Algemeen Ouderschap Algemeen Ouderschap

Algemeen Ouderschap

Lees ook op

Arrogant of defensief?

Al een poos stel ik mezelf de vraag hoe het kan, dat je tegenwoordig als ouder binnen een zorgtraject benadert wordt op een manier waarop je op zijn minst je wekbrauwen frondt.

Meerdere keren heb ik het nu meegemaakt dat ik met hele heldere vragen kwam omtrent zorg en beslissingen, deze werden afgeserveert als onbenulligheden. De consequenties van het negeren zijn niet te overzien.

Is het nu de defensieve houding en de angst te falen van hulperleners, of is het de arrogantie ten top? Of is het een manier om zichzelf zeker te stellen als hulpverlener?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Astrid

Astrid

27-02-2010 om 10:30

Hier gelukkig andere ervaring

Ik herken het zelf gelukkig helemaal niet. Ik heb het, denk ik, goed getroffen. Ik heb 2 kinderen met hulpverleners bij o.a. Jeugdzorg en de G.G.Z. en ben zelf ook onder behandeling, maar ik moet zeggen dat er naar mijn ideeen goed geluisterd wordt, ze juist erg openstaan voor alles en ik eigenlijk alles voor elkaar krijg wat ik wil.

Guinevere

Guinevere

27-02-2010 om 12:41

Herken het niet

Ik herken het ook niet. Bovendien ga ik er nog altijd van uit dat WIJ de leiding hebben over het geheel, en niet de hulpverlener! Zij mogen óns helpen, niet andersom. Daarom betaal ik hen ook, ik huur ze in. Mocht het een keer voorkomen dat iemand ons betuttelt, dan ben ik zo vertrokken.

Nikus

Nikus

27-02-2010 om 13:11 Topicstarter

Guinevere

Ik heb het over instanties. Niet over pgb hulpen. Daar heb je inderdaad zelf de regie over. Daar is ook prima uit te komen. (als daar iets mis gaat tenminste)

Als je met instanties te maken hebt dan is het anders. Je hebt de leiding totdat men anders bepaald. In het geval van mijn zeer recente ervaringen moet ik zeggen dat ik het opmerkelijk vind dat BJZ zeer defensief reageert. Men volgt het eigen pad en elk argument word afgeserveert.

Dat bedoel ik een beetje.

Guinevere

Guinevere

27-02-2010 om 13:37

Instanties, ja

Ik heb het ook over instanties. Ik heb nog nooit met een PGB-er te maken gehad, wij hebben niet eens PGB. Bij een instantie ben ik ook de betalende klant. Mogelijk betaal je zelf niet direct aan zo'n club, maar ze bestaan bij de gratie van hun klandizie. Ik ben een klant en ik wens daarnaar behandeld te worden. En dat gebeurt ook.

anna van noniemen

anna van noniemen

27-02-2010 om 14:16

Deels herkenning

ten tijde van alle gedoe met oudste vond ik dat ik erg arrogant benaderd werd (u bent gewoon geen goede opvoeder....)....Toen we vorig jaar met zoon2 aan kwamen werd ik veel vriendelijker benaderd (u kent het klappen van de zweep, u komt niet zomaar....) Het is dus erg wisselend.

