Blijf van zijn lijf...
Mijn zoon van bijna 3 is er niet dol op als wildvreemden aan hem zitten. Ik vind dat geen onredelijk standpunt, ik zou er ook niet van gediend zijn als mensen mij plotseling over mijn hoofd gingen aaien zonder dat ik ze daartoe had uitgenodigd. Maar ik ben lang niet zo vertederend als peuterzoon, dus mij gebeurt het niet.
Ben ik nou gek dat ik het eigenlijk raar vind dat mensen die mijn zoon niet kennen (en die mijn zoon niet kent) aan hem zitten? Dat doe je toch ook niet bij de kassamevrouw, ook al heeft ze nog zulke leuke bolle wangen? En dan lijken sommige mensen het ook nog gek te vinden dat zoonlief ze boos aankijkt.
Ik zeg er overigens niets van, en leg aan zoon uit dat die mensen best aardig zijn (want dat is meestal zo), maar het is toch eigenlijk gewoon onbeleefd? Of heb ik iets gemist?
Groeten,
Temet
Omg
echt waar?! Als ze in mijn BIG MAMMA'S zouden knijpen zou ik erop slaan 
Een vriend van mijn vader heeft die neiging ook altijd, we moeten er altijd wel een beetje om lachen, maar bij mij doet hij het niet meer
Gewenning
"Waarom zijn veel mensen zo onhandig geworden als het om aanraken gaat? "
simpelweg gebrek aan oefening. In Griekenland wordt ook heel veel aan lichaamscontact gedaan. Toen ik daar net was, vond ik dat vreselijk. Als een man een arm om je heen slaat om met je te praten, dan interpreteer je dat als nederlander als "hij wil wat van me". Toen ik er langer woonde merkte ik dat dat helemaal niet zo is. Mensen raken elkaar gewoon de hele tijd aan. Ze praten met een hand op de arm van de ander bijvoorbeeld.
En eerlijk gezegd voelde ik me er, toen ik er aan gewend was, een stuk beter onder dan onder de nederlandse afstandigheid. En de kinderen nemen onze lichaamstaal over. Als wij er niet moeilijk over zouden doen, en wij elkaar meer zouden aanraken, dan zouden kinderen het over het algemeen ook geen probleem vinden. Ik denk dat er een hoop frustratie en stress zou verdwijnen als we elkaar gewoon wat meer aanraken, zonder bijbedoelingen.
Overgedragen?
Ik begrijp de redenering wel over als het kind het zelf niet wil, maar het roept bij mij meteen de vraag op waarom het kind het zelf niet wil.
De meeste kinderen leren al snel hoe hun ouders denken en voelen over bepaalde zaken. Dus als je als ouders zijnde niet wil dat een kind door vreemden aangeraakt wordt, dan schat ik in dat een kind dat ook eerder zelf zal vinden.
Per slot van rekening is dit de manier waarop culturen in stand blijven.
Tihama
Kil
De nederlandse cultuur is een kille cultuur. Weinig lichamelijks en dat begint al in de babytijd. Men weet dus niet beter.
Verandert
Ik vind dat afstandelijke erg veranderen. Misschien ook streek- en plaatsgebonden. Zelf raak ik snel iemand even aan, een schouderklopje, aai, arm om iemand heen, het gaat vaak vanzelf en dat is in mijn omgeving niet raar. Als jongeren elkaar tegenkomen wordt er hier ook even aangeraakt, een zoen, een boks, ook jongens slaan vaak even een arm om elkaar heen. Misschien is dat een positief effect van de vele culturen die hier wonen, ik voel me er erg in thuis!
Inderdaad reina
Ik kijk ook met veel plezier naar de pubers in de familie en hun uitgebreide vriendenkring. Gewoon je ouders en ooms en tantes knuffelen, je vrienden omhelzen, een boks, een high 5, schouderklopjes en een vriendelijke tik voor de billen... heel gewoon en hartelijk hier.
En over zoenen
ik weet het gezicht van m'n vader nog zo voor me te halen toen mijn man hem twee kussen gaf! Voor mijn man heel normaal, en mijn vader is inmiddels overstag 
Respecteren
Ook kinderen hebben m.i. recht op privacy en respect voor hun lichaamsgrenzen en ze voelen haarfijn of een volwassene hen aanraakt 'voor zichzelf' of uit contactbehoefte.
