Als kind misbruikt, nu een kind
Hallo via-ers,
Ik ben op dit moment 11 weken zwanger van mijn eerste kindje en mijn man en ik zijn heel gelukkig, maar soms lig ik 's nachts te piekeren.
Mijn man en ik hebben beiden (zoals zoveel mensen) een lastige jeugd gehad. We zijn allebei opgegroeid met een getraumatiseerde ouder. Ik ben als kind misbruikt (door iemand buiten het gezin) en niet beschermd. In het gezin van mijn man was er sprake van huiselijk geweld.
Samen hebben wij al langere tijd een hele fijne, stabiele relatie en een stabiel leven. Ik ben lang in therapie geweest om dat te bereiken, mijn man niet. Maar je hoort altijd, dat alles weer bovenkomt als je zelf een kind krijgt.
Wat gaat er straks op ons afkomen? Zal ik mij wel goed kunnen hechten aan ons kindje? (Mijn man aait al liefdevol over mijn buik, maar voor mij voelt het allemaal nog zo onwerkelijk.) En hoe zorgen we ervoor dat het trauma bij onze generatie stopt en dat we niet onbedoeld weer iets doorgeven?
Ik zou graag ervaringen lezen/uitwisselen en adviezen zijn natuurlijk ook welkom.
Het probleem is, dat ook als je uit een liefdevol nest komt, je onbedoeld iets fout kan doen. Mij wordt wel het één en ander nagedragen door mijn kinderen en als ik terugdenk aan mijn jeugd, denk ik, dit was met hele goede bedoelingen gedaan, maar niet aan te raden om zelf zo aan te pakken. Dus waar opgevoed wordt, vallen spaanders.
Dat gezegd hebbende, het is goed dat het je je het bewust bent. Ga alvast op zoek naar opvoedingsondersteuning, waar je met je zorgen terecht kan
Wat het onwerkelijke gevoel betreft, toen ik hoogzwanger met de groep van zwangerschapsgym op kraamvisite was, drong het pas ècht tot me door, ik heb een baby straks! En het drong pas echt tot me door toen mijn dochter geboren was. Dat wijst dus alvast niet op een aanstaand trauma.
Ik ben zelf misbruikt. Merk dat ik daardoor wel wantrouwend ben naar de buitenwereld en hoe zij met mijn kinderen omgaan. Ik geef al mijn kinderen regelmatig mee dat niemand aan ze mag zitten op bepaalde plekken en dat ze dat altijd tegen mij mogen vertellen. Dat ze met al hun problemen bij mijbterecht kunnen. Wees niet bang voor hechting problemen, dat zal vast goedkomen.
Let wel vooral op kopieer gedrag. Soms reageer je in een opwelling precies zoals je gezworen had nooit te reageren. Dan hoor je je eigen ouder praten. Dat kan in het geval van je partner nog best een dingetje worden. Maar dat zijn dingen waar je gaandeweg achter komt. Zulke emoties en handelingen worden getriggerd door bepaalde situaties. Een kind dat herhaaldelijk niet luisterd of iets stuk maakt. Een keer te vaak in de broek plast. Of een baby die te lang huilt.
Dat zijn allemaal situaties die ervoor kunnen zorgen dat hij net zo reageert als de mishandelaar. Het hoeft niet, maar wees er scherp op en herken de signalen.
Auwereel schreef op 04-12-2022 om 09:00:
Het probleem is, dat ook als je uit een liefdevol nest komt, je onbedoeld iets fout kan doen. Mij wordt wel het één en ander nagedragen door mijn kinderen en als ik terugdenk aan mijn jeugd, denk ik, dit was met hele goede bedoelingen gedaan, maar niet aan te raden om zelf zo aan te pakken. Dus waar opgevoed wordt, vallen spaanders.
Dat gezegd hebbende, het is goed dat het je je het bewust bent. Ga alvast op zoek naar opvoedingsondersteuning, waar je met je zorgen terecht kan
Wat het onwerkelijke gevoel betreft, toen ik hoogzwanger met de groep van zwangerschapsgym op kraamvisite was, drong het pas ècht tot me door, ik heb een baby straks! En het drong pas echt tot me door toen mijn dochter geboren was. Dat wijst dus alvast niet op een aanstaand trauma.
