'beproefde' opvoedmethodes
Ik heb dan eindelijk het boek van Thomas Gordon gelezen, terwijl ik al jaren op de hoogte ben van zijn gedachtengoed. En eigenlijk kom ik erachter dat het gewoon (onderdeel van) mijn methode is, zo doe ik het al, gewoon van nature. Met de deugdenmethode van Popov kan ik helemaal niks, in theorie leuk, maar in de praktijk komt het niet bij me op de boel zo te benaderen. Verder ken ik nog Feuerstein, vind ik zeer interessant.
Hebben jullie methodes bestudeerd, cursussen gevolgd? Wat werkt wel en wat blijft theorie?
Gordon
Bij onze training werd benadrukt dat regels evengoed belangrijk zijn. Gordon is meer een manier om er uit te komen als de regels niet voldoende zijn. Evengoed herken ik het discussieprobleem wel, maar dit heeft zoon altijd al gehad... en nu met Gordon zie ik het juist als iets waar we een keertje over kunnen gaan 'vergaderen'.
Ik weet overigens niet of ik het altijd (goed) toepas maar wat ik er wel aan heb is dat het een soort mindset geeft: problemen zijn er om samen opgelost te worden. In plaats van dat de opvoeding een strijd zou moeten zijn. En dat geeft mij veel rust.
Stenna
Toevallig vroeg ik me net vandaag af of ik-boodschappen ook zouden werken bij autisten. Ik kan me voorstellen dat het wel helpt dat je (in de 3-delige ik-boodschap) duidelijk uitleg geeft over waarom je iets stoort, of is dat helemaal niet zo?
Ik/jij
Asa, voor mijn autistische zoon werken ik-boodschappen heel goed. Maar ik moet zeggen dat er een hele training aan vooraf gegaan is (en regelmatig herhaald) om het verschil tussen ik en jij te leren. Juist door ik-boodschappen te geven, blijft de ik-anderdifferentiatie beter beklijven.
Canon van de opvoeding
nog even, en het receptenboek is compleet 
).
http://www.opvoedingscanon.nl/documents/Rapport_Canon.pdf
Stenna
Grappig ook hier is na een aantal jaren van experimenteren gebleken dat de no-nonsense hondenachtige training van mijn man ook veel beter werkt.
Alleen omdat dit niet bij mij past, werk ik vooral met de handvatten uit het boek 'het explosieve kind'. (tijdig signaleren dat het patroon de verkeerde kant opgaat). Verder probeer ik net zo duidelijk te zijn als mijn man. Alleen heb ik (volgens man en kind!) de neiging om te veel te praten en dat is dan weer veel te ingewikkeld.
Maar verder ben ik wel lief, geloof ik 
Aha
Interessant om te weten hoe het bij jouw zoon werkt Kaatje. Ik wist niet dat ik/jij onderscheid een probleem kan zijn (maar goed, mijn kennis bestaat mn. uit de draadjes op OO).
Studie en werk
In mijn vorige baan heb ik oudertrainingen gegeven en was ik groepsleiding voor kinderen met een lichte verstandelijke beperking. Ik ben er ook nog leidinggevende geweest. Daar heb ik erg veel van geleerd wat ik nu nog steeds gebruik. Gedragsanalyses maken bijvoorbeeld. Waarom doet een kind dit? Wat gaat eraan vooraf? Hoe houd ik dit gedrag misschien onbedoeld in stand? Maar ook: weet een kind wel wat er van hem / haar wordt verwacht? En verder: hoe kan ik een kind op een zinvolle wijze straffen? (Dat is niet eenvoudig, veel straffen zijn gewoon een potje machtsvertoon, waar uiteindelijk niemand van opknapt).
Thuis is natuurlijk alles anders dan op het werk, gelukkig wel. Maar ik merk wel dat ik heel veel heb gehad aan de manier van kijken naar kinderen en hun gedrag, zoals ik dat daar heb geleerd.
En verder houd ik thuis (dus in mijn werk juist niet) ook erg van de 'softies' die vanuit het 'attachment parenting' gedachtengoed schrijven. Licht plakkerig, maar als ik in een tob- en mopperfase ben beland, kan dat mij altijd een stuk verder helpen. Ik weet de schrijver even niet maar 'parenting from the heart' is zo'n boek. Tja, ik weet dat er mensen zijn die hier allergisch op reageren. Ik kan er wel wat mee.
Groeten! Wnw.
Tegengesteld
Man en ik hebben een tegengestelde opvoedingsmethode. Waar ik meer van de hondentraining ben, wil hij vooral vriendjes zijn met de kinderen. Bij Spock voel ik me wel thuis, maar in het kader van de 'hondentraining' houd ik ook wel van ik-boodschappen en duidelijkheid a la Gordon. Ik wil ook best onderhandelen over bepaalde zaken, maar ik zou nooit alles volgens Gordon doen. Ter plekke een gezamenlijke oplossing zoeken voor verkeerssituaties bijvoorbeeld: no way. Nu de kinderen wat ouder zijn (4 en 6) gaat het allemaal wat makkelijker, maar toen ze nog in de driftige en verbaal zwakke dreumes- en peutertijd zaten, ben ik ook wel eens gaan zitten voor een analyse van hun gedrag. Met in mijn achterhoofd een uitspraak van Einstein: waanzin is hetzelfde steeds opnieuw doen en toch andere resultaten verwachten .
Man is trouwens wel een echte 'attachment parent', hij vindt het bijvoorbeeld heerlijk als de kinderen in het grote bed slapen en hij houdt ervan om fysieke dingen met ze te ondernemen en is heel zorgzaam. Maar daar zit geen methode achter, zo is hij gewoon. Misschien zou je kunnen zeggen dat de traditionele vader-moeder rollen bij ons omgedraaid zijn. Ik ben heel benieuwd hoe onze kinderen hier later op terugkijken.
Mathilde
Een tijdje terug stond er in Hart en Ziel (site van de Volkskrant) een artikel waaruit bleek dat het patroon bij jou thuis zich bij heel veel gezinnen afspeelt en dat het eigenlijk een vuistregel is. Er is een ouder die voor steun en bescherming zorgt, en er is een ouder die zorgt voor grenzen en uitdaging. De ene ouder geeft zonder meer waardering, bij de andere ouder moet je er je best voor doen (presteren). Even heel kort door de bocht natuurlijk. Deze beide invloeden schijnen te leiden tot een evenwichtig en volwassen persoonlijkheid die zich geliefd weet en verantwoordelijkheid aankan.
Geen idee of er iets van klopt, maar het viel me ineens in toen ik jouw posting las. Klinkt wel aardig, toch?
Groetjes
Massi
Lief
Dat vind ik wel lief, dat je dat zegt. Ik hoop maar dat het zo uitpakt . Waar ik me wel eens zorgen over maak, is of we niet overboord gaan hiermee. Dat de kinderen van mij niks mogen en van mijn man alles. Dat lijkt me ook niet gezond. Dus stiekem ben ik af en toe wel opgelucht als mijn man ook eens een keertje streng is. En ik doe mijn best om af en toe verwendingen met ze te doen, zonder al te veel mitsen en maren.
Mathilde
