'alles voor je kind'

Misschien

Hopelijk komt er nog een originele gedachte in voor. Het is inmiddels zo'n uitgekauwd onderwerp. Vooral handig om ouders weer eens een trap na te geven door andere ouders, of kinderloze mensen.
Voor mij gaat het met name om de volwassenen. Respect geven, kinderen houvast geven door zaken goed voor te doen en met kinderen samen te doen, daar gaat het om. Kijk maar naar jezelf denk ik vaak.
Maar goed, ik heb zelf dan ook geen 'verwende' kinderen. Denk ik.

Ja leuk

Ik ga wel even kijken.
Ze hebben hier een oproep gedaan trouwens, geen idee of iemand zin had, volgens mij niet

Ik ben nu aan het kijken. Ik denk dat elk kind wel op een bepaalde manier verwend wordt.

Leuk

Die Bulgaarse moeder die haar zoon een poos naar een dorpje in Bularije stuurt om hem af te laten kicken van spullen

Aan het denken gezet

Leuke thema avond! Hier worden onze kinderen best verwend. Waar ik me aan stoor is het materiële, we hebben zo veel spullen.. Niet alleen door ons gekocht, ook veel gekregen. Ze krijgen bij ons wel veel structuur en grenzen. Nou nog de spullen berg aanpakken..

En annej

Werd de ouders een trap na gegeven?

Niet geschikt

Ik ben hier niet geschikt voor denk ik. Ik was vergeten dat het natuurlijk ook de leerkrachten zijn die vinden dat ouders niet goed opvoeden. Zo'n leerkracht die vind dat ik mijn kind maar eens vaker op zijn neus moet laten vallen, daar heb ik weinig mee. Mijn kind viel namelijk voortdurend op zijn gezicht en had heel veel frustraties. Daar heb ik een allergie aan overgehouden voor dat soort zwarte pedagogiek. En eerlijk gezegd waren de situaties met mijn kinderen thuis gewoon anders. Ik heb hier nooit dreinende of chanterende kinderen gehad. Wel verdrietige, angstige of gestresste kinderen. Maar gelukkig ook blije tevreden kinderen. Door de noodzakelijke routine thuis gingen dat soort zaken gewoon vanzelf. Nooit scenes over eten of boodschappen doen. Maar genoeg.
Eerlijk gezegd heb ik niets nieuws gezien en ook geen originele invalshoek. Heb ik iets gemist?

Niks nieuws

Ik heb ook niks nieuws gezien. Ik vind dat er op zich niks mis is met verwennen. Wel in proportie uiteraard, maar anders lijkt het me zo liefdeloos. Of het nou je kind of je partner is, je wilt toch soms graag iets extra's doen voor iemand waar je veel van houdt? Daar is toch niks mis mee?

Het gaat denk ik meer om regels hanteren en grenzen stellen. Consequent zijn. Dat is al lastig genoeg

Ik ken een gezin waar de kinderen enorm verwend worden, maar dat is een bewuste keuze (later moet je nog zo veel doen en hard werken dus dat hoeft nu niet) en die verbazen zich dan dat mijn dochter haar kleding zelf moet opruimen en het beddengoed zelf van haar bed af moet halen. Zelf het konijnenhok schoonmaken (met hulp als het nodig is).

Ik kan echt niet voorspellen of die kinderen dan later minder goed met teleurstellingen etc om kunnen gaan.

Dan ken ik een gezin waar de kinderen keurig aan tafel blijven (die van mij srpingen elk minuut van tafel en willen zelden uit zichzelf eten wat er op hun bord ligt) en mee helpen met opruimen uit zichzelf.

MIsschien zijn wij voor hen dan wel het no-limit gezin.

Ik weet het niet, iedereen probeert toch zijn of haar best te doen en iedereen laat hier en daar een steek vallen, is te vrij, of te onvrij, heeft andere ervaringen en dus andere waarden.

Als docent

aan jong volwassenen merk ik wel een bepaalde laksheid, terwijl mijn studenten in een heel moeilijke markt straks moeten werken. maar als je ze dan op de feiten drukt zijn de meeste ook wel in staat om in te zien dat ze pro-actief moeten zijn. Deels komt dat denk ik ook door de vooropleidingen waar ze vandaan komen, studenten die doorstromen van MBO zijn vaak niet gewend zelfstandig een visie te ontwikkelen dan die van havo of vwo komen, dat is het onderwijs systeem.