Dit had ik ook bij oudste. Heel bewust gekozen om zwanger te worden, pas toen ie er echt was kon ik het pas echt bevatten. En zelfs toen was ik er nog niet helemaal bij. Het is namelijk ook heel onwerkelijk dat je ‘opeens en zomaar’ een gezin bent.
En als ik mijn kinderen om een cijfer voor mijn opvoedvaardigheden vraag, zal het vast geen 10 worden; ben al blij met een 6. Maar ik heb wel altijd met de beste bedoelingen gehandeld. Zo gaat dat nu eenmaal.
Waar opgevoed wordt, vallen spaanders. Mooi gezegd!
Mijn tips: zorg dat je elkaar goed in de gaten houdt en roep op tijd hulp in. Wees eerlijk tegen elkaar. Zie je dat de ander ergens te boos om wordt of bepaalde dingen niet lekker lopen? Praat er over. Jouw man heeft minder getherapiet (!) zeg maar en mogelijk dus zaken minder goed verwerkt. Dat kan ; KAN in zijn geval betekenen dat hij-omdat hij geen andere manier heeft geleerd- een neiging heeft tot ruwe opvoed methodes tot aan mishandeling. Besef goed dat jij dan degene bent die in zal moeten grijpen. Accepteert hij van jou dat je hem dan afkapt; in therapie stuurt of hoe dan ook anders leert om gaan met lastige kwesties in de opvoeding?
Of wat ook kan dat hij juist heel zacht en toegeeflijk opvoedt wat ook zijn schaduwkanten heeft. Hoe dan ook: praat er samen over en zorg dat je elkaar hier in serieus neemt. Jullie zijn al zo goed op weg door hier al over na te denken!!!
Zelf ben ik ook misbruikt door mijn vader. Toen mijn zoon heel klein was kreeg ik al allerlei fysieke klachten die ik al snel herkende als zijn spanningsklachten. Daardoor heb ik al snel hulp gezocht.
Ook had ik vreemde ideeën: ik geneerde mij bijv. om zijn piemeltje en balletjes goed schoon te maken bij een poepluier; ik had het gevoel dat ik hem aan het betasten was. deze dingen kon ik goed bespreken met de psycholoog die ik getroffen had.
Ook heb ik een moment gehad dat ik hem zijn fruithapje zat te geven waarbij hij zijn lieve kleine mondje heel wijd open deed omdat hij het zo lekker vond. Ik raakte daar heel emotioneel van: het deed me beseffen hoe vreselijk kwetsbaar zo'n kindje is en zo volkomen van mij afhankelijk en vervolgens had ik de gedachte: hoe kun je zo'n lief wezentje (zoals ik toch vroeger ook geweest moet zijn) uiteindelijk toch zo beschadigen en dat onmeetbaar grote vertrouwen wat een kindje in de ouders heeft; zo misbruiken.
Dat is voor mij een soort doorbraak geweest: ik kon er met mijn man goed over praten en heb toen een enorme huilbui gehad en daarna werd ik steeds steviger als moeder.
Dus ja: het roept van alles op, maar dat kunnen ook hele mooie dingen zijn. Ik heb het gevoel dat ik juist daardoor veel verder ben gekomen met het verwerken.
Ik heb een goede en warme jeugd gehad. Toch had ik geen enkel positief gevoel over mijn zwangerschap. Het was niet alleen heel surreëel, maar ik verafschuwde hoe mijn lichaam veranderde. Toch is het helemaal goed gekomen met de hechting. Dus dat het nu nog heel onwerkelijk voelt hoeft niets te betekenen.
Ik zou het wel bespreekbaar maken met de verloskundige als je dat nog niet gedaan hebt. Weet dat je in de meeste dingen rondom zwangerschap en bevallen keuze vrijheid hebt. Denk bijvoorbeeld aan de weigeren van stagiaires of toucheren als je je daar niet prettig bij voelt. Zorg ook dat je man weet wat je onprettig vind, zodat hij indien nodig voor je kan opkomen.
