Achternaam baby

Hier ook verschillende achternamen

maar wel een beetje anders dan bij jou. Ik heb zelf mijn eigen naam gehouden na mijn huwelijk. Oudste kind heeft ook mijn naam (is uit een eerdere relatie). Jongste kind heeft naam van mijn man. Wij vinden dat juist leuk, en de kinderen ook. Dus ik denk dat het voor de kinderen helemaal geen probleem is hoor.

Moeilijk

Dat is en blijft lastig. Wij hebben indertijd bij de oudste het toeval laten bepalen wie er zou winnen, want we wilden allebei onze eigen naam aan het kind geven; we vonden allebei onze eigen naam het mooist. Het geslacht zou bepalend worden voor de achternaam. En...ik won.

Grappig mirreke

Jullie hebben dus eigenlijk een oude gewoonte nieuw leven ingeblazen. Dit werd in vorige eeuwen gedaan en in IJsland is het nog steeds de gewoonte. Ik heb er overigens ook een mislukt voorbeeld van meegemaakt. Onze buurman was van Noorse afkomst. Niet direct, maar door de voorouders. Ze wilden blijkbaar graag dat de kinderen daar iets van mee zouden krijgen. Ik zal ook gefingeerde namen gebruiken, maar de oudste was een dochter. Dat werd Marietje Janson Peterson, de tweede werd een zoon, dat werd Pietje Janson Peterson, de derde was ook een zoon en dat werd Klaasje Janson Peterson (Peterson is de achternaam). Bij de zoons klopte het als een bus, maar een meisje Jansón noemen kan natuurlijk niet.

Rooibos

Rooibos, gun je man zijn lolletje. Als hij graag zijn achternaam aan de baby geeft, gun hem dat dan. Het is 'maar' een achternaam. Zeker omdat jullie nu al een gezin zijn met 3 achternamen zal een kind er echt niets van krijgen om achtenaam 4 te hebben. Dat is nu eenmaal zo.

Mirreke

Ik ben (half) spaanse en heb inderdaad de naam van zowel mijn vader als moeder. De kinderen krijgen dan de eerste naam van vader en de eerste naam van moeder.
Dus als vader jansen-de vries heet en moeder smit-visser (ik noem maar wat hoor) dan heet kind dus jansen-smit.
En dat dan allemaal in het spaans he

Hmm

Misschien is een achternaam wel minder belangrijk dan ik denk. Ik maak me dan zorgen als mijn oudste de naam van mijn ex heeft en de jongste de naam van mijn vriend dat de oudste zich dan evt buitengesloten gaat voelen omdat hij een hele andere naam heeft dan ik of mijn vriend... maar misschien is dat wel veel te ver gezocht en is er ook wat voor te zeggen dat beide kinderen de naam van hun vader hebben.

En wat eerlijk gezegd ook een beetje meespeelt is dat mocht deze relatie ook mis gaan (ga ik niet van uit, maar je weet maar nooit) dan heb ik twee kinderen die allebei niet mijn achternaam hebben.

