Bewust en vrijwillig kiezen voor "maar" 1 kind?
Op mijn huidige werk lopen heel veel ook vaak wat oudere collega's rond met "maar" 1 kind. Nu durf ik hen niet te vragen naar het waarom hiervan, niet zo beleefd lijkt me dat, maar het valt me echt op omdat het er zo veel zijn. En natuurlijk, als het om relationele of medische redenen is kan ik het mij goed voorstellen waarom dat zo is.
Maar zijn er ook ouders die bewust en vrijwillig kiezen voor 1 kind? Wat voor een reden hebben zij?
Viridantia (heb er zelf 2 en denk slechts heel af en toe aan een derde)
Amk
het kan voordeliger zijn om haar vermogen klein te houden.
groet Purk
Dat zeg ik ook
dus ze gaat nu meer op vakantie.
Maar we vervuilen het draadje nog al.
Ik vind het nooit erg
als mensen mij hier vragen over stellen. Als ze weten dat mijn zoon een stoornis heeft dan vragen ze het uberhaubt niet-terwijl dat helemaal niet de reden is dat hij geen broers of zusjes heeft-
Ik vertel dan gewoon dat ik zelf al tijdens mijn zwangerschap het gevoel ineens kreeg dat het straks als 'deze'er was, compleet zou zijn. Ik ging er wel vanuit dat dat nog kon veranderen maar dat is nooit gebeurd.
Dus ja, ik heb bewust en vrijwillig 1 kind.
En jij Viridantia: heb jij bewust en vrijwillig 2 kinderen?
Veel vrienden met 1 kind
De meeste vrienden hebben maar 1 kind,
maar van weinigen weet ik waarom. Te laat begonnen met de eerste (meestal omdat HIJ twijfelde of nog niet wilde) en niet meteen een tweede willen en ja, dan ben je ineens 39 ofzo als vrouw. Dan lukt het niet meer zo.
En een paar willen maar 1 kind omdat de wereld toch al vol genoeg is. Dat vind ik eigenlijk wel een heel goede reden.
Toen we allemaal net 30 waren en nog geen kinderen hadden praatten we vaker over de redenen 'waarom nog niet' dan nu. Hele discussies waren dat... veel jongens uit de vriendenkring hadden heel weinig met kindjes, en hun vriendinnen maar hopen dat dat veranderde. Die jongens riepen meteen toen ze vader werden: dat hadden we eerder moeten doen.
Koentje
Ja die 2 kinderen zijn er bewust gekomen. Ik kom uit een gezin van 2, mijn echtgenoot ook dus ja, dit is wat wij kennen, dus we wilden er 2.
Maar ik heb geluk gehad, ik heb laat kinderen gekregen, evengoed was het bij 1 gebleven of was het helemaal niet gelukt.
Mijn jongste is nog geen 6 maanden en ja voor ons was het wel wennen van 3 naar 4 mensen in het gezin. Voor mijn gevoel is het nu wel compleet, maar toen ik hoorde dat iemand in mijn omgeving zwanger was van een derde begon het toch een beetje te kriebelen. Maar niet serieus genoeg om de voorbehoedmiddelen de deur uit te doen.
viridantia
Gezegd
Ik vind deze wel mooi: eerst ben je man, vrouw met kind. Met twee kinderen ben je ineens een gezin.
En dat is nou precies
waar ik kriebels van krijg. "Met twee kinderen ben je ineens een gezin."
En ik hou niet eens van het woord gezin, omdat ik daar gelijk hoeksteen en ander kneuterigs bij denk, maar toch, tegen beter weten in, vind ik dat een foute uitspraak. Een diskwalificatie. Met één kind is het nog een spelletje, pas met twee begint het echte werk en tel je mee. Smaakt een beetje naar mensen die een stel pas serieus nemen als er een trouwboekje is.
Maar ja, misschien voelt het wel zo, bij de tweede. Ik weet het niet, heb er tenslotte "maar" één. 
Krin
ook ik voel me gewoon een gezin. Een heel speciaal gezin een 1-ouder gezin! Joepie ik ben buitencategorie. En ik ben er gelukkig mee.
To gezin or not to gezin...
Haha, nou dan zijn we lekker toch geen "gezin". Ik kan heel gelukkig leven zonder de toelatingseisen
Vera*
Ik vind het een rottig gezegde. Wij hebben niet bewust en vrijwillig gekozen voor één kind. Wij wilden een groot gezin. Zo'n uitspraak, die ik overigens nogal hoorde, doet dan gewoon pijn.
Wij zijn een gezin. Ook als zijn we 'maar' met drie.
