

Wat ook uitmaakt in het plezier van de lessen is het soort muziek wat gespeeld wordt. Onze dochter vindt Klezmer leuk, maar nu is ze helemaal fan van Lindsey Stirling (meid van "elastiek" die viool speelt en zelf muziek componeert). Wellicht ook wat voor jullie dochter?

ik denk dat blijven spelen belangrijker is

Ik denk dat blijven spelen omdat je er lol in hebt héél veel belangrijker is dan altijd maar les en elke dag oefenen.
Oudste zit (soms) ook in orkesten. Zowel harmonie als big band met de sax. En heeft al járen daar geen les meer in.
Want die muziekles heeft ze voor de piano.
En dat is gewoon een héél ander instrument.
En ze bespeelt m dus ook met grote regelmaat.
Volgens haar muziekdocenten (die niet zo enorm fanatiek zijn denk ik) is blijven spelen en er plezier in hebben héél veel belangrijker dan altijd maar weer vooruit gaan en elke dag oefenen daarom.
Wat betreft haar sax kan het zelfs zijn dat ze maanden niet speelt. Of alleen een verloren uurtje tussendoor omdat ze er toevallig zin in heeft. Dan moet ie eerst gepoetst en gestoft en weet ik wat worden. En dan speelt ze even.
Heeft ze echter iets waarvoor ie van stal gehaald moet worden (b.v. rond de kerstdagen, rond de zomervakantie dat zijn standaard de momenten waarop ze m weer nodig heeft). Dan oefent ze 1 of 2 keer voor aanvang van wat ze ook moet doen. Gaat naar de eerste oefening/bijeenkomst. Krijgt haar muziek en gaat weer uit zichzelf aan het oefenen. Tegen de tijd dat iets 'af' moet zijn, speelt ze weer als toen ze jaren terug nog op les zat.
En inderdaad die Harmonie/Symfonie stukken zijn supergemakkelijk. Voor de BigBand (muziekschool) moet ze soms solo's en dan moet ze écht wel even haar best doen, maar die red ze ook altijd wel.
Dan speelt ze dus al met al 2 stukken per jaar, misschien 3 of 4. Maar dan zijn het er 2 vrijwel in dezelfde periode. En ze kan m nog steeds bespelen als ze ooit kon.
Ze gaat niet achteruit, ze gaat wel enigzins vooruit. Ook omdat ze ouder wordt en verstandiger en fanatieker natuurlijk.
En dat zonder les. En zonder oefenen.
Wél met plezier. En dat lijkt mij een heel veel betere garantie dat ze d'r haar leven lang plezier in zal blijven houden.
Oudste vond het wekelijks oefenen bij de harmonie niet zo geweldig. Er zitten ook erg veel 'verplichtingen' aan vast en daar had ze op d'r 12de de buik al van vol. Maar omdat ze nog steeds in de 'vriendenclub' van de vereniging aktief is (denk aan han en spandiensten/vrijwilligerswerk) wordt ze nog met regelmaat uitgenodigd om als aanvulling te dienen. En daar heeft ze wel lol in.
Zo is het ook naast haar piano goed vol te houden.
Oudste kan zichzelf zelfs geen leven indenken zonder instrumenten.
Stoppen met een instrument houd dus niet automatisch in dat je er niet meer op speelt. Een hekel krijgen aan je instrument wél.
groeten albana

samen

Het voordeel van een muziekschool is dat je samen met een leeftijdgenoot les kan krijgen. En er zijn vaak verschillende orkestjes/ensembles, zeker voor cello. Ik kan me voorstellen dat priveles op een gegeven moment niet meer motiveert en dat haar plafond zo'n beetje is bereikt tenzij ze vanaf nu keihard aan de bak gaat.

