Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

felija schreef op 24-07-2024 om 13:09:

[..]

Ik hoop dat het per generatie steeds meer gaat uitdoven: het idee dat ouder zijn al genoeg is om het respect van je kinderen te verdienen. Wij kunnen het als ouders van nu in ieder geval anders aanpakken.

En dat doen we ook. Kinderen hebben recht op hun eigen leven. Prima als ze daar dingen uit willen delen met ons en als ze advies vragen over iets dan krijgen ze dat ook maar als ze ons advies in de wind slaan hebben we respect voor hun keuze. Ze kunnen dan ook nog steun van ons verwachten dat hun keuze tot een goed einde komt.  Onze jongste is een stapelaar. Nadat hij mavo had afgerond heeft hij geprobeerd havo te halen gaat is niet gelukt door allerlei factoren. Ik had graag gezien dat hij 5 havo nogmaals deed maar hij doet nu op zijn mavo diploma een mbo 4. Dat gaat heel goed en wat nodig krijgt hij support van ons zonder oordeel dat hij toch beter had kunnen proberen de havo met een diploma af te ronden. 

Het probleem in dit topic is, dat alles waar een ouder mee zit in het contact met hun volwassen kinderen, ervan wordt gezegd, dat zal wel komen omdat... En dan wordt weer die walsouder naar voren gebracht. Veel reacties van ouders die minder contact heeft net z'n kind dan ze willen, en daar verdriet over heeft, wordt tegen gezegd "Heb je al naar jouw eigen aandeel gekeken?" hetgeen gelezen kan worden als, "Je had het anders moeten aanpakken en hebt geen reflectie op je eigen aandeel". Helaas nemen gedane zaken geen keer, zelfs niet als je als ouder sorry zegt.

Ik heb mijn kinderen opgevoed tot zelfstandige mensen en ze zijn zo zelfstandig dat ze weinig laten horen en langskomen. Aan de ene kant ben ik heel blij dat ze zo zelfstandig in het leven staan, aan de andere kant zou ik meer van ze willen horen.
Misschien omdat ze het goede voorbeeld niet hebben gehad, ik ben maar één keer met ze naar mijn ouders geweest, maar de grafsteen bekijken was geen groot succes.

Auwereel schreef op 24-07-2024 om 13:35:

Het probleem in dit topic is, dat alles waar een ouder mee zit in het contact met hun volwassen kinderen, ervan wordt gezegd, dat zal wel komen omdat... En dan wordt weer die walsouder naar voren gebracht. Veel reacties van ouders die minder contact heeft net z'n kind dan ze willen, en daar verdriet over heeft, wordt tegen gezegd "Heb je al naar jouw eigen aandeel gekeken?" hetgeen gelezen kan worden als, "Je had het anders moeten aanpakken en hebt geen reflectie op je eigen aandeel". Helaas nemen gedane zaken geen keer, zelfs niet als je als ouder sorry zegt.

Het is ook verdrietig als je ervaart dat er geen ruimte is voor jouw pijn en verdriet. Als het (in jouw ervaring) altijd gaat om de pijn en het verdriet van het kind en er niemand wil luisteren naar hoe het voor jou is (ik refereer hierin niet specifiek naar Auwereel, maar jou in het algemeen). Misschien zou daarvoor plek gemaakt kunnen worden in een topic speciaal daarvoor. Ik heb niet het idee dat dat hetgeen was waar Wilmama naar zoekt.

Wat betreft je laatste zin: Gedane zaken nemen geen keer. Maar - als beide partijen dat willen en kunnen - kun je er wel samen doorheen. Samen door de pijn, samen op weg naar verbetering, samen oplossen. En dan zijn die zaken nog steeds gedaan, maar dan is er ook toekomst.

Misschien dan expliciet aangeven in de opening post van een topic over de pijn en het verdriet van ouders die minder contact hebben met hun kinderen dan zij zouden willen dat genuanceerde reacties niet gewenst zijn, maar uitsluitend meelevende reacties, anders volgt een herhaling van zetten. Want er valt wel degelijk iets aan te doen. 