Katrien
Ik herken het gezegde ook niet eens
Eerst waren we man, vrouw met kind. Nu zijn we man, vrouw met kind1 en kind2. Verder voelt het helemaal niet meer gezinnerig.
Vera
Wat is er mooi aan? Ik vind hem juist heel naar. Alsof je (net als wat Krin zegt) maar wat voor spek en bonen meedoet met één kind, alsof het niet echt is. Eén kind is geen kind, dat idee. Of vind je dat ook mooi?
Zucht
Dat is weer het vervelende van 'slechts een paar zinnen kunnen typen'. Ik bedoel helemaal niet dat je met één kind geen gezin bent/hebt. Je hebt weleens de praat dat met 1 kind je nog aardig je eigen plan kan trekken en gemakkelijker aan je eerdere gewoontes kan vasthouden. Met twee kinderen lukt dat niet meer zo gemakkelijk en ben je wat meer 'op je zelf' aangewezen, je gezin dus. Met de eerste ben ik overal naar toe geweest en heb ik veel gedaan wat ík wilde. Met een dreumes en een peuter wordt het bus en treingebeuren al een stuk lastiger.
Aha
Vera: "eerst ben je man, vrouw met kind. Met twee kinderen ben je ineens een gezin."
Vera even later: "Ik bedoel helemaal niet dat je met één kind geen gezin bent/hebt."
Aha. Zeg dat dan meteen 
Ik ben het namelijk wel eens met je uitleg!
Met twee kinderen gezin
Ik heb de uitspraak van Vera ook vaak gebruikt. En nee, niet om een ander te diskwalificeren, maar omdat wij dat zo VOELDEN. Wij voelden ons bijna 5 jaar een stel met een kind. En toen zoon 2 werd geboren, vonden we ons opeens een gezin.
Ik had dat gevoel ook
met 1 kind, zeker toen hij nog klein was, waren we gewoon een stel met een kind.
Toen nr 2 kwam, kreeg het gezin de overhand en draaide het leven meer om "de kinderen", later met nr 3 voelde het echt als een groot gezin, al hebben we maar 3 kinderen en zijn grote gezinnen meestal 4 of meer kinderen.
Maar dat lag vooral aan het leeftijds verschil denk ik.
Veel ritme's en bezigheden om rekening mee te houden.
Nu de kinderen weer ouder worden, worden het meer huisgenoten, we delen meer verandwoordelijkheden, en vooral de oudste moet ook rekening houden met ons ritme, en verandwoordelijkheid dragen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat als je met echte tieners in een huis woont, dat het helemaal een soort huisgenoten worden, je deelt veel meer, taken, verandwoordelijkheden en gezelligheid.
groet, polly
Ik ook
Die uitspraak had van mij kunnen zijn en ik bedoel er helemaal niets kwalitatiefs mee. Gewoon dat het anders is. Een tweede kind erbij is meer dan alleen maar 1 erbij. Er komt een relatie bij (die tussen de kinderen) waar je als ouder niet veel over te zeggen hebt. Het voelt voor mij meer als 'gezin' omdat een gezin in mijn beleving iets met broers / zussen is. Maar de definitie is ruimer. Gelukkig maar voor de mensen die daar belang aan hechten.
Ik vind 'gezin' niet per definitie beter of prettiger dan 'een stel met een kind', of dan 'kinderloos stel' of 'alleenstaande'. Gezin klinkt juist nogal burgelijk en Libellig.
Groeten, Maw.
Aha2
Ik vermoedde al wel dat er niets vervelends mee bedoeld werd, maar ja, zo klinkt het dus weldegelijk. Dat elk kind erbij de dynamiek weer verandert, geloof ik graag. Het is ook niet eerlijk natuurlijk, mensen met meer kinderen weten hoe het is om er eentje te hebben, maar andersom kun je alleen op je voorstellingsvermogen afgaan.
Ik had er van gistermiddag tot vanochtend een leenkind bij en heb dat voorstellingsvermogen aan de gang gezet, maar het lukte nog niet echt, in die zin dat ik het een=een kind, twee+=een gezin-gevoel nog niet vatte. Ja, je moet alles twee keer twee keer zeggen. Doe je pyjama nou aan. En jij ook. Tandenpoetsen. Ja, jij ook.
Misschien vat ik het hele gezingevoel wel niet. Je leest hier wel eens mensen die zo'n 'kern-gevoel' hebben, het "mijn gezin en ergens daarachteraan volgt de rest van de wereld"-idee. Mijn kern is groter dan wij drieën, daar hoort ook mijn familie bij, bijvoorbeeld. En de schoonfamilie. Misschien is dat wel mijn "gezin". Al red je het dan niet met één kuipje Bona.