Misschien moeten we er maar om loten

Achternaam kind

Volgens mij is het lastig in zijn algemeenheid te zeggen. Sommige mensen hebben niks met hun achternaam en anderen heel veel (ik bijvoorbeeld). Je oudste vindt misschien dat het vooral 'zijn eigen' achternaam is die hij heeft, maar misschien ook wel dat het vooral de naam van zijn vader is. En in dat laatste geval kan hij het ook nog eens fijn vinden of niet om naar zijn vader te heten.
Dus of je oudste het zou willen veranderen in jouw naam is maar helemaal de vraag. En of het kan natuurlijk ook nog. En zolang dat niet gebeurt heeft hij zeker niet dezelfde naam als de nieuwe baby ook al krijgt die wel jouw naam. Misschien is dat zelfs nog meer buitensluitend, allebei naar de vaders is meer hetzelfde dan de oudste naar zijn papa en de jongste wel naar jou. Dus ik kan me wel voorstellen dat je vriend het iets te ingewikkeld vindt om zich daardoor te laten bepalen, als hij erg aan zijn achternaam voor de baby hecht. Kortom ik zou je discussie met je vriend beperken tot wat je het mooist of handigst vindt voor de nieuwe baby, en niet zozeer je oudste erbij halen.
Overigens wilde ik zelf wel graag dat mijn kinderen mijn achternaam kregen (is ook gebeurd) omdat ik hem zo mooi vind. Ik denk nu dat ik het niet erg vind als ze er tzt. anders over denken en van achternaam veranderen. Mijn oudste is trouwens 5 en hij zegt nu al wel eens dat hij het wil veranderen. Ik weet niet hoe serieus ik dat moet nemen maar ik wil er maar mee zeggen dat je misschien al wel aan je oudste kunt vragen hoe hij er tegenaan kijkt.
Iets waar ik trouwens door het doorgeven van mijn achternaam achter ben gekomen: ik ben zo dol op mijn achternaam dat ik het idee heb dat ik eigenlijk de enige echte XXX ben . En dat mijn familie en de kinderen die naam eigenlijk maar afgeleid hebben. Gek he. Terwijl ik bij dat naamgeven aan onze kinderen juist aan mijn vriend en zijn vader gemerkt heb dat ze heel weinig met hun naam hebben ondanks het zgn. stamhouderschap. Mijn theorie daarover is dat vriends opa hier zo erg op hamerde (dat was nogal een male chauvinist pig, die een 'we hebben een stamhouder' advertentie heeft gezet toen mijn vriend geboren werd, dat is dus evengoed mooi mislukt ) dat ze de naam meer als 'van opa' beschouwen dan als van zichzelf.

Kind wil zelf een verschillende achternaam houden

Mijn oudste heeft mijn achternaam gekregen omdat de verwekker er in der tijd vandoor is gegaan en dus ook niet op het geboortecertificaat staat. Vrij snel daarna vond ik een nieuwe partner, die haar vanaf baby opgevoed heeft en ze ook helemaal als haar vader ziet. Ze heeft de mogelijkheid om zijn achternaam (en die van haar broers en zusje) aan te nemen, maar blijft liever haar eerste achternaam aanhouden.
Ze moet hem altijd spellen en vaak 3 keer herhalen omdat hij buitenlands is en het wordt vaak volledig onherkenbaar door anderen uitgesproken. Desondanks, of misschien wel juist daarom heeft ze toch liever die naam. Mij best, we hebben altijd al besloten dat ze daarin zelf mocht kiezen.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat kinderen niet altijd dezelfde keuzes hebben over wat mooi is, makkelijk te spellen of juist veel/weinig voorkomend is of hoe belangrijk het is om dezelfde achternaam als broer/zus te hebben.
Wat de naam van de baby betreft ik zou daar over beslissen onafhankelijk van welke achternaam de oudste zal hebben. Alleen als er een hele slechte verstandhouding tussen vader en zoon is zou die een reden hebben om van achternaam te verwisselen, niet om hetzelfde als zijn broertje of zusje te heten. Juist door de baby om deze reden jouw achternaam te geven zet je hem onder druk, wat voor een loyaliteitsconflict kan zorgen. Hij moet dan toch ineens een deel van zijn naam opgeven waar hij aangewend was en waarmee hij bekend was bij vrienden, clubs, school, enz.
Als je er met je vriend niet uitkomt over welke achternaam jullie het mooist voor de baby vinden laat dan het lot beslissen welke achternaam de baby krijgt door het geslacht, even of oneven geboortedag of iets dergelijks.
Groetjes Primavera

Jouw achternaam

geven.

Mochten jullie ooit gaan trouwen dan kan je het sinds februari 2009 veranderen.

Overigens hebben mijn kinderen (nog 5 weken en dan heb ik er 2 !) allebei mijn achternaam en zijn daarmee de laatste naamdragers van deze familie, maar dat was niet de hoofdreden.

Ook meerdere namen

Mijn oudste kinderen hebben ook een andere naam dan de jongste kinderen (en ook een andere vader). Dit is nooit een probleem geweest. De oudste kinderen hebben het er nooit over gehad dat ze dit een probleem vonden of er mee zaten. Het was en is echt een non-issue bij ons.
Zelf draag ik mijn eigen naam nog steeds en dat is ook nooit raar gevonden door de kinderen.

