Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

kaatjecato schreef op 24-07-2024 om 14:51:

[..]

Wat ik nog wil toevoegen: als een kind de vrijheid voelt om zich extreem te gedragen, opstandig te zijn, kan dat ook juist een uiting zijn van zich daar veilig genoeg voor voelen. Dus je kunt het ook zien als een brevet van vermogen, Diyer. Je hebt je stinkende best gedaan, en daardoor zullen jouw kinderen zich meer tegen je (durven) afzetten. Dat is een goed en gezond teken, hoe pijnlijk misschien ook.

Misschien, laten we het hopen. Ik was met 15 uiteindelijk ook niet mals. Ik was depressief, ging niet meer naar school en werkte maar half, net genoeg om wat te eten te kunnen kopen en de rest van de tijd lag ik op bed. Dat was mijn moeder zat en heeft me met 15 op straat gegooid. Dat heeft bij mij vanaf die leeftijd ook kwaad bloed gezet en ik heb haar gehaat. Dus dat afzetten kwam toen ook wel. Ik zie het niet alleen maar als een goed teken per se. Maar dank voor je lieve uitleg iig.

Wat erg voor je Dyer, en wat heb jij je goed aan een nare jeugd ontworsteld. Je nickname zegt alles: Do it yourself. Ik heb bewondering voor jouw veerkracht. Wat Kaatjecato en Felija schrijven kan ik me volledig in vinden. Hopelijk heb je iets aan hun tekst. 

Ik kan er nog aan toevoegen dat iedereen leed op zijn eigen manier ervaart en draagt. Wat voor de een weinig voorstelt kan voor de ander traumatiserend zijn. Probeer het niet op een weegschaal te zetten, al snap ik dat dat echt moeilijk kan zijn. 
Het kan ook louterend werken om je kinderen te vertellen wat je hier schrijft. Je wilt wel, maar je kunt niet. Je onvermogen komt ergens vandaan. Het feit dat je dat kunt zien is al heel mooi. Je bent bewust onbekwaam op dat vlak. Vertel je kinderen hoe het zit. Niet om het op te voeren als excuus, maar als reden. Je ziet dat het hier ook voor begrip en mildheid zorgt. Het kan verbindend werken als je je kinderen kunt vertellen waar jij vandaan komt. Dat hoeft natuurlijk niet tot in detail. Je kunt daarmee het patroon doorbreken wat vaak generaties lang wordt doorgegeven in families, net als mijn ouder heeft gedaan. Waardoor de jonge generaties er geen last meer van hoeven hebben. 

Wat een heftig verhaal Diyer en wat goed dat je het zo uitgebreid en eerlijk voor ons hebt geschreven dan snappen we meer van jouw reacties. 

Ik wil wel reageren op de woorden: als iemand met een daadwerkelijke kutjeugd.
Dit vind ik een lastige Diyer; als je fysiek en seksueel misbruikt bent kun je met recht spreken van een kutjeugd maar wie dat niet heeft meegemaakt kan het zo goed een kutjeugd hebben gehad. Het is immers geen wedstrijd en het 1 is niet per definitie altijd erger dan het andere wat een kind kan overkomen. Als je altijd vindt dat wat jij hebt meegemaakt veel erger is dan neem je de ander niet serieus denk ik en dat kan dan gevolgen in het contact hebben. Ook al is het onvermogen zoals jij heel eerlijk schrijft, ook onvermogen kan gevolgen hebben.
Uit mijn keuken; mijn vader is vroeger fysiek mishandeld en er was ook zeker sprake van verwaarlozing, mijn moeder heeft ook veel meegemaakt.  Dat dat heftig was geloof ik zonder meer en vind ik ook oprecht naar voor mijn ouders. Echter de psychische mishandeling, het treiteren, kleineren en vernederen, valselijk beschuldigingen door mijn ouders, de onveiligheid door de vele ruzies tussen mijn ouders, is niet minder erg dan wat zij hebben meegemaakt. Zo werd het echter wel altijd afgedaan; als ik erover in gesprek wilde werd het al snel afgekapt onder het motto dat het allemaal wel meeviel en ik vooral niet zo dramatisch moest doen want nee hoor een slechte jeugd, dat was alleen als je (fysiek) mishandeld was. Dan kom je niet verder met elkaar. Ik ben op mijn 18e het huis uit gegaan en dat was ook echt een vlucht en heb het contact op een laag pitje gezet omdat ik ook geen enkele leuke band met ze had en ze op geen enkele wijze iets positiefs toevoegden aan mijn leven. Omdat het " hoort" het contact niet verbroken de eerste jaren maar later wel en wat een opluchting was dat. Soms loopt het zo en is contact houden niet wenselijk en haalbaar.