Bgdrrejnxs53226 schreef op 24-07-2024 om 13:49:

Het probleem is, mijns inziens, niet de walsouder of dat de schuldvraag direct gezocht wordt bij de ouders, maar bij de schouderophalende, enigszins fatalistische houding van “gedane zaken nemen geen keer, ook niet als je als ouder sorry zegt”. Het gaat niet zozeer om die gedane zaken, of om sorry op zichzelf, maar om een oprecht medeleven, goede diepgaande gesprekken met (op den duur) wederzijds begrip en troost, voorafgegaan door (heel belangrijk) met oprechte nieuwsgierigheid, mededogen en zonder oordeel luisteren naar het verhaal je kind.
Dit is al met vele bewoordingen en nuances uitgelegd door veel schrijvers hier.

Kijk, dit bedoel ik nu precies, dat ervan uit wordt gegaan dat als het contact minder is dan gewenst er DUS geen oprecht medeleven is, noch plaats voor diepgaande gesprekken en kinderen genegeerd wordenven sorry per definitie oppervlakkig en niet gemeend. Ik probeer het duidelijk te maken dat dat niet het geval hoeft te zijn 

Bgdrrejnxs53226 schreef op 24-07-2024 om 13:56:

Misschien dan expliciet aangeven in de opening post van een topic over de pijn en het verdriet van ouders die minder contact hebben met hun kinderen dan zij zouden willen dat genuanceerde reacties niet gewenst zijn, maar uitsluitend meelevende reacties, anders volgt een herhaling van zetten. Want er valt wel degelijk iets aan te doen.

Ik zie veel reacties die vooral een hoog gehalte hebben aan geen enkele troost, want zodra iemand een andere kijk op de zaaj geeft, komt de herhaling van stappen weer: de ouder had anders moeten handelen en die ouder heeft te weinig zelfreflectie, en gelukkig hebben wij zelf daar geen last van.  

- verwijderd ivm privacy -

Auwereel schreef op 24-07-2024 om 13:58:

[..]

Kijk, dit bedoel ik nu precies, dat ervan uit wordt gegaan dat als het contact minder is dan gewenst er DUS geen oprecht medeleven is, noch plaats voor diepgaande gesprekken en kinderen genegeerd wordenven sorry per definitie oppervlakkig en niet gemeend. Ik probeer het duidelijk te maken dat dat niet het geval hoeft te zijn

Maar dat schrijf ik toch helemaal niet Auwereel. Je schrijft zelf dat je vindt dat gedane zaken geen keer nemen ook niet na een sorry. En dat is ook zo. Het gaat erom hoe er omgegaan wordt met vragen van volwassen kinderen, ook al nemen die gedane zaken geen keer. Misschien heb je eerder geschreven dat er in jouw gezin wel sprake was van medeleven en diepgaande gesprekken, excuses, etc en dat er desondanks weinig contact is. Het kan zijn dat ik dat heb gemist. 

Lieve Diyer, wat een mooie kwetsbare post, en wat een ontzettend verdrietig verhaal over jouw jeugd. En ik vind het ontzettend knap dat je zelf inziet dat een bepaald inlevingsvermogen daardoor mist.

Ik wil graag één ding meegeven omdat ik je gun dat je je minder afgewezen voelt: je vergelijkt nu de jeugd van jou met die van je dochter en hoe haar gedrag extreem was in vergelijking met dat van jou, maar het is geen wedstrijd. Dat jouw dochter zo heftig reageerde, terwijl jij het zoveel beter hebt gedaan dan jouw eigen ouders, is niet omdat haar ervaringen erger zijn dan die van jou. Jullie zijn verschillende personen met verschillende ervaringen. Misschien ben jij van nature een ontzettend veerkrachtige persoon, die ondanks die ontzettend traumatische ervaringen, een weg heeft gevonden zich hierdoor heen te slaan. Misschien is jouw dochter van nature minder veerkrachtig en hebben veel minder heftige gebeurtenissen haar ervaringen veel mee gekleurd of is zij minder goed ons staat om hier mee om te gaan.

Ik vermoed dat het gedrag van jouw dochter een gevoel van afwijzing triggert bij jou en wens je toe dat er moment komt dat je die vergelijking van leed kunt loslaten.