MRI

MRI

27-02-2010 om 14:18

Arrogantie als defensiemechanisme

zie ik eigenlijk voortdurend bij hulpverleners. In mijn eigen leven en dat van mijn dochter nogal ultra vaak bij medici/psychologen. Op de een of andere manier is het voor hen heel moeilijk om eenvoudigweg 'we weten het niet' te zeggen. Dus gaan ze, met behoud van eigen ego (mbvee) de vaak uiterst zorgvuldige observaties van ouders wegwuiven want ze moeten toch proffessioneel overkomen. Van de zomer maakte het weer eens mee: ik was met mijn dochter bij een kinderarts voor een aantal hyperventilatie-aanvallen met verdenking van epilepsie. Nu weet ik natuurlijk ook wel dat hyperventilatie aangestuurd kan worden door onzekerheid, faalangst, emotionele problematiek e.d. Dus ik zeg "ze is natuurlijk ook door de VU gediagnosticeerd als genderdysfoor' denkend dat hij dat weet. Tjee de bochten waarin dit jongmens zich ging wringen om maar niet toe te moeten geven want dat inhield! Hij bleef zogenaamd proffessioneel maar je zag en hoorde dat hij het gewoon niet wist. En zo heb ik wel twintig voorbeelden van medici die koste wat kost willen overkomen als degene die het moet weten. Beetje zielig ook wel soms. Vroeger maakte ik me er kwaad om, nu heb ik me er deels bij neergelegd dat er aandoeningen en ontwikkelingsbeelden bij kinderen zijn waar hun vakgebied simpelweg tekort schiet. Dat ze het dan toch vanuit hun referentiekader een draai willen geven vind ik vaak een vorm van onhandigheid.
Arrogantie als defensiemechanisme bij zorgtrajecten heb ik van nabij meegemaakt bij een vriendin van mijn die een kind met een hechtingsstoornis heeft. Het van het kastje naar de muur gestuurd worden, het uit makkelijkheid maar alles bij moeder )hun taalgebruik, ze hebben het ook nooit over ´de moeder´) neerleggen, signalen die de moeder afgeeft eenvoudigweg negeren totdat hulpverleenster zelf een mes door kind naar het hoofd gegooid krijgt, dan kan er ineens wel een OTS geregeld worden dat soort dingen allemaal. En in de loop der jaren blijkt dat de moeder ruimschoots gelijk had in haar weggewuifde observaties.
Volgens mij is er bij zorgtrajecten het volgende aan de hand
te weinig menskracht
gefragmenteerde hulpverlening
te weinig kennis over bepaalde stoornissen, gedrag en aandoeningen in de praktijk, vaak denk ik als ik moeders en een enkele vader in de rubriek zorgkinderen lees `de hulpverlening houdt ze gewoon niet bij´ er is zoveel kennis en ervaring bij moeders zelf aanwezig die nog niet in opleiding e.d. is geìncorporeerd dat men eigenlijk achterloopt. Het geval van mijn vriendin is daar een duidelijk voorbeeld van.
de teugels in handen willen houden met de bovenstaande onzekerheden als achtergrond maakt dat men inderdaad als heel arrogant overkomt. Maar in feite is het een defensiemechanisme. Dat maakt voor mij ook duidelijk dat je niet te veel van hen moet verwachten maar zelf de regie moet houden zoals hierboven gezegd is. Maar goed, ik weet ook dat in situaties als die van Mari )zie zorgenkinderen' of mijn vriendin deze onbeholpen houding van bijvoorbeeld jeugdzorg leidt tot wanhopige en niet creatieve oplossingen. Ik ben er erg voor dat in opleidingen en post/academische cursussen er voor gepleit wordt dat hulpverleners eens van zichzelf mogen zeggen ´mevrouw, meneer we weten het niet´.

Dag lieve Nikus, hoe gaat het met jou~?

MariaRosa

MRI

MRI

27-02-2010 om 14:20

Euh

Tjee de bochten waarin dit jongmens zich ging wringen om maar niet toe te moeten geven want dat inhield

moet zijn

Tjee de bochten waarin dit jongmens zich ging wringen om maar niet toe te moeten geven dat hij niet wist wat was en inhield

Nikus

Nikus

27-02-2010 om 16:43 Topicstarter

Mr (ot)

Dat ga ik je zeer binnekort mailen.

Nikus is nogal druk met van alles. Hier zijn veel goede ontwikkelingen . Ok wat tegenslag maar dat is inherent aan het leven.