Maylise

Pelle

Dat is ook mijn punt Jansdottar is IJslands, deze mensen, de man althans was van oorsprong Noors. Ze hadden iets kunnen doen als Jansdafter (ik weet wel hoe je het zegt, niet zeker hoe je het schrijft)

What's in a name?

Ik zie niet in waarom je kinderen dezelfde achternaam zouden moeten hebben. En eerlijk gezegd (tenzij je ex een niksnut is die als vader geen cent waard is); ik zou als vader een rotgevoel krijgen als mij het voorstel zou worden gedaan de naam van mijn kind om die reden te laten wijzigen. Waarschijnlijk is hij trots dat jullie (want dat blijft hij!) kind zíjn naam draagt. En terecht, dat is ook best iets om trots op te zijn. Waarom zou je hem dat afpakken, enkel omdat dat twee dezelfde namen mooier staan, of beter klinken? Qua emotionele binding heeft een achternaam weinig toegevoegde waarde. Nogmaals, mits je vader géén onverlaat is die geen knip voor zijn neus waard is.
Ik praat uit ervaring hoor, heb twee kinderen met mijn ex, die zijn naam dragen én eentje met mijn vriend, die zijn naam draagt. En ik draag gewoon mijn eigen naam. Mochten we ooit gaan trouwen, dan zal ik mijn eigen naam blijven houden. Heten we allemaal anders, kan dat in elk geval niet voor scheve gezichten zorgen.

Uit elkaar

En wat eerlijk gezegd ook een beetje meespeelt is dat mocht deze relatie ook mis gaan (ga ik niet van uit, maar je weet maar nooit) dan heb ik twee kinderen die allebei niet mijn achternaam hebben.

Dat is het risico. Als ik ga scheiden hebben mijn kinderen ook niet mijn naam maar van hun vader. Als het goed is houden de kinderen van hun vader en zullen zijn achternaam niet als belasting ervaren.
Ik snap het probleem niet helemaal geloof ik. Ik vind het zo'n sneue toestand als je nu al rekening houdt met de mógelijkheid dat je weer bij je vriend weggaat en je kind dáárom niet zijn naam mag dragen.

Denkt er dan dus niemand aan de vader van de oudste?

Was me even ontgaan dat Juanna's reactie van dezelfde strekking was als de mijne; kinderen beide papa's achternaam, mama haar eigen naam behouden. Leuk dat er meer vrouwen op die manier denken trouwens! Hier is t dus ook echt geen issue. De bindende factor in dit patchworkgezin is in dit geval de moeder. En als die zowieso een andere naam heeft, is er weinig aanleiding tot problemen in de richting van de naamvoering, lijkt me. Als het al een probleem mocht zijn hoor, want dat vraag ik me af. Maar ja.. voor het geval dát, doen we het hier dus ook maar zo.
Maar ik lees echt in geen enkele reactie iets over het voorstel van wijziging van de achternaam van de oudste. Ik vind dat eerlijk gezegd echt een rotgebaar richting de vader. Dat zou ik zelf nooit zo doen.

Naam moeder

Nog iets waar je rekening mee moet houden, als het de naam van de moeder wordt en je getrouwd bent: dat gaat niet automatisch, daarvoor moesten wij indertijd beiden een formulier voor invullen en ondertekenen. Anders werd het dús de naam van de vader. Belachelijk maar waar. Het is dat ik zelf mee ging om aangifte te doen, anders had mijn man eerst bij mij langs moeten gaan om dat formulier door mij te laten tekenen. Of hij had misschien zijn eigen achternaam opgegeven, haha.

Naam vader

Ik vind het het mooist als het kind de naam van de vader draagt. Dat jij de moeder bent, zal niemand in twijfel trekken. Je draagt het kind negen maanden, je baart het. Maar wie de vader is dat weet eigenlijk jij alleen. Door het kind de naam van de vader te geven, maak je dat kenbaar. Zo denk ik er in ieder geval over.
Als je je kind de naam van de moeder geeft plaats je de vader helemaal aan de zijlijn.

En daarbij sluit ik me helemaal aan bij Fem: wat rotiig voor de vader van de oudtste. JIJ bent gescheiden van de vader, maar het kind niet.

