Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Bolmieke schreef op 23-07-2024 om 17:53:
Maar het is toch allebei waar?
Ik heb autisme - ik ben een autist
Ik heb kinderen - ik ben een moeder
Ik heb een handicap - ik ben een gehandicapte
Enzovoort
Ik zie dat toch niet zo 1 op 1 te combineren/verklaarbaar, want hoe zie je dat dan bij kanker?
ik heb kanker - ik ben (een) ziek(te)?
Vanaf moment van mijn diagnose heb ik mijn omgeving en meest dierbaren op het hart gedrukt:
Ik ben Kersje en toevallig ook ziek, ik ben niet zieke Kersje. Voor mij een wereld van verschil namelijk! En dan met name om hoe men met je omgaat of behandeld.
Bolmieke schreef op 23-07-2024 om 17:53:
Maar het is toch allebei waar?
Ik heb autisme - ik ben een autist
Ik heb kinderen - ik ben een moeder
Ik heb een handicap - ik ben een gehandicapte
Enzovoort
Wat Kersje zegt inderdaad.
En in autisme heb je natuurlijk veel gradaties. Dan denk ik bij ik ben autist gelijk aan Rainman en Kees Momma. Bij ik ben Marieke en ik ben autistisch denk ik aan de vriendin van dochter waar je maar op een paar punten merkt dat er iets neurodivergents aan de hand is. Ze eet bepaalde dingen niet vanwege het vreemde mondgevoel en ze wordt liever niet onverwacht aangeraakt. In de omgang/het gesprek merk je niet dat ze anders is.
Diyer schreef op 21-07-2024 om 18:04:
[..]
Dat past als uitspraak idd bij mensen die blind zijn voor hun eigen aandeel.
Ik zit nog steeds heel erg met deze uitspraak , mijn aandeel in wat ? Ik snap het niet
Wilmamaa schreef op 22-07-2024 om 22:54:
[..]
Ik roemde haar altijd omdat ze zo zelfstandig en verstandig was, en misschien wilde ze dat helemaal niet zijn.
Ik denk dat dat een veelvoorkomend pijnpunt is van kinderen die zijn opgegroeid in een gezin, waar er onevenredig aandacht uitging naar iemand binnen het gezin vanwege handicap of etiketje. Ook al begrijp je verstandelijk waarschijnlijk wel waarom dat zo is, toch voel je je daardoor wat ongezien. En dat is ook verdrietig. En moet iemand echt een plekje kunnen geven.
Anoniemvoornu schreef op 23-07-2024 om 21:12:
[..]
Ik zit nog steeds heel erg met deze uitspraak , mijn aandeel in wat ? Ik snap het niet
Diyer schreef op 23-07-2024 om 23:06:
[..]
Ik denk dat dat een veelvoorkomend pijnpunt is van kinderen die zijn opgegroeid in een gezin, waar er onevenredig aandacht uitging naar iemand binnen het gezin vanwege handicap of etiketje. Ook al begrijp je verstandelijk waarschijnlijk wel waarom dat zo is, toch voel je je daardoor wat ongezien. En dat is ook verdrietig. En moet iemand echt een plekje kunnen geven.
Neem alsjeblieft de moeite om ff uit te leggen waar dat gesneer voor nodig was, ik snap er geen f van ik geef hier advies en jij komt uit het niets met dat ik mijn eigen aandeel moet zien en ik snap nog steeds niet wat je bedoelt , leg het me alsjeblieft uit waar dat gesneer voor nodig is , ik blijf het vragen , ik zit er echt mee
Diyer schreef op 23-07-2024 om 23:06:
[..]
Ik denk dat dat een veelvoorkomend pijnpunt is van kinderen die zijn opgegroeid in een gezin, waar er onevenredig aandacht uitging naar iemand binnen het gezin vanwege handicap of etiketje. Ook al begrijp je verstandelijk waarschijnlijk wel waarom dat zo is, toch voel je je daardoor wat ongezien. En dat is ook verdrietig. En moet iemand echt een plekje kunnen geven.
Mooi om te lezen dit ! Hier lijk je, ondanks je eerdere harde en weinig begripvolle woorden richting volwassen kinderen, tóch te snappen dat het niet altijd zo eenvoudig ligt tussen ouders en hun kinderen. Je erkent hier dat er omstandigheden kunnen zijn waardoor goed contact belemmert kan worden en dat het volwassen kind daar moeite mee kan hebben en het (soms veel) tijd kost om daarmee om te leren gaan. Een begripvolle, reflectieve houding van de ouder zal het volwassen kind daarbij helpen.
Diyer schreef op 23-07-2024 om 23:06:
[..]
Ik denk dat dat een veelvoorkomend pijnpunt is van kinderen die zijn opgegroeid in een gezin, waar er onevenredig aandacht uitging naar iemand binnen het gezin vanwege handicap of etiketje. Ook al begrijp je verstandelijk waarschijnlijk wel waarom dat zo is, toch voel je je daardoor wat ongezien. En dat is ook verdrietig. En moet iemand echt een plekje kunnen geven.
Absoluut waar
Ik heb sorry gezegd tegen mijn kinderen.
joh anoniemvoornu, lijkt me toch wel helder dat ik geen zin heb in uitleg. Dan begrijp je het niet. Leer er mee leven ofzo.
