Blijf van zijn lijf...

Vind het niks

Nee hoor, je hebt niks gemist. Voor mij hoeft het ook niet zo. Mijn oudste (nu 5, dus wordt niet meer zomaar geaaid) vond het ook vreselijk. Ik zei er wel wat van. Iets in de trant van: hij houdt er niet van om zomaar aangeraakt te worden.
ik vind er niks mis mee om dat te zeggen. Ik snap ook niet waarom mensen dat doen. Mijn middelste heeft er minder moeite mee. Maar hij kan ook doodleuk NIET DOEN roepen als hij er geen zin in heeft ))

Terugdoen

Geef de persoon in kwestie een kneepje in de wang (oooo wat heb jij gezellige dikke wangetjes) of een aai door het haar.
Mijn kind heeft ook nog wel met een button gelopen: alleen kijken, niet aanraken.

Vind het niet fijn maar lijkt wel normaal te zijn

Ik vond het persoonlijk ook niet zo nodig als vreemden de kindertjes aaiden en dergelijke toen ze kleiner waren maar ik geloof dat het wel normaal is in de zin dat het sociaal aanvaard is en dat het gewoon veel gebeurd. Niet alleen in Nederland trouwens (eigenlijk valt het in Nederland wel mee) maar ook en vooral in het buitenland.
Ik geloof dat je er weinig aan kan doen behalve je zoontje leren nee te zeggen
Mijn jongste dochter vond aandacht van vreemden ook nooit leuk, mijn jongste zoon wel. Die liet zich altijd door iedereen knuffelen. Nu niet meer want hij is al 9 en het schattige is er voor vreemden wel af, bovendien is hij er nu ook veel te stoer voor omdat leuk te vinden. Het gaat dus over.
En verder accepteren want het is verder vrij "normaal".

Maylise

Kind zelf laten zeggen

Ik heb er ook een ontzettende hekel aan en heb m'n kinderen geleerd dat niemand zomaar aan ze mag zitten, en dat als ze het niet willen ze dat moeten zeggen.

En dat doen ze dus ook (luidkeels)

(wat het nog beter doet dan wangetjes knijpen is even flink door het (net gepermanente) haar van de dader wrijven. Kunnen ze er de hele dag nog even bij stilstaan. Deed ik altijd als er iemand aan m'n zwangere buik zat.

Mijn kinderen hoeven het ook niet goed te vinden

Ze mogen er gerust wat van zeggen als iemand ongevraagd aan ze zit. Ik leer ze tenslotte ook dat zij ook niet zomaar met iedere vreemde mogen gaan knuffelen, omdat niet iedereen er van gediend is. Onze kinderen zijn tamelijk selectief knuffelig. Aan de ene kant hebben ze niet de neiging tegen bepaalde mensen aan te kruipen, al kennen ze die nog zo lang en zouden die het wel willen, aan de andere kant kunnen ze zo bij iemand op schoot kruipen die ze nog geen 10 minuten kennen. Gewoon omdat ze die persoon erg sympathiek vinden. Ik kan ze dus prima uitleggen dat zij weliswaar niet zomaar ongevraagd onbekenden moeten gaan aaien, maar dat andere mensen ook niet zomaar hen hoeven te bekloppen of liefbedoelde kneepjes hoeven te geven.
Mensen die ongevraagd aan mijn zwangere buik zaten, konden ook op commentaar rekenen. Mijn buik. Als daar zichtbaar een kind in zit, is die niet ineens publiek bezit geworden hoor.

Oh temet

Wees maar blij dat je niet naar China bent gegaan
Daar zou je kind zich nergens hebben kunnen vertonen zonder dat allerlei mensen om hem heen zouden komen staan en aan hem zitten, alles met de beste bedoelingen.

Ik vind het op zich niet onredelijk om het als peuter vervelend te vinden dat mensen aan je komen en daar op jouw manier wat van te (mogen) zeggen.

Mijn destijds 3-jarige loste het op door te doen alsof alle Chinezen lucht waren. Hij reageerde in het geheel niet op ze. Als iemand hem vrolijk lachend tegemoet kwam, naar hem zwaaide, hem over zijn haar of wangen wilde aaien, met hem op de foto wilde (hetgeen hem elke dag overal overkwam), dan reageerde hij totaal niet. Hij keek de persoon niet aan, liep straal langs hem/haar heen, zette het regelmatig op een brullen (niet huilen maar gewoon lawaai maken) en rende als een soort mini-tank door de massa.

