Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:33:
Ik vind dat vooral erg treurig voor ouders. Voor ouders die daarmee verliezen wat ze het allerliefste hebben in de wereld, contact of een relatie met hun kinderen. En ouders zullen het respecteren. Want wat kunnen ouders anders doen. Verreweg de meeste ouders zullen dit accepteren, respecteren en hopen dat de keuze die hun kinderen maken, hen brengt wat ze nodig hebben. Maar dit gaat bij de meeste ouders wel als een zwaard door hun hart en geeft veel verdriet. En dat stukje verdriet is waar dit topic over ging. Niet om maar altijd onder alle omstandigheden begrip te hebben voor kinderen, maar om ruimte te vragen voor het eigen verdriet. Dat er ook gewoon mag zijn, want dat is wel de andere kant van de medaille van de keuze die kinderen maken. En dan kun je hier collectief als kind wel blijven opeisen dat je daar maar gewoon begrip voor moet hebben. Maar dat hoeft, neem ik aan, niet in een topic als dit. Hier gaat het eens een keer niet over het standpunt van het kind. Ook ouders kunnen verdriet hebben. Mag dat, zonder altijd maar begrip te moeten hebben? Dat doen ze wel als ze hun kinderen spreken. Ik zal nl. nooit uitspreken naar jongste wat verdriet doet. Ten eerste heeft ze daar de leeftijd (nog) niet voor, ten tweede spelen er etiketjes waardoor ik rekening heb te houden met het vermogen dit te begrijpen, ten derde speelt er middelen gebruik en ten vierde weet ik niet. Maar ik vind het niet nodig om haar daarmee te belasten.
Nietemin heb ik geen zin om onder alle omstandigheden maar een boetekleed aan te trekken omdat er een paar kinderen vinden dat er alle begrip moet zijn voor hún standpunt, hún leven, hún trauma, hún verdriet. Ga weg joh, stop daar gewoon mee. Ik hóef even geen begrip te hebben voor jouw kind trauma. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik spreek hier niet namens de kindrol (die ik zelf ook heb, want ben uiteraard ook kind van, maar de ouderrol die een plekje wil krijgen).
Maar wie zegt dat alle ouders er verdriet van hebben dat hun kinderen nog maar een figurantenrol spelen in hun leven? Die overtuigd zijn van hun zelf verzonnen excuus voor het weinige contact?: Kees heeft het druk met zijn zware baan dus het is logisch dat hij minder langs komt.
Gewoon, omdat ze niet kunnen/willen en durven kijken naar hun eigen aandeel in het verhaal.
kaatjecato schreef op 24-07-2024 om 11:59:
[..]
Ik denk dat dit stukje heel goed laat zien waarom je niet begrijpt dat kinderen soms afstand van ouders nemen.
Klopt, op dit specifieke topic heb ik idd geen zin in al teveel empathie en begrip voor het kind. In dit topic zoek ik ouders met vergelijkbare ervaringen en niet dat er vanuit een kindrol wordt doorgedrukt dat ik -zelfs hier- nog maar in de begrip modus moet staan. Ik denk dan, ieder zijn/haar topic. Maar dat blijkt helaas niet te kunnen, dus dan vertrek ik wel.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:59:
Weet je wat, ik trek me terug uit deze discussie. Het is mij duidelijk dat de kinderen graag dit topic overnemen vanuit hun niet gezien worden en dat dit geen plek is voor ouders die hier hun eigen plekje dachten te kunnen vinden. Fout gedacht.
Ik reageer juist vanuit de positie als ouder, en niet als kind. Het punt is dat die belevingen naast elkaar bestaan. De ene beleving vlakt de andere niet uit.