Geen idee of die verwende kinderen later echt minder succesvol zullen zijn, ik denk het niet. Dan stoten ze een paar keer harder hun neus en leren het in de praktijk op de harde manier.

Ik geloof niet dat je die studenten hard moet onderwijzen, gewoon een keer op hun gezicht laten gaan is iets wat wel gebeurt bij mij, dan lopen ze achter en krijgen een onvoldoende tussenbeoordeling. Als ze dan zien dat anderen wel een voldoende krijgen kan je die dan als voorbeeld stellen, welke acties en stappen in hun leerproces hebben zij wel goed doorlopen (uitproberen, observeren en dan produceren) en dat probeer ik elke les te benadrukken, het gaat om jou en wat jij nu bereid bent te doen om te ontwikkelen, dat komt bijna altijd wel over.

reflectie is een belangrijk onderdeel van het onderwijs, ongeacht de kwaliteit van het werk wat studenten maken. En dat is denk ik bij opvoeden ook beangrijk, hoe heb je dit nu aangepakt, hoe zou je het handiger of beter kunnen doen, wat zou je zelf kunnen en willen doen. Dat doe ik denk ik wel bewist in de opvoeding.

Mijn oudste heeft veel aan consequentie die hangt aan haar gedrag, als ze de hele tijd storend in de klas is en daardoor haar werk niet af heeft moet ze op school blijven om het alsnog af te maken, dat heb ik zo afgesproken met de leekrachten. Dus dan kan ze ook niet afspreken en zit ze daar dus alleen. Dat werkt beter dan haar telkens op haar kop te geven. En als ze dan wel geconcentreerd bezig is geweest krijgt ze complimenten van de leekracht, dat heb ik dan ook afgesproken. En zo zijn er tal van dingetjes waar ik probeer te sturen.

Dure dingen krijgen ze niet vaak, het laatste dure ding was een tablet, die heeft ze zelf gekocht van het geld wat ze op haar verjaardag kreeg en bij elkaar had gespaard. Ze moest nu ook kiezen uit welk clubje ze niet meer kon doen, want 2 is de limit financieel en organisatorisch hier. En veel extra's ook niet meer zoals vroeger, ik ben veel bewuster geworden met spullen, ik hou niet van het dichtslippen van ons huis en de hoeveelheid tijd die we bezig zijn met spullen.

het ene kind is het andere niet. Wat voor het ene kind in hetzelfde gezin prima werkt, zal voor een ander kind heel anders uit kunnen pakken. Ik ga er ook vanuit dat iedereen zijn/haar best doet. Deze week kwam naar voren dat de Nederlandse kinderen het gelukkigst ter wereld zijn. Dus ouders zullen het hier en daar toch wel aardig doen.

Wat ik zelf moeilijk vind

is de balans tussen werken (ik werk grotendeels vanuit huis) en met de kinderen doen. Ik merk dat ik vaak te weinig zin heb of te moe ben om alles te laten liggen en met mijn kinderen iets samen te gaan doen, dus een spelletje, samen tekenen oid. Er is altijd wel een was te draaien of een email te beantwoorden, in die zin ben ik te weinig beschikbaar voor mijn kinderen denk ik, moeten ze vaak ook op mij wachten en zijn ze ook regelmatig teleurgesteld dat ik er geen zin in heb.

Herkenning manda

het er moet nog even dit voor ik tijd voor jou heb gevoel.
Inmiddels heb ik geleerd 1 ding tegelijk te doen. Mijn thuiswerkaccount is opgeheven. Als ik thuis ben ik thuis en niet op mijn werk. (jij werkt thuis dan is dat veel moeilijker te regelen, zeker als zelfstandige)
Alleen mijn manager mag mij in noodgevallen bellen of sms-en. Kan ook het bericht zijn dat ik iemand moet bellen ivm een spoedgeval. Maar zij maakt de eerste schifting.

De woensdagmiddag heb ik voor mijn dochter gereserveerd. Dan is haar stem doorslaggevend in wat we gaan doen tenzij het echt niet anders kan. (Bv tandartsbezoek, zwemles) Erg relaxed kan ik zeggen zo'n middag met een boek in het zwembad omdat ze na het leszwemmen wil vrij zwemmen. Dat ga ik echt missen.