Misschien

Misschien zou je het ook eens van de andere kant kunnen benaderen en je afvragen of jou manier van vraagstelling of gesprek voeren voor een ander niet leuk of verwarrend overkomt en dat het voor jou onbevredigde antwoorden geeft of een niet prettig gesprek is.

Iedereen praat denkt vanuit zijn eigen waarheid.

Margriet*

Margriet*

27-02-2010 om 17:31

Right

Zoveel clienten, zoveel verschillende hulpverleners. Hoewel ik wel vind dat de attitude van een hulpverlener mag verschillen maar dat er wel een basisgrondhouding wordt verwacht. Om Rogers te citeren: Echtheid, empatisch en onvoorwaardelijke acceptatie.
Het is inderdaad interessant om de zaak om te draaien, niet om te beschuldigen maar om er achter te komen waarom degene tegenover je zo reageert. De lol is om net anders te reageren met een ander effect.
Google maar eens op Roos van Leary(zo en nu genoeg hulpverleners gepraat.)

MRI

MRI

27-02-2010 om 17:42

Bal terug spelen

Het is altijd interessant om naar je eigen rol als communicator te kijken. Als client maar ook als hulpverlener.
Toch vind ik het wat ontwijkend gedrag dat als er nogal wat mensen (zie rubriek zorgenkinderen) lacunes constateren in zorgtrajecten de bal terug te spelen naar de individuele client. Daar ging de vraag niet over. De vraag is niet "waarom reageren mensen zo op mij". De vraag is "waarom reageren zoveel hulpverleners zo op mensen (of althans zijn er veel verhalen over) en waarom doen ze dat". Daarnaast kan er natuurlijk een nevendraadje lopen dat bijvoorbeeld als titel heeft "Hoe gebruik ik de Roos van Leary zo dat ik mijn zin krijg bij een hulpverlener" oid.

MR

Nikus

Nikus

27-02-2010 om 18:56 Topicstarter

Margriet

Eigen perceptie is uiteraard vaak gekleurd en uiteraard kan je daar als vraagsteller rekening mee houden.

Dat lijkt me evident.
Ind3erdaad sluit ik me verder bij het antwoord van MR aan.

Nikus

Nikus

27-02-2010 om 19:04 Topicstarter

Guinevere

Afgelopen vrijdag ben ik inderdaad ook zo het gesprek ingegasan. Het ging niet om mij persoonlijk dus ik ging blanco het gesprek in. Ik verbaasde mij erover dat er werkelijk geen fatsoenlijk gesprek te voeren was. Ze was net een grammafoonplaat waarvan de naald bleef steken.

Je kan als klant wel een hoop willen maar als de verkoper geen medewerking verleent sta je met lege handen.

Guinevere

Guinevere

27-02-2010 om 23:12

Persoonlijke ervaring

Ik heb in elk geval wel geluk gehad met mijn eigen hv's. En ik kan vanaf hier natuurlijk absoluut niet beoordelen wat de kwaliteit van jouw eigen hv's is (geweest).
Ik denk wel dat je, als je je afhankelijk opstelt van een instantie/hv, je met een ander product thuis kunt komen dan iemand die zich gedraagt als een klant die weet wat hij komt halen. Maar het is lastig, omdat je toch meestal minder thuis bent in de materie of in elk geval denkt er minder in thuis te zijn. En in dat geval loop je de kans dat zo iemand met je op de loop gaat.

Bah

Oh breek me de bek niet open over die instanties. Afgelopen jaar eerst met BJZ te maken gehad voor oudste (zelf ingeschakeld). Een arrogant mens die het allemaal wel wist (ik ben inderdaad een slechte opvoeder) en totaal niet naar mij luisterde. Ze had al haar mening gevormd. Daarna iemand van Jeugdformaat die bij ons over de vloer kwam. Die was nog erger! Behalve dat ze vooringenomen was, betuttelde ze ook nog vreselijk. Met haar heb ik uiteindelijk slaande ruzie gekregen. Maar goed hierdoor sleept de kwestie zich voort met mijn zoon. Als ik ooit iets heb met mijn andere kinderen zal ik niet meer BJZ inschakelen. Dat heb ik er wel van geleerd.

anders

anders

28-02-2010 om 12:06

Klagers en hulpvragers

klagers zeggen hulp te willen maar willen eigenlijk dat alles bij hetzelfde blijft iedereen die iets anders beweert luistert niet of is arrogant.

