Bemoeien of niet?
Ik loop al een tijdje rond met het volgende. Schuin tegenover ons woonde een gezin: man, vrouw, twee kinderen van 9 en 6. De man heeft een progressieve ziekte, die zijn lichaam maar ook zijn geestelijke vermogens aantast. Toen hij steeds maar agressiever werd naar zijn vrouw, is die vrouw bij hem weggegaan. Tegen de kinderen was hij niet agressief. Toen de vrouw daar nog woonde ging ik wel eens met het gezin om, maar toen ze weg was werd de man heel vervelend tegen de buurt. De kinderen zitten hier om de hoek op school. Als de moeder werkt, zijn ze na school bij vader.
Nu merk ik al een tijdje dat vader het niet zo goed meer aankan. Hij schreeuwt vaak tegen de kinderen, hij is er regelmatig eentje kwijt (die heeft dan gezegd dat ie bij een vriendje speelt, maar dat vergeet hij). Soms is hij ook niet thuis als de kinderen uit school komen, dan staan ze in de stromende regen aan te bellen tot ik of één van de andere buren ze vraagt binnen te komen. Vader is daar overigens niet blij mee, hij scheldt je verrot als hij zijn kinderen niet voor de deur aantreft als hij eindelijk thuis komt. Ik spreek de moeder zo nu en dan nog en ik heb haar verteld dat het me opvalt dat het steeds iets minder goed gaat. Maar ze wil het niet echt horen. Zegt dingen als 'zal toch wel meevallen?' en 'ja, maar hij is wel hun vader hoor'.
Gisteren was er een vriendje bij het zesjarige zoontje aan het spelen. De jongens hadden per ongeluk de bal in een hoge struik geschopt. Toen gingen ze op het dak van de schuur klimmen om met een stok de bal uit die struik te slaan. Het vriendje is daarbij van het dak gevallen. Gelukkig brak de struik zijn val en had hij alleen wat schrammen. Ik zag het gebeuren (was vlak voor mijn raam) en rende naar buiten. Toen bleek dat vader helemaal niet thuis was. Waar hij wel was konden de kinderen niet vertellen. De deur zat op slot, ze konden niet naar binnen. Na bijna een uur kwam hij op zijn dooie gemak aan. Toen ik hem wilde vertellen wat er was gebeurd werd hij boos: ik moest me er niet mee bemoeien. Hij stond echt in mijn gezicht te schreeuwen.
Op een dag gaat het een keer echt mis daar. Ik heb het erg te doen met de kinderen, die trouwens ook steeds agressiever worden (wat wil je met zo'n voorbeeld). Maar wat kan ik doen? Moeder wil het niet horen en vader al helemaal niet. De kinderen worden door moeder verder goed verzorgd, ze lopen er netjes bij en krijgen ook normaal te eten. Het is echt alleen als ze hier bij vader zijn.
kromme tenen
Moeder is op de hoogte. Kinderen zijn een paar keer (?) bij vader die het af laat weten en loopt te schelden. Ik zou me er niet mee bemoeien. Er is geen goede oplossing. Laat vader met rust en help de kinderen waar je kunt. Dat is alles. Ik kan me voorstellen dat je er erg mee bezig kunt zijn. Ik zou er kromme tenen van krijgen. Maar waarschijnlijk loopt het allemaal met een sisser af. Of niet, en dan krijgt moeder de alleenrechten. Ook goed. Je kunt niet alles voorkomen.
Wees er wanneer nodig
en schuif die scheldkanonnade af op zijn geestelijke onvermogen.
Je vergeeft het jezelf nooit als je in had kunnen springen en een ongeluk had kunnen voorkomen en je doet het niet.
Ik heb midden in de nacht een keer een straalbezopen jongen aangesproken.
Stond te kotsen aan de kant van de weg.
Zijn vriend stond erbij, die zei, dat doet hij elke week.
Ben doorgereden, de andere dag vonden ze hem dood in een greppel.
Sindsdien heb ik al een paar keer iemand thuisgebracht, ondanks tegenwerpingen van de personen in qwesti.
Zeg dan tegen mijn man, pak hem op, met kop en kont, en zet hem in de auto.
Deze komt levend thuis!
Ben ik mijn broeders hoeder? Ja dat ben je.
doorzetten!