Hoewel er hier veel roepen om te stoppen zou dit nog een optie kunnen zijn: laat haar samen spelen. Dan wordt ze ook veel meer gemotiveerd om te oefenen.
Drillen werkt averechts, ik zou het positief houden

Zelfde ervaring

Ik zet nooit in m'n leven meer een voet op een tennisbaan. Ik geloof dat m'n moeder zelf zo graag had willen leren tennissen in haar jeugd en dus ging ik op tennisles. Ik snap nog steeds niet waarom ze zo hardnekkig was, zelfs een blind paard kan toch zien dat een teamsport meer iets voor mij was en bovendien zat ik ook al met veel plezier op een teamsport. Dus waarom ik nou gedwongen maar moest blijven tennissen, ik heb geen flauw idee. Ik geloof dat ze ook ideeën over doorzetten had enzo, nou, ik kan prima doorzetten als het iets van mezelf betreft. Maar doorzetten omdat een ander het leuk vind dat ik dat doe terwijl ik het zelf niet (meer) leuk vind, nee dat heb ik nooit geleerd. Ik zou ook niet inzien waarom een kind dat zou moeten leren.
Wat betreft je man, ik zou toch maar eens rustig aangeven dat iets wat jij op een verhit moment geroepen hebt, niet steeds in de discussie gebruikt hoeft te worden. Dat je vindt dat het de sfeer verpest, maakt eventuele andere argumenten niet minder valide. Ik vind overigens het argument dat de sfeer verpest wordt een heel goed argument, maar dat is natuurlijk persoonlijk.

Reacties

NAV jullie reacties heb ik besloten om in eerste instantie te proberen om de muziekles wat te veranderen zodat ze er hopelijk weer meer lol in zal krijgen. Ik ga het onderwerp eerst een paar weken laten rusten (we hebben er vorige week ruzie over gehad voordat ik het eerste bericht hier neer heb gezet). Het woord stoppen zal ik voorlopig sowieso niet gebruiken. Ik ga aan man voorstellen dat ze bij een orkest gaat spelen. Ik ben inmiddels aan het kijken wat de mogelijkheden zijn en er lijkt hier wel wat in de buurt te zitten. Hier zal hij vast mee akkoord gaan. Daarna zal ik voorstellen dat we de muzieklessen verminderen tot 1x in de 14 dagen zodat ze genoeg tijd over houdt voor het orkest en de verplichtingen die daarmee samen hangen. Hij vindt het ook heel belangrijk dat ze genoeg tijd heeft voor school en andere zaken dus het kan goed zijn dat hij hiermee akkoord gaat.

Hopelijk zal mijn dochter hierdoor het spelen weer leuker gaan vinden en hoeven we voorlopig de strijd niet meer aan te gaan over het eventueel stoppen.

en wat als

ze helemaal niet door wil gaan en juist niet zit te wachten op nog extra verplichting (ivm orkest) erbij? Mag ze daar zelf ook nog wat van vinden?
Je moet niet aan je man voorstellen dat je dochter bij een orkest gaat spelen, je moet het aan je dòchter voorstellen! Ik heb met haar te doen, blijkbaar boeit het niemand wat zij eigenlijk zelf wil, hoe eenzaam moet dat voelen...

Oh jee

De ergste, echt de allerergste conflicten die ik me met mijn ouders kan herinneren zijn die over muziekles, piano. Ik vond het af-schu-we-lijk en mocht ook jarenlang niet stoppen. Ik praat nu wel over decennia terug.

Uiteindelijk wel, maar dan moest ik wel een ander instrument, dan in godsnaam maar gitaar. Maar dat was ook echt niet van harte, ben er na twee jaar ook mee gestopt.
Het was echt hangen en wurgen bij mij, een afschuwelijk dieptepunt elke dag, het oefenen. En dan naar de les, waar natuurlijk elke keer weer gezeurd werd dat ik het niet kon. Wat ik ervan heb geleerd is dat mijn kinderen juist absoluut niet hoeven wat ze echt, echt, niet willen.

En nooit meer een muziekinstrument aangeraakt.

Overigens ben ik een enorme doorzetter en doorbijter.

Ehm, ik lees nu:

Je man moet ermee akkoord gaan, maar je dochter moet het doen??
Vind ik echt een beetje raar.
Ga eens met je dochter praten. Overleg met haar of zij ideeën heeft over hoe het leuker kan worden, of ze sowieso denkt dat het nog leuker kan worden.