Edit: ik heb als ouder ook dingen gedaan die ik achteraf anders had willen doen, en waarvan ik mij kan voorstellen dat mijn kinderen daar nu of op latere leeftijd last van kunnen krijgen. En die dingen misschien mij gaan verwijten. Dat maakt niet dat ik mij een slechte moeder voel. Ik hoop dat ik dan in staat ben om naar ze te luisteren, hun gevoel te erkennen en daar echt ruimte voor te geven, ook als ik ze lastig te begrijpen vind en mijn redenen heb gehad.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:33:
Ik vind dat vooral erg treurig voor ouders. Voor ouders die daarmee verliezen wat ze het allerliefste hebben in de wereld, contact of een relatie met hun kinderen. En ouders zullen het respecteren. Want wat kunnen ouders anders doen. Verreweg de meeste ouders zullen dit accepteren, respecteren en hopen dat de keuze die hun kinderen maken, hen brengt wat ze nodig hebben. Maar dit gaat bij de meeste ouders wel als een zwaard door hun hart en geeft veel verdriet. En dat stukje verdriet is waar dit topic over ging. Niet om maar altijd onder alle omstandigheden begrip te hebben voor kinderen, maar om ruimte te vragen voor het eigen verdriet. Dat er ook gewoon mag zijn, want dat is wel de andere kant van de medaille van de keuze die kinderen maken. En dan kun je hier collectief als kind wel blijven opeisen dat je daar maar gewoon begrip voor moet hebben. Maar dat hoeft, neem ik aan, niet in een topic als dit. Hier gaat het eens een keer niet over het standpunt van het kind. Ook ouders kunnen verdriet hebben. Mag dat, zonder altijd maar begrip te moeten hebben? Dat doen ze wel als ze hun kinderen spreken. Ik zal nl. nooit uitspreken naar jongste wat verdriet doet. Ten eerste heeft ze daar de leeftijd (nog) niet voor, ten tweede spelen er etiketjes waardoor ik rekening heb te houden met het vermogen dit te begrijpen, ten derde speelt er middelen gebruik en ten vierde weet ik niet. Maar ik vind het niet nodig om haar daarmee te belasten.
Nietemin heb ik geen zin om onder alle omstandigheden maar een boetekleed aan te trekken omdat er een paar kinderen vinden dat er alle begrip moet zijn voor hún standpunt, hún leven, hún trauma, hún verdriet. Ga weg joh, stop daar gewoon mee. Ik hóef even geen begrip te hebben voor jouw kind trauma. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik spreek hier niet namens de kindrol (die ik zelf ook heb, want ben uiteraard ook kind van, maar de ouderrol die een plekje wil krijgen).
Nee, sommige ouders accepteren dat niet. Als er dan contact is begint dat met de vraag, ‘zo, leef je nog?’ Want het contact moet wel van de kant van de kinderen komen, je kunt niet zelf de telefoon pakken als je contact wil natuurlijk… En ze vinden nog steeds dat ze hun kinderen kunnen sturen. Elke zin begint met ‘je moet’. En als je het wil hebben over welke gedrag van hen jou vroeger pijn heeft gedaan, dan is het niet gebeurd, of het was logisch vanwege iets dat jij als kind (niet) deed. Geloof mij, dan hoeft contact niet van mij hoor.
Desalniettemin heb ik altijd het belang ingezien van contact houden, al was het maar om contact met vader en siblings en de honden te kunnen behouden. En ik heb altijd wel kunnen zien dat mijn moeder het niet slecht bedoelde. Maar als volwassene moet je toch kunnen snappen dat dreigen met suïcide niet gezond is voor je jonge kinderen. En dat je oudste de schuld geven van je relatie problemen niet kan. Niet alleen voor dat kind niet, maar ook omdat je dan je relatieproblemen niet echt aan kan pakken. En de relatie met de siblings onder druk komt te staan. Want die geloofden natuurlijk dat ik de oorzaak van alle ellende thuis was. Maar dat is dus allemaal niet gebeurd volgens mijn moeder. En als er al iets gebeurd is is dat omdat ik me niet kon gedragen zoals zij wilde. Dus ons contact is altijd heel oppervlakkig geweest. Pas de laatste jaren, sinds ze een ietsje milder is naar ons kinderen toe, hebben we het wel eens over hoe ik mijn kinderen opvoed, over politiek of andere zaken waarover we van mening verschillen.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:59:
Weet je wat, ik trek me terug uit deze discussie. Het is mij duidelijk dat de kinderen graag dit topic overnemen vanuit hun niet gezien worden en dat dit geen plek is voor ouders die hier hun eigen plekje dachten te kunnen vinden. Fout gedacht.