Wat ontzettend heftig voor je Dyer!! Ik vind het erg om te lezen en wat stel je je kwetsbaar op. Je stipt precies iets aan waarover ik net zat na te denken, wat mijns inziens in deze discussie te weinig aan bod is gekomen; namelijk trauma's die intergenerationeel doorwerken. 
Je kunt als getraumatiseerd kind onmogelijk van jezelf verwachten dat je dat niet doorgeeft aan je kind. Dat heeft generaties aan tijd nodig om te helen. 
Mijn moeder is ook getraumatiseerd door haar eigen jeugd, dat werkt ook weer door in de relatie met mij en haar andere kinderen. Ik weet dat ik daardoor niet de relatie kan hebben met haar die ik graag zou willen. Ik weet ook dat ik haar daarom wel eens ontwijk, als ik genoeg heb aan mijn eigen sores. Mijn moeder heeft last van depressies. Ik heb heel lang gedacht dat ik vergeleken met haar niet zo moest zeuren, want haar opvoeding was veel erger, maar zo werkt het niet, daarmee ondermijn je je eigen pijnpunten die er net zo goed mogen zijn.
Ik denk dat het niet eens zozeer een schuldvraag betreft, maar onvermogen, omdat de ouder zelf beschadigd is en daar mee moet dealen.
Mijn zoon heeft mij op zijn beurt ook niet op mijn allerbest meegemaakt, maar al wel weer minder heftig dan ik mijn moeder heb meegemaakt. 
En daarom is opvoeden ook zo'n kwetsbaar iets, waarbij je hoe dan ook als ouder tekortschiet.

kaatjecato schreef op 24-07-2024 om 14:33:

Lieve Diyer, wat een mooie kwetsbare post, en wat een ontzettend verdrietig verhaal over jouw jeugd. En ik vind het ontzettend knap dat je zelf inziet dat een bepaald inlevingsvermogen daardoor mist.

Ik wil graag één ding meegeven omdat ik je gun dat je je minder afgewezen voelt: je vergelijkt nu de jeugd van jou met die van je dochter en hoe haar gedrag extreem was in vergelijking met dat van jou, maar het is geen wedstrijd. Dat jouw dochter zo heftig reageerde, terwijl jij het zoveel beter hebt gedaan dan jouw eigen ouders, is niet omdat haar ervaringen erger zijn dan die van jou. Jullie zijn verschillende personen met verschillende ervaringen. Misschien ben jij van nature een ontzettend veerkrachtige persoon, die ondanks die ontzettend traumatische ervaringen, een weg heeft gevonden zich hierdoor heen te slaan. Misschien is jouw dochter van nature minder veerkrachtig en hebben veel minder heftige gebeurtenissen haar ervaringen veel mee gekleurd of is zij minder goed ons staat om hier mee om te gaan.

Ik vermoed dat het gedrag van jouw dochter een gevoel van afwijzing triggert bij jou en wens je toe dat er moment komt dat je die vergelijking van leed kunt loslaten.

Wat ik nog wil toevoegen: als een kind de vrijheid voelt om zich extreem te gedragen, opstandig te zijn, kan dat ook juist een uiting zijn van zich daar veilig genoeg voor voelen. Dus je kunt het ook zien als een brevet van vermogen, Diyer. Je hebt je stinkende best gedaan, en daardoor zullen jouw kinderen zich meer tegen je (durven) afzetten. Dat is een goed en gezond teken, hoe pijnlijk misschien ook.

Alles staat en valt met verwachtingen. En het hangt ook samen met afstanden, met herinneringen (die voor iedereen anders zijn) en gezondheid. Met familietradities. Met werkkringen (continudiensten, weekendwerk). Met verjaardagen die 'allemaal tegelijk vallen'. Met schoonfamilies waar het net iets minder mee klikt, of juist geweldig goed.
 
De meeste ouders van uitgevlogen kinderen zijn zoekende naar een goede balans. Ooit waren tradities behoorlijk leidend, nu is men individualistischer ingesteld. 
Met goede wil, wederzijds, kun je veel bereiken. Maar je blijft altijd allemaal jezelf, ook als je streeft naar goed contact. Wat de een goed vindt, voelt voor de ander ondermaats. 

kan ik mijn bericht niet meer wijzigen? Is er een plek waar je dat kunt vragen aan het forum om aan te passen? Ik dacht dat je dingen kon weghalen?

Diyer schreef op 24-07-2024 om 15:16:

kan ik mijn bericht niet meer wijzigen? Is er een plek waar je dat kunt vragen aan het forum om aan te passen? Ik dacht dat je dingen kon weghalen?

Even jezelf rapporteren en het aan de mods vragen!