Wil moeder het misschien niet weten, omdat ze het wél weet, maar bang is voor reacties als "ze zal wel een vechtscheiding willen"? Of omdat ze anders niemand heeft die voor de kinderen zorgt als ze werkt?
Ik zit al tien jaar min of meer in hetzelfde schuitje. Mijn ex heeft geen progressieve ziekte maar vrijwel zeker een psychiatrische stoornis (vastgesteld door de psychiater van onze kinderen, die autistisch zijn).
Ik ben 10 jaar geleden van hem gescheiden omdat er niet meer met hem te leven was. De kinderen moesten wel telkens naar hem toe, want ja, het is toch hun vader. Je wilt niet weten hoe je als moeder onder druk staat, want het is nooit goed wat je doet. Hou je je kinderen thuis, dan ben je een wraakzuchtige ex, laat je je kinderen gaan (wat ook moet want zo is het afgesproken), dan ben je onverantwoordelijk.
En de kinderen wilden zelf ook graag, kinderen zijn trouw aan hun ouders, ook al zijn die ouders nog zo "moeilijk".
Dus ja, ik hield me ook een beetje van de domme naar de buitenwereld maar in mijn kinderloze weekends heb ik vaak gejankt van onmacht omdat mijn kinderen ondertussen hetzelfde meemaakten als ik had meegemaakt. Schreeuwen, geen veiligheid, verwaarlozing, te kleine en kapotte kleding (ik gaf geen tasjes meer mee want die kwamen nooit meer terug), kortom: hopeloos.
Ik zag wel eens buren van mijn ex en die vroegen wel eens bezorgd hoe het met me ging. Ja, met mij gaat het nu goed, antwoordde ik, en daar bleef het bij. Had ik dan meteen van wal moeten steken en moeten zeggen: "Bij mij gaat het goed maar ik maak me grote zorgen over hém"? Nee, dat moet je niet doen. Dan ben je meteen zo'n ex die niet los kan laten.
Wat had ik graag gewild, zowel tijdens mijn huwelijk als erna, dat iemand had gezegd: "Ik maak me zorgen om jullie." Ik zou het waarschijnlijk ook ontkend hebben, je wil immers niet de vuile was buitenhangen, maar zo'n iemand moet dan doorpakken en met concrete voorbeelden komen. In ons geval bijvoorbeeld: "Ik hoor hem zo vaak schreeuwen tegen de kinderen, ik zie hoe het huis vervuilt en vervalt (plus voorbeelden), de kinderen komen netjes gekleed bij jou vandaan maar zodra ze weer buiten komen dragen ze te kleine, kapotte kleding".
Echt concrete voorbeelden dus. Ook naar deze moeder toe. Van de deur die op slot zit, van de val van het dak,van de agressiviteit (en bij ontkenning: "Je kent het, je hebt het ook meegemaakt").
Maar, en dat is heel belangrijk, óók vragen: "hoe kunnen we je hierbij helpen?" Want zo'n moeder staat al met de rug tegen de muur.
Je kunt aanbieden te getuigen als moeder het omgangsrecht wil gaan beperken (want dat gaat niet zomaar). Je kunt aanbieden de kinderen op te vangen als het mis gaat daar (als je dat kunt en wilt). Je kunt aanbieden mee te gaan naar de jeugdzorg (ja, die doen ook goede dingen), omdat die ook al snel denken "daar heb je weer zo'n ex die een vechtscheiding over de rug van de kinderen wil" terwijl jij kan getuigen dat de situatie daar toch echt door vader uit de klauw loopt.
Help moeder met denken, want ze zit waarschijnlijk al helemaal klem.
Hoe het hier gaat? Mijn kinderen zijn erg beschadigd door dit alles. Er zijn recentelijk nog veel meer zaken over vader boven water gekomen die ik niet eens wist. De situatie daar is uiterst ongezond, zowel door vaders gedrag als door de enorme verloedering in huis. Mijn kinderen zijn puber en jongvolwassen en zien de situatie wel in. Het jongste kind wil hem nog wel zien, maar begrijpt wel dat dit niet normaal is. Het oudste kind zit momenteel in een depressie omdat het zich realiseert dat hij eigenlijk nooit een normale vader en een "mannelijk rolpatroon als voorbeeld" heeft gehad (ik heb na de scheiding nooit meer een relatie gehad omdat ik zelf erg beschadigd ben door alles).