Hoe begrijpelijk ik het ook vond, dat gedrag vond ik toch wel genant. Iedereen bedoelde het goed, en zoon gedroeg zich als een ongenaakbare prins die het gepeupel geen blik waardig wenste te keuren. Die mensen konden ook niet weten dat hij hier de hele dag tegenop moest vechten, dus het kwam hoe dan ook erg onbeleefd over.

Ik zette dus altijd een vriendelijke, verontschuldigende glimlach op, en haalde mijn oudste zoon (toen 8) erbij, nog blonder, iets minder aaibaar, maar wel gewillig om op de foto te willen en door iedereen aangeraakt te worden.

Je zou het allebei willen: dat je zoon zich niet ongemakkelijk voelt, maar ook dat de mensen zich niet onnodig geschoffeerd voelen.

Maar goed, het gaat dus over. Nog even, en dan overkomt het hem veel minder.

Margje

Lastig

Mijn dochter had voor een meisje uit haar kleuterklas een enorme knuffelbaarheidsfactor. Het meisje móest gewoon met haar arm om mijn dochter heen zitten. Dat vond mijn dochter op het laatst wel erg benauwend en zei er wat van tegen mij. Ik heb het weer doorgespeeld naar de moeder en dat hielp. Zolang je het vriendelijk zegt tegen mensen die het doen is er niets aan de hand lijkt me. Ze bedoelen het goed, maar hebben niet door dat het stoort. Ik had het er laatst ook nog over met een collega. Die is gewoon niet aanrakerig en houdt er ook niet van als een ander het bij haar doet. Maar ja, zeg er eens iets van als iemand dat onbewust en goedbedoeld doet. Toch doen, zei ik tegen haar, anders blijft ze bezig. Persoonlijk stel ik me nogal afstandelijk op naar andere (vreemde) mensen toe. Ik raak ze zelden zomaar aan. Datzelfde geldt voor zoenen. Met jan en alleman gelijk maar zoenen hoeft van mij niet. Bij voorkeur schud ik handen, maar als ik merk dat een zoen erbij hoort ben ik de moeilijkste niet. Het moet ook weer niet te krampachtig worden.

Ach het kan erger

als je als volwassen vrouw -en moeder- door andere volwassenen over je hoofd wordt geaaid. Heb dat 2 keer meegemaakt afgelopen 5 jaar, 1 keer bij de huisarts en die heb ik daarna niet meer gezien, ik vond het heel vervelend en niet respectvol na mijn bezoek daar.

Lekker, een knuffel...

... maar nee is nee. Het grootste probleem is volgens mij niet de neiging van mensen om schattige kinderen te knuffelen, maar het gebrek aan bereidheid om de grens van zo'n kind te respecteren. Want hé, natúúrlijk wil je die zachte blonde haartjes aaien. Logisch dat je die bolle babywangetjes onweerstaanbaar vindt. Maar als je zo'n kind plompverloren gaat aanhalen zonder erop te letten of het kind dat prettig vindt, gaat 't fout.

Let maar 's op: de mensen bij wie de kinderen van Genista (toch?) bijvoorbeeld al 10 minuten na kennismaking op schoot kruipen, zijn vast mensen bij wie knuffels geen eenrichtingverkeer zijn. Die raken zorgvuldig aan en respecteren de signalen van het kind.
Als een kind 'nee' zegt, heeft de volwassene waarschijnlijk al een hoop eerdere, subtielere signalen van niet-willen genegeerd.
Zoals die oma's, die hartstikke lief en vertrouwd zijn maar kleinkind bij binnenkomst grijpen, in de armen knellen en lachend roepen: 'wíl jij geen knuffel van oma? Ik krijg toch wel een kus van je hè!'. Grr...

Wel een belangrijke vraag, denk ik: waarom gaan we zo onhandig om met aanraking? Waar leren we af om op te pikken of een ander onze aanraking prettig vindt of niet?

Paula

Jij verwoordt het prachtig. Zo is het inderdaad. De mensen die niet meteen beginnen aan te halen, hebben gewoon betere "kansen". Het scheelt ook duidelijk of ze aan mij merken of ik iemand aardig vind of niet. Maar het komt ook wel voor dat ik ze gewoon niets met iemand hebben, hoe aardig ik die persoon dan ook mag vinden. Dan kruipen ze er niet bij.
Je laatste alinea onderschrijf ik helemaal. Waarom zijn veel mensen zo onhandig geworden als het om aanraken gaat? En daarbij gaat het er niet om, dat je alle aanraking maar leuk en lekker moet vinden, zoals ik sommige "goeroes" hoor roepen. Verplicht "hugs" met een vreemde wil ik ook niet. Maar gewoon even aftasten over en weer en signalen herkennen, dat zou toch normaal moeten zijn.

