Bemoeien of niet?
Ik loop al een tijdje rond met het volgende. Schuin tegenover ons woonde een gezin: man, vrouw, twee kinderen van 9 en 6. De man heeft een progressieve ziekte, die zijn lichaam maar ook zijn geestelijke vermogens aantast. Toen hij steeds maar agressiever werd naar zijn vrouw, is die vrouw bij hem weggegaan. Tegen de kinderen was hij niet agressief. Toen de vrouw daar nog woonde ging ik wel eens met het gezin om, maar toen ze weg was werd de man heel vervelend tegen de buurt. De kinderen zitten hier om de hoek op school. Als de moeder werkt, zijn ze na school bij vader.
Nu merk ik al een tijdje dat vader het niet zo goed meer aankan. Hij schreeuwt vaak tegen de kinderen, hij is er regelmatig eentje kwijt (die heeft dan gezegd dat ie bij een vriendje speelt, maar dat vergeet hij). Soms is hij ook niet thuis als de kinderen uit school komen, dan staan ze in de stromende regen aan te bellen tot ik of één van de andere buren ze vraagt binnen te komen. Vader is daar overigens niet blij mee, hij scheldt je verrot als hij zijn kinderen niet voor de deur aantreft als hij eindelijk thuis komt. Ik spreek de moeder zo nu en dan nog en ik heb haar verteld dat het me opvalt dat het steeds iets minder goed gaat. Maar ze wil het niet echt horen. Zegt dingen als 'zal toch wel meevallen?' en 'ja, maar hij is wel hun vader hoor'.
Gisteren was er een vriendje bij het zesjarige zoontje aan het spelen. De jongens hadden per ongeluk de bal in een hoge struik geschopt. Toen gingen ze op het dak van de schuur klimmen om met een stok de bal uit die struik te slaan. Het vriendje is daarbij van het dak gevallen. Gelukkig brak de struik zijn val en had hij alleen wat schrammen. Ik zag het gebeuren (was vlak voor mijn raam) en rende naar buiten. Toen bleek dat vader helemaal niet thuis was. Waar hij wel was konden de kinderen niet vertellen. De deur zat op slot, ze konden niet naar binnen. Na bijna een uur kwam hij op zijn dooie gemak aan. Toen ik hem wilde vertellen wat er was gebeurd werd hij boos: ik moest me er niet mee bemoeien. Hij stond echt in mijn gezicht te schreeuwen.
Op een dag gaat het een keer echt mis daar. Ik heb het erg te doen met de kinderen, die trouwens ook steeds agressiever worden (wat wil je met zo'n voorbeeld). Maar wat kan ik doen? Moeder wil het niet horen en vader al helemaal niet. De kinderen worden door moeder verder goed verzorgd, ze lopen er netjes bij en krijgen ook normaal te eten. Het is echt alleen als ze hier bij vader zijn.
melding doen
volgens mij is het verstandig om een melding te doen (en dat kan anoniem). Als er toch een keer wat mis gaat, vergeef je het jezelf niet dat je hebt staan toekijken. En als die vader een progressieve ziekte heeft, wordt het alleen maar minder. Het wil natuurlijk niet meteen zeggen dat die man z'n kinderen direct worden afgepakt, hulp inroepen betekent niet dat gelijk de zwaarste middelen van jeugdzorg worden ingezet....
Ik heb ook een vraagstuk waarvan ik me afvraag of je daarvan melding moet maken of niet (minder heftig hoor), zet ik even in een nieuw draadje.
Zwaktebod
Ik vind het een zwaktebod om 'nu al' op te geven hoor. Ik ben het niet met 'ook' eens dat de moeder er niets mee kan. De les die ik heb getrokken uit al die hulpverlening, is dat je echt je kind zelf moet beschermen. Er kan dan op deze moeder ingepraat zijn, misschien is er zelfs hulpverlening die aandringt de kinderen te laten gaan en het los te laten, maar ze blijft haar kinderen verplicht om voor een veilig opgroeiklimaat te zorgen. Ik zou haar daar dan ook op blijven aanspreken en dat kan op een begrijpende en luisterende manier, maar ze zal iets moeten. Doet ze het niet, dan doen 'wij' (de omgeving/buurt) het namelijk door op een gegeven moment de instanties in te schakelen. En dan kan zomaar het verwijt aan haar adres zijn dat ze niets deed. Met alle gevolgen vandien. Ik zeg: blijven aansporen. Je vriendin heeft haar nu gesproken en ik vind dat jij haar ook persoonlijk moet spreken.