En ik ben weer van slag en denk: "Waarom was er nou al die jaren niemand die voor ons op kwam en de situatie duidelijk maakte, aan school, aan de GGZ waar mijn kinderen liepen vanwege hun stoornis, aan de jeugdzorg die bij ons om praktische redenen (PGB aanvragen) in beeld was, waarom was er niemand die zei hoe het wérkelijk was "aan de andere kant", dat die vader die af en toe mooi weer kwam spelen in werkelijkheid flink gestoord was, schreeuwde tegen ons om niets en zo dominant was dat geen mens hem daarmee dorst te confronteren?
Achteraf weet iedereen het precies te vertellen, net als jij het nu weet te vertellen. Maar niemand deed toen iets, toen het belangrijk was.
Blijf die moeder confronteren, noem concrete voorvallen, zeg dat je het begrijpt dat ze haar ex verdedigt (dat wordt immers van een gescheiden moeder verwacht anders is het meteen een vechtscheiding), maak eventueel foto's en filmpjes en biedt eventueel opvanghulp aan, want zij zit waarschijnlijk met het probleem dat ze anders haar kinderen niet meer kwijt kan als ze moet werken, dat speelt ook nog eens mee.
En zeg ook dat je meldingen gaat doen naar de huisarts, school en eventueel de jeugdzorg, niet tegen haar maar tegen hem, en niet om haar te pesten maar om haar te helpen.
Dat zijn de woorden die ik graag had willen horen, een aantal jaar geleden. Ook ik zou geprotesteerd hebben, gezegd hebben dat dat best wel meeviel (uit angst voor de gevolgen), maar uiteindelijk had ik alle hulp waarschijnlijk wel aangepakt.
Helaas, er was niemand. Ja, achteraf, jaren later.
melden
Melden bij instanties houdt het risico in zich dat je juist in een vechtscheiding terecht komt. Ze kunnen niets met psychiatrische vaders. En dat is ook lastig. Er kan een eindeloos juridisch gedoe ontstaan met rapporten vol negatieve verhalen over beiden als ouders. Het kan ervoor zorgen dat je kinderen niet alleen niet meer bij vader maar ook niet meer bij moeder mogen zijn. Misschien heb je mazzel en is er iemand die inziet wat een drama dit is maar dan heb je een volgende en die begint weer helemaal overnieuw.
Weet wat je aanricht met melden. Er komt direct een enorme stress binnen in het gezin. En het is maar de vraag of de situatie opgelost gaat worden naar tevredenheid van de kinderen.
Als er gemeld moet worden zou ik toch eerst proberen andere familieleden erbij te betrekken. Ouders van vader. misschien kan oma wel een oogje in het zeil komen houden of opa. Of er zijn broers en zusters die bij toerbeurt bereikbaar zijn als er wat is of op voorhand. En als die weigeren is dat alweer een teken aan de wand dat meegenomen kan worden in een eventuele zaak.
Maar je weet niet waar je aan begint.
Natuurlijk wilde ik ook graag gered worden maar het blijkt voor omstanders een hele moeilijke zaak om hier goed mee om te gaan. Niemand wil partij kiezen, kinderen hebben ook een vader, en wanneer is het te erg om bij je vader te zijn? Niemand is perfect. En is het een oplossing als kinderen in tehuizen opgroeien? Of in een jarenlang gedoe met jeugdzorg en de rechterlijke macht? Ook dat is schadelijk kan ik je uit eigen ervaring meedelen.
Nee, probeer het vooral in eigen hand te houden en er familie en vrienden bij te betrekken als je wat wil doen. En wat je ook doet bespreek het altijd eerst met de moeder. Je wilt toch dat er iemand het overzicht en de regie houdt en zo'n storm als instanties of familie die over zo'n situatie heenkomt kan moeder teveel worden. Het is een enorme belasting.
opties
Het kan nuttig zijn om alternatieve opvang te regelen. Aanvakelijk de kinderen nog maar 1 dag in de week bij vader te laten en later helemaal niet meer. Het is vader al teveel. Als je de kinderen zonder al teveel bombarie bij hem weg begint te houden kan er rust ontstaan.
Laat ze zonodig 1 middag in de week bij hem buiten spelen onder het toezicht van een familielid zodat ze toch wat contact kunnen houden. Maar dat heeft alles te maken met de regie die moeder moet hebben.
precies!