En veel dingen doe ik op vaste dagen, de was op dinsdag bv, dan werk ik de halve dag en kan ik de 2 trommels die wij in de week hebben er wel door jassen. Woensdagavond vouw ik dat dan op. Het klinkt stricter dan het is, maar die structuur geeft wel rust. Ben ik nog steeds moe, maar kan omdat ik bewust gekozen heb wat ik op dat moment wil doen veel beter mijn aandacht daar aan geven.
Woensdagochtend is voor mij. Dan ga ik theeleuten met een vriendin, lekker wandelen of een boek lezen.

Bij mijn jongste kinderen ben ik soms ook bang dat ze te veel verwend worden. 'Vroeger' bij de oudste kinderen was dat heel anders. We hadden toen minder inkomen en meer kinderen die van ons financieel afhankelijk waren dus automatisch zat er wel een rem op wat ze kregen en wat we in huis hadden. We waren redelijk zuinig met dingen hoewel er altijd wel geld was voor af en toe iets extra en ze konden altijd op clubjes dus de situatie was redelijk evenwichtig. Daarnaast omdat we natuurlijk meer kinderen hadden moest er ook meer gedaan worden en hielpen ze thuis mee. Ik vond het niet moeilijk om er voor te zorgen dat ze niet verwend raken. Sterker nog ik was daar eigenlijk niet zo bezig en het ging vanzelf.

Nu met de jongste kinderen vind ik het veel lastiger. Ze hebben materieel gewoon meer. Niet alleen van ons maar ook van de oudste kinderen krijgen ze spullen. Daarnaast hoeven ze ook minder thuis te doen. Hierdoor vind ik dat er wel een risico is dat ze te verwend raken.

Verder is mijn werk de laatste jaren veel belangrijker voor me geworden waardoor ik fysiek veel minder vaak thuis ben en ik dus ook meer zelfstandigheid eist. Ik werk ook veel vanuit huis dus ook als ik er ben dan ben ik er niet altijd. Ik heb een hele periode veel minder gewerkt en zelfs een periode thuis gezeten en toen had ik meer tijd voor de kinderen dan nu. Dus dan krijg je de combinatie van veel materieel maar weinig tijd en dat is niet ideaal.

Ik zie het risico van verwennen wel in. Aan de andere kant is het natuurlijk gerommel in de marge. Bijna alle kinderen in Nederland en andere welvarende gemeenschappen zijn natuurlijk strontverwend. Wij zijn zelf ook enorm verwend. We hebben een dak boven ons hoofd, elke dag meer dan genoeg te eten, kleding om ons te beschermen tegen de elementen en daarnaast hebben de meeste mensen in meer of mindere mate ook nog geld voor 'leuke dingen'

Eigen navel

Hoi,

Het lijkt interessant, zo'n avondvullend thema. Maar hoe voorspelbaar is het allemaal weer? Leerkrachten vinden dat er niet genoeg opgevoed wordt. Bram van Splunteren kijkt weer niet verder dan zijn eigen navel. Ouders voeren discussie over wel of niet aan tafel eten.
Het enige leuke was de Bulgaarse moeder waar je het hardgrondig mee oneens kon zijn. Eerst je kinderen verwennen met teveel spullen en ze vervolgens laten afkicken in Bulgarije. Maar wie was er ook alweer met dat verwennen begonnen?

gr, Judith

Leuk

Ik vond het eigenlijk wel een leuk programma. Op zich niets nieuws, maar wel soms pijnlijk confronterend van 'o ja, die valkuil ken ik'. Zoals die vader (programmamaker) met zijn zoontje van twee tegen wie hij dan zegt: 'ga je mee boodschappen doen?' Kind, in de veronderstelling dat hem een keuze wordt geboden: 'nee, geen zin'. En dan vervolgens de hele riedel van het paaien om het kind toch zo ver te krijgen dat het meegaat boodschappen doen.
Heerlijk herkenbaar! Deed het volgens mij al te vaak ook zo bij mijn peuterkinders. Die nep-democratie binnen het gezin, zo van 'we hadden toch afgesproken dat...' in plaats van gewoon te zeggen 'ik wil dat...'. Heerlijk!
En dat van die verwende jong-volwassenen, dat is volgens mij echt realiteit. Ik hoorde laatst van een vriendin die als verpleegkundige in het ziekenhuis werkt dat er steeds meer stagiaires in huilen uitbarsten bij een beoordeling, het niet kunnen verwerken dat iemand kritiek op hun functioneren heeft. En vervolgens afhaken. Ze ziet hierin toch wel een verandering in vergelijking met een paar jaar terug.
Dat vind ik toch een veeg teken...
n@nny

