Bewust en vrijwillig kiezen voor "maar" 1 kind?

Diverse redenen

De mensen in mijn omgeving die 1 kind hebben gekregen hebben daar heel verschillende redenen voor:
met één kind vinden wij ons gezin compleet
een tweede wil niet lukken of is te riskant voor de moeder
allerlei praktische redenen: geen geld genoeg om meer kinderen een leven te geven dat ze willen
stukgelopen relaties waardoor het bij 1 kind is gebleven

Zwaar

de eerste wordt als heel zwaar ervaren, dus waarom zou je het je zelf dan aandoen om er nog een 2e bij te krijgen. En dan heb ik het niet over een 'zorgenkind'.
Maar gewoon gevoelsmatig bij 1 van de ouders, en de ander respecteerd dat gevoel.

Ervaringen delen

Het fijne van een broer/zus lijkt me, dat je ervaringen kunt delen; je hebt dezelfde wortels, komt uit hetzelfde nest en hebt dezelfde rariteiten meegemaakt.

Voorbeeldje: ik vind het sneu dat de dochter van onze MP geen broer/zus heeft. Het lijkt me in zo'n situatie (en er zijn er natuurlijk véél meer!) plezierig om een lotgenoot te hebben met wie je alle ups en downs van zo'n speciale vader (of moeder) kunt delen. Dan hebben de meiden van Agnes Kant (om maar iemand te noemen) elkaar nog. En de kinderen van Wouter Bos zijn ook met z'n drieën, dacht ik. Je deelt iets met elkaar wat je met niemand anders hebt.
Natuurlijk kun je ook veel delen met een beste vriend(in), maar een broer/zus, da's toch anders. Ook al zal het contact en de herkenning niet in elke fase even intens zijn, het duurt een leven lang.

Van alles

Wij hebben er ook "maar" een.
Ik heb een flinke postnatale depressie gehad na de geboorte en dat heeft er flink ingehakt en het heeft zeker anderhalf jaar genomen om er weer een beetje gewoon bij te zitten.
Het was niet enkel rottig voor mij,maar ook voor mijn man en kind vooral.Mijn man heeft heel erg veel alleen moeten uitzoeken en zorgen omdat ik het niet kon.
Wij durven niet zo goed meer.

Bovendien heeft mijn kind heeeeel erg veel gehuild en sliep hij nooit meer dan 3 uur achtereen in de eerste twee jaar.

Nu ben ik gewoon heel blij dat ik een gezond kind heb, dat ik van hem kan genieten en het dus eigenlijk wel mooi vind zo...

Bovendien wil ik hem alle kansen geven en dat is misschien wel niet mogelijk als wij "kiezen" voor een tweede: de economie helpt niet bepaald mee en een kind kost een hoop geld.Met alle sporten, school, kleding etc is het nu al soms lastig financieel gezien.

Ik geloof dat wij gewoon tevreden zijn zo.

Maar ik zeg nooit nooit

En vergeet niet...

Sommige ouders hebben wel degelijk meer kinderen gekregen,maar die zijn helaas overleden...
Bastet

Ook maar 1

...en ik heb niet het gevoel om iets te missen. Ben ook zelfst als enigste kind opgegroeit en probeer in mijn opvoeding bewusst de fouten te vermijden, die mijn ouders toen bij mij maakten.

Kwa gezondheid zou het ook niet meer kunnen. Naar dochterliefs geborte zei de gyn tegen mij, dat ik moest opschieten, als ik meerdere kinderen wilde, binnen 3-4 jaar moest het gebeuren, anders heb ik een hoog risico voor miskraam (vleesbomen in baarmoeder).

Nouja, dan liep mijn relatie met ex stuk toen dochterlief 18 maanden oud was, ik leerde wel vrij snel hierna mijn huidige man kennen. Wel erover gepraat, maar de situatie was toen nog niet geschikkt om er nog een bij te krijgen.

Toen de situatie wel ok was voor een 2de, kwa woonruimte ook, was dochter al 7 - en toen wilde ik niet meer. Teveel risico en ik was inmiddels ook gewennt om er maar 1 te hebben en had gewoon geen behoefde meer aan gezinsuitbreiding.