Jullie hebben gelijk
Ik ga ermee aan de slag. Ik bel moeder of ik even een kopje thee kan komen drinken. En dan niet in de verwijt-sfeer, maar vanuit de meedenk-sfeer.
Dank voor jullie input.
Goed zeg!
Ik denk dat je hier het minste spijt van kan hebben (is bij mij soms een check om iets wel if niet te doen). Spannend natuurlijk maar ik denk als je idd inzet op de 'hoe kan ik helpen/meedenken' manier of misschien ook rechtstreeks vragen hoe het met haar gaat dat je iets kunt losmaken. Wat de uitkomst zal zijn hoef je niet te weten en kun je ook niet weten. Jouw aandacht en zorg is wat jij in ieder geval te bieden hebt. Succes.
Goed van jou!
Ik vind het heel goed van je en ben persoonlijk ook wel benieuwd naar de afloop. Succes en mijn complimenten voor je warme hart naar deze kinderen en de durf om niet de makkelijkste weg voor jezelf te bewandelen (melding), maar zelf iets te doen!
Goed van je!
Ik hoop dat het goed uitpakt.
Ik heb ooit erg getwijfeld of ik iemand die ik enigszins kende ergens op moest wijzen/aanspreken. Uiteindelijk toch gedaan en toen is er iets moois op gang gekomen. De ouders zijn er zelf mee aan de slag gegaan, op de een of andere manier heeft mijn gesprekje ze over de streep getrokken.
En nee, ik ben er ook niet voor om anonieme meldingen te doen. De gevolgen kunnen niet te overzien zijn. En ja, ook ik heb ervaring met de jeugdzorg.
Vervolg
Inmiddels is er heel wat gebeurd. Ik had nog wat kleren bewaard van mijn eigen kind die veel te klein waren, maar die zo leuk waren dat ik er geen afstand van kon doen. Inmiddels is de oudste van mijn oude buuf zo goed als in die kleren gegroeid, dus ik heb de doos als aanleiding gebruikt om even op bezoek te gaan.
Eenmaal daar heb ik gedaan wat jullie me hadden aangeraden: luisteren en meeleven. Het pakte geweldig uit. Zij gaf aan dat ze ook best wist dat het niet goed gaat en dat de tijd eraan komt dat de kinderen niet meer zonder begeleiding bij vader kunnen zijn. De kinderen mogen er inmiddels al niet meer slapen. Moeder is over de toestanden al in gesprek met de oom van vader die zijn belangen behartigt. Ze vond het moeilijk en schaamde zich, maar was ook opgelucht dat ik niet oordeelde maar juist wilde helpen. We hebben een paar afspraken gemaakt over dingen waarmee ik haar kan helpen ('ogen op afstand' en wat andere dingen).
Vol goede moed naar de toekomst!
Wat fijn twijfel
Fijn dat je het zo aangepakt hebt en je hulp hebt aangeboden en dat dat een schot in de roos bleek. Daar heeft het gezin echt wat aan.
O wat fijn!
Doet me echt goed om dit te lezen. Wat knap dat je het gesprek zo hebt ingestoken en gevoerd terwijl je al zoveel had gezien. En wat goed dat je kunt helpen!
Van twee kanten mooi
Moeder had er ook anders op kunnen reageren, dus ik vind het een compliment voor jullie beiden waard.
Fijn dat je hulp zo welkom is
je moest even een drempel over, een drempel die voor haar veel hoger was, maar wat een goed besluit heb je hiermee genomen.
Dikke duim!
De tranen in mijn ogen
Ik zit met tranen in mijn ogen te lezen van ontroering.
Heel fijn te lezen dat je het zo hebt opgepakt en dat het zo is uitgepakt. Heel goed gedaan. Keep going!