Ook, jouw verhaal is precies zoals het hier gaat. De ouders zijn overigens wel al gescheiden, het is niet dat het alsnog een vechtscheiding wordt.
Vader heeft nauwelijks meer familie en ook die scheldt hij uit als ze een keer langskomen, dus we zien hier bijna nooit iemand. De familie van moeder wil hij ook niet meer zien. Of moeder bang is voor vader weet ik niet. Ze heeft inderdaad wel een probleem met de opvang als de kinderen niet meer naar hem zouden gaan. Zelf ben ik helaas ook niet in de gelegenheid om de kinderen op te vangen (werk) en bovendien zou vader dan helemaal uit zijn plaat gaan.
Het gaat mij er niet om dat ik wil klikken tegen een instantie, het gaat erom dat die kinderen een normale jeugd hebben.
Moeder ken ik alleen maar omdat ze de buurvrouw was. Ik snap best dat ze, als ik haar tegenkom in de supermarkt, niet direct vertelt wat er allemaal mis is. Maar als ik het haar vertel houdt ze het echt af. Ik wil ook niet met jan en alleman roddelen over die vader, maar ik ken een vriendin van de moeder, misschien moet ik het daar eens aan vertellen? Zodat zij misschien wel doordringt tot moeder?
vriendin
Misschien wel nuttig ja. Maar wat wil je dan dat er doordringt tot moeder? Wat denk je dat zij kan doen? Behalve inderdaad het gevecht aangaan waarvan de uitkomst onzeker is en dat veel stress in het gezin zal brengen?
AnneJ
Ik weet ook niet wat ze zou moeten doen. Maar de volgende keer valt er misschien een kind net een beetje anders en breekt zijn nek. Vader had uit zijn huis kunnen zien wat de kinderen aan het doen waren, als hij thuis was geweest. Dit zijn kinderen van 6 jaar! Het gaat mij niet om melding doen bij een instantie of dat de kinderen hun vader niet mogen zien, het gaat erom dat ik steeds vaker gevaarlijke situaties zie ontstaan.
Achteraf is het gemakkelijk praten... had ik maar... Is het verstandiger om niks te doen dan? (Dat is echt een serieuze vraag.)
De buurt
Als de buurt gedurende lange tijd signaleert dat het niet goed gaat in een gezin, dan vind ik dat er ingegrepen mag worden. Als je goed contact met de moeder hebt, zou ik er dan ook echt op aandringen om te overwegen stappen te ondernemen. Doet ze dat niet, dan is de kans groot dat een buurtbewoner het zal doen. Laat haar maar een beetje schrikken.
Het irriteert mij meer en meer dat AnneJ in dit soort situaties altijd adviseert om niets te doen. Natuurlijk is het erg als ingrijpen vervelende gevolgen heeft, maar niet ingrijpen heeft misschien wel veel grotere negatieve gevolgen.
Dus liever het gevecht aangaan, dan achteraf huilen om wat had gemoeten.
toch hulp aanbieden
zou je niet met 1 iemand anders uit de buurt kunnen aanbieden aan de moeder dat jullie een structurele oppas kunnen zijn gedurende ene paar maanden? bijvoorbeeld 1 of 2 middagen per week? dan kan zij dat meenemen naar die vader en heeft ze het gevoel dat ze iets kan bijdragen aan een oplossing. Als jij met 1 iemand anders al iets kan aanbieden, en zij durft het aan, dan zijn er vast nog meer mensen in de straat die willen helpen
gr Angela
Jezelf een goed gevoel bezorgen Kaaskopje
Voor je besluit instanties te waarschuwen zou ik mezelf toch eerst maar eens informeren wat de consequenties kunnen zijn.
Het kan je een goed gevoel geven. Je moet iets doen. Jij hebt er in elk geval alles aan gedaan. Dat de instanties er een nog groter drama van maken heeft niets met jou te maken.
Maar het gaat toch echt om het effect op de kinderen en niet over of het jou het gevoel geeft dat je iets doet.
Lees eerst eens hoe jeugdzorg zelf machteloos staat en er zelfs een groter drama ontstaat door betrokkenheid van jeugdzorg.