Wat verschrikkelijk naar diyer wat je als kind is overkomen zelf herken ik jammer genoeg te veel daarin, zoals gezegd verdriet is geen wedstrijd, ik ben niet zo best met woorden dus hoop dat ik het goed uitleg een kind kan "net zoveel verdriet" hebben van het overlijden van een huisdier bijvoorbeeld als een kind dat haar vader verliest , ik was 10 toen mijn vader overleed, mijn man zijn nichtje haar konijn overleed toen ze dezelfde leeftijd had een aantal jaar geleden , ze is letterlijk ziek geweest van verdriet geweest het beestje heeft een uitgebreider afscheid gekregen als mijn vader, ligt in mijn tuin  begraven en wordt nog regelmatig bezocht , nooit heb ik gedacht of denk ik, doe normaal het is maar een konijn, ieder kind is anders 

bieb1963 schreef op 24-07-2024 om 15:30:

Ik denk dat het punt is Diyer, dat jouw kinderen op 1 of ander manier hebben gevoeld dat jij wel een moeder was die alles deed wat ‘moest’ en dat daar wrs ook niet veel op aan te merken was, maar dat het echte gevoel ontbrak. Zoals je ook zelf in je post aangaf. Dat voelen ze , onbewust. Hoe heftig jouw jeugd ook was, zij hebben er ervaren hun eigen jeugd. En ergens, dat proef ik uit jouw post, liet je onbewust altijd blijken dat zij niet, niet moeilijk (in de ruime zin van het woord) moesten dan, want wat hadden ze te klagen in vergelijking met jou? En dat is iets wat jou nog steeds triggert, maar zij niet met jou mee kunnen voelen ook al zullen ze volledig begrijpen hoe vreselijk het voor jou was. Hun jeugd is hun jeugd en die van jou de jouwe. Jij bent je empathie kwijt geraakt en dat is vreselijk voor jou. Maar zij hebben dat gebrek ongetwijfeld gevoeld. Dat kan en hoef je jezelf niet kwalijk te nemen, het is jou simpelweg ontnomen. Maar ik denk dat je allereerst moet proberen jouw jeugd niet te vergelijken met die van hen. Heb je al eens geprobeerd een brief aan ze te schrijven?

echt, wat een invullerij weer. Want dat moet natuurlijk wel. Ik was emotioneel uitgechecked, emotioneel niet beschikbaar, hadden niks te klagen in vergelijking met mij, zelfs de suggestie dat mijn kinderen op de hoogte zijn van dat leven van mij (wat ze niet zijn, want dat is niet hun probleem hoe mijn jeugd was), empathie kwijtgeraakt (ja hoor, volledig kwijt geraakt, foetsie weg, niks geen empathie meer, dat gebrek(...)

Ga je lekker?

Door de aangerichte schade in het verleden is mijn relatie in het nu met mijn moeder niet zo hecht als zij zelf zou willen. Dat vind ik oprecht vervelend voor haar. Ik kan haar niet bieden wat zij nu zoekt, net zoals zij mij toen niet kon bieden wat ik toen nodig had. 

Ik ben oprecht niet meer boos om het verleden. Ik zie in dat het grotendeels onvermogen was en de tijdgeest en eigen trauma. Daarentegen is mijn moeder nu wel boos om hetgeen ik nu niet lever in haar ogen. Haar verwachtingspatroon is: dan is nu alles weer goed. Dat is het niet. Ik heb andere mensen om me heen die er voor me waren op belangrijke momenten. Dit zijn mensen die nu hoger op mijn prioriteitenlijst staan.  Dat klinkt heel hard. Ik snap ook nog dat dit zou kunnen aanvoelen als een afrekening, maar zo voelt het voor mij niet. Ik ben niet meer zo bezig met alles wat er toen niet was. Ik ben alleen meer verbonden met andere mensen hierdoor.  Met mijn beste vriendinnen, met hun ouders die toen veel hebben opgevangen, met mijn kind en partner etc.  Die vormen nu mijn kern.  

