Buurkind met adhd

Bespreken

Met moeder en samen kijken wat je eraan kunt doen, waarbij jouw kind natuurlijk niet de dupe hoeft te worden, maar je moeder ook niet alleen laat zitten met een kind waarmee straks niemand wil spelen. Als het jullie samen lukt om de twee aan het spelen te krijgen heeft iedereen heel veel gewonnen.

Tsjor

Hier ook

Hoi Biba,
HIer ook een kind dat een beetje bazig is en wat nogal eens kan botsen met vriendjes (maar hij is gelukkig verder niet agressief tegen vriendjes). Het is een issue dat het kind moet leren inperken (of hij nou ADHD heeft of niet!). Vriendjes die eerlijk aangeven dat ze niet willen wat hij doet (baas spelen en akelig doen enz) zijn daarbij heel belangrijk. In jouw geval zijn het nog kleuters, geloof ik? Dan zijn ze daar nog een beetje klein voor. Ik vind het dus knap dat je zoon dat al zo goed aangeeft. Ik zou daar niet tegenin gaan. Je zou je zoon kunnen adviseren er op het moment dat het jongetje gaat baasspelen oid, daar gelijk iets van te zeggen en zodra het gedrag niet verbetert, direct weglopen. Dan is het 'niet meer willen spelen' ook niet iets wat uit de lucht komt vallen, maar voor alle partijen heel duidelijk.
Wat ik me wel afvraag is hoe het samenspelen daar thuis gaat. Wat vindt die aardige moeder daar nou van? Moet zij wel eens ingrijpen? Laat zij haar zoon andere kinderen opsluiten? Of is soms in een rollenspel? Kinderen kunnen natuurlijk ook dingen op een heel aparte manier overbrengen.

Eh...

kleuters zie ik nu, net even overheen gelezen....tja, kleuters zijn nog erg jong en moeten nog veel leren, o.a. omgaan met elkaar....heeft hij nu al een diagnose ADHD? Of is dat meer jouw idee dat hij dat heeft?

Anna

"Is hij enig kind?" Waarom vraag je dat? "Heeft hij geleerd met andere kinderen om te gaan?" Horen deze twee zinnen bij elkaar?
Als ADHD niets/weinig te maken heeft met de problemen van samen spelen, mag ik toch hopen dat enig kind zijn hier ook niets mee te maken heeft?
Hier althans een agressieloos enig kind.

Grens trekken

Ik denk dat je als moeder alleen samen met je kind de grens kunt trekken. Een druk aanwezig kind heb ik weinig moeite mee. Vind ik zelfs wel gezellig, misschien door de herkenning?
Maar een kind dat er al snel op los slaat en schopt enz. is toch wat lastiger. Ik zou al mijn energie er in stoppen om het te kunnen sturen. Hij kreeg vele kansen. Maar als mijn zoon duidelijk aangeeft niet meer met dat jongetje te willen spelen houdt het ook voor mij op. Tenslotte zijn het zijn vriendjes en niet de mijne.
Heb je hem wel eens naar huis gebracht toen hij agressief werd? Dat maakt heel veel indruk.
ADHD of niet, slaan en schoppen doen we niet. Dat je begrijpt dat het ergens door komt is wat anders dan het accepteren. Heel duidelijk daarin zijn. Je eigen kind moet zich wel veilig voelen.

Gewoon een vraag

bedoel er niks mee, maar ik ken ook gezinnen met 1 kind, waarin dat kind niet heeft geleerd met andere kinderen om te gaan. Moeder ziet geen probleem, omdat zij niet anders gewend is.....Dat zou hier ook kunnen spelen. Ook in gezinnen met meer kinderen komen dit soort dingen voor, maar ik was er gewoon benieuwd naar....Is het zo'n gekke vraag dan? En nee, deze 2 vragen staan los van elkaar. Ik ken bijvoorbeeld ook gezinnen waar de kinderen tot hun 4e gewoon thuis zijn geweest (ook enigst kinderen bijvoorbeeld) niet naar creche of PSZ. Dat zou ook kunnen meespelen in het niet goed met andere kinderen kunnen omgaan. Het zijn allemaal kleine dingen wellicht, maar het kan met elkaar samen hangen. Nee, enig kind zijn staat ook niet synoniem aan een agressief kind, maar het kan wel zijn dat moeder nooit heeft ingezien dat het gedrag een probleem zou kunnen zijn.