En het heet nog steeds 'vechtscheiding' ook al wordt het dan een gevecht over de omgang en wie er over de kinderen gaat en waar die wonen en wie er op welke manier wanneer contact heeft.
http://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/opinie/columns/van-vechtscheiding-naar-verliesscheiding.9169054.lynkx
"Dit ook vanuit de erkenning dat interventies vanuit de jeugdzorg vaak eerder bijdragen aan het voortduren van de strijd dan aan het oplossen ervan."
"Soms belemmert eveneens aanwezige psychiatrische problematiek bij beide of één van de ouders ook het zelfinzicht dat nodig is om in het belang van het kind de strijdbijl te begraven"
En lees ook eens wat op Bezorgde moeders in welke hel je terecht kunt komen die niets vergeleken is met een vader die niet spoort. Enige verwaarlozing op dit vlak kan zeer voordelig blijken uit te pakken.
http://www.bezorgdemoeders.nl/content/1/home.html
Vraag je ook af hoe je je voelt als je dit gezin in de put ziet verdwijnen nadat je een melding hebt gedaan. Hoe voel je je dan? Of is het dan niet meer jou zaak? Jij bent degene die zo'n hel in gang kunt zetten.
geleidelijkheid
Ik zie interventies als een soort tijdbom. Met iemand die niet spoort denk ik dat je veel meer kunt bereiken langs lijnen van geleidelijkheid. Niet openlijk confronteren maar sturen en manouvreren tot je uit de gevarenzone bent.
annej
Jij bent dus zo iemand die zo tegen de jeugdhulpverlening is dat die blind is voor de gevolgen voor de kinderen als er echt iets aan de hand is!
Ik weet ook heel goed dat er zaken fout kunnen gaan en dat is verschrikkelijk.
Maar ik weet ook, uit de eerste hand, wat er met jezelf en je kinderen gebeurt als iedereen maar toe staat te kijken, liefst op veilige afstand want oh jee als je er bij betrokken raakt.
Een daadkrachtig "en nou gaan we eens goed met jou praten en kijken of er geen andere oplossing is" zal een eerste stap kunnen zijn, en als dat te lastig is, dan toch maar instanties inschakelen.
Of heeft AnneJ zelf een heel goed idee om die kinderen te helpen zonder de jeugdbescherming daarbij in te schakelen? Want de buurtbewoners kunnen niet actief bijstaan, want ze werken zelf of zijn bang voor die buurman. En dan? Niks doen?
En ondertussen worden de kinderen telkens opnieuw blootgesteld aan een gevaarlijke, onveilige situatie, tot er echt wat gebeurt.
ach ja
Misschien out of the box denken? Vraag de Dwaze Vaders anders eens op bezoek te komen en de kinderen daar weg te halen omdat deze vader hun imago schaad. Je kunt fantastische dingen bedenken. Jammer dat Batman in het echt niet bestaat.
Ik denk dat dit hele moeilijke situaties zijn. Niets mis mee om radicaal de kant van moeder te kiezen maar de oplossing lijkt me een stuk lastiger.
goed, nog een idee
Het zou handig zijn als het iemand lukt om het gesprek met vader aan te gaan. Vanuit acceptatie. Zorgen dat vader er niet zo alleen voor komt te staan. Als het beter met hem gaat, heb je kans dat het ook beter met de kinderen gaat. En mogelijk kun je vader bewegen om de kinderen naar moeder te sturen. Misschien houd hij wel alleen vast aan die kinderen omdat ze zijn laatste vanzelfsprekende menselijke contact zijn. Maar is er iemand die in staat is om zo neutraal en tactisch met vader om te gaan?
Het gaat niet om de kant vd moeder
Het gaat om de kant van de kinderen! En daarmee ook wat voor vader en moeder het beste is.
AnneJ haar huivering (understatement of the year) om jeugdzorg in te schakelen is duidelijk. Maar naar verluid doen ze ook weleens wat goeds daar. Blijkbaar is t wel nogal een tombola.
Focus op regie in eigen hand dan maar.
Ik zou denk ik proberen een kopje thee te drinken met moeder en iets zeggen in de trant van: jullie situatie gaat me aan het hart. Ik ben welliswaar beperkt in mijn mogelijkheden (werk, eigen gezin) maar ik wil toch graag met je verkennen hoe ik jou/ jullie kan helpen. Ik realiseer me dat het een complexe situatie is waar ik te weinig van weet maar zou mezelf voor mijn kop slaan als ik het niet met je had besproken terwijl ik misschien - hoe klein ook- wel iets zou kunnen doen.