Wat een vreemde conclusie, alsof iedereen het op zichzelf zou betrekken. Zelf ben ik wel gezien door mijn ouders, ik schrijf hier niet in de rol van ongezien kind, maar juist als ouder van. Ik zie het wel veel in mijn omgeving en hoe schadelijk dat kan zijn.
Het zou juist zo helpend kunnen zijn om je ook als ouder kwetsbaar te durven opstellen, om zo het contact met je kind te kunnen herstellen, maar kennelijk is dat teveel gevraagd. En gaat het dus ook zo vaak mis. Heel jammer en treurig.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 12:02:
[..]
Klopt, op dit specifieke topic heb ik idd geen zin in al teveel empathie en begrip voor het kind. In dit topic zoek ik ouders met vergelijkbare ervaringen en niet dat er vanuit een kindrol wordt doorgedrukt dat ik -zelfs hier- nog maar in de begrip modus moet staan. Ik denk dan, ieder zijn/haar topic. Maar dat blijkt helaas niet te kunnen, dus dan vertrek ik wel.
Dit is wilmama haar topic en ik had het idee dat zei wel iets had aan de adviezen hoe ze het contact mischien kan verbeteren want ze zit er wel mee dat het contact minder goed is dan ze zou willen
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:33:
Ik vind dat vooral erg treurig voor ouders. Voor ouders die daarmee verliezen wat ze het allerliefste hebben in de wereld, contact of een relatie met hun kinderen. En ouders zullen het respecteren. Want wat kunnen ouders anders doen. Verreweg de meeste ouders zullen dit accepteren, respecteren en hopen dat de keuze die hun kinderen maken, hen brengt wat ze nodig hebben. Maar dit gaat bij de meeste ouders wel als een zwaard door hun hart en geeft veel verdriet. En dat stukje verdriet is waar dit topic over ging. Niet om maar altijd onder alle omstandigheden begrip te hebben voor kinderen, maar om ruimte te vragen voor het eigen verdriet. Dat er ook gewoon mag zijn, want dat is wel de andere kant van de medaille van de keuze die kinderen maken. En dan kun je hier collectief als kind wel blijven opeisen dat je daar maar gewoon begrip voor moet hebben. Maar dat hoeft, neem ik aan, niet in een topic als dit. Hier gaat het eens een keer niet over het standpunt van het kind. Ook ouders kunnen verdriet hebben. Mag dat, zonder altijd maar begrip te moeten hebben? Dat doen ze wel als ze hun kinderen spreken. Ik zal nl. nooit uitspreken naar jongste wat verdriet doet. Ten eerste heeft ze daar de leeftijd (nog) niet voor, ten tweede spelen er etiketjes waardoor ik rekening heb te houden met het vermogen dit te begrijpen, ten derde speelt er middelen gebruik en ten vierde weet ik niet. Maar ik vind het niet nodig om haar daarmee te belasten.
Nietemin heb ik geen zin om onder alle omstandigheden maar een boetekleed aan te trekken omdat er een paar kinderen vinden dat er alle begrip moet zijn voor hún standpunt, hún leven, hún trauma, hún verdriet. Ga weg joh, stop daar gewoon mee. Ik hóef even geen begrip te hebben voor jouw kind trauma. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik spreek hier niet namens de kindrol (die ik zelf ook heb, want ben uiteraard ook kind van, maar de ouderrol die een plekje wil krijgen).