Hee joh, lul!

Ik was een verlegen brugklasser en had een nogal stevig strenge leraar aardrijkskunde. Toen deze eens tijdens een andere les in de klas kwam zat ik toevallig vooraan, vlak bij de deur. De leraar aardrijkskunde wilde na gedane zaken met wat aandacht de klas weer uitgaan en gaf mij daarbij een stevige veeg over mijn hoofd...
"Hee joh, lul!" flapte er direct hardop bij mij uit

Tja, ik hoef jullie waarschijnlijk niet te vertellen dat ik mezelf daarna het liefste wilde ingraven? Maar het was ZIJN schuld, dat wel! hahaha! Zelfs die leraar schrok! Eenmaal buiten was het natuurlijk HET moment van de dag! Erg stoer vonden ze me allemaal, hahaha!

groetjes, Sophie.

Mijn zus

Had als kleuter een prachtige krullenbol. Iedereen zei er wat over en zat er aan. Zij debiteerde dan immer luidkeels: ja, mooi he, en het zit VOL met luizen.

Mijn moeder schaamde zich dood

Tirza

Ach

Mijn zoon was kortgeleden een maand in een Thailand en de Filipijnen, omdat hij bij vrienden was kwam hij ook in dorpen waar weinig tot geen toeristen kwamen, hij werd helemaal iebelig van iedereen die even zijn huid kwam aanraken en over zijn blonde krullen aaide. Hij is 22!! Dus het kan héél lang duren.

Grinnik reina

Die ervaring heb ik ook wel. Toen ik al ruim over de 20 was en kennismaakte met de Iraanse familie van een vriend, konden ze niet echt met me praten. Mijn Perzisch beperkt zich tot een paar woorden. Maar ze wilden wel heel graag even over mijn (blonde) haar aaien. Vreemd genoeg vond ik dat toen niet erg. Het was onderdeel van de gebarentaal van dat moment en ze bedoelden alleen maar te zeggen: "wat mooi!".

Ik ook

Ik werd laatst op straat ook opeens door een wildvreemde door mijn haar geaaid. En een keer bij V&D in de rij voor de kassa. Ik werd echt boos! "Ik kom toch ook niet aan U!" "Ja maar, je hebt van dat mooie haar, ik móest er gewoon aankomen..." Tja. Als iets mooi is, dan mag je er naar kijken, en alleen na toestemming aankomen heb ik zelf altijd geleerd. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat mensen naar hun eerste impuls handelen, en dus hup...aanraken. Maar dan kun je ook een boze reactie incalculeren.

Ojee

MM, ik maak me er ook schuldig aan, bij kleintjes maar ook bij mannen die kaal zijn of heel kort haar hebben. Tot nu toe geen enkel probleem, maar ik kan me voorstellen dat dat niet altijd gewaardeerd wordt! Ik zal mijn leven beteren. Meestal vraag ik de mannen wel, hoor! Faith

Onze dochter

Toen wij in de Dominicaanse Republiek woonden werd onze kleine blonde, blauw-ogige dochter van twee altijd des duivels als er weer eens vriendelijke mensen aan haar of aan haar nog lichtere babyzusje zaten. Op een gegeven moment heb ik haar geleerd hoe ze netjes in het Spaans kon zeggen dat ze daar niet van gediend was. Alleen bleef het bij haar niet bij zeggen, ze schreeuwde het al als iemand alleen maar naar ze keek.

Omgekeerd had ik een Keniaanse vriendin in Turkije en zij werd vaak over haar prachtige zwarte huid geaaid. Pure nieuwsgierigheid of dat zwart af zou geven.

Ik zelf houd ontzettend van knuffelen, maar beperk het tot mijn dierbaren hier in huis en mensen waarvan ik weet dat zij er ook van genieten. Kwestie van respect, lijkt mij.

Muusje

Oeps

Al dat schattigs van onder de 6 is niet veilig voor mij hoor!'t Is maar goed dat je hemelsbreed aan de andere kant van het land woont Temet, met je kleine indootje

Hier ook :p

kleine kinderkoppies zijn gemaakt om geaaid te worden heerlijk Maar ik doe het niet bij vreemde kindjes hoor, alleen bij kindjes die mij kennen, dat dan weer wel

Zwart

Onze zoon van vier liep eens een hele tijd te drentelen om een vriendin van ons heen. Zij komt oorspronkelijk uit een Afrikaans land. Ik vroeg aan zoonlief of hij haar iets wilde vragen. Hij zei van wel, maar dat hij niet durfde. Na een geruststeling van haar kant kwam het hoge woord eruit: "R., heb jij ook zwarte billen?"