Nala

Het is handiger om met je man te bespreken dat deze houding van hem tav muzieklessen niet echt handig is op de lange termijn.
Je kunt met je dochter bespreken of zij in plaats van wekelijks muziekles muziekles en orkest wil combineren, met als doel te kijken of ze het nog leuk vindt of niet. Als ze het echt niet leuk vindt kun je beter stoppen, al is het zonde.

Reactie

Natuurlijk mag mijn dochter ook haar mening hierover geven. Wat mijn strategie is: eerst even alles laten rusten. Vervolgens eerst met man over het orkest idee praten. Het heeft tenslotte geen zin om het eerst te bespreken met dochter voordat ik weet hoe man er over denkt. Ik kan hem wel wat inschatten dus ik denk zeker dat hij dit goed zal vinden. Tegelijk zal dochter het idee om extra muziek te gaan maken op dit moment niet zo leuk vinden. Ze zal misschien het orkest idee en samenspelen met anderen wel leuk vinden maar niet als ze hier veel extra tijd voor moet opgeven. In verschillende reacties hier stond de mogelijkheden om tijdelijk minder vaak les te nemen.

Ik kan het zo verkopen naar dochter dat ze minder reguliere les kan nemen (tijdelijk in elk geval) en dan dus in het orkest kan spelen. Ik denk dat ze dit idee wel ziet zitten. Ze is dan per saldo nog steeds ongeveer even veel tijd maar het is wat afwisselender. Dochter zal dan waarschijnlijk wel kiezen voor het orkest als de keuze is elke week muziekles of 1x in de twee weken muziekles en daarnaast orkest.

Het enige zwakke punt is om man het idee te verkopen dat minder vaak les ook kan. Als ik het op school gooi en haar andere hobbies/bezigheden die ook tijd kosten dan heb ik het idee dat hij dit wel goed zal vinden als ik het op het juiste moment ter sprake breng.

Daarna zullen we dan eens verder zien hoe het loopt. Misschien gaat dochter er weer veel meer lol in krijgen en kiest ze er zelf voor om voorlopig door te gaan. Misschien blijft ze de tegenzin houden. In dat laatste geval zal ik de optie van stoppen weer ter sprake brengen.

Maar dochter mag dus zelf beslissen of ze wel of niet in een orkest gaat spelen. Daar ga ik haar niet toe dwingen verder.

je man

Zou het iets zijn om je man naar muziekles te sturen? Misschien dat hij dan na veel oefenen samen met je dochter muziek wil/kan maken. Als je dochter tegen die tijd nog zin heeft in muziek maken.
Als het hem wat tegenvalt wel door laten gaan hoor! Anders wordt het maar een slapjanus.

Mieke

Mijn man heeft muziekles gehad. Hij is er mee gestopt jaren geleden omdat het toen te duur was. Nu zou er weer geld voor zijn maar door een ongeluk kan hij nu zijn handen niet meer goed genoeg gebruiken om mee te spelen (hij speelde piano). Het is geen echte handicap maar de beschading verhindert dat. Hij zou overigens zeker doorzetten. Zijn probleem is meer dat hij vrij hard is voor zichzelf en tot het uiterste door zou gaan en hierdoor minder begrip heeft voor anderen.

Nala

Oh Nala, sorry! Wat erg voor je man. Via je dochter kan hij toch nog iets verwezenlijken, dat kan ik begrijpen. Weet je dochter dit ook? Dat kan voor haar misschien een stimulans zijn om toch te proberen vol te houden.

Pfffff

Als ik dit zo lees dan komt je man heel erg over als een enorme boeman. Je moet je eigen reacties nog maar eens nalezen. Je zegt dingen als " en als ik het zo en zo regel dan gaat hij wel akkoord en ik moet het brengen op een goed moment etc, etc. Ben je soms bang voor je man? En ook deze alina

"maar na de zoveelste drama avond rond het oefenen heb ik inderdaad tegen man geroepen dat ik er ook geen zin meer in had en dat het de sfeer verpest. Dat had ik uiteraard niet moeten doen want nu gebruikt mijn man dat dus ook tegen mij en kan daarom minder waarde hechten aan mijn mening. Hij vindt mij sowieso vaak wat te slap en te makkelijk terwijl dat best meevalt volgens mij"