Bij ons speelt dan ook heel erg mee, dat ik bang ben voor de gevolgen voor dochterlief. Zij is niet manliefs biologisch kind natuurlijk, dat is nu geen probleem. Maar, schoonmoeder heeft al vaaker geuit, dat zij toch het liefst een echte kleinkind wil en onzere relatie is er niet beter van geworden, dat ik geen echte kleinkind wilde "leveren".

Wij hebben nu een goed evenwicht in onzer gezin, en een 2de zou dit evenwicht waarschijnlijk goed op z'n kop zetten.

En, ik heb nu leuk werk, gewoon een leuk leven, ik mis niks, ook geen 2de kind dus. Het voelt gewoon goed zoals het is.

Maar natuurlijk heb ook ik de nodige opmerkingen gehad vanwege mijn keuze. Het kan me echter niks meer schelen, wat andere mensen hiervan denken - een kind krijg je voor jezelf, niet voor anderen. Dochterlief heeft ook geen behoefde aan een brusje, zij heeft veel vrienden.

Hier ook 1

Geen onbeleefde vraag hoor
Heel simpel, geen 2de kinderwens. Soms krijg ik wel vervelende opmerkingen (1 kind is zielig) en mijn schoonouders wachten nog steeds op nummer 2. Maar ach, het is mijn leven en ik ben helemaal tevreden zo.

Vervelende opmerkingen

Ach ja, inmiddels trek ik me hier echt niks meer van aan. Ik sta achter mijn keuze en als iemand een probleem ermee heeft, maak ik hier niet mijn probleem van. Want dat is het gewoon niet.

Omdat dochtertje niet manliefs biologisch kind is, heb ik al opmerkingen gehad, dat ik hem geen eigen kind gun en gewoon egoistisch bezig ben dus, ik zou hem toch uit dankbaarheid voor zijn goede zorg voor dochter ook een eigen kind kunnen geven?

Afgezien ervan, dat ik "dankbaarheid" geen goede reden vindt, om een kind te krijgen - manlief zit hier niet mee. Hij heeft een reuze tatoo met dochters naam op z'n arm laten zetten en het maakt hem gewoon niks uit. Hij weet ook, dat dochterliefs geboorte niet bepaalt makkelijk was (30 uur pijn, onvoldoende ontsluiting en dan toch maar keijzersnede) en snapt wel, dat ik ook niet bepaalt op een herhaling hiervan zit te wachten...

Totaal geen behoefte

hier 'maar' een kind, kind is dertien en ik heb totaal geen behoefte aan nog een kind. Nooit gehad ook: het is prima zo. Zoals Jet zegt: geen 2e kinderwens. Zo simpel kan het zijn....
Waarom heb jij twee kinderen, Viridantia?

Geheel vrijwillig maar eentje!

Na nr 1 nooit meer echt de behoefte gehad voor een tweede. Wel twijfel of ik mn dochter daardoor geen broer/zus mee ontnam. Na gesprekken met enigkinderen bleek dat in die gevallen toch behoorlijk ongegrond te zijn. Geen enkel enigkind dat ik sprak miste een broer of zus. Bijna allemaal bleken ze dat gecompenseerd te hebben met zeer goede vrienden/neven/nichten oid.

Zelf vind ik er een kind heerlijk. Veel tijd voor haar, maar ook voor de relatie met manlief en mijn werk/studie. Ik denk eerlijk gezegd dat het me ontzettend veel moeite zou kosten me meer weg te cijferen dan dat ik nu doe.

Ik merk dat vooral wat oudere mensen het gek vinden om te kiezen voor 1 kind. Een gezin zijn we niet hoorde ik onlangs van iemand. Meer een stel met een kind. Heb ook wel eens naar mn hoofd geslingerd gekregen dat ik een gadget heb ipv een kind. Ach, iedereen heeft recht op een vooroordeel.

Groet Swaen

"drie is véél leuker"