Daar zit wat in anna

Dat moeders met een enig kind niet snel inzien dat bepaald gedrag een probleem kan zijn. Ik had dat namelijk wel op een ander vlak. Ik vond het heel normaal wat mijn zoon op peuterleeftijd kon, op kleuterleeftijd enz. Ik vond dus veel kinderen maar "slecht" praten of vaak zelfs wat "dommig". Niet dat ik het liet merken, ik vond ze allemaal schattig. Vond het ook niet belangrijk. Iedereen is anders. Maar andere moeders zeiden vaak tegen mij:"Goh, wat een slim kind", of "kan hij dat nu al?" De kleuterjuffen gingen later ijverig mee met deze opmerkingen. Ik was altijd wat verbaasd over dat soort opmerkingen.
Ik had en heb alleen hem dus zie alles wat hij kan en niet kan als normaal.
Een gevolg kan natuurlijk ook zijn dat ik "ander" gedrag van zoon heel normaal vindt en bij hem passen. Ik denk dat je daarin gelijk hebt.
Het zou goed mogelijk zijn, als het buurkind van Biba enig kind is, dat moeder denkt:"Tja, alle kleuters slaan en schoppen en de mijne is niet agressiever dan de rest." Leuk om over na te denken.

Tot zijn 5e

was oudste voor mij ook de "norm" om het zo maar even te zeggen...dus voor mij was het gedrag dat hij liet zien niet zo heel ongewoon (al zat er al heel lang een stemmetje "er klopt iets niet")....pas toen de tweeling kwam zag ik ineens hoe bijv babies ook kunnen zijn....tot dan toe had ik alleen zoons gedrag als babie....

Adhd

Bij het gedrag dat dit jongetje vertoont, kun je je niet verschuilen achter het feit dat hij adhd heeft. Een adhd´er heeft kort samengevat last van concentratieproblemen, inpulsiviteit en beweeglijkheid. Op dat laatste worden adhd´ers vaak aangesproken en soms ook afgerekend. Dat Anna en Wil vragen of hij een officiele diagnose is niet zo heel gek, want veel mensen zeggen van beweeglijke kinderen dat ze wel adhd zullen hebben, ook al hebben ze dat helemaal niet. Bovendien is de diagnose op kleuterleeftijd vrij vroeg. Vandaar hun vraag, denk ik.
Ik zou de moeder er toch op aanspreken, hoe moeilijk je het ook vindt. Ook een adhd´er dient aangesproken te worden op zijn gedrag en gecorrigeerd te worden, want adhd is geen vrijbrief voor vervelend gedrag. Het gedrag dat dit jongetje vertoont, is trouwens niet typerend voor adhd´ers en ik zou tegen de moeder het hele woord adhd niet noemen. Als zij zich er wel achter verschuilt, zou ik zeggen dat je alleen naar het kind wil kijken, niet naar zijn ¨probleem¨ adhd. Ik denk dat de moeder er zeker kort op moet zitten en het kind meteen corrigeren, want ook een adhd´er dient zich te gedragen en kan gedrag aangeleerd worden. En als dat maar consequent herhaald wordt, zal dat blijven hangen. Het kost wel meer tijd en geduld dan bij niet adhd´ers.
Misschien kun je met haar afspreken dat de 2 jongetjes alleen met elkaar spelen als er een volwassene in dezelfde ruimte is? En als dat wel goed gaat, steeds een stapje verder gaan. En goed gedrag belonen?

Ik vind het wel heel lief van je, dat je begrip voor moeder en kind toont. Maar inderdaad, jouw kinds grenzen zijn ruimschoots bereikt en daar moet wel wat mee gedaan worden.