Kom op zeg. Waarom zou je dit niet mogen zeggen. Je bent ook maar een mens en ik persoonlijk vind het een heel goed argument. Maar dan nog. Je kan er toch wel gewoon over praten. Ik heb de indruk dat je man de dienst uitmaakt thuis en dat jij het allemaal wat dragelijker probeert te maken maar ondertussen gewoon niet de discussie met je man durft aan te gaan. Voel je je hier zelf wel prettig bij?

molleke

Ik snap nu ook beter waarom de man van Nala z'n poot stijfhoudt; z'n dochter moet de kansen grijpen die hij niet heeft gehad. Alleen zo werkt dat niet met kinderen en al helemaal niet met pubers. Zij moet haar eigen leven gaan leiden en daarbij andere keuzes kunnen maken, zij mag ook 'fouten' maken (en wie zegt dat?).
Je kan hooguit de intrinsieke motivatie voor muziek wat proberen aan te wakkeren door er minder druk op te leggen en er weer lol in te krijgen. Je kan het idee opperen bij je dochter, maar als zij echt niet wil houdt het op. En als ze MOET houdt het ook op.

Ik geef je hier weer wat argumenten voor munitie, Nala Het zou leuk zijn als jij ook wat te zeggen hebt, maar daarbij moet je je niet afhankelijk opstellen naar je man. Jullie zijn samen de ouders, jouw stem is net zo veel waard.
Ik hoop je man z'n eigen dingetje hierin ziet en wil investeren in een prettig contact met zijn dochter, of dat nu over muziek gaat of over andere dingen.

Grote valkuil:

Dat kinderen de (niet-waargemaakte) ambities van hun ouders moeten waarmaken.
Ik denk dat je man beter kan proberen zijn frustratie over zijn eigen pech met zijn muzieklessen te verwerken, dan te proberen via zijn dochter zijn eigen muzikale idealen te realiseren.
Ik zou dit op deze manier zeker niet aan je dochter doorgeven, zoals Miekemieke suggereert. Een kind van 12 hoeft toch niet uit medelijden of weetikveelwat met haar vader iets vol te blijven houden wat zij niet leuk vind.

Grote valkuil:

Dat kinderen de (niet-waargemaakte) ambities van hun ouders moeten waarmaken.
Ik denk dat je man beter kan proberen zijn frustratie over zijn eigen pech met zijn muzieklessen te verwerken, dan te proberen via zijn dochter zijn eigen muzikale idealen te realiseren.
Ik zou dit op deze manier zeker niet aan je dochter doorgeven, zoals Miekemieke suggereert. Een kind van 12 hoeft toch niet uit medelijden of weetikveelwat met haar vader iets vol te blijven houden wat zij niet leuk vind.

Man

Ik denk dat haar man niet alleen zo reageert met de muzieklessen. Dat kan ik me niet voorstellen.

Reactie

Miekemiek: nee, het is niet zo heel dramatisch hoor. Ik vond jouw idee van samen les nemen op zich wel heel leuk. Het is niet zo dat mijn man een carriere als toppianist had en nu niet meer kan spelen of zo. Zo dramatisch is het niet gelukkig. Nee, hij heeft als volwassene een aantal jaar met veel plezier muziekles gevolgd. Is toen gestopt vanwege dat we op dat moment weinig geld hadden. Het was op dat moment zeker de bedoeling om het ooit weer op te pakken. Daarna heeft hij een ongeluk gehad waardoor hij bepaalde dingen fysiek niet meer kan. Het is echter niet zo dat hierdoor nu een grootste carriere is verloren gegaan. Natuurlijk vond/vind hij het jammer maar ik geloof niet dat er een enorme frustatie zit op dit specifieke punt.

Rafelkap: dat van die kansen grijpen dat klopt zeker, niet alleen op muziekgebied overigens. Mijn man heeft in zijn jeugd weinig kansen gehad op gebied van onderwijs en persoonlijke ontwikkeling en hij wil inderdaad dat zijn kinderen gebruik maken van de kansen die zij wel hebben. Hij snapt oprecht niet zo goed waarom dochter niet zo dankbaar is voor de kans om muziekles te krijgen bij een goede leraar en zich op dit gebied te ontwikkelen.