Zoiets. Denk ik.
kleine stap
Een eerste kleine stap kan zijn om niet meer hoognodig met vader te gaan spreken als er weer eens iets fout gaat.
Accepteer zijn botte afweerreactie voor de onmacht die het is.
Help de kinderen met toezicht en iets drinken geven en blijf neutraal als vader ze op komt halen of uit zijn plaat gaat omdat ze niet al een uur op de mat staan. Ontdooi een beetje voor iemand die zijn karakter niet mee heeft en luister meer dan dat je praat. Zoek een manier om verbinding te leggen. Wees niet te bang. Neem eens een overwogen risico. Observeer, leer iemand kennen. Dat geeft je ook meer mogelijkheden om zaken te gaan sturen. Misschien is er al wel hulpverlening in beeld.
Moeder
Toch denk ik dat de sleutel hier bij moeder ligt hoor. Je hebt moeder er al op gewezen en moeder zelf is ook niet gek. Ik denk zo afgaand op het verhaal dat het een geval is zoals 'ook' beschrijft, dat moeder ook weinig anders kan (of denkt te kunnen!) dan de kinderen meegeven aan vader.
Ik beaam wat 'ook' zegt over de druk om de kinderen naar vader te doen gaan (het is immers hun vader), ik heb in hetzelfde schuitje gezeten, met dat verschil dat ik ze inderdaad heb weggehouden omwille van hun veiligheid. Ja, ik ben een hoop problemen tegengekomen en toen de jeugdzorg zich ermee ging bemoeien kwam ik, zoals anneJ beschrijft in een hel terecht waar de gestoorde vader niets bij was. AnneJ heeft evenals ik te maken gehad met een vernietigende jeugdzorg. Ik kan je zeggen dat dat alles kapotmaakt, al je zekerheden zijn weg, als je jeugdzorg tegen je hebt, is je leven niet meer leuk. Leef je eigenlijk neit meer. Ben je persona non grada en mag iedere hulpverlener zijn ideetjes op je loslaten. Want men dnekt 'baat het niet dan schaadt het niet.' Maar je gaat kapot als ouder, je kinderen erbij. Ik begrijp dus absoluut dat anneJ probeert je van melden te weerhouden en ik zie de reactie van 'ook' als een reactie van iemand die nooit hulp heeft gehad, maar ok niet (uit ervaring) weet hoe allesvernietigend verkeerde hulp kan zijn. Hulp is niet alleen maar mooi, het kan een vreselijke keerkant hebben. Ik ben dan ook allerminst blij met de drang om altijd maar vanalles en nog wat bij jeugdzorg te melden, omdat je dan een kind 'helpt.' In mijn optiek help je vooral de hulpverlening aan een klantenkring. Van de moeders die ik ken die hun kinderen niet aan de vader mee DURFDEN geven en waar jeugdzorg betrokken raakte (soms klopte zo'n moeder daar zelf aan), is er geen een die geholpen is. In alle gevallen werd de vader geholpen en intimideerde de jeugdzorg de moeder namens de vader. Ze moest ze meegeven, anders uithuisplaatsing. Bij sommigen gebeurde dat daadwerkelijk. Werden de kinderen bij de gedwongen weekeinden bij vader fijn misbruikt, terwijl moeder geen weekeinden kreeg, want ze 'maakte vader zwart' en dat was slecht voor het kind. Tja, zo kundig, die jeugdzorg. Bij anderen bleef het bij dreigen. Of kreeg jeugdzorg de rechter niet mee. Maar in geen enkel geval is het kind geholpen geweest. Voor mij dus ook: hou de instanties erbuiten. Het wordt alleen maar erger.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat er geen kinderen zijn die geholpen moeten worden. Dit kind lijkt me er zo een. Ik zou in het geval van de buurvrouw de moeder consequent aanspreken. Haar zeggen dat je niet begrijpt dat ze de kinderen nog naar vader laat gaan. Wijs haar op haar verantwoordelijkheid. Dialoog aangaan, haar vertellen dat er ALTIJD een keuze is. Want ze kan ook voor een gewoon dagverblijf kiezen en ze kan de omgang gewoon stoppen. Ja, ze zal vanalles over zich heen krijgen, als vader nog in staat is het juridisch aan te pakken en de omgang op te eisen, dan wordt het moeilijk. Maar dan is daar jouw rol: dan kun jij klaarstaan om te verklaren wat jij hebt gezien. Dat is waar ik iets aan gehad zou hebben, mensen die klaarstonden om te zeggen wat zei hadden gezien. In plaats van al die mensen die puntje bij paaltje van niets wisten....en nog verwachtten dat ik dat begreep ook, dat ze om hun eigen gezinnetjes en baantjes moesten denken.