Ook gekeken en verbaasd

Ik heb ook gekeken en heb me toch wel hier en daar zitten verbazen. Verbazen over het late tijdstip dat ene kind van 10 naar bed mag omdat mama pas om 19.00 thuis komt en dan nog even met de kids wil eten en quality time, en dan het feit dat datzelfde kind om 7.30 's ochtends niet uit haar bed te brenden is. Gek he. Hilarisch dat kind zegt; ik wil het later net zoals oma doen: nu naar bed is nu en niet over 5 minuutjes. Overigens echt dapper van die mensen dat ze zich zo laten filmen. Ik vond de documentaire wel doorslaan met een VPRO sausje van o jee, laptops, ipads, wat een verwennerij. Ik denk dat een hoop mensen bj verwennerij denken aan materiele zaken, maar ik denk dat de affectionele verwennerij nog veel erger is.
Overigens vind ik ook niet dat je standaard beschikbaar hoeft te zijn voor je kids, om een spelletje met ze te doen of te tekenen o.i.d. Als het een keer lukt prima, maar kinderen kunnen best leren dat ze zichzelf moeten vermaken (of zoek een vriendje op) en dat papa en mama ook hun eigen bezigheden hebben. Ik stem erg voor de liefdevolle verwaarlozing.

Zorgzame ouders

Je ziet hier stuk voor stuk zorgzame ouders van wie de kinderen alle kansen hebben om goed terecht te komen. Eigenlijk een soort luxeprobleem denk ik. Ik geloof er niets van dat deze kinderen door verwenning problemen hebben of zouden krijgen. Ik ben voor de dialoog en het proberen of zaken beter kunnen samen die je bij deze ouders ziet. Ik denk niet dat ze zo onzeker hoeven te zijn over zichzelf. Ik vind het ook leuke ouders. Die oudere vader met zo'n klein driftkoppig jongetje, heerlijk. Dat gezin met vier kinderen en een rommelig puberhuis dat veel in het buitenland is geweest. Aardige intelligente kinderen. Die alleenstaande moeder van wie het kind het toch niet echt leuk vind dat het gaat over de spullen die hij zelf niet heeft en andere kinderen, met grotere huizen wel, invoelbaar.
Misschien was dat wel het leuke vpro-achtige er aan. Gewoon leuke ouders en leuke kinderen die de onzekerheid over verwennen aangepraat krijgen, maar niet nodig hebben.

Kritiek

Leuk vind ik juist dat er gezamenlijk gesproken wordt over zaken in het gezin. Als kinderen de pc-tijd beperkt wordt krabbelt vader terug die zijn pc-tijd niet beperkt wil hebben, maar wel afspreekt zoveel mogelijk de tijd tussen 18-20 uur vrij te houden voor de kinderen. Moeder wordt er even op geattendeerd dat het niet echt klopt om in de afgesproken kwaliteitstijd met je kind 3/4 uur aan de telefoon te hangen met je moeder. Daar kan overigens een goede reden voor zijn. Leuk zo'n kind dat voor het eten een stukje franse kaas krijgt, of een kind dat zelf spaghetti wil maken. Leuk ook die moeder door de open deur die het 2jarige driftkikkertje enthousiast aan het afleiden is om zijn winterjas aan te kunnen krijgen.
Herkenbaar die bakken met lego waar niets meer herkenbaar is aan de oorspronkelijke bouwwerken. Zelf heb ik nog een tijd die bijgeleverde bouwplaten bewaard, maar er is geen redden aan. Bovendien maken ze ook al snel allemaal hele andere, nieuwe dingen met losse lego dus hoe boeiend is het dan.

Tja, gogen met 'structuur' en 'consequent' gerelateerde opmerkingen heb ik weinig mee. Ook met opmerkingen als wie er de baas is. Je bent voorwaardelijk voor de omstandigheden waaronder je kind opgroeit maar verder help je je kind zoveel mogelijk verantwoordelijkheid te dragen voor zichzelf en de anderen, afhankelijk van de groei, maar dat wil niet zeggen dat er hier honden afgericht worden.
Ja, eigenlijk wel leuk om naar te kijken, naar andere ouders en kinderen.