Biba

>>En ja, hij heeft de diagnose ADHD, ik heb dat niet zelf bedacht (beetje rare opmerking vind ik maar goed). < <

Biba, je wil ze de kost niet geven die over andermans kinderen zeggen dat ze ADHD hebben, zonder dat er ooit een kinderpsych aan te pas is gekomen Hoe dan ook, het komt gewoon niet zo vaak voor dat ADHD al bij kleuters is vastgesteld, vandaar....heeft hij ook medicatie?

Een ADHD-er straffen levert meestal niet veel op....dat klinkt tegenstrijdig maar het blijkt zo te zijn dat ADHD-ers al zo vaak negatieve opmerkingen krijgen, dat staf voor hen al niet meer blijkt te werken.....positief belonen als het goed gaat werkt over het algemeen beter. Dat moeder het moeilijk heeft kan ik me voorstellen en juist daarom is het goed om haar op een of andere manier te steunen....als ouder van een ADHD-er weet ik hoe moeilijk het soms is en hoe vaak je je alleen voelt staan in je sores.

Misschien kun je, ook om moeder te ontlasten, vaker afspreken bij jou thuis? Dan kun je zelf een goed oogje in het zeil houden....En dus meer op die positieve beloningsmanier met de jongens aan de slag.

ook ik vind dat de veiligheid van je eigen kind boven alles moet staan, maar omdat ik zelf ook moeder van een ADHD-er ben en weet hoe vaak er onbegrip is over deze kinderen, kan ik me ook wel in de moeder van het jongetje verplaatsen....

Dat zou ik dus allemaal niet doen

Ik zie Bikkel en Anna van Noniemen hele goedbedoelde suggesties geven om de speelafspraken met het kind wat te vergemakkelijken. Maar ik zou dat dus helemaal niet doen! Je eigen kind is doodsbang voor het jongetje, dan houdt het gewoon op. Je kan wel met die moeder gaan praten zodat zij er iets aan kan doen om de speelafspraken met anderen te vergemakkelijken, maar als je eigen kind niet wil zou ik hem echt niet meer uitnodigen. Een kind mag zijn eigen vriendjes kiezen en is geen maatschappelijk werker, dus als voor hem de maat vol is, zou ik dat echt respecteren.

En dus dynastie

zal het jongetje in kwestie het misschien wel nooit leren en steeds verder in een isolement raken, als iedereen er zo over gaat denken. Denk je dat dat de oplossing is voor het jongetje in kwestie? Jammer dat je er zo over denkt....

Een kind leren

Een kind moet ook leren dat er in het leven minder leuke dingen zijn of zelfs hele moeilijke dingen en hoe je daar dan mee kan omgaan. Alleen maar dingen doen die je leuk vindt en anders weglopen is niet zo'n goede levensstrategie.

Tsjor

Anna van noniemen

Zoals ik al zei, een jongetje van vier is géén maatschappelijk werker! Het kind wordt opgesloten, uit een klimrek gemieterd en is nu doodsbang. Ik vind dat je dat soort gevoelens moet respecteren. Biba kan met de moeder gaan praten, haar duidelijk maken wat het probleem is, dan kan die moeder verdere hulp gaan zoeken voor haar zoon. Maar ik vind het op geen enkele wijze de taak van een bang jongetje van vier om een ander jongetje uit een isolement te houden.

De grens ligt

waar jij hem wilt hebben, ook bij kinderen met een speciale aanpak. Duidelijkheid is het sleutelwoord in deze. Dus als jij het niet goedvindt dat hij slaat en schopt, dan ligt daar dus de grens. Kinderen, met of zonder ADHD, moeten gewoon leren dat overal de regels anders kunnen zijn.

Ik snap het gevoel van je zoon ook wel hoor. Is ook niet leuk. Maar als jij nog openingen ziet, zou ik het toch nog eens proberen. Ook voor het jochie zelf. Dat heeft duidelijk een probleem. Of dat nu voortkomt uit zijn ADHD wil ik eigenlijk even in het midden laten. Ik zie eerder een combinatie van factoren. Hij is de oudste (en ik zeg hier ook altijd, de oudste is mijn broddellapje, ik moest het nog leren allemaal), hij heeft nog niet goed geleerd waar de grenzen liggen, hij heeft een sociaal vaardig probleem, ziet niet goed wat zijn handelen bij anderen teweeg brengt, en heeft ook nog eens ADHD, wat herhaling van de juiste manier van omgaan noodzakelijk maakt....Het kwartje valt vele malen later dan bij kinderen zonder ADHD....omdat ze eerst doen en dan denken...en daardoor dus vaak in de problemen komen....