Resumerend: moeder op haar verantwoordelijkheid wijzen en er voor haar zijn als ze die genomen heeft. Druk blijven uitoefenen als ze hem niet neemt om dat wel te doen. Neemt ze hem echt niet, nieuw beraad.
zo...
Ik maak wat los! Het is absoluut niet mijn bedoeling meteen naar Jeugdzorg te rennen. Ik constateer dat het mis gaat en wilde graag van jullie weten wat ik kan doen. De moeder ken ik alleen omdat het de overbuurvrouw was, ik ga verder niet met haar om. Ik kom haar af en toe tegen en ik zie haar wel eens als ze de kinderen ophaalt (maar dan is vader er ook).
Ik denk dat het toch verstandig is als ik die gezamenlijke vriendin eens vraag dit draadje te lezen en met moeder te spreken. Waarschijnlijk is moeder tegen haar wat minder 'waar bemoei je je mee'.
'Ook', als het nodig is zal ik zeker verklaren wat ik heb gezien. Ik ben verder niet bang.
Over opvang regelen met de buurt: ik zag dit in het weekend gebeuren. Door de week werk ik, dan kom ik soms om drie uur thuis, soms pas om zes uur. Hangt van het rooster af. Misschien kunnen de andere buren inspringen.
Ik ga het nog allemaal eens laten bezinken en kijken wat ik verder nog kan betekenen. Het is echt niet mijn bedoeling de kinderen te schaden met ondoordachte acties.
Dat je de moeder niet nauw kent....
...betekent wat mij betreft niet dat je haar niet mag of misschien wel moet aanspreken. Je mag en misschien moet hier best een actieve rol aannemen, dat je haar 'weinig spreekt' is wat mij betreft een excuus. Dan denk ik: dan zorg je maar dat je haar spreekt. Je wilt (misschien) toch iets doen? Laat zoiets dat 'weinig zien' dan geen excuus zijn.
Overigens heb ik je nooit beschuldigd van naar instanties willen rennen he, ik heb je voorgehouden wat dit voor gevolg kan hebben en wat je in mijn ogen wel kunt doen.
anoniem
heb je al over nagedacht om anoniem een ""klacht"" in te dienen. voorbeeld hier hebben ze kind en gezin en het 't jak
Emine
Het is niet dat ik moeder niet WIL spreken. Tuurlijk kan ik haar spreken, ik weet waar ze woont. Het is meer zoals één van de mensen hierboven in een post zei, dat ze als ik haar spreek alles ontkent. Ik ben geen vriendin van haar, ik was haar buurvrouw. Vandaar dat ik denk dat het verstandiger is als ik die gezamenlijke vriendin vraag om tot haar door te dringen. Zij heeft via de oudste van de kinderen met het probleem te maken (kan ik niet veel over zeggen vanwege de herkenning). Ik heb moeder trouwens ook al een paar keer gezegd dat in haar situatie de prima BSO hier vlakbij (hebben mijn kinderen ook op gezeten) een goede optie zou zijn. Er zijn hier allemaal potjes voor mensen met weinig geld, ik ken een weduwe die maar 19 euro per maand betaalde omdat de gemeente haar graag wilde helpen uit de bijstand te blijven. Kost de gemeente op termijn minder dan die paar jaar BSO. Maar daar gaat ze totaal niet op in.
twijfel
Ik zou het inderdaad met die vriendin bespreken, en daar je zorgen uiten. Ook dat de situatie mogelijk eens uit de hand loopt en dat dan iemand de jeugdbeschermers gaat bellen - dan is die moeder verder van huis.
Terzijde: dat die weduwe destijds goedkoop aan opvang kwam wil niet zeggen dat dat voor deze mevrouw ook geldt. Maar als ze werkt kan ze waarschijnlijk wel kinderopvangtoeslag krijgen. Maar goed, daar hoef jij je verder niet mee bezig te houden.