Ook leuk

Janine Jansen en haar vader die optraden in de domkerk bij de vrede van Utrecht. Zou mij benieuwen of dat tot stand gekomen is met de baas zijn, structuur bieden en consequent zijn, moderne media beperken, nee zeggen (omdat ik het wil). Ik denk eigenlijk dat ze elkaar goed liggen en dat het enthousiasme van vader voor zijn vak gelukt is om aan te haken bij de talenten van zijn dochter.

Inderdaad herkenbaar

Vooral het vragen aan peuters of mee willen, terwijl ze eigenlijk gewoon mee moeten, dat heb ik wel 100 x gedaan. Hier thuis discussie over bescherming: ik sta (letterlijk) klaar om op te vangen, manlief vindt dat ze best weleens op hun neus mogen / moeten gaan. In theorie ben ik het met mijn man eens, in de praktijk kan ik het opvangen niet laten. Gelukkig doet man veel met de kinderen, hoeven ze later niet op valcursus. Verder ben ik benieuwd of Nederland ook de gelukkigste jongvolwassenen kent. Op die leeftijd krijgen ze denk ik namelijk te maken met de schaduwzijde van mijn stijl van opvoeden (veel verwennen en ook veel inspraak) die ook gehanteerd werd door de meeste ouders in de docu. Maar goed, kinderen lijken voor nu gelukkig. Het belangrijkste vind ik dat ze rekening houden met / aardig zijn voor anderen en hun best doen op school en sport. Er zijn in dit geval ook weer veel wegen die naar Rome leiden, en het beste is de weg te nemen die het beste bij het gezin past.

En annej

Er lijkt me werkelijk niets mis met ouders die consequent zijn, structuur bieden, sociale media beperken en 'de baas' zijn. Een dergelijke opvoeding kan net zo goed heel liefdevol zijn en kinderen helpen te iets in het leven te bereiken. Eigenlijk had ik ook het plan zo een ouder te worden, het is vooralsnog alleen niet gelukt...

Siobo

Dat moet dan maar een mooi ideaal blijven.
Ik denk dat het nu heel goed gaat met mijn kinderen omdat ik voor hen een voorspelbare betrouwbare toegankelijke en praktische ouder ben. Maar misschien is dat ook een vooroordeel.
Overigens inderdaad leuk dat ouders niet doorhebben dat ze keuzevrijheid suggereren als ze een kind vragen om mee te gaan. En dan gek opkijken als een peuter nee zegt. Overigens grappig om te zien hoe dat zelfde kindje braaf naar de gang huppelt om op het strafstoeltje te gaan zitten omdat hij zomaar aan de bananen kwam. Dat is mij nooit gelukt. Maar die pakten dan ook niet zomaar bananen.

Geestelijk verwend

Kinderen zijn tegenwoordig zeker meer verwend dan vroeger, materieel zeker, maar dat is volgens mij het minste probleem. Je hebt altijd kinderen gehad die het materieel heel goed hadden, vroeger was dat misschien een lager percentage, maar dat betekende zeker niet dat die kinderen allemaal verwende nesten waren. Je had vroeger kinderen genoeg van rijkelui die materieel alles kregen wat ze zich maar konden wensen en die toch welopgevoed waren, gedisciplineerd leefden, beschaafd waren en zichzelf helemaal niet het middelpunt van het universum waanden.

Het grote probleem tegenwoordig is dat kinderen te weinig geleerd wordt grenzen te respecteren, dat ze te weinig op hun "tekortkomingen" en "onvolkomenheden" gewezen worden danwel daarmee geconfronteerd worden. Tegenwoordig heerst een echte complimentjescultuur. Alles van de kinderen wordt goed gevonden en uitgebreid becomplimenteerd en dat leidt tot een nieuwe generatie die zichzelf schromelijk overschat en heel slecht tegen kritiek kan.