Tsjor

Tuurlijk zijn er minder leuke dingen in het leven, maar speelafspraakjes heb je voor je plezier. Dat je niet meteen bij de eerste ruzie over lego of over voetbal of tafeltennis afhaakt, kan en moet je je kind ook leren. Maar weglopen van mensen die je bij herhaling fysiek pijn doen en uitschelden vind ik echt geen verkeerde levensstrategie, een goede juist. Biba's zoontje heeft zijn grens bereikt. En ik vind echt dat je dat als ouders moet respecteren.

Dynastie

nee, maar Biba kan haar zoon wel steunen hierin en zorgen dat de knapen niet meer zonder toezicht met elkaar spelen. HIJ hoeft het niet op te lossen....de volwassenen kunnen dat wel....

Anna van noniemen

Je hebt het over het steunen van haar zoon. Ik denk dat je dit jongetje het beste steunt door zijn angst te accepteren en respecteren. Nogmaals, haar zoon is niet de maatschappelijk werker van het andere jongetje. En de volwassenen moeten het oplossen ja, maar in de eerste plaats ligt dan toch echt de bal bij de ouders, Biba hoeft daar imho haar eigen zoon niet voor te 'offeren'. En dat doe je mijns inziens wél als je een -naar mijn mening terecht, maar he, ik ben misschien ook niet zo dapper- bang jongetje verplicht te spelen met iemand die hem slecht behandelt. Want ook al ga je ermee aan de slag, het zal heus niet direct opgelost zijn. Ik kan me voorstellen dat een kind na schelden, schoppen, duwen, slaan, etc. er toch echt even genoeg van heeft. Dat wil niet zeggen dat er nooit meer een band zal ontstaan tussen de jongetjes, maar ik zou toch echt niet ten koste van mijn eigen kind een band forceren.

Ik kan me ook niet zo goed voorstellen dat aan een volwassene zou worden geadviseerd bevriend te blijven met iemand die scheldt, schopt, slaat, duwt, opsluit en de baas speelt. Waarom zou je dat een kind dan wel adviseren?

Waarom

zou je een kind van 4/5 nu al afschrijven en hem niet leren ook met andere kinderen om te gaan, zodat hij geen volwassene wordt die scheldt, schopt, slaat, duwt, opsluit en de baas speelt.....?

Je schrijft hem niet af

Maar je respecteert de gevoelens van je eigen kind. Zoals ik al zei, het is niet gezegd dat er nooit meer een band tussen de jongetjes zal ontstaan, maar nu wil de zoon van Biba dat niet, en met reden. De zoon van Biba heeft niet de taak hem tot goed volwassene op te voeden, dat is de taak van zijn ouders, die zijn nu aan zet. Ik zou als ik die mensen was zeker hulp zoeken. Maar het is in de tussentijd niet de taak van de zoon van Biba zich als boksbal en oefenproject te lenen als hij dat zelf niet wil!

Dat begrijp ik wel

maar door dan meteen het hele contact stop te zetten, levert voor het jochie niets op, behalve wederom een afwijzing. En dat zal hem echt geen goed doen. Er zijn echt wel andere opties, waardoor ook Biba's zoon in bescherming wordt genomen....

Het levert hem wel wat op

Als zijn ouders tenminste goed opletten en bereid zijn hulp te zoeken voor het ontstane probleem. Ze kunnen daarbij het jongetje uitleggen dat je je vrienden niet zo behandelt, dat het verkeerd is dat te doen, enz. De gevolgen zijn dat mensen een poosje niet meer met je willen spelen. Ik geloof heus dat er een vriendschap zou kunnen ontstaan na een tijd, maar ik denk dat de eerdere ervaringen wel kans moeten hebben gehad te slijten.