Nikus

Nikus

28-02-2010 om 13:27 Topicstarter

Guinevere

Het klopot wat je zegt. Maar het is wel heel afhankelijk van de mens die de hulp verleent merk ik.
Mijn prive ervaringen zijn dat men niet wist aan te sluiten op de hulpvraag. Wij hebben 1x een slechte ervaring gehad en verder is mijn eigen ervaring zeer goed. Ik heb een goed team aan mensen getrofen waar ik heel erg blij mee ben. Veel van de hulp was goed.

De slechte ervaring die ik had was bij een instantie die gewoon niet aansloot. Daardoor ontstaat wrijving.
Men koppelde mijn kritiek direct terug naar mij en daardoor ontsloeg de hv zich van elke verantwoordelijkheid. Deze betrokkenen gingen boven mij staan ipv naast mij en werden daardoor onbenaderbbaar.

Gevolg. Een onderzoek, officieel excuses en een triomf voor mij maar ook een kater. Want ik heb aan den lijve ondervonden hoe een trein kan gaan rijden zonder dat het daadwerkelijk nodig is.

Deze houding ervaar ik in het geval van afgelopen vrijdag weer. Men luistert simpelweg niet. De benadering die ik betracht is zeker niet defensief of verbaal agressief. wel ben ik kritisch.

@Sharon,
Grinnik, ook dat herken ik. Welliswaar niet in het ASS traject maar bij mijn jongste zoon.
Wij hadden een vrouw die mijn zoontje zou laten ontwikkelen door speltherapie. A, mijn zoontje had geen ontwikkeling want het was zeer zwaar MCG en blind. B, hij had een enorme tactiele afweer en schootbij overprikkeling direct in een status epilepticus.

Na deze informatie gedeelt te hebben zei ze: U denkt dat hij het niet kan, u belemmert zijn ontwikkeling. *zucht* (het ventje had geen ontwikkeling en was daarnaast zeer ernstig ziek)

De hv pakte een bus scheerschuim, een teiltje en stopte de blote voetjes van mijn zoontje die werkelijk niet wist wat hem overkwam in de scheerschuim.

Gevolg: een spoedopname in het umcg.

@Anders, zie ervaring hierboven. Je weet werkelijk niet wat je zegt!

Nikus

Nikus

28-02-2010 om 13:29 Topicstarter

Het onderzoek waar ik over schrijf was naar aanleiding van een klacht van mij.

Guinevere

Guinevere

28-02-2010 om 13:53

Dank je Anders, voor je boeiende bijdrage in deze draad.
Nikus, ik heb je verhaal gelezen in de andere rubriek. Helaas zitten er, waar je ook komt, altijd enkele mensen tussen die doorslaan in hun hulpverlenersgedrag. Ik kan me voorstellen dat dit zich kan uiten in betweterigheid en het uit het oog verliezen van de werkelijkheid (in deze: wie er nu eigenlijk de klant is). Vreselijk, dat verhaal met dat scheerschuim.

Margriet*

Margriet*

28-02-2010 om 20:15

Maria rosa

Volgens mij heb je mijn bijdrage niet begrepen. Ik haal de Roos van Leary niet aan om te zorgen dat je zin krijgt als hulpvrager. Dan begrijp je niet het doel waarom ik het aanhaalde. Het geeft juist uitleg wat er in communicatie verkeerd kan gaan. Ik zeg daarbij niet dat clienten in hulpverlening niet goed communiceren ik wil alleen uitleggen dat een hulpverlener dezelfde ervaring kan hebben van moeizaam communiceren met de hulpvrager (dat kan ik uit ervaring stellen).