Molleke: nee, ik ben niet bang voor hem. Hij kan wel zeer bepalend zijn. Hij heeft een bepaald beeld in zijn hoofd van hoe dingen zouden moeten en waaraan een ieder moet voldoen. Mijn ervaring is dat er heel hard tegen in gaan niet altijd veel oplevert behalve een eindeloze herhaling van dezelfde ruzie waarbij geen van beide partijen toe wil geven. Door wat strategischer te spelen krijg je meer voor elkaar en in betere harmonie. Als ik nu dochter openlijk zou steunen dat ze moet stoppen dan zou dat de sfeer in huis niet ten goede komen Dan zouden we steeds flinke ruzies hebben en dat zou dochter ook heel erg vinden. Ze is vrij gevoelig en ze haat ruzie. Dat wil ik dus vermijden.

Natuurlijk mocht ik dat wel zeggen maar daardoor kreeg mijn man het idee dat het meer om mijn gemak ging dan om de wensen van dochter en dat is natuurlijk voor hem een reden om mijn argumenten minder serieus te nemen.

dus

Eigenlijk zou je je dochter willen steunen, maar dat doe je niet want dan is er ruzie in huis...
Vraagje: zou je willen dat je dochter later net zo'n relatie krijgt als jij nu hebt?

zie ik anders

Ik zie dat anders. Als ouders vorm je (zo veel mogelijk) een front. Als je het onderling niet eens bent regel je dat onderling en niet met je kind daar als derde partij tussen.

Als ik iets van iemand gedaan wil hebben kan ik hard mijn mening blijven zeggen of ik kan het wat subtieler brengen. Dat maakt het makkelijker voor de ander om van koers te veranderen en voelt het minder als toegeven.

(bij sommige mensen werkt het nog beter als ze het gevoel hebben dat ze het alternatief zelf bedacht hebben maar dat werdt dan echt hogere onderhandelingen)

2cellos

Zonder me in de discussie te willen mengen...
Ken de 2cellos? Zo niet, gelijk even googlen. Echt ongelooflijk mooi wat die jongens uit hun cello halen.

Juline

brrr

zou mijn man niet zijn. Veel te dominant.

Plopje

Ja, hij oogt dominant. Maar vermoedelijk is hij dat meer vanuit starheid, weinig flexibel, het moet zoals hij denkt/vindt dat het moet.

Wees maar blij dat jij niet zo'n man hebt, maar wanneer hij eenmaal zo star is (groeit vaak met de jaren, gaat wellicht ook meer spelen als er kinderen komen) is het enige alternatief vaak scheiden. Met hem praten zodat hij zelf wil veranderen (als hij dat al kan) lukt vaak niet (nl. ook star in zijn gedachte dat wat hij wil het enige juiste is en dat het dus aan zijn slappe vrouw ligt - praten met andere mensen/mannen om eens te checken of zijn vrouw nou echt zo slap is zal hij ook niet snel doen, dus blijft vastgeroest in zijn gedachten). En dat is ook zo'n stap wat veel vrouwen vanwege de kinderen niet willen. Nala, herkenbaar?

Nala, in elk geval sterkte, niet makkelijk zo'n man.

Hoe lang doorzetten dan?

Ik heb net dit hele draadje met veel belangstelling gelezen. Deels herkenbaar want ook hier een dochter (van 12) die wil stoppen. Ik vind het jammer maar heb het helemaal los gelaten. Terugblikkend denk ik dat het een loslaatproces is geweest van een half jaar. Er zijn hier allerlei argumenten over tafel geweest maar het doorzet argument heeft werkelijk geen enkele rol gespeeld.