Naam vader

je schrijft:
"Ik vind het het mooist als het kind de naam van de vader draagt.

en daarna: "Als je je kind de naam van de moeder geeft plaats je de vader helemaal aan de zijlijn."
Waarom? Omdat het zijn naam niet heeft? Wat een onzin. Een vader is een vader omdat hij zijn genen overdraagt maar vooral omdat hij voor het kind zorgt. Is een kind dan minder zijn kind omdat het zijn naam niet heeft? Wat een patriarchale opvatting.

Marcel

Misschien wat ouderwets

maar ik ben dan ook geen 20 meer Ik ben het wel naam vader eens. Laat ik voorop stellen dat een naam niet bepaalt hoe goed de band met de vader en/of de moeder is. De naam van de moeder geven zet de man ook niet aan de zijlijn. Dat hangt van andere factoren af. Ik vind het wel een mooi gebaar om de vader te 'erkennen' door zijn naam aan het kind te verbinden. Ik vind het ook wel een beetje naar overkomen dat je bij voorbaat al rekening houdt met het idee dat het over kan raken en het dan wel zo overzichtelijk is als de kinderen de naam van hun moeder hebben. Als je aan een nieuw kind begint ga je er toch vanuit dat de relatie stand zal houden? En zo niet, dan zie je dan wel weer.
Ik kan me wel voorstellen dat een aanstaande vader bij die gedachte gaat bokken. Hij weet nu al dat áls hij de laan uitgestuurd wordt het wel zo handig is als niets meer naar hem verwijst. Misschien is dat wat zwart/wit gesteld, maar hoe moet hij het anders opvatten in dit geval?

Bedankt

Bedankt voor al jullie reacties! Blijkbaar is een achternaam niet echt een issue, merk ik uit de reacties van andere mensen met samengestelde gezinnen. Dat is voor mij het belangrijkst. En dan is het eigenlijk het meest overzichtelijk als de baby ook de naam van de vader krijgt. Ik denk dat ik er uit ben

Geen argument

Wij - niet getrouwd - hebben de kinderen de naam van de moeder gegeven. Dit wel na een hoop discussie, maar ja, de vader had als argument alleen "maar ik ben toch de man" en ik had een hele rits argumenten. Uiteindelijk heeft hij mij 'cadeau' gegeven dat ze mijn naam gingen krijgen en dat waardeer ik heel erg. Hijzelf heeft er soms nog wel een beetje moeite mee hoor, zo vroeg hij ooit hoe het dan zou gaan als we toch gingen trouwen, zouden de kinderen zijn naam dan krijgen? Dat vond ik nou echt een aanzoek van niks, dus daar ben ik niet op ingegaan

Sterker nog, bij trouwen

kan de man inmiddels ook gewoon de naam van de vrouw aannemen. Dat hebben wij gedaan. Bij ons is het een vervolgverhaal geweest:
Eerst woonden we samen en kregen een kind: omdat we samen woonden en lief zijn kind natuurlijk wilde erkennen kreeg het kind zijn naam, dat zat toen aan elkaar vast. Je moest toen allerlei formulieren invullen en documenten aanvragen, ook een verklaring van goed gedrag meen ik. Toen veranderde de wet en kon een kind ook de naam van de moeder krijgen, ook als de ouders niet getrouwd waren. Dus bij de geboorte van kind twee hebben we mijn naam aangevraagd en toen kon ook de achternaam van kind een worden gewijzigd. Inmiddels veranderde weer de wet en was er het homo-huwelijk dat je als heteropaar ook kon 'doen'. Dus toen kind twee ruim een half jaar was zijn wij 'gepartnerd', zodat kind drie en vier bij hun geboortes automatisch mijn achternaam kregen (meen ik mij te herinneren, het gaf iig minder rompslomp). Daarna gingen we verhuizen naar het buitenland, en hebben onze partnerschapsregistratie laten omzetten in een huwelijk, omdat niet overal in het buitenland alle Nederlandse partnerschapsvormen worden erkend. Bij die omzetten (ineens zijn we nu dus getrouwd, brrr, dat wilde ik nooit) heeft lief ervoor gekozen om ook mijn achternaam te gaan dragen. Dit had voor mij niet gehoeven, maar nu heten we toch ineens weer allemaal hetzelfde.
Overigens zijn wij ook een samengesteld gezin, de oudste dochter van mijn lief heeft zijn achternaam, en dat is eerlijk gezegd nooit een punt geweest, voor haar niet, voor de andere kinderen niet en voor ons ook niet. Het is gewoon haar naam.
Ik denk dat een kind daar zelf echt niet mee zit, dat gebeurt pas als de moeder daar eigenlijk mee zit en het op haar kind overbrengt.