Om terug te komen bij jouw vraag: "De vraag is niet "waarom reageren mensen zo op mij". De vraag is "waarom reageren zoveel hulpverleners zo op mensen (of althans zijn er veel verhalen over) en waarom doen ze dat"."

Dat is generaliserend gesteld en het is de vraag of het zo is. Juist daarom is het interessant om te zien wat je eigen bijdrage is aan het geheel.

ploem

ploem

28-02-2010 om 22:18

Van beide kanten

Ik heb ervaring aan beide kanten, hulpvrager en hulpverlener. Als hulpverlener heb ik me altijd afgevraagd waarom er iets misging in de communicatie, en dat altijd bij mezelf gezocht. Dat is toch mijn taak, als hulpverlener? Juist ook als betreffende hulpvrager moeilijk kon communiceren. Zou mooi zijn, als iedereen standaard een cursus communicatie moest volgen, je wordt immers praktisch altijd wel een keertje hulpvrager.
Niet alleen vind ik dat je heel andere eisen mag, moet, stellen aan de communicatieve vaardigheden van een hulpgever dan van een hulpvrager, het is als hulpgever ook altijd je werk. Als vrager ben je persoonlijk betrokken en spelen er altijd een hoop emoties mee, en dat zorgt net zo goed weer voor allerlei hindernissen in de communicatie. Ik snap werkelijk niet waarom er niet van hulpverleners verwacht mag worden dat ze dat sowieso al eens zien, en dat ze daar professioneel mee omgaan. Mijn ervaringen met hulpverleners zijn echter dat bij hen ook vaak allerlei emoties meespelen, en soms begrijp ik dat niet zo goed. (dat ze zich daar niet boven kunnen stellen bedoel ik, dat is toch je werk?) Inderdaad, het zou al zo ontzettend veel schelen als ze durven zeggen; dat weten we niet.
Guinevere, misschien ben jij wel een soort van ideale hulpvrager. Maar ik vind toch echt dat je mag verwachten dat een beetje professionele hulpverlener ook professioneel omgaat met minder ideale hulpvragers.
Mijn eigen ervaringen als hulpvrager zijn bedroevend. Dat zal ongetwijfeld ook aan mij liggen. Ik wil niet zeggen dat me dat geen hoofdbrekens heeft gekost, en dat ik niet heb gezocht naar wat ik ´verkeerd´doe. Maar eigenlijk maakte me dat al best boos, ik wilde helemaal niet bezig zijn met hoe de communicatie liep, ik wilde alleen maar goede hv voor mijn kind. En dat leidde me daar enorm van af.

Nikus

Nikus

01-03-2010 om 08:53 Topicstarter

Drommels

Vooral niet op tenen trappen, vooral de begripvolle meewerkende ouder zijn. Want je wilt dat er hulp komt voor jouw kind, al moet je daarvoor slikken en stikken. **

Dit is het waar ouders op stuklopen. Immers zodra je kritisch wordt dan ben je lastiog en voelt de hv het blijkbaar als dreiging. Ineens verander je van betrokken ouder in een potentiele dreiging voor de hv en dus voor je kind blijkbaar.

Guinevere

Guinevere

01-03-2010 om 10:01

Heel mooi ploem!

Dat heb je prachtig beschreven Ploem, wil jij mijn hulpverlener worden?
Geen idee of ik de ideale hulpvrager ben (zal wel niet). Wat wel verschil maakt is dat ik nog nooit bij de grote instanties heb aangeklopt, maar bij particuliere hulpverleners. En daar heb je normaal gesproken eerst een kennismakingsgesprek om te kijken of die "klik" er wel is. Of ik ga in zee met een hulpverlener die ik al via een andere weg ken. Nu hebben we bijvoorbeeld onze voormalige buurvrouw, die orthopedagoog is.