Ik snap dat dat pijnlijk is voor mijn moeder - ik ben alleen niet diegene die haar kan helpen met die pijn. Die zal ze toch zelf of met hulp van anderen moeten verwerken.

Gingergirl schreef op 24-07-2024 om 15:33:

Dit vind ik een lastige Diyer; als je fysiek en seksueel misbruikt bent kun je met recht spreken van een kutjeugd maar wie dat niet heeft meegemaakt kan het zo goed een kutjeugd hebben gehad.

ja, dat klopt, alleen je aanname dat ik het altijd met mezelf vergelijk niet. Want ik heb vaak genoeg dingen gelezen hier die op papier helemaal kloppen, maar waarbij je vóelt dat het niet klopt. En ik voel dan ook de eenzaamheid bij zo'n schrijfster die op papier niks te kort kwam, maar hoe naar kan ook dan het opgroeien zijn.

Kortom, het is een aanname.
Het enige dat ik wel met zekerheid kan zeggen, is dat mijn kinderen allesbehalve een kutjeugd hebben gehad. Was er (veel) liefde? 500%! Was het perfect? Nee, zeker niet. Was ik een betrokken ouder en emotioneel beschikbaar? Jazeker. Iig voor 90% van de tijd. Er zijn momenten geweest dat ik het daarmee zwaar had en dat zie ik ook zeker als mijn gebrek. Gelukkig hadden ze een stabiele vader die voor mij inviel op die momenten. Hebben mijn kinderen het gemerkt? Mogelijk. We probeerden dat altijd zo goed als mogelijk woorden te geven, zodat ze wisten dat het iets van mama was en niet iets van hun. "mama heeft het even moeilijk en heeft een beetje tijd nodig. Ze houdt van ons, maar we laten haar een beetje met rust. Als er iets is kom je nu even naar papa". Als gezin konden we dat gelukkig samen opvangen! Dus we hebben als ouders geprobeerd recht te doen aan de behoefte van de kinderen.

Vond ik het zwaar? Absoluut! Was ik onzeker? Absoluut! Was ik daardoor soms te star en rechtlijnig, omdat ik geen benul had waar ik goed aan deed? Geen twijfel over mogelijk! Heb ik daarom fouten gemaakt? Ook hier geen twijfel over mogelijk! Heb ik daarvoor niet al een miljoen keer excuses gemaakt? Ook zeker!

Dus nee, het is geen wedstrijd. Desalnietemin kan ik idd niet veel met heftig gedrag wat ik lastig te plaatsen vind. Niet als wedstrijd, maar omdat ik me de heftigheid niet goed kan invoelen in relatie tot het gebeurde.

Poekewiki schreef op 24-07-2024 om 15:48:

Ik snap dat dat pijnlijk is voor mijn moeder - ik ben alleen niet diegene die haar kan helpen met die pijn. Die zal ze toch zelf of met hulp van anderen moeten verwerken.

Dat klopt, die pijn kan niemand voor je moeder oplossen en zal ze zelf een plekje moeten leren geven. Misschien schrijft ze wel hier ; )

Aanvulling op mijn vorige bericht , de dood is bijv zo'n onderwerp dat als kind daar niet goed mee om leert gaan het een trauma kan veroorzaken zelfs als het om een huisdier gaat want in feite gaat het niet om het dier zelf maar om het concept de dood zelf, zo kunnen "kleine" dingen grote gevolgen hebben in de rest van het leven van dat kind , dingen die wij als ouders niet altijd als heftig zien

Diyer schreef op 24-07-2024 om 12:02:

[..]

Klopt, op dit specifieke topic heb ik idd geen zin in al teveel empathie en begrip voor het kind. In dit topic zoek ik ouders met vergelijkbare ervaringen en niet dat er vanuit een kindrol wordt doorgedrukt dat ik -zelfs hier- nog maar in de begrip modus moet staan. Ik denk dan, ieder zijn/haar topic. Maar dat blijkt helaas niet te kunnen, dus dan vertrek ik wel.

(Nog niet verder gelezen dan tot dit bericht, dus val mss in herhaling)

Realiseer jij je ook dat er mss helemaal geen vergelijkbare ervaringen zijn te vinden bij de deelnemers in dit topic? Heeft dus helemaal niets met jouw laatste zin te maken mbt ‘dat blijkt helaas niet te kunnen’.