Jeetje zeg Diyer, ik waardeer je bijdragen doorgaans erg maar je blijft maar volle kracht in deze richting doorrammen terwijl diverse posters daar heel genuanceerd op hebben gereageerd.
felija schreef op 24-07-2024 om 12:13:
[..]
Wat een vreemde conclusie, alsof iedereen het op zichzelf zou betrekken. Zelf ben ik wel gezien door mijn ouders, ik schrijf hier niet in de rol van ongezien kind, maar juist als ouder van. Ik zie het wel veel in mijn omgeving en hoe schadelijk dat kan zijn.
Het zou juist zo helpend kunnen zijn om je ook als ouder kwetsbaar te durven opstellen, om zo het contact met je kind te kunnen herstellen, maar kennelijk is dat teveel gevraagd. En gaat het dus ook zo vaak mis. Heel jammer en treurig.
Geldt voor mij ook, wat ik ergens in dit topic al schreef : in mijn jeugd zijn er dingen écht fout gegaan. Een van mijn ouders stelde zich afwerend en verongelijkt op toen ik dit, op een bescheiden en kwetsbare manier, ter sprake bracht. Want het is bepaald niet makkelijk om dat te doen. Gelukkig is mijn andere ouder met bewonderenswaardige moed boven zichzelf uitgestegen en heeft zich open gesteld. Ik heb het dus van twee kanten meegemaakt. Ik ben die ene ouder oneindig dankbaar, we hebben een hele hechte en warme band. Volledig gelijkwaardig en liefdevol. Deze ouder heeft mij ook het voorbeeld gegeven van hoe ik met mijn kinderen om wil gaan. Zij hebben mij ook al vragen gesteld over dingen die fout zijn gegaan in hun jeugd. En ik heb gehandeld naar het voorbeeld van die ene empathische ouder. Met mijn kinderen heb ik ook een hechte, gelijkwaardige en liefdevolle band met veel contact over en weer.
Vanuit deze ervaringen schrijf ik hier. Ik gun het iedereen, maar blijkbaar is het sommige ouders niet gegeven om over hun eigen schaduw heen te stappen.
Ik vind het fascinerend om te zien hoe zo’n dynamiek zich ook in dit topic manifesteert in een conversatie tussen vreemden.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:16:
[..]
Natuurlijk heb je als ouder die verantwoordelijkheid. Maar ik begrijp niet waarom het inzichtgevende stuk alleen van ouders af moet komen. En nee, dan heb ik het niet over 20 jarigen. Maar ruime volwassenen. Wat is er mis mee om het gesprek met ouders aan te gaan? Kijken hoe je je pijn een plekje kunt geven? Waar komt de behoefte voort uit het verstoten van diezelfde ouders? Want door ze zo te weren uit je leven, komt dat min of meer neer op ze verstoten. Het komt op mij idd soms over alsof er verwacht wordt dat ouders wél perfect zijn, omdat ze niet vergeven kunnen worden. En dan zelfs niet eens voor omstandigheden waar ze amper invloed op hadden. Dan hebben ze dat erkend (als je dan als kind idd ook uitspreekt waar je moeite mee hebt gehad, want dat lijkt me wel handig dat je je uitspreekt) en sorry gezegd. Kun je dan ook verder? Kun je dat accepteren? Of blijf je dan ouders wegduwen uit je leven? En als dat laatste het geval is, waarom? Ik begrijp dat niet, maar dat lijkt me onderhand wel duidelijk dat ik dat niet begrijp.