R. vond het zelf ook wel een heel grappige vraag.

Knuffels nemen en krijgen

Mijn dochter was boos, en zat op de stoep van een winkel af te koelen. Vond ik een hele goede actie van haar. Komt er een oude meneer aan, knijpt in haar wangen, en zegt 'lach eens tegen het duimpje'. Ik ben ontploft. Ik heb gezegd dat ze recht had op haar boosheid, en of hij van mijn dochter af wou blijven. Twee schoonzussen verlangen zoentjes van mijn kinderen, grijpen naar ze om ze te knuffelen. Ik zeg dan altijd rustig 'volgens mij wil ze niet'. Waarop mijn ene schoonzus zegt 'maar ik wel!'. Als ze weg is, praat ik daar wel met mijn kinderen over. Een zus van mij wacht altijd rustig af of er knuffels van de kinderen haar kant op komen. En... ze krijgt de beste!

Aanraken

Een knuffel of een aai over de bol zijn wel heel verschillende dingen.
Er zijn culturen waar men elkaar constant aanraakt. Verder denk ik dat het uitmaakt hoe je opgevoed bent. Een vriendin van mij is heel lichamelijk opgevoed en heeft geen moeite met het aanraken van anderen of zelf aangeraakt te worden. Verder denk ik dat men erg paranoide is tegenwoordig..............een man die een aai over de bol geeft van een kind wordt gelijk als pedofiel gezien.

Zucht, juno

Hou nou toch op. We hebben het gewoon over de situatie dat het kind het zelf niet wil. Begin dan alsjeblieft niet over pedofielen of paranoia. Als een kind niet zomaar aaien over de bol wil, respecteer dat dan.

Eeuwige aanvallen

Op Juno. Echt alles wat ze zegt wordt verkeerd uitgelegd. JA een kind mag nee zeggen en nee, je hoeft ze niet op te voeden met een potentieele pedo achter elke boom gevoel. Er is altijd nog een middenweg en dat bedoelt Juno vol;gens mij. Pas op! er is een spookrijder gesignaleerd! Huh? niet een maar wel 100!...

En toch.......

......is het eigenlijk niet gewoon prachtig dat een klein kind dit blijkbaar allemaal op kan roepen in een kille maatschappij? Eén stralende glimlach van een kleuter en de helft van een chagerijnige tram smelt. Dat heeft toch eigenlijk ook wel wat.

Tirza

Tirza

Je hebt gelijk!
Als ik trouwens mocht kiezen koos ik 1000 x liever voor de mensen die mijn zoontje, toen hij klein was, over zijn bol aaiden omdat ze hem zo schattig vonden dan voor de mensen die hem een paar jaar later aanstaarden omdat hij er zo vreemd uitzag... Alles is relatief.

Hier (nog) geen probleem

Onze dochter is met bijna twee ook erg poezelig en roept veel aaitjes op, of mensen die een handje van haar willen (vooral bejaarden). Ik heb er niet zo'n moeite mee en dochter al helemaal niet, die straalt als ze aandacht krijgt. Ik heb al minstens vijf keer meegemaakt dat ik met haar over straat liep en zij spontaan een wildvreemde meneer (altijd een meneer) een handje gaf. Ze duwde dan gewoon haar hand in de zijne. Ze reageerden allemaal zo'n beetje aangenaam verrast. Een oudere Turkse man was zo gecharmeerd dat hij er tranen van in de ogen had, dat was wel frappant. Dochter noemt ook vaak islamitische ouderen bij de Berberse aanspreektitel voor opa of oma, en als die oudere toevallig Berbers spreekt, is de reactie altijd stomme verbazing, gevolgd door haast hysterische blijdschap.
Let wel, als Louiza het zelf niet zo leuk zou vinden, zou mijn eigen reactie ook heel anders zijn. Ze wordt vanzelf wel minder schattig, dan houdt die aandacht ook wel een keertje op. En ik houd er zelf helemaal niet van als vreemde mensen aan mij zitten, ik kan er echt een beetje van griezelen. Hoewel ik wel weer aanrakerig ben waar het mijn leerlingen betreft, en dat zijn toch ook andermans kinderen. Tja, interessante kwestie eigenlijk.
Paula verwoordt het erg goed. Helemaal mee eens.
Groetjes
Marieke

Thailand nr3

Mijn vriendin, (lang, groot, blond, cup E) werd in Thailand bijna vergafgood. "you good mother"..."you big mommy"..... en werd regelmatig in haar borsten geknepen.. Zegt ze: hmm ik had toch liever een aai over de bol gehad...