Sterkte ermee
Temet
Moeder/vriendin
Ik weet het niet hoor, zo via, via. Jij ziet toch wat je ziet? Zij is toch de moeder en dus verantwoordelijk? En die ontkenning, jij ziet toch wat je ziet? Ik zou proberen te achterhalen wat er achter die ontkenning zit. Maar tegelijk toch aandringen om iets te doen.
Inderdaad
Mogelijk dat moeder gewoon wacht tot de zaak echt instort bij vader. Dan is haar positie als ouder beter dan dat ze probeert onheil te voorkomen.
Mogelijk is er al hulpverlening in beeld die moeder beveelt kinderen bij vader te laten.
Je kijkt er vaak van buiten tegenaan zonder te weten wat het hele plaatje is.
vriendin gesproken
Ik heb vanmiddag de gezamenlijke vriendin gesproken. Zij vertelde dat ze moeder al meerdere keren had aangesproken op dingen die haar waren opgevallen (rond het oudste kind van het gezin). Nadat moeder een tijdje luchtig had gedaan was vriendin er wat dringender op ingegaan. Toen heeft moeder vrij venijnig gezegd 'Je moet het loslaten, dat doe ik ook!' Verder wilde ze er niet over praten.
Wat betekent loslaten in dit geval? Wacht ze inderdaad tot de boel instort of bedoelt ze iets anders?
Ach gosh
Dat klinkt (zoals ik het lees) machteloos en wanhopig. Wat een vreselijke moeilijke situatie zitten deze mensen in. Zo'n ziekte zien bij je (ex)geliefde zal al verschrikkelijk zwaar en emotioneel zijn. En dan te bepalen wanneer je de man iets ontneemt (wat daar komt het toch op neer). Vreselijk.
Kun je misschien toch inzetten op een soort roulatie systeem in de buurt: de ene middag hou jij terzijde een oogje in het zeil, de andere middag iemand anders? En de scheldkanonades van de man van je af laten glijden of het proberen zo te laten lijken dat als hij merkt dat jullie je ermee bemoeien het toch elke keer toevallig lijkt? Het is natuurlijk niet structureel en ideaal maar iig iets...
toch
Toch wordt het tijd voor een melding bij amk... ook al zal annej ontploffen. De moeder heeft haar kans gehad maar pakt hem niet.
annej
Wij HOEVEN het hele plaatje niet te kennen voor je een melding doet maar wij zijn wel verantwoordelijk voor wat we zien en je kunt niet de hele buurt verantwoordelijk maken en op eieren lopen als je die man zijn kind terug wil geven als je dat even opgevangen hebt.
Verder las ik iets dat jij zei over het karakter van die man maar dan zit je helemaal fout. Het ging over een progressieve ziekte die zijn lichaam en zijn geestelijke vermogens aantast waarbij hij agressief wordt. Eens is daar een grens Annej!
Ja, dat herken ik.
Die moeder heeft al heel wat meegemaakt met deze man.
Ook is het in de kring van sommige gescheiden moeders heel normaal om te zeggen: "Je zit er teveel bovenop, je moet het loslaten, je bent niet meer met hem getrouwd."
En daar sta je dan.
Ik denk dat de toon moet veranderen. Er kan beter niet meer tegen die moeder worden gezegd "wij zien dit en dat gebeuren." Die moeder weet dat donders goed, maar is waarschijnlijk bang, of lamgeslagen. Onderschat het trauma niet! Jullie leggen, begrijpelijk, het probleem bij haar neer maar daar kan ze niets mee, ze is niet voor niets gescheiden, ze heeft al het nodige meegemaakt. En ja, dan gaat ze venijnig reageren.
Ik denk dat ze meer gebaat is met "Wij willen je helpen, door een oogje in het zeil te houden, te helpen met de opvang, met je mee te denken over kinderopvangvergoedingen", dat soort dingen. Misschien die kinderen eens een nachtje laten logeren zodat ze ook even tijd voor haarzelf heeft.
Dat het daar mis gaat weet ze zelf ook wel. Maar alleen kan ze het echt niet oplossen. "It takes a village to raise a child" gaat vooral in dit soort situaties op!
En een opmerking als "volgens mij heb jij best heel veel meegemaakt met die man" (en dan goed luisteren) kan ook heel veel voor haar betekenen.