Ik heb het zelf tegenwoordig vaker gezien en ook gehoord, jonge meisjes (vaker dan jonge jongens), die bijd e misnte kritiek in huilen uitbarsten, zich onheus bejegend voelen en zichzelf verschrikkelijk hoog hebben zitten.
Ik heb het een keer in de winkel meegemaakt dat een oudere mevrouw commentaar leverde dat het toch wel erg lang duurde voor ze geholpen werd (met reden overigens), waarna het meisje dat haar hielp snikkend wegliep en de oude mevrouw vervolgens door een ander meisjes nogal bot werd verteld hoe onbeschoft ze wel niet was dat ze zo onaardig was tegen het arme meisje dat er pas één week werkte. Onvoorstelbaar vond ik, zelfs als die mevrouw een zeikerd was geweest (wat wel meeviel) dan kun je dat niet maken. Typisch een voorbeeld van zulk prinsessengedrag.

Ander voorbeeld is dat voor de commando's en het korps mariniers de laatste tien jaar de toelatingseisen een aantal keer verlaagd zijn omdat er bijna geen jonge mannen meer te vinden zijn die aan de eisen voldoen. Conditioneel is een probleem, maar vooral geestelijk.

Korton, die nieuwste generatie heeft een hoog watjesgehalte.

Keerzijde mark

De keerzijde is dat sommige volwassenen, want ik vind dit soort dingen als huilen als je kritiek krijgt, hoe erg is dat, echt te incidenteel om te spreken van een trend, zich gewoon slecht en dwingend gedragen tegenover anderen en tegenover kinderen. Dat dat steeds minder getolereerd wordt lijkt me goed.
Het leger heeft net als het onderwijs en de zorg te maken met het niveau van de (aspirant) werknemers. Vroeger was dat veel meer wisselend. In de thuiszorg kwam je, weliswaar onopgeleide, intelligente huisvrouwen tegen, het niveau verschilde gewoon veel meer. Tegenwoordig wordt alles er uit gehaald wat er in zit. Dus alle jongeren en volwassenen die dat kunnen hebben meer opleiding en ambieren ander werk.
En daarmee krijg je dus een soort eenheidsworst als aanbod dat gewoon het niveau niet meer haalt, als ze dat wel deden, gingen ze wel wat anders doen.
Dat vraagt om beter onderwijs en betere begeleiding om er nog wat van te maken. Of hogere salarissen zodat het weer interessant wordt voor andere hoger opgeleiden met meer talenten in huis.

Overigens

Overdreven complimenten maken en successen vieren wordt in feite aangemoedigd in de corporate culture waar elke 'scheet' bewonderd moet worden om aan te tonen hoe goed men bezig is en met hoeveel succes. Dat dat onrealistisch is en met een korrel zout moet worden genomen wil maar niet doordringen. Het gaat per slot om het imago en niet om de feiten.

Mark

"Ander voorbeeld is dat voor de commando's en het korps mariniers de laatste tien jaar de toelatingseisen een aantal keer verlaagd zijn omdat er bijna geen jonge mannen meer te vinden zijn die aan de eisen voldoen. Conditioneel is een probleem, maar vooral geestelijk.
Korton, die nieuwste generatie heeft een hoog watjesgehalte. "

Ik hoop echt van ganser harte dat mijn kinderen niet voldoen aan de toelatingseisen van korps mariniers. Laatst nog een doch gezien; ik denk echt dat het een stuk gezonder is om een niet-korps-mariniers-mentaliteit te hebben dan wel.

Bij de dienstplicht kwam ook meer variatie aan talenten en niveau opdraven.
In Amerika trek je talenten doordat mensen soms geen mogelijkheden en geld hebben voor de universiteiten, maar wel talent en het leger biedt veel mogelijkheden tot studie en scholing waar later in de burgermaatschappij behoefte aan is.

Nou,,,,

Ik vond het een nogal teleurstellende uitzending. Dat peutertje had natuurlijk niks met verwenning te maken.
Dat gezin met die twee meisjes... ik vond dat oudste meisje wel erg brutaal. Het werd duidelijk op prijs gesteld dat ze zo goed debatteert, maar ik vind het gewoon brutaal om tegen je moeder te zeggen: jij zat laatst 42 minuten met oma aan de telefoon, ik heb dat getimed.

Ik zou dat niet pikken!

eigen mening is leuk, maar een kind hoeft een ouder niet tot de orde te roepen!

Verder inderdaad erg VPRO maar daar heb ik niet zoveel op tegen.

Liora