"Is dat je dochter?" vroeg iemand die ik heel lang niet had gezien. En meteen daarachteraan: "Wat is ze al groot? Waar is de tweede? Wat, geen tweede? Nou zeg, waarom niet?! Neem er toch drie joh. Dat is véél leuker."
Zo onbehouwen als dit had ik het nog niet eerder meegemaakt, maar ook al was het simplistisch en grof, het raakte me wel. Geen oog voor mijn dochter, ik kreeg alleen maar een betoog over hoe veel leuker drie kinderen was dan eentje. Alsof hij eigenlijk wilde zeggen: één kind is geen kind.
Het deed pijn, terwijl ik niet eens om ernstige gezondheidsredenen het bij eentje heb gelaten. Of een overleden kind heb, auw, stel je voor dat iemand dan zoiets zegt.
Bij ons was de kinderwens gewoon niet zo groot. Het is een tijdje halfslachtig geprobeerd, zo van: ach het is welkom, maar we hebben geen haast, en langzamerhand verdween dat plan eigenlijk gewoon naar de achtergrond, totdat ik een keer overtijd was en mijn eerste gedachte was: help, ik zal toch niet zwanger zijn? Toen wist ik het zeker: ik heb genoeg aan mijn ene kind. Wij zijn heel gelukkig zo met z'n drieën. Maar ik ben wel blij dat er steeds meer mensen zijn met één kind, vooral voor dochter zelf, zij voelt zich niet uitzonderlijk of zo.

Tja

Zo geslaagd als die ene eerste de beste konden we er nooit nog een maken, dus wat zouden we nog.
Dat is in elk geval mijn standaard antwoord tegenwoordig, al hadden we er graag meer gemaakt. Maar ja, te laat begonnen en reproductief uitgedaagd én niet genoeg ons best gedaan, dus half bewust is het bij een gebleven. Een beetje a la Lou.
Waarom. Daarom. Hij komt er vast iets te kort aan - dat vind ik nog wel het naarst aan het ouderschap, dat eeuwige tekortschietgevoel. Ik ben zelf ook het een en ander te kort gekomen als eentje van vier, trouwens.
What can I say. Life sucks.

Tja delen

leuk geprobeerd met een zus met het niveau van een 1,5 jarige.
Ik heb straks de zorg voor drie volwassenen er bij. Mijn ouders en mijn zus. Daar valt helemaal niets mee te delen. Mijn ouders zijn niet bepaald on speaking-terms dus het overleggen zal leuk worden. NOT!

Verschillende redenen

Ik ben zelf enigst kind, en heb dat eigenlijk altijd als prettig ervaren (jaja, ik werd verwend, en nee, ik vond dat geen probleem )
Dus ik heb altijd al geroepen dat ik (als kinderen krijgen mij gegeven was) een kindje voor mij persoonlijk prima vond. Gelukkig dacht mijn man er ook zo over...
En toen onze meid geboren was, werd dat gevoel eigenlijk alleen maar sterker. Het klinkt misschien sentimenteel, maar ik denk dat ik nooit zoveel van een ander kind zal kunnen houden als van ons dametje. Nuchter bekeken weet ik ook wel dat, als er een tweede zou komen, ik daar natuurlijk toch zielsveel van zou houden, maar toch...
Verder heb ik ook het idee dat ons gezin compleet is, onze meid is nu 9, en we doen een heleboel leuke en ongeplande dingen met z'n drietjes.
Komt nog bij dat onze meid autistisch is, en ze het erg moeilijk vind (al vanaf dat ze heel klein was) om met andere kinderen te spelen. Ze is een beetje bang voor ze, ik denk dat ze ze onberekenbaar vind. (Ze is motorisch ook niet zo sterk)Ik heb natuurlijk ook wel gedacht dat juist daarom een broertje of zusje misschien wel goed zou zijn, maar ik merk gewoon aan haar dat ze het heerlijk vind om als ze uit school komt thuis in alle rust haar eigen dingetjes te doen. Niemand die haar stoort of afleidt.
Wat ik wel moeilijk vind is het "als papa en mama er niet meer zijn-verhaal". Mijn man heeft nog een zus, die is bewust kinderloos. verder heb ik nog wel een nichtje en 2 neefjes, maar om van hun nu te verwachten dat ze de zorg overnemen...
Dat houd me wel bezig. Maar om alleen om deze reden nu een tweede kindje op de wereld te zetten, vind ik ook oneerlijk naar dat kind toe. Dus hopelijk blijven we nog heel lang hier!

Bewust

maar misschien niet helemaal vrijwillig voor 1 kind gekozen.
Liepen lang in het ziekenhuis en hadden daar gewoon geen zin meer in. En zo een tweede, onmogelijk. Vandaar dat hij bij 1 is gebleven.
Maar ik vindt het totaal niet erg hoor. Integendeel, ik moest er niet aan denken dat er nog 1 bij zou komen.