Ik ben nu halverwege de zwangerschap en pas nu wordt het een klein beetje echter. Dan heb ik het over het gevoel van zwanger zijn, het idee dat er straks echt een baby is dat voelt nog steeds heel onwerkelijk.
Mijn partner heeft ook geen geweldig leuke jeugd gehad, iets dat nog altijd doorspeelt. Toch merk ik dat hij door de zwangerschap juist nog meer gemotiveerd is om het verleden achter zich te laten. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Sommigen groter dan anderen. Zoek hulp als je je echt zorgen maakt. Ook je hormonen kunnen invloed hebben op je angsten en zorgen en deze verergeren.
Bedankt voor alle reacties en de geruststellingen rondom hechting, fijn om te lezen.
Auwereel ik ben me er inderdaad van bewust dat ik sowieso fouten ga maken. Niemand kan onder alle omstandigheden alleen maar goed handelen. Binnen een warme relatie is er ook gewoon ruimte voor foute inschattingen denk ik, maar ik wil niet de onveiligheid doorgeven waarmee ik zelf ben opgegroeid.
Bijtje dankjewel voor je openheid. Ik merk zelf ook al wat wantrouwen bij mezelf, bijvoorbeeld tijdens het nadenken over kinderopvang. Dat vind ik wel iets moeilijks. Aan de ene kant wil ik dat wantrouwen ook niet teveel dempen (zoals mijn ouders hebben gedaan) en aan de andere kant wil ik natuurlijk ook weer niet uitstralen dat de wereld een onveilige plek is.
Kopieergedrag ben ik inderdaad ook wel bang voor. Ik werk in het onderwijs en soms hoor ik in die context bij mezelf ineens al de hoge verwachtingen van mijn moeder. Dat is heel confronterend en het maakt me soms ook wel onzeker. Mijn man heeft met name veel geweld van zijn vader richting zijn moeder gezien en ik kan mij niet voorstellen dat hij zelf gewelddadig zou kunnen worden. (Ik zie juist veel rust en zelfbeheersing bij hem, ook als hij moe, gekwetst of boos is.) Maar ook hij is opgevoed met harde oordelen en hoge verwachtingen. Ik denk echt dat we moeten oppassen dat we dat niet doorgeven. Daar kunnen we het gelukkig wel goed over hebben tot nu toe.
Pippeltje dankjewel voor het delen van jouw ervaringen. Ik maak mij soms ook wel een beetje zorgen om het verschonen en hoe ik dat zal gaan vinden. Goed om te lezen dat jij daarin iets hebt gehad aan je psycholoog.
Jillz jij ook bedankt voor je reactie. Ik heb dit inderdaad besproken tijdens mijn intake bij de verloskundige en daar werd meteen heel fijn meegedacht. Mijn man weet ook waar hij op moet letten en hoe hij kan helpen, dus dat geeft naar de bevalling toe wel veel rust.
@Auwereel: wat een mooie uitdrukking "waar opgevoed wordt vallen spaanders" ...zo herkenbaar en goed om eens te lezen.
Eén ding: "(Mijn man aait al liefdevol over mijn buik, maar voor mij voelt het allemaal nog zo onwerkelijk.)"
Bedenk alsjeblieft dat wat jij voelt heel veel voorkomt. Het lijkt wel of we elkaar allemaal gek maken met hoe diep je gevoelens moeten zijn voor een baby in je buik maar heel veel mensen, die in de beste gezinnen zijn opgegroeid, vinden het ook onwerkelijk. Dus laat dát je niet in de war brengen.
Verder: bespreek het met je verloskundige of huisarts en vraag waar jullie hulp kunnen zoeken vooraf om toch met iemand te praten en bij onzekerheden als jullie kindje er eenmaal is.
Ik kan het op dit moment niet zo goed verwoorden maar Auwereel verwoordt het mooi. Ik ben het dan ook met haar post eens.
Verder zou ik zeggen : vertrouw op jezelf en op je man, jullie zijn al een heel eind gekomen na een traumatische jeugd.
Mooie woorden hier al!