Er is niks mis met een gesprek aangaan maar ervaring leert dat weinig ouders kunnen reflecteren en toegeven hoe fout ze gehandeld hebben en het ook vaak niet willen horen. Het is veelal ja maar....overal is dan wel een excuus voor te verzinnen. Ook bij omstandigheden waar je als ouders weinig invloed om hebt hoor je oog te hebben voor het welzijn van je kinderen en daar naar te handelen ipv het als een excuus te gebruiken zoals helaas velen dat doen. Als ouders dat erkennen is dat al een mooie stap maar daarmee is het voor het kind niet meteen een verplichting te vergeven en door te gaan met contact. Een mens wordt gemiddeld een jaar of 80, waarvan je maar 18 jaar kind bent. Een relatief korte periode van je leven maar vooral een periode die je nooit meer over kunt doen en daarom belangrijk dat ouders in die periode investeren in een goede band opbouwen ipv denken het met een sorry achteraf wel goed te kunnen maken en kind alles maar moet vergeven en vergeten, zo simpel werkt het leven niet. Een verpestte jeugd is een levenslang trauma, inzicht daarin ontbreekt helaas bij veel ouders. Gevolg is dan dat kinderen hun ouders op afstand houden of ze wegduwen zoals jij schrijft. Waarom? Vaak omdat ze geen positieve toegevoegde waarde meer hebben voor het leven van het kind en het kind graag nog leuke jaren wil hebben in de rest van het leven. Dat het verdrietig is voor de ouders, tja achteraf kijk je een koe in de kont. Dat stuk verdriet zulken ouders een plek moeten geven net zoals het kind dat met de verpestte jeugd moet.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 11:59:
Weet je wat, ik trek me terug uit deze discussie. Het is mij duidelijk dat de kinderen graag dit topic overnemen vanuit hun niet gezien worden en dat dit geen plek is voor ouders die hier hun eigen plekje dachten te kunnen vinden. Fout gedacht.
Maar zie je dan niet dat je als niet geziene ouder ook zelf een aandeel hebt in het niet gezien worden? Dat je iets moet veranderen om gezien te worden door je kinderen? Als je doet wat je altijd deed dan krijg je wat je altijd kreeg. Ik geloof echt dat je verdriet hebt van het mindere contact maar dat is niet alleen aan de kinderen om dat op te lossen met een get over it. Dan moet de ouder ook een stap maken en het gedrag waardoor het kind afhaakt veranderen of toch minstens een stukje opschruiven in de richting van het kind.
Jonagold schreef op 24-07-2024 om 12:09:
[..]
Nee, sommige ouders accepteren dat niet. Als er dan contact is begint dat met de vraag, ‘zo, leef je nog?’ Want het contact moet wel van de kant van de kinderen komen, je kunt niet zelf de telefoon pakken als je contact wil natuurlijk… En ze vinden nog steeds dat ze hun kinderen kunnen sturen. Elke zin begint met ‘je moet’. En als je het wil hebben over welke gedrag van hen jou vroeger pijn heeft gedaan, dan is het niet gebeurd, of het was logisch vanwege iets dat jij als kind (niet) deed. Geloof mij, dan hoeft contact niet van mij hoor.
Desalniettemin heb ik altijd het belang ingezien van contact houden, al was het maar om contact met vader en siblings en de honden te kunnen behouden. En ik heb altijd wel kunnen zien dat mijn moeder het niet slecht bedoelde. Maar als volwassene moet je toch kunnen snappen dat dreigen met suïcide niet gezond is voor je jonge kinderen. En dat je oudste de schuld geven van je relatie problemen niet kan. Niet alleen voor dat kind niet, maar ook omdat je dan je relatieproblemen niet echt aan kan pakken. En de relatie met de siblings onder druk komt te staan. Want die geloofden natuurlijk dat ik de oorzaak van alle ellende thuis was. Maar dat is dus allemaal niet gebeurd volgens mijn moeder. En als er al iets gebeurd is is dat omdat ik me niet kon gedragen zoals zij wilde. Dus ons contact is altijd heel oppervlakkig geweest. Pas de laatste jaren, sinds ze een ietsje milder is naar ons kinderen toe, hebben we het wel eens over hoe ik mijn kinderen opvoed, over politiek of andere zaken waarover we van mening verschillen.