En tja, er zijn andere opties. Maar Biba's zoon wil niet, dat geeft hij duidelijk aan. Biba zegt zelf dat haar zoon 'wellicht een iets te zacht ei is' en ze heeft hem te kennen gegeven dat hij zich moet uitspreken als hij iets wil. Dat is heel goed. En dat heeft haar zoon gedaan. Mama, ik ben bang, ik wil niet meer. En dat is zijn goed recht! Zijn angst is ook reeel. Ik vind dat je dat dit jongetje moet gunnen, hij is maar een kleuter, geen professioneel maatschappelijk werker (en die lopen trouwens ook weg bij mishandeling, het is niet hun werk om bont en blauw thuis te komen).

Ik snap jouw redenatie ook wel, ik zeg ook helemaal niet dat je dit jongetje voor eeuwig moet afschrijven, maar een kind dat na heel veel te verduren te hebben gehad: STOP! roept, moet je serieus nemen. Als na hulp gezocht te hebben de situatie verbeterd is, kan je het contact uiteraard best weer stimuleren, maar voor nu vind ik gewoon echt dat Biba voor haar eigen kind mag kiezen. En haar kind is heel duidelijk geweest.

Tja

Zoals al eerder aangegeven door mij, de grenzen van zoon zijn bereikt. Ik vraag mij af of Biba al in een eerder stadium aangegeven heeft bij moeder dat jongetje te ver gaat. Zo nee, dan zal zij dit toch moeten doen, want er zal niet begrepen worden waarom jongetje met kluitje in het riet wordt weggestuurd. Pas als moeder weet dat er een probleem bestaat tussen zoon en jongetje, kan er naar een oplossing gezocht worden. Is dit al wel gebeurd, dan zou ik moeder uitleggen waarom zoon niet meer speelt met jongetje, aangezien voorafgaande opmerkingen niet geholpen hebben.
Verder valt mij op dat de ernstigere incidenten plaats vinden zonder toezicht van volwassenen, vandaar mijn voorstel van spelen met toezicht van volwassenen.
En Dynastie, zoon is geen maatschappelijk werker, helemaal mee eens, maar in dit geval vraag ik mij af of moeder en jongetje weten dat zoon er zo over denkt. En zolang dat niet het geval is, kun je best proberen met elkaar onder toezicht laten spelen. Werkt dat nog niet, dan zou ik het inderdaad afkappen. Ik ben bang dat dit (te) ver gekomen is, zonder dat de andere partij er wat van weet, met de beste bedoelingen en om gevoelens te sparen, daar twijfel ik niet aan.
En voor zoon zou bij het onder toezicht spelen kunnen leren ook een leermoment kunnen zijn, namelijk zijn grenzen te leren stellen, want daar zal hij ook nog veel aan kunnen hebben.
Maar nogmaals, als er al wel over gesproken is en de oplossingen werken niet, dan zou ik duidelijk uitleggen waarom er een stilte ingelast wordt.

Tja...

ik zie het nu eenmaal anders, en ik zie op dit moment een jochie, nog heel jong, dat de zoveelste afwijzing te verwerken krijgt....en ik weet uit ervaring helaas, dat dat heel diep zit bij deze kinderen en pas na een langdurig proces zal slijten. Ik ben dan ook meer voorstander van begeleid spelen, dan van niet meer met elkaar spelen....

Schiet me te binnen

Toen mijn kinderen nog kleuters waren, liet ik ze eigenlijk niet zonder toezicht spelen. Het zijn nog kleuters, zijn nog onhandig in veel dingen (dus ook in omgang met elkaar), moeten nog erg veel leren (wat kan ik wel of niet doen en wat sta ik wel toe en wat niet) en ze kunnen ook ineens besluiten dingen te doen, die ze niet mogen. En als een van mijn kinderen een ander uit het klimrek geduwd had, dan zou hij of zij zeker met mij te doen gehad hebben.
Maar goed, ik kom er steeds meer achter dat wij nog wat ouderwets zijn in de opvoeding, wij stellen namelijk grenzen aan onze kinderen en wij eten aan tafel ))

Biba

Is dit de nou echt de eerste keer dat je dit probleem bij haar aangeeft?