Als kind misbruikt, nu een kind
Hallo via-ers,
Ik ben op dit moment 11 weken zwanger van mijn eerste kindje en mijn man en ik zijn heel gelukkig, maar soms lig ik 's nachts te piekeren.
Mijn man en ik hebben beiden (zoals zoveel mensen) een lastige jeugd gehad. We zijn allebei opgegroeid met een getraumatiseerde ouder. Ik ben als kind misbruikt (door iemand buiten het gezin) en niet beschermd. In het gezin van mijn man was er sprake van huiselijk geweld.
Samen hebben wij al langere tijd een hele fijne, stabiele relatie en een stabiel leven. Ik ben lang in therapie geweest om dat te bereiken, mijn man niet. Maar je hoort altijd, dat alles weer bovenkomt als je zelf een kind krijgt.
Wat gaat er straks op ons afkomen? Zal ik mij wel goed kunnen hechten aan ons kindje? (Mijn man aait al liefdevol over mijn buik, maar voor mij voelt het allemaal nog zo onwerkelijk.) En hoe zorgen we ervoor dat het trauma bij onze generatie stopt en dat we niet onbedoeld weer iets doorgeven?
Ik zou graag ervaringen lezen/uitwisselen en adviezen zijn natuurlijk ook welkom.
Ai 
Gefeliciteerd!
mocht je bepaalde thema's willen onderzoeken voor jezelf of met je partner. Is een contextueel therapeut echt een aanrader. Zij weten veel intergenerationele problematiek (meer dan een gewone psycholoog), de angst om hetzelfde te doen en de innerlijke strijd en onzekerheid om het anders te doen.
Mooie reacties weer en bedankt voor de felicitaties 
Bibi mooi om jouw ervaring als kind van te lezen. Ik kan met mijn man gelukkig goed over al deze dingen praten. Qua ideeën over opvoeding en wat we willen meegeven (en wat niet) zitten we over het algemeen ook op één lijn. Al kan ik me voorstellen dat een en ander toch weer anders voelt en uitpakt als het eenmaal echt zover is. Ik hoop dat we elkaar dan scherp kunnen houden.
Beste Eleanor,
Van harte. Ik schaar me achter Pippeltje: ik heb nog steeds heel veel momenten dat ik denk 'hoe kon je dat een kind aandoen' en dat ik daar verdriet over heb. Gaat bij mij niet om seksueel misbruik maar om psychisch en fysiek geweld, overigens. Dat het vaak naar boven komt is an sich niet leuk, maar het helpt me ook: als er weer zo'n situatie is en ik denk 'hoe kon je', dan weet ik ook precies hoe het niet moet en handel ik daarnaar.
Je vraagt je of wat er op je af gaat komen, of alles weer naar boven komt. Situaties waarin je ziet hoe kwetsbaar je kind is kunnen je verdriet en onbegrip triggeren, dat ken ik dus van mijzelf en hoor ik van anderen. Zelf vind ik dat niet erg. Mijn ouders speelden altijd een mindfuck-spel met me door de zeggen 'dat we de hemel op onze blote knieën moesten danken voor onze jeugd en opvoeding.' Daar raakte ik zo van in de war, want ik ervoer dat ze ons niet goed behandelden, dat ze schreeuwden en kleineerden en onberekenbaar waren. Lag dat dan aan mij? Nu ik zelf kinderen heb weet ik wel beter, en weet ik dus ook hoe het niet moet. Je verleden kan je dus ook sterken als moeder.
Verder heb ik me niet te kwetsbaar opgesteld na de geboortes van onze kinderen. Bij het huisbezoek van het consultatiebureau werd ook gevraagd of je een gelukkige jeugd hebt gehad. Mijn man kan daar volmondig ja op zeggen en zelf heb ik op dat moment gelogen door ook 'ja hoor, heel gelukkig' te antwoorden. Ik wilde me niet bij voorbaat hulp laten opdringen of aangemerkt worden als kwetsbaar. Wel met de belofte aan mezelf dat ik hulp zou zoeken mocht er iets niet goed gaan. Kinderen zijn nu 11 en 9 en die gewelddadige neigingen heb ik helemaal niet, dus dat is nooit nodig geweest.
Die gevoelens groeien hoor! Dat het nu allemaal nog onwerkelijk is, is heel normaal. Het kan niet allemaal tijdens je zwangerschap geland zijn.
Ik wens je een mooie tijd, waarin je jezelf tijd gunt en vooral compassie hebt voor jezelf, en dat je om hulp durft te vragen op momenten dat dat voor jou nodig is.