Het komt steeds meer voor, maar op onze school.. ruim 200 leerlingen waarvan er maar 3(ofzo) enigst kind zijn. En dat is voor zoonlief soms wel moeilijk te begrijpen. Al zegt hij de laatste tijd wel vaak dat hij blij is dat hij enigst kind is (hoeft hij zijn lego niet te delen).

Jessica

Amk

Je hebt wel gedeeld end at doe je nog. Je deelt je leven met je zus. Straks del je verantwoordleijkheden met je ouders voor je zus. Je bericht raakt me. *knuffel*

Nikus

ik deel mijn leven niet met mijn zus. Er valt niets te delen. Zij zit al vanaf haar 4e in een inrichting, is autistisch, dus er wordt echt niets gedeeld.
Ik deel straks ook niet de verantwoordelijkheden met mijn ouders, want die heb ik dan alleen. Ik krijg ze namelijk pas als mijn ouders de verantwoordelijkheid niet meer kunnen dragen. En dan krijg ik de verantwoordelijkheid via de rechter opgedragen.

Tja

Hier is het zo dat mijn man geen 2e kind meer wil, ik vind het heel jammer. Ik heb nog gehoopt dat hij van gedachte zou veranderen maar ik denk van niet. Als iemand mij voor de zoveelste keer vraagt wanneer nummer 2 komt zeg ik dat we blij zijn met ons kind. Dat ben ik ook natuurlijk, maar voor mij is er wel een gevoel van gemis.

Schoonmoeder (en alle grootouders eigenlijk, vermoed ik) wachten allemaal op nummer 2. Schoonmoeder (lief mens en kan erg goed met haar opschieten) zei laatst zelfs "oh je kan toch een ongelukje krijgen". Dat verbaasde me enorm, en nee, dat gaat dus niet gebeuren.

Delen

sinds het overlijden van mijn schoonouders hebben wij, mijn man en ik, de zorg voor mijn zwager. De broer van mijn man functioneert op het niveau van een vijfjarige. Wij delen ons leven met hem. Hij hoort erbij. Hij woont inderdaad niet thuis en niet zelfstandig. Maar hoe hij ook is met zijn beperkingen, hij is een deel van ons gezin. En zeker, het contact is erg eenzijdig. We krijgen weinig van hem terug. Maar soms is een blik van hem of het feit dat alles goed loopt rondom hem genoeg om daar voldoening uit te halen.
En ja, mijn man draagt officieel alleen de zorg voor zijn broer. Maar deze zorg kan je delen met een echtgenote in dit geval, maar zonder mij had dat nu ook gekund met b.v. de vrienden van mijn schoonmoeder. Zij blijven bewonderenswaardig betrokken bij deze twee mannen. Twee broers zonder ouders meer, waarvan er eentje dus via de rechter de zorg heeft toegewezen gekregen voor de ander.

Dus, ik kan stellen dat ondanks dat mijn man de zorg voor zijn broer heeft, hij zich niet belast voelt met deze zorg. Het is niet een opgedrongen iets. Het is gewoon zoals het gegaan is in zijn leven.

groetjes van Purk

Amk

Je raakt me weer maar nu op een onaangename manier.

Het lijkt alsof je het niet wilt, de zorg voor je zus.

Nikus

ik wil wel, maar voor mijn zus is direct contact al te belastend. Voor mij zit er dus niets anders op dan op de achtergrond aanwezig te zijn.

Haar wereld is zeer beperkt, en verstoringen daar in leiden tot zware epileptische aanvallen boven op de 5+ aanvallen die ze nu al per dag heeft. Verder nog zelf verwondingen en agressief gedrag naar haar omgeving.

Dat wil ik haar en haar omgeving niet aan doen. De laatste poging die we hebben gedaan is toen mijn dochter geboren is. Dat is op het nippertje goed gegaan. Ik deed dat op verzoek van mijn ouders, de groepsleiding raadde het af.

Mijn ouders zijn niet on speaking terms. Zolang mijn moeder mij niet vertrouwt zal ik niets kunnen doen. Tenzij ik nu via een rechtzaak de verantwoording op eis. Maar dan zet ik gelijk ook mijn vader buiten spel met wie er wel te overleggen is. Via hem probeer ik iets maar meer mogelijkheden zijn er op dit moment niet.

Daarom ik deel niets met mijn zus. Weinig tot geen jeugdherinneringen, ze was 4 toen ze het huis uit ging. Het is mijn zus, maar meer binding is er eigenlijk niet.