Ik vind dat je dat als ouder ook gewoon mag benoemen naar je kind hoor.Zonder het op te blazen overigens.
Ik kan me iig nog goed herinneren van vroeger welke mensen wel/niet voor mij ongewenst aan mij zaten.....jullie niet?
Kinderen kunnen zich nog niet goed verdedigen tegen ongewenst aanraken. En wij kunnen hen daarbij helpen, vind ik althans.
Zo lief
Ik heb een goede vriendin die twee zoons heeft, nu 15 en 13. Ik ken ze al vanaf hun peutertijd. Omdat ik er zelf als kind altijd een pesthekel aan had om gezoend en geknuffeld te worden door de vriendinnen van mijn moeder, die ik dan 'tante' moest noemen, heb ik de jongens altijd gewoon een hand gegeven als ze jarig waren en bij het binnenkomen begroet met hoi of hallo en hun naam.
Na de zomervakantie kwam ik daar weer eens aanwaaien, ik had ze een week of zeven niet gezien. Komt de oudste zoon nonchalant op me af, gaf me drie zoenen en een knuffel en zei: "hoi, gezellig dat je er bent." De tranen sprongen spontaan in mijn ogen. Wat een schatje.
zelfverdediging en kilheid
Zelf ooit eens meegemaakt, toen zoon een peutertje was, dat een man hem wilde oppakken terwijl zoon duidelijk weigerde. Na een paar keer weigeren tilde de man hem toch op (ik stond op enige afstand en kon het niet voorkomen). Zoon begon hem te schoppen tot hij hem losliet, man boos naar mij. Waarop ik hem zei dat zoon erg duidelijk had aangegeven dat hij niet wilde en ik hem echt niet ging straffen voor het zichzelf verdedigen tegen een wildvreemde man die hem tegen zijn wil aanraakte. Sterker: heb naderhand zoon zelfs gezegd dat ik het heel goed van hem vond.
Zelf voel ik altijd een licht dilemma bij de kinderen in mijn familie met een anders dan nederlandse achtergrond. Ze zien mij niet heel vaak en ik merk dat ze afhoudend en opgelaten reageren als ik ze aanraak (aai over de bol of kus bij afscheid). Ik doe het dan ook niet meer, op dat moment, probeer het te respecteren en geef ze dus een handje of zeg ze zo gedag zonder aanraken. Maar als ik tegelijk de andere familieleden met de andere culturele achtergrond zie, hoe ze ze spontaan en warm onheuse, kussen, knuffelen, voel ik me dan wel een beetje de kille nederlands-afstandelijk tante.
onheuse = omhelsen
in de laatste zin
Temet - hoe is het nu met je zoon?
Zag dat er gereageerd werd op een draadje van vijf jaar geleden.
Hoe is het nu met je zoon?
Nog steeds een aversie tegen aanraken van vreemden?
haha!
Ja, weer zo´n draadje dat uit de dood herrezen is...
Zoon is inmiddels 8, en al lang geen mollig peutertje meer. In tegendeel, hij lijkt nog het meest op zo´n kleutertekening, met 4 stakerige ledematen en een groot hoofd erboven. Misschien dat er daarom geen vreemden meer aan hem zitten tegenwoordig
Groeten,
Temet
Hoofd
"Mijn zoon was kortgeleden een maand in een Thailand en de Filipijnen, omdat hij bij vrienden was kwam hij ook in dorpen waar weinig tot geen toeristen kwamen, hij werd helemaal iebelig van iedereen die even zijn huid kwam aanraken en over zijn blonde krullen aaide. Hij is 22!! Dus het kan héél lang duren."
En dan moet je de guide-books voor die regio lezen, vaste prik dat er iets als dit instaat:
"Never touch or pass anything over anyone's head. The head is considered sacred in Thailand and must be respected."
Tsjjjk...
Gymleraar
Ik had een gymleraar (voortgezet onderwijs) die mij regelmatig over mijn hoofd aaide of zijn hand op mijn hoofd legde. Ik vond dat niet prettig.
In het boek over lichaamstaal is beschreven dat een aai over de bol onaangenaam kan voelen als iemand het hoofd aanraakt. De reden is dat dat onderdanig kan overkomen. Ook is het hoofd een kwetsbaar lichaamsdeel omdat daarin de hersenen en zintuigen zich bevinden.
Uiteraard met uitzondering van hele goede bekenden of familieleden.
Dus dit geldt niet alleen in Azië.