Pelle

Eerst de naam van de vader, dan de naam van de moeder.
Of het ook andersom mag weet ik eerlijk gezegd niet, iedereen die ik ken heeft eerst vadersnaam.

Rooibos

Tijdens mijn zwangerschappen zag ik ook vaak beren op de weg. Ik viel over dingen die, toen de baby er eenmaal was, totaal niet meer van belang leken. Hormonen...
Fijn dat je er uit bent. Kun je nu weer lekker verder genieten van je zwangerschap. In de naam van de vader, de zoon en de heilige geest,
Amen
(sollie, kon het niet laten

Fem

Haha, ik had al zo'n vermoeden dat het wel eens een hormonenkwestie kon zijn. Vandaar dat ik mijn licht even hier op wilde steken.

Ook de angst dat het dit keer misschien weer misgaat heeft hier denk ik mee te maken, dat Kaaskopje dit dan 'sneu' vind neem ik maar op de koop toe

Bij mijn eerste vond ik de achternaam ook totaal geen issue, vandaar dat hij de naam van mijn ex heeft

Laatst een geboortekaartje

ontvangen waarbij de achternaam van de vader als 2e voornaam werd gegeven, en zo had dat kindje dus beide achternamen. Bij ons kan dat niet omdat de achternaam totaal niet als voornaam kan.

Mijn vriend vind het ook niet geweldig dat zijn dochters zijn achternaam niet hebben. Aan de andere kant waren er toen geldige reden om het zo te doen en dar weet hij ook, maar het gevoel he....

Dat is niet sneu

... maar juist heel begrijpelijk. En dat je dat in je achterhoofd hebt wil ook helemaal niet zeggen dat je er nu stiekem weer vanuit gaat dat het weer fout gaat. Maar als het al eens eerder is fout gelopen, houd je er ergens rekening mee dat het nu weer kan gebeuren. En terecht, want dat kan nou eenmaal ook. Maar daar moet je niet vanuit gaan natuurlijk. Ik denk trouwens dat het helemaal niet zo verkeerd is om er rekening mee te houden. Ook als het je níet al eens is overkomen. In die zin dat je, mocht het gebeuren, jezelf ook weet te redden. Je wil niet weten hoeveel vrouwen nog totaal afhankelijk zijn van hun man. Maar goed.. da's weer een ander verhaal.
Fem

Niet eens met kaaskopje

ik heb van dichtbij meegemaakt hoe dat bij een scheiding kan gaan, gedoe met die naamgeving als pa geen rol meer speelt na de scheiding, verschillende achternamen, kind wat de naam van de moeder wil etc etc etc.

Het is niet "naar" dat je met die kennis langer nadenkt over zo'n keuze en jij zou zeggen "dat zien we dan wel weer" maar dan is er geen keuze meer, die moet je aan het begin maken met de kennis die je nu hebt.

Als je al een keer hebt meegemaakt dat je relatie wordt verbroken, in mijn geval totaal onverwacht, dan is toch het naïeve/romantische er wel van af. Wat dat betreft zal ik altijd rekening houden met de mogelijkheid dat dit nog een keer gebeurt en hecht ik ook veel waarde aan mijn zelfstandigheid. Soms tot treurnis van mijn vriend, die is nogal romantisch aangelegd

En vwb de achternaam van de een gebruiken als voornaam, dat is met onze namen ook niet echt een optie. Hoewel ik het idee wel sympathiek vind. Overigens las ik laatst een interview met Ankie van Grunsven, die had dat ook gedaan, en noemt haar kind daadwerkelijk bij die dubbele voornaam, Yannick Janssen. Dat vind ik persoonlijk dan wel weer vreemd klinken.