Hier

Hier 9 jaar en 9 maanden 1 kind gehad!! Heel bewust. Ik vond en vind baby's niks, ikkan er niks mee, ik vind het zwaar, hoewel mijn eerste super makkelijk was. Dus geen trauma's of ppd's. We hadden een super leven, deden alles met z'n drietjes. Veel en vaak vakantie, veel dagjes uit,spontaan overal heen, veel tijd om vrienden te bezoeken, altijd met z'n drie naar de korfbal. Alles deden we samen. eerst had ik ook nog een leuke baan met onregelmatige werktijden,maar oma en opa paste maar wat graag op.we warendol gelukkig met z'n 3 en dachten zelden aan een tweede. Als we eraan dachten, dan was dat gevoel zo weer weg. we hadden gewoon een heerlijk leven.
Tot ik depressief werd, het overviel me.Ik knapte langzaam op en opeens......daar was de wens voor een tweede. Doormijn zware depressie was het leven ineens zooo anders,leken dingen zoo onbelangrijk. Mijn man was inmiddels al 45, ik 34 en het was een beetje nu of nooit. Vol angst en beven zijn we ervoor gegaan, voor die tweede. Binnen een maan was ik zwanger. Blijdschap en angst wisselde elkaar af. Ik was dolgelukkig, maar ook zoooo bang om ons goede leventje te verliezen. de hechtheid met z'n drie. Die was goud waard!!!
Hij is er!! de tweede spruit. Inmiddels alweer 16 maanden. Voor geen goud zou ik hem willen missen. Het is fantastisch om zo'n tweede mee te maken.Maar ook weer zwaar en moeilijk. en eerlijk is eerlijk: ik mis soms wel eens de tijd dat we met z'n drie waren.
Nee, 1 kind is verre van zielig!!!!

Amk ot

je schrijft dat de rechter jou de zorg voor je zus zal opdragen. Dat is niet zo. De rechter kiest de beste curator voor jouw zus. Als jij dat niet wilt zijn of niet kan, dan hoeft dat dus niet. Ook al zijn er geen ouders meer of ouders niet meer in staat om de zorg voor jouw zus te dragen. Het is niet min of meer vanzelfsprekend dat dat dan dus een broer of zus is die dat op zich neemt.

groetjes van Purk

Purk (ot)

dat weet ik, mijn naam staat al vanaf mijn 18e genoteerd in het officiele document van de rechtbank als opvolger van mijn ouders.
Want zo veel is er dan ook wel weer dat ik vind dat het in hun lijn voortgezet moet worden. Zus is al te vaak aangemeld als proefkonijn voor nieuwe medicatie en andere grappen. Vaak kon dat net op het nippertje tegengehouden worden. En daar maak je geen vrienden mee.

Amk

het is op zich ook logisch dat het in de lijn van de familie blijft. Het is echter wel zo, dat t.z.t de rechter zal moeten onderzoeken of de taak bij jou kan liggen. Dat is in elk geval wel met een spoedprocedure voor mijn man gebeurd, toen bleek dat zijn moeder terminaal ziek was.
Het is trouwens ook goed dat bekeken wordt of de voorgedragen persoon de meest geschikte is voor de taak.

als je wilt kan ik je nog wel tips geven qua testament om zo te zorgen dat je als je ouders er niet meer zijn het beste het erfdeel van je zus kan beheren. Daar is namelijk een ingenieus, maar legaal trucje voor, waardoor het niet zichtbaar is voor de eigen bijdrage van de AWBZ dat zij vermogen heeft.

groetjes van Purk

Purk

stuur me maar een mail. Je hebt mijn mail adres nog wel of anders via hyves, want dat testamentaire deel ben ik wel ingeintereseerd in. Hoewel er weinig te verdelen valt straks. Wat mij betreft helemaal niets, laat mijn ouders het elk lekker op maken.

Erfdeel

het is op zich wel makkelijk als je zus wat ruimer bij kas is als je ouders er niet meer zijn. Nu betalen je ouders misschien zaken voor haar. Als jij dat zometeen zou moeten doen, gaat dat dus uit jouw portemonnee. Daarom zou het wel handig zijn als je ouders geld reserveren voor je zus.

Ik zal je mailen.

groetjes van Purk

Purk

maak je daar geen zorgen over, dat is al wel geregeld, ze heeft meer vermogen als mijn ouders op dit moment.