Even van een andere kant. Ik ben een kind van twee ouders die beiden een heel slechte thuissituatie hadden als kind. Mijn moeder is zelfs een poos uit huis geplaatst vanwege kindermishandeling, mijn vader had een gewelddadige vader.
Mijn beide ouders zijn altijd open geweest over hun eigen jeugd, en hebben ook beiden besloten het niet zo te doen. Ze wilden een liefhebbend gezin. Geen geschreeuw en gesla, maar liefde voor de kinderen en overleg met ons ipv harde straffen. Enige nadeel wat ik kan noemen is dat ze soms wat verstikkend konden zijn, buiten ons gezin vertrouwden ze niet iedereen. Ik had wat moeite om los te komen toen ik 18 werd 
Maar al met al ben ik waanzinnig trots op ze. Het moet niet altijd makkelijk zijn geweest zonder goed voorbeeld.
Inmiddels ben ik zelf moeder van 3 pubers, dus heb al wat opvoeding achter de rug. Heb daarin juist weer wel het voorbeeld van mijn ouders aangehouden, maar dan iets losser (lees meer ruimte voor vrienden en mensen van buiten ons gezin). En zo doet iedereen weer dingen anders. En helemaal eens dat waar opgevoed wordt spaanders vallen….
Kan je er goed met je partner over praten? Wat vindt hij er van? Ik en man hebben uitgebreide gesprekken gehad over wat we wel wilden en niet, over hoe om te gaan met bepaald gedrag etc. Gelukkig waren en zijn we het vrijwel altijd eens, maar verschillende opvoedstijlen lijkt mij erg lastig.
Erover blijven praten is ontzettend belangrijk. Kinderen zijn ook echt spiegels voor jezelf. Ik heb zoveel geleerd over mijzelf toen een van mijn kinderen als peuter pittige driftbuien had. Hoe bewaar je je kalmte, hoe ga je ermee om.
Ik denk dat het heel goed is dat je je bewust bent van jullie eigen bagage. Dat zien is denk ik de belangrijkste stap.
Ik denk dat jullie al een hele grote stap hebben gezet door het bespreekbaar te maken, al die zorgen, twijfels en trauma's. Erkenning daarin, wederzijds, dat het er mag zijn, betekent al veel.
Opvoeden is ook loslaten, maar wel in liefde en in vertrouwen. En alle ouders maken daarbij fouten. Echt, allemaal. Ook jullie straks. Dat is niet erg, dan weet jullie kind in ieder geval dat zijn/haar ouders mensen zijn en geen robots.
Ik heb zelf een fijne en stabiele jeugd gehad, maar ik heb zeker ook wel het een en ander aan te merken op mijn opvoeding. Ik heb in mijn jongvolwassen jaren (en eigenlijk nog steeds wel) heel veel gereflecteerd op mijn jeugd, waardoor ik wel een soort beeld heb gevormd van wat ik zelf belangrijk zou vinden voor mijn toen nog eventuele toekomstige eigen kinderen, welke dingen ik goed vond en over zou nemen en welke dingen ik radicaal anders aan zou pakken.
Ik kan me voorstellen dat het ontbreken van een goed voorbeeld en een gebrek aan vertrouwen in mensen in het algemeen een lastig punt is. Ik zou daarin vooral dicht bij jezelf blijven en ook veel praten met elkaar als jullie ergens mee zitten of over twijfelen. Opvoeden is ook voor elke ouder deels opnieuw het wiel uitvinden.
Daarnaast kun je natuurlijk ook altijd op een forum om raad vragen.
Ach wat dom. Ik was zo onder de indruk van jouw verhaal dat ik je helemaal vergeet te feliciteren. Dus bij deze: hartelijk gefeliciteerd met je zwangerschap en dat alles maar voorspoedig mag verlopen 💓
Pepperoni schreef op 04-12-2022 om 18:40:
Ach wat dom. Ik was zo onder de indruk van jouw verhaal dat ik je helemaal vergeet te feliciteren. Dus bij deze: hartelijk gefeliciteerd met je zwangerschap en dat alles maar voorspoedig mag verlopen 💓
Ach ja....idem. 