Heel mooi verwoord Jonagold. Dat is ook wat mijn man en ik ervaren.
Bakblik schreef op 24-07-2024 om 12:49:
[..]
Maar zie je dan niet dat je als niet geziene ouder ook zelf een aandeel hebt in het niet gezien worden? Dat je iets moet veranderen om gezien te worden door je kinderen? Als je doet wat je altijd deed dan krijg je wat je altijd kreeg. Ik geloof echt dat je verdriet hebt van het mindere contact maar dat is niet alleen aan de kinderen om dat op te lossen met een get over it. Dan moet de ouder ook een stap maken en het gedrag waardoor het kind afhaakt veranderen of toch minstens een stukje opschruiven in de richting van het kind.
Eigenlijk maakt dit topic pijnlijk duidelijk waar de schoen wringt: het niet kunnen en/of willen reflecteren hoe je je als ouder hebt verhouden tot je kinderen.
Het ouder zijn heeft wat mij betreft nog steeds teveel een 'heiligenstatus': je dient je ouder hoe dan ook te respecteren, gewoon omdat het je ouder is. Gelukkig begint dat beeld wel steeds meer te verschuiven, maar we zijn er nog niet.
felija schreef op 24-07-2024 om 12:56:
[..]
Eigenlijk maakt dit topic pijnlijk duidelijk waar de schoen wringt: het niet kunnen en/of willen reflecteren hoe je je als ouder hebt verhouden tot je kinderen.
Het ouder zijn heeft wat mij betreft nog steeds teveel een 'heiligenstatus': je dient je ouder hoe dan ook te respecteren, gewoon omdat het je ouder is. Gelukkig begint dat beeld wel steeds meer te verschuiven, maar we zijn er nog niet.
Dit is exact waar bij de ouders van mijn man de schoen wringt. Zodra mijn man en of zijn sibling willen praten over iets uit hun jeugd dat minder leuk was dan komt acuut het respect-verhaal naar ze toe geblaft. Of ze het privé doen of met anderen erbij de respect-preek is altijd maar 1 keer ademhalen weg. Ook voor mij en de kleinkinderen was het constant balans zoeken in hoe en wat je zegt.
Dat zij nog gaan zien dat respect niet zit in het woord u maar in hele andere dingen gaan we niet meer meemaken. Dat zij respect gaan hebben voor onze keuzes in balans werk en privé en opvoeding van onze kinderen hebben we al 15 jaar geleden opgegeven.
Bakblik schreef op 24-07-2024 om 13:06:
[..]
Dit is exact waar bij de ouders van mijn man de schoen wringt. Zodra mijn man en of zijn sibling willen praten over iets uit hun jeugd dat minder leuk was dan komt acuut het respect-verhaal naar ze toe geblaft. Of ze het privé doen of met anderen erbij de respect-preek is altijd maar 1 keer ademhalen weg. Ook voor mij en de kleinkinderen was het constant balans zoeken in hoe en wat je zegt.
Dat zij nog gaan zien dat respect niet zit in het woord u maar in hele andere dingen gaan we niet meer meemaken. Dat zij respect gaan hebben voor onze keuzes in balans werk en privé en opvoeding van onze kinderen hebben we al 15 jaar geleden opgegeven.
Ik hoop dat het per generatie steeds meer gaat uitdoven: het idee dat ouder zijn al genoeg is om het respect van je kinderen te verdienen. Wij kunnen het als ouders van nu in ieder geval anders aanpakken.
@dyer: voor alle duidelijkheid: mijn reacties op jou zijn er niet op gericht om je onderuit te halen. Het is niet persoonlijk. Je lijkt me een sympathieke en spontane persoon en ik vind je manier van reageren over het algemeen aangenaam en origineel. Je hoeft je verder vanzelfsprekend niets van mijn mening aan te trekken.