Arrogant of defensief?
Al een poos stel ik mezelf de vraag hoe het kan, dat je tegenwoordig als ouder binnen een zorgtraject benadert wordt op een manier waarop je op zijn minst je wekbrauwen frondt.
Meerdere keren heb ik het nu meegemaakt dat ik met hele heldere vragen kwam omtrent zorg en beslissingen, deze werden afgeserveert als onbenulligheden. De consequenties van het negeren zijn niet te overzien.
Is het nu de defensieve houding en de angst te falen van hulperleners, of is het de arrogantie ten top? Of is het een manier om zichzelf zeker te stellen als hulpverlener?
Asa (ook ot)
Het is wel spannend, maar geloof het of niet, ik verheug me ook erg erop. Ook omdat er een oude gemeenzame vriend van ons meekomt en deze vriend was vroeger echt net een broer voor mij, maar natuurlijk heb ik ook hem al heel lang niet meer gezien.
Ex en ik hebben nu een erg goede verstandshouding met elkaar. Ik heb hem duidelijk gemaakt, dat wij toch echt nooit geen stelletje meer gaan worden, maar dat wij wel vrienden kunnen zijn en gewoon het beste van de situatie kunnen maken, dat is beter voor iederen en zeker voor dochtertje, en hiermee was hij het eens.
Zo raar het mag klinken, maar de suicid van zijn broer 1 maand geleden heeft hem begelijkbaar verandert. Hij is minder moelijk in de omgang dan hiervoor. Minder opvliegend.
Denk dat het best gezellig gaat worden!
Balletmama (weer ot)
wat klinkt dat goed, niet in de laatste plaats voor je ex zelf.
Asa (weer ot)
Het is ook goed, ook voor mij. Ik was altijd jaloers op vrouwen die goed met hun exen over de weg kunnen, uiteraard zijn hij en mijn "broertje" mensen, die mij al erg lang kennen, sindsdien ik 16 was.
En dochter verheugt zich natuurlijk ook al. Zij is wel zenuwachtig natuurlijk, overleggt al wat zij moet aandoen etc - maar zij staat er wel erg positief in, vraagt op eens, dat ik haar enkele worden Kroatisch aanleer en dat soort dingen.
En manlief is gewoon nieuwsgierig. Ik denk dat hij vooral met mijn "broertje" erg goed zou kunnen. Ik heb niet veel dingen of mensen gemist van vroeger - maar mijn broertje dus wel. Dat ik hem ook weer te zien krijg nu, is voor mij echt "the icing on the cake". Het zou ook helpen om eventuele moelijke momenten te overbruggen, want hij is gewoon iemand, waar je heerlijk mee kan ouwehoeren, altijd vrolijk, altijd flauwe grapjes.
En met ex wil ik het erg graag over centrum 40-45 hebben, misschien kan hij wel iets regelen met zijn ziekenfonds in Duitsland. Het zou echt goed zijn voor hem, daar een therapie te maken denk ik, ze werken ook met tolken daar (in Duitsland is echt niks te vinden wat ook maar vergelijkbaar is).
Geschrokken
Ik heb 2 afleveringen van "Das je goed recht" teruggekeken op de pc. Mijn verstand stond stil.
Ongelofelijk hoe men gezinsvoogden werft.