Nikus

Nikus

01-03-2010 om 11:57 Topicstarter

Zucht

Ben de hele ochtend al bezig een mevrouw te pakken te krijgen. Lukt niet hoor. Grrr

Nikus

Misschien probeer je dezelfde vrouw te pakken te krijgen als ik? Ik ben nl ook al de hele ochtend en gedeelte van de middag bezig... Eerst wist niemand was ze was (secretariaat: ja, ze zou wel aanwezig moeten zijn, maar waar ze is??) en nu is ze telefonisch in gesprek.

Nikus

Nikus

01-03-2010 om 15:16 Topicstarter

Ik word gewoon afgeserveerd

Sukkels.

Balletmama76

Balletmama76

02-03-2010 om 15:11

Nikus

"Dit is het waar ouders op stuklopen. Immers zodra je kritisch wordt dan ben je lastiog en voelt de hv het blijkbaar als dreiging. Ineens verander je van betrokken ouder in een potentiele dreiging voor de hv en dus voor je kind blijkbaar."

Je spreekt uit mijn ziel. Onzere duitse HV was zo - zij begreep gewoon niet, dat de situatie in onzer geval wat anders lag dan bij een stel, dat zich gewoon uit elkaar geleefd heeft. Zij had geen idee van PTSD en wat dit inhield bij mijn ex en dat een kind van 3 hier niet zomaar aan blootgesteld mag worden zonder begeleiding.

Zij verweet mij, dat ik dochterlief van ex weg wilde houden. Was helemaal niet zo, maar zij zag dochter als een soort therapie voor ex. En dat is toch net effe teveel voor een kind van 3 als een ouder met zware psychische stoornissen erop gaat leunen.

Een kind van 3 kan je dat soort dingen niet uitleggen. Een kind van 8 of 9 wel, dus zij begrijpt nu een stuk beter, wat zij wel of niet van hem verwachten kan. Hij zal nooit echt de vaderrol voor haar kunnen invullen, MAAR ze kunnen wel een leuke contact met elkaar hebben zonder verwachtingen aan elkaar. Als dat het enigste is, wat hij haar kan geven, moeten we het hiermee maar doen, het is nog steeds beter dan helemaal geen contact. Ik doe mijn best, om deze leuke contact te bevorderen en zowel ex als ook dochter duidelijk te maken, dat ze niks van elkaar mogen verwachten, in ieder geval nu niet.
Ze hebben wel met elkaar gebelt en ex komt over 2 weken voor het eerst op visite. Ben extreem blij voor dochter, maar met hv hadden wij dit waarschijnlijk niet gered, we moesten echt onzere eigene weg hiermee vinden

Asa Torell

Asa Torell

02-03-2010 om 20:36

Balletmama (ot)

Wat spannend, voor jou en vooral voor je dochter! Wat goed dat het ervan gaat komen.

hulpverlener

hulpverlener

03-03-2010 om 09:12

Ervaring van een hulpverlener.