Na ja. Ik zal niemand de gewraakte uitspraak kwalijk nemen in het vervolg, ik begrijp waar het vandaan komt.
Bewust?
In mijn omgeving ken ik maar 1 stel dat bewust voor 1 kind heeft gekozen. Ik vind het eigenlijk een beetje pijnlijk dat dat opvalt of als vreemd wordt ervaren. Dat daar een reden achter wordt gezocht. Wat is er eigenlijk mis met 1 kind? Ik heb zelf door omstandigheden 1 kind. Ik betrap mijzelf er op dat ik een ambivalente houding heb: aan de ene kant wil ik tevreden zijn en 'gewoon een 1 kind gezin zijn' (gek he, een-ouder gezinnen bestaan wel, een-kind gezinnen niet!) maar aan de andere kant vind ik het gemis van een broer of zus voor mijn kind heel erg. Dit wordt versterkt door het feit dat ze zelfs geen nichtjes of neefjes heeft!
Het hebben van 1 kind is trouwens helemaal niet zo 'rustig' als sommige mensen kennelijk denken. Met de stelling meer kids, meer drukte ben ik het (tot op zekere hoogte dan) niet eens.
Om me heen zie ik altijd ouders met 2 of meer kids die lekker samen kunnen zitten kletsen of een boek kunnen lezen, omdat de kinderen zich wel (samen) vermaken. Dan ben ik razend jaloers. Wij hebben dat alleen als er een 'leenkind' mee is. Een kind alleen, is voor gezelschap in eerste instantie aangewezen op (een van) de ouders. Ik vind een uitje of een vakantie met leenkinderen daarom juist een stuk relaxter dan met een kind! Ten eerste hoef je niet de hele tijd in touw te zijn en ten tweede voelt het geruster als de kids met elkaar zijn. Een kind alleen voelt kwetsbaarder en zou ik niet zo snel alleen in de speeltuin laten bijvoorbeeld.
Volgens de statistieken van CBS zijn er trouwens meer vrouwen zonder kinderen dan met 1 kind, dus zo vaak komt het nou ook weer niet voor, maar misschien is jouw werk wel een uitzondering.
Tsjoek
Tsjoek,Ik heb de hele discussie niet gelezen maar je maakt een denkfout; Een leenkind is niet eigen. Is vaak uitgezocht door eigen kind dus waarschijnlijk is er een klik. Meerdere eigen kinderen betekent naast heel veel plezier, vertrouwd zijn met elkaar ook competitie, plek veroveren en behouden(dus ruzie). Betekent in praktijk dus ook meer sport, meer schoolgedoe, meer was. Rustig samen kletsen e.d doen ze wel eens. Momenten om te koesteren. Maar het lawaai en geruzie is ook niet van de lucht. Alles heeft z'n voor- en nadelen.
Een leenkind voor de "fun" is geen vergelijk met meerdere eigen kinderen. Daarmee is het toch echt drukker met meerdere kinderen(hebben er 4) dan met 1 kind(ben zelf enig kind)
Feit is dat je 1 kind meer vermaken moet. Ik mocht vroeger altijd vriendinnetjes mee om deze reden (op vakantie, op bezoek e.d.)Dit was ook in belang van mijn ouders.
Nog zo'n erg gezegde: "one is an accesory, two is a lifestyle"
Een variant op die van hierboven. Ik ben het er trouwens niet me eens hoor.
Ik vroeg het me initieel af omdat mijn collega's allemaal jong dat ene kind kregen en nog steeds samen zijn met de vader/moeder van dat kind. Dus leeftijd noch relationele problemen konden de reden zijn van het hebben van 1 kind. Vandaar dus mijn oorspronkelijke vraag. Bedankt voor de antwoorden trouwens!
"is deze niet goed genoeg dan?"
Standaard antwoord van Henk Westbroek als hem gevraagd werd of er nog een tweede kwam is "Hoezo een tweede, is deze niet goed genoeg dan?"
Mijn keus was 1 kind ( met veel ruimte voor andere dingen) of 4 kinderen (en echt voor het gezin gaan). Het zijn er dus 4 geworden Dat je met één kind geen gezin hebt vind ik echt grote onzin; net zo'n onzin als dat 2 "a lifestyle" zou zijn. Hang je ze dan om je nek of pas je de kleding en haarkleur aan aan de laatste interieurtrend? Of is het zo vreselijk zwaar om er twee te hebben (en je dan vervolgens afvragen waarom anderen het er bij één houden).
Aaf
Ik maak geen denkfout, ook met niet eigen kids kan je kind flinke ruzie maken hoor. En leren bijleggen. Fantastisch. Ik geniet daar juist van. Ik kom zelf uit een gezin met meer kids en weet de verschillen heus wel Ik zeg altijd: kinderen zijn net purschuim, ze nemen net zoveel ruimte in (van je tijd) als mogelijk is.