Ouders willen vaak het beste voor hun kinderen, maar kinderen zijn niet het verlengstuk van jezelf. Ik krijg ook sterk het gevoel dat de vader zijn eigen ambitie doorvertaalt op dat van de dochter. Want stel dat dochter op paardrijles had gezeten, had haar vader dan ook het doorzetargument gebruikt? Natuurlijk wil je bij muziekles niet dat je kind er snel de brui aan geeft, ivm kosten instrument, kosten les en het duurt gewoon twee jaar voordat ze een beetje leuk kunnen spelen. Dat is ook de reden waarom kinderen vaak eerst een jaartje blokfluit of AMV doen, na dat jaar haken er veel af. Maar jullie dochter speelt al jaren en komt op een leeftijd dat interesses veranderen. Zo te lezen is het een meegaand kind dat het al een heel tijdje volhoudt, vnl. om de ouders (ook moeder! want reken maar dat ze feilloos jouw onzekerheid aanvoelt en geen loyaliteitsconflict wil) te pleasen. Vader heeft gezag in huis, maar er komt een moment, en de pubertijd komt eraan!, dat dat niet meer zo is. Dan gaat kind niet meer luisteren of gooit de kont tegen de krib. Of, en die kans lijkt me groter omdat je zegt dat het een gevoelig kind is, of ze gaat doen alsof en vader niet meer serieus nemen. Vader wordt dan de oude lul uit de liedjes van Wim Sonneveld en de verbinding, de band, verdwijnt.

Mijn dochter heeft een jaar in een bandje van de muziekschool gespeel, vond ze hartstikke leuk, heeft ze echt van genoten, maar na een jaar was de interesse op. Het jaar erna heeft ze nog gemotiveerd muziekles gehad. Docent deed het heel leuk, minder aandacht voor de klassieke methodische boeken en liet de kinderen zelf kiezen welke muziek ze wilde oefenen. Na de zomer ging ze naar de middelbare school. Ze had maar liefst drie clubjes, oa teamsport met 2x trainen en wedstrijden. Dat vonden wij te veel. Na heel lang dubben tussen muziekles en clubje heeft ze clubje laten vallen. De muziekles wilde ze doorzetten. Dat is ook gebeurd , maar wij zagen de twijfel al ontstaan. Wij hebben toen met de docent afgesproken om een half jaar les te nemen ipv het gebruikelijke jaar. Dochter is echt muzikaal en kan met weinig oefenen toch meekomen. Maar sinds ze op de middelbare school zit oefent ze nooit. We hebben er 1x wat van gezegd, en het daarbij gelaten. Ik had ook geen zin om overal discussie over te voeren. Pick your battles. Wij vinden gedoe over huiswerk (een klassiekertje..) en haar mobieltje wel genoeg.

Ze is steeds met plezier naar de les gegaan en doet nu ook nog mee aan het kerstconcert. Met tranen in haar ogen heeft ze vorige maand toch besloten te stoppen. Ze kan dit jaar B-examen doen, maar dat gaat natuurlijk niet zonder oefenen. En wij hebben geen enkele druk op haar gezet maar wel heel duidelijk uitgesproken dat als ze niet oefent wij haar keuze respecteren maar geen dure lessen blijven betalen. Haar argument was dat ze het nu op school zo druk heeft (dat is ook zo, veel huiswerk en ze heeft de verste school uitgekozen) maar ook als ze wel tijd heeft bijv in het weekend, speelt ze niet op haar instrument. Een middelbare school hier dichtbij heeft een muziekklas waarin ze zo plaats had kunnen nemen. Daar heeft ze niet voor gekozen. De interesse is over, en de echte motivatie is weg. Ze kan het erg goed vinden met haar docent en met haar 'mede les genoot', en dat wilde ze niet loslaten.

Ik zou er dus rekening mee houden dat een orkestje heel leuk kan zijn, maar dat ze ook daar op uitgekeken kan raken. En een open deur: op de middelbare school verandert er veel, waarschijnlijk niet ten goede van de muziek motivatie van je dochter. En als ze in een orkestje speelt wordt dat dan weer niet in de strijd gegooid om door te zetten? Als ik het zo lees worden er iedere keer weer argumenten gebruikt om de beslissing uit te stellen. De lesfrequentie tijdelijk verminderen kan aan de ene kant haar lucht geven en vader de tijd geven om los te laten en er psychisch aan te wennen dat dochter haar eigen keuze maakt. Maar het kan ook weer opgevoerd worden als argument om het toch nog maar weer langer zo te laten want dochter hoeft nu toch al minder, vader heeft dan al water bij de wijn gedaan, dus dochter moet dan ook maar blijven doen.