hoi,

Ik ben zelf hulpverlener, niet bij BJZ maar ik werk al 10 jaar in de GGZ en gehandicaptenzorg. Hoewel ik het met jullie eens ben dat bovenstaande verhalen bizar zijn en niet zouden moeten kunnen, kan ik wel het een en ander verklaren denk ik.
Toen ik begon met werken in de GGZ was ook veel meer rigide. Omdat je nog niet zoveel er vanaf weet hou je je vast aan allerlei afspraken. Ik was onzeker en er was op die plek ook weinig ruimte in het team om te twijfelen. (of ik voelde door mijn onzekerheid die ruimte niet.) Ik denk dat dit bij BJG werkers ook zo zou kunnen werken. Net van school, hele verantwoordelijke baan (want in sommige gevallen gaat het ook echt mis!!!) En als de cultuur dan niet zo open is, kan ik me voorstellen dat zo'n hulpverlener een onjuist besluit neemt en dit niet durft terug te draaien...
Daarnaast hebben ook zij met teamleiders, orthopedagogen, psychologen e.d. te maken. Als die een besluit nemen kan het moeilijk zijn omdat te weerleggen. Ik vond het vaak moeilijk om tegen zo'n meerdere in te gaan. Soms kunnen ze je behoorlijk onderuit halen. Ik heb me regelmatig verbaast over het gebrek aan reflectievermogen bij de behandelverantwoordelijken. Je kunt blijkbaar als psycholoog werken zonder ooit sorry, of ik weet het niet te zeggen. Ik weet van mezelf dat als ik een besluit moest verdedigen waar ik niet achterstond, ook moeilijk te verkopen is. Ik werd zeker in de eerste jaren dan ook wel bot.
Cultuur van een organisatie is zo bepalend. Is er ruimte om "iets niet te weten". Of om een verkeerde beslissing terug te draaien of elkaar aan te spreken... Mijn ervaring is dat op verschillende plekken je toch het gevoel kon krijgen daarop aangekeken te worden. Maar vertaal het naar je eigen werksituatie of prive. Hoe makkelijk zeg je zelf sorry, of ik weet het niet? Als ik om me heen kijk hebben heel veel mensen daar moeite mee, en dat is bij hulpverleners niet anders. (wat je er ook van mag vinden!)
Ik werk momenteel in een vrij solistische functie, in een organisatie waar veel ruimte is om advies te vragen aan collega's met andere specialistatisch en ik werk in de vrijwillige hulpverlening. Na mijn idee kan ik nu maximaal klantgericht werken. Daarbij heb ik inmiddels ruim 10 jaar ervaring in de hulpverlening. Ik besef goed dat deze omstandigheden er mede voor zorgen dat ik klantgericht kan werken en dat vergroot mijn arbeidsplezier. Ik weet niet of ik bij BJZ zou willen werken, omdat w.s. de omstandigheden heel anders zijn.

groeten

ploem

ploem

03-03-2010 om 10:51

Guinevere en hulpverlener

Guinevere, dank!
Jij hebt het slim aangepakt, en dat wilde ik ook hulpverlener teruggeven, ik denk dat het iid veelal herkenbaar is bij grote organisaties. Ik pakte het niet zo slim aan, en ben er nu pas achter dat ik beter bij kleine praktijken terecht kan. (voor mij dan he)
De patronen die jij beschrijft hulpverlener, ik krijg er zo buikpijn van als ik er nog aan denk. Want niet alleen was ik, terwijl ik eigenlijk hulp aan het vragen was voor mijn kind, bezig met de communicatie tussen hv en mij, maar tegelijkertijd kreeg ik ook min of meer alles mee wat achter de schermen gebeurde, vooral omdat wij verschillende hv´s hebben gezien uit hetzelfde team. Zei de ene hv´er iets tegen mij, dan dacht ik oei, nu gaat hij door de andere hv´er op het matje geroepen worden. Enz enz vreselijk vermoeiend. Nu zullen de meeste mensen daar wellicht minder last van hebben, ben misschien wat overgevoelig op dit gebied en door mijn eigen ervaringen als hv weet je natuurlijk ook helaas beter hoe die dingen gaan. Het maffe is dat ik me tóch heel onervaren en naief voelde in het begin, als kwetsbare ouder verwachtte ik veel meer dan dat ik eigenlijk had kunnen verwachten op basis van mijn ervaringen aan de ´andere kant´.
Ja maf, maar eigenlijk is juist dat stukje écht inlevingsvermogen, dat je toch juist bij uitstek in die hoek zou mogen verwachten, er misschien wel niet. (natuurlijk zijn er uitzonderingen, het is de vraag of het ´r genoeg zijn, ik betwijfel dat)

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.