Tjoek
Je hebt gelijk als je zegt dat kinderen net zoveel ruimte innemen alsdat een ouder toelaat/wat mogelijk is.
Toch meen ik echt dat het een groot verschil is ; broers/zussen of een leenkind wat weer weggaat en waar je geen concurrentiestrijd mee hebt om de liefde/aandacht van ouders. Natuurlijk leren kinderen zonder broers/zussen ook ruzie maken en bijleggen. En leren ze dit door contact met andere kinderen. Maar als je het hebt over drukte in huis is het echt anders als je een eigen kind hebt met een leenkind of dat je meerdere eigen kinderen hebt.
Drukte
Ik heb het niet over drukte in huis, ik heb het over de tijd die spendeert aan je kind(eren).
Oef...
Viridantia: "Nog zo`n erg gezegde: "one is an accesory, two is a lifestyle"... Een variant op die van hierboven."
Nu ik heb aangegeven dat van "nu echt een gezin" wel mee te voelen, wil ik mij van deze wel echt even heel duidelijk distanciëren. Vreselijk zeg!
Groeten, Maw.
Gewoon vragen
Ik zou het gewoon vriendelijk en open vragen aan je collega's, of ze bewust voor 1 gekozen hebben of dat het zo gelopen is om andere redenen. Laat geen oordeel in je toon doorklinken, en zeg erbij dat het gewoon nieuwsgierigheid is en je het begrijpt als ze er geen antwoord op willen geven of het te persoonlijk vinden. ( van de 10 keer zullen ze er geen moeite mee hebben. Ik heb zelf 1 kind omdat het simpelweg niet gelukt is er meer te krijgen, hoe graag ik dat ook gewild had en hoe veel medische hulp we ook gehad hebben. Ik heb er totaal geen moeite mee dit te zeggen, maar dan moet je het wel vragen. Ik ga het niet uit mezelf vertellen. Aan de andere kant heb ik een collega zonder kinderen die het heel normaal vond toen ik vroeg of ze daar bewust voor gekozen hadden (dat was zo) of niet. Wat is daar zo geheimzinnig aan?
1 kind
Hoi hoi!
Daan en ik zijn allebei 29 en hebben bewust voor 1 kind gekozen.
De redenen:
- Met zijn drietjes zijn we compleet voor ons gevoel
- Ik heb lichamelijke klachten (bekken, ischias)
- We willen er helemaal voor onze dochter zijn (maar haar natuurlijk ook de ruimte geven)
- Ik studeer
- Na mijn studie zijn we toen aan rust voor ons drietjes en er volop van gaan genieten
- Financieel redden we het goed met z'n drietjes
We zijn heel blij dat wij hier samen bewust voor hebben gekozen.
Groetjes Esmeralda
Twijfel/esmeralda
@ Esmeralda Ik vond het leuk om je redenen voor 1 kind te lezen. Wij hebben nu ook 'maar' 1 kind. Van vriend hoeft er niet perse 1 bij, maar ik twijfel nog, al hoe wel ik in september ook weer naar school ga voor zeker 2 jaar.
Ik vond het nog wel lastig maar dat komt vooral omdat de gedachte: 'zielig geen broers en/of zussen' bij mij speelt en dat is natuurlijk een rare kronkel: immers broers en zussen zijn geen garantie voor de toekomst!
De kriebel voor zwanger zijn en baby's heb ik helemaal niet, maar als ik dan zie dat er een baby'tje gevonden wordt, denk ik wel: laat maar bij mij wonen! Misschien maar pleegkinderen?
Kortom ik twijfel nog, terwijl zielig zeker geen goed argument is, je moet zelf nog een kind willen vind ik een belangrijkere insteek.
Groetjes
Niet vragen
"Ik zou het gewoon vriendelijk en open vragen aan je collega's, of ze bewust voor 1 gekozen hebben of dat het zo gelopen is om andere redenen."
Ik zou aan niemand vragen of ze bewust voor 1 kind gekozen hebben (of voor 2, 3 enz.) Dat gaat mij helemaal niets aan. Natuurlijk vraag ik mij ook wel eens af of het een bewuste keuze is of niet, maar ik vind niet dat ik mij daarmee te bemoeien heb. Als iets dergelijks toevallig ter sprake komt en iemand wil dat vertellen: prima. Maar ik vind niet dat ik "zomaar" een dergelijke vraag aan iemand moet stellen. Kan me voorstellen dat die persoon zich dan misschien meteen aangevallen voelt (hoeveel kinderen ze ook wel/niet heeft).
Emmalynn