Natuurlijk het is heel jammer, het gaat mij hier ook aan het hart. Ik zou liever zien dat mijn dochter stopt met de teamsport en lekker muziek blijft maken. Maar dochterlief heft een eigen identiteit . En dat respecteren hoort ook bij het loslaten wat je als ouders behoort te doen.

Hier op de muziekschool zijn er opfriscursussen voor volwassenen, juist om weer in te stappen. Ook ik heb vroeger les gehad en mijn instrument heb ik nog. Een vriendin wist dat en stelde voor om samen weer te gaan spelen en les te nemen. Ik heb dat niet gedaan, zij wel. Ze houdt dit nu al een paar jaar vol en speelt vol overgave in een ensemble. Leuk om te zien, maar ik heb geen moment spijt van mijn keuze. Ik heb namelijk geen zin om echt actief te worden en om regelmatig te oefenen. Mijn tijdsbesteding vind ik in andere interesse. Lijk ik toch op mijn dochter .....

Reactie

Hanne: ja, zo sta ik er ook in.

Plopje: dominant vind ik niet het juiste woord. Is hij dominant omdat hij wil dat ze doorgaat met muziekles? Ben ik dan ook dominant als ik wil dat ze stop? Als ik mijn zin krijg en ze stopt dan ben ik toch net zo dominant bezig als hij dat is?

Eva: ja, ik zal zeggen eerder inflexibel dan dominant. Hij heeft heel erg een bepaald beeld van hoe het hoort. Dit komt vooral naar buiten nu de kinderen ouder zijn omdat oudere kinderen meer zelf beginnen te eisen dan kleine kinderen. Als ik A probeer bij het opvoeden en dat lukt niet dan denk ik dat er misschien een probleem is met A en dan probeer ik B of C. Mijn man zal niet zo vlug denken dat het aan A ligt. Hij zal denken dat het aan hem ligt (hij brengt A niet goed genoeg over) maar hij zal niet vlug denken dat het probleem bij A is. Met als gevolg dat hij nog harder en fanatieker zal proberen om A te proberen. Daar net zo hard tegen in gaan heeft helemaal geen zin heb uit ervaring geleerd. Daar word hij alleen maar koppiger van. Het beste is om hem zelf er acthter te laten komen dat A niet werkt of hem te laten zien dat B wel werkt. Hij kan heus wel van mening veranderen maar hij heeft daar wat meer tijd voor nodig. Meer eik dan wilg.

Mamamic: bedankt voor je uitgebreide reactie. Het orkest is inderdaad misschien maar een tijdelijke oplossing. Ik heb inmiddels wat rondgebeld en heb op de muziekschool iets gevonden wat leuk zou kunnen zijn. Het is nu bijna kerstvakantie dus het heeft nu geen zin om daar verder werk van te maken maar in de vakantie zal ik het onderwerp eens ter sprake brengen. De pianoleraar gaat drie weken op vakantie dus sowieso is het de komende weken wat rustiger. Natuurlijk zal ze wel moeten oefenen maar we gaan ook nog een paar dagen weg dus de nadruk zal er minder opliggen. Ideaal moment om dit ter sprake te brengen.

Ik weet niet hoe zou reageren als het om iets anders gaat. Mijn dochter heeft ook nog twee andere clubjes en daar gaat ze met plezier heen. Een van die clubjes stopt ze aan het eind van dit jaar mee maar dat is omdat er een grens aan is van leeftijd (is een toneelclub en daar zit een leeftijdsgrens aan, ze kan wel verder uiteraard maar dan in een andere club). De andere club is een sport en daar gaat ze met veel plezier heen en wil ze zeker niet mee stoppen. Mijn man zou hier veel minder de strijd over aangaan. Ten eerste is hij niet betrokken bij de sport op dezelfde manier. Deze clubjes spelen zich uitsluitend buitenshuis af en hoeft niet thuis voor geoefend worden.