Jammer dat je dan meteen afhaakt ipv wat meer zelfreflectie toe te passen en er proberen achter te komen of jij zelf toch wat meer inspanning zou kunnen verrichten de band met je kinderen te verbeteren. 

Diyer schreef op 24-07-2024 om 16:09:

[..]

Dat klopt, die pijn kan niemand voor je moeder oplossen en zal ze zelf een plekje moeten leren geven. Misschien schrijft ze wel hier ; )

Dat denk ik niet. Ze is niet zo digitaal.

Het contact IS verstoord. Dat is een feit. En ze mag best rouwen over dat verstoorde contact en het feit dat ze het anders had gewild. Maar als een kind geheel of gedeeltelijk afstand heeft genomen, dan is dat een teken dat dat kind verder is gegaan. 

In mijn geval zit ik echt niet te wachten op een excuus of schuldinzicht. Ik besef rationeel prima dat mijn ouder niet beter kon. Maar daarmee is er niet opeens weer een vertrouwensband. En ik kan best met mededogen naar haar kijken en erkennen dat ze hiervan verdriet heeft. 

Maar het verleden is wat het is en ik ben er ook door geworden wie ik ben. Ik heb het gevoel dat mijn moeder wil horen dat alles "vergeven en vergeten" is. Wat mij betreft is alles vergeven, vergeten is me helaas nog altijd niet gelukt.

Zonder jouw beleving geweld aan te willen doen, want ik begrijp goed dat het zich voor jou zo ontwikkeld heeft en jouw gevoel op afstand is komen te staan.
Maar even van een afstand bekeken, relaties kunnen zich ook weer opnieuw uitdiepen. Soms sta je wat verder van elkaar en soms groei je weer naar elkaar toe. Soms kost het wat meer investeren, soms wat minder. Waar ik maar mee wil zeggen dat iets niet definitief zo hoeft te zijn toch? Tenzij je echt heel duidelijk weerzin voelt tegen het idee van een relatie uitdiepen.

Diyer schreef op 24-07-2024 om 15:47:

[..]

echt, wat een invullerij weer. Want dat moet natuurlijk wel. Ik was emotioneel uitgechecked, emotioneel niet beschikbaar, hadden niks te klagen in vergelijking met mij, zelfs de suggestie dat mijn kinderen op de hoogte zijn van dat leven van mij (wat ze niet zijn, want dat is niet hun probleem hoe mijn jeugd was), empathie kwijtgeraakt (ja hoor, volledig kwijt geraakt, foetsie weg, niks geen empathie meer, dat gebrek(...)

Ga je lekker?

Dat is nou net het probleem en heel jammer dat je dat zo opvat. Jij geeft zélf in je post aan dat je deed wat je moest doen, maar het echte gevoel ontbrak. Datbia niet jouw schuld, dat is je aangedaan. Maar dat neemt niet weg dat jouw kinderen dat wrs onbewust gevoeld hebben / ervaren hebben. Zeker als je zélf zegt in je post dat je vond dat ze hun moeilijkheden, problemen whatever, niets waren vergeleken bij jou. Dat zeg je zélf in je post. En ik denk dat je eerst dat zelf moet inzien. Niet als falen van jezelf, want gezien de situatie uit je jeugd hoef je je dat zelf helemaal niet aan te rekenen, maar wel als mogelijke oorzaak van de afstand. Pas dan kan je verder.

Sorry hoor, maar dat schreef ik niet. Nergens niet. En geeft maar weer eens aan dat lezen echt een kunst is en eigen invulling en interpretatie erg voor de hand ligt. En ik denk ook dat veel mensen lezen wat ze willen lezen. Geeft niet, zal ik ongetwijfeld zelf ook last van hebben. Maar dat maakt gesprekken dan wel onmogelijk als je zo overtuigd bent van dit (eigen) gelijk hoe jij dénkt dat het is of hoe jij dénkt dat ik iets bedoel of hoe jij dénkt dat mijn kinderen iets voelden of hoe jij dénkt dat het vroeger bij ons thuis ging. Het is vooral veel aannames op dingen die ik niet schrijf, maar jij dénkt te lezen tussen de regels door.