Ik denk dat mijn reflectieve houding aangeeft dat ik prima kan inleven dat opgroeien niet zwart wit is en dat je als kind beschadigingen oploopt. Maar dat maakt nog steeds niet dat ik kan begrijpen dat dit tot gevolg heeft dat je je ouders dan niet of amper wil zien. Ik denk dat dit ook voor ouders traumatisch kan zijn. Ik begrijp de afwijzing dan nog steeds niet. Ik zou juist denken dat je dit ook met elkaar kunt verwerken. Ouders kunnen soms ook weinig anders. En dan is het nodig dat je als ouder je kind begrijpt. Maar het zou imo ook wenselijk zijn als een kind op een bepaald punt komt en kan zien dat ouders ook maar gewoon roeiden met de riemen die ze hadden.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 09:50:
joh anoniemvoornu, lijkt me toch wel helder dat ik geen zin heb in uitleg. Dan begrijp je het niet. Leer er mee leven ofzo.
Wow , lekker joh , je hoeft het niet altijd eens met elkaar te zijn op een forum maar dit is wel een heel bijzondere manier van communiceren tegen anderen
Diyer schreef op 24-07-2024 om 09:50:
joh anoniemvoornu, lijkt me toch wel helder dat ik geen zin heb in uitleg. Dan begrijp je het niet. Leer er mee leven ofzo.
Een dergelijke houding (opgeteld bij eerdere standpunten die je innam in dit topic) illustreert duidelijk waarom sommige kinderen afstand nemen van hun ouders. Sommige ouders kunnen gewoon niet anders, ze kunnen het écht niet zien (al lijkt het soms even van wel, zie mijn vorige reactie op jou) mogelijk vanuit hun eigen pijn. Als de ouder zich in het nauw gedreven voelt en sneren uit gaat delen dan zit er voor de kinderen uiteindelijk uit zelfbehoud weinig anders op dan voor zichzelf te kiezen. Dat uit zich soms in minder contact met de ouders.
Nu ben jij niet de ouder van Anoniemvoornu, noch ben jij de TO, maar ook jij gaf in dit topic aan, net als Wilmama, een moeizaam contact te hebben met je kinderen. Jullie reacties en de dynamiek in dit topic geven wel een indicatie van wat een deel van de oorzaak van dat moeizame contact zou kunnen zijn.
Waarschijnlijk komt er nu weer een ontkenning, een ‘ja maar’ of er wordt een klein stukje uit mijn tekst geïsoleerd met uitleg waarom het niet klopt wat ik schrijf of een heel verhaal over waarom de mensen die dit ook al eerder in het topic probeerden duidelijk te maken ongelijk hebben en dat jij en Wilmama er gewoon anders over denken en ook dát hoort bij de dynamiek. Het is frustrerend want je komt niet nader tot elkaar. Vermoedelijk exact wat er ook gebeurd in contact met de kinderen. Na veel pogingen geef je het als kind uiteindelijk maar op. Sommigen accepteren het met telkens weer veel verdriet en anderen nemen afstand.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 09:56:
Ik denk dat mijn reflectieve houding aangeeft dat ik prima kan inleven dat opgroeien niet zwart wit is en dat je als kind beschadigingen oploopt. Maar dat maakt nog steeds niet dat ik kan begrijpen dat dit tot gevolg heeft dat je je ouders dan niet of amper wil zien. Ik denk dat dit ook voor ouders traumatisch kan zijn. Ik begrijp de afwijzing dan nog steeds niet. Ik zou juist denken dat je dit ook met elkaar kunt verwerken. Ouders kunnen soms ook weinig anders. En dan is het nodig dat je als ouder je kind begrijpt. Maar het zou imo ook wenselijk zijn als een kind op een bepaald punt komt en kan zien dat ouders ook maar gewoon roeiden met de riemen die ze hadden.
Jij kan niet begrijpen dat er voor samen verwerken 2 partijen nodig zijn en dat er 1 partij kan zijn die dat niet wil/kan/de noodzaak niet ziet?
Mijn schoonouders hebben met het opvoeden van mijn man en zijn siblings naar hun vermogen hun best gedaan maar ze hebben grote steken laten vallen. Puberen was verboden, daar was toen niet over te praten en later ook niet. Ze denken nog steeds dat ze het goed aangepakt hebben toen. Hun dochter heeft wel gepuberd met een hoop gedoe. Zoon (mijn man) heeft niet gepuberd met gevolgen voor zijn latere leven. Nu er nog over praten doen de kinderen niet meer de laatste fase willen ze zonder ruzie door. Maar zelfs toen ouders nog fit en geestelijk goed bij waren kon er niet over gepraat worden. Ze zijn overtuigd van hun gelijk en hoe beide kinderen daar onder geleden hebben willen ze niet horen, laat staan dat ze toegeven dat het fout is gegaan/ dat ze het wellicht anders hadden moeten doen. Zelfs jaren na de puberteit van beide kinderen kreeg ik nog te horen hoe goed ze het hadden gedaan waarvan ik dan dacht: goed? Hartstikke fout! Maar er viel niet over te praten laat staan samen verwerken.
misschien hebben sommige mensen in dit topic er nog iets aan om te lezen over het huis van Andolfi. Ik ga even kijken of ik een artikel kan toevoegen.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 09:56:
Ik denk dat mijn reflectieve houding aangeeft dat ik prima kan inleven dat opgroeien niet zwart wit is en dat je als kind beschadigingen oploopt. Maar dat maakt nog steeds niet dat ik kan begrijpen dat dit tot gevolg heeft dat je je ouders dan niet of amper wil zien. Ik denk dat dit ook voor ouders traumatisch kan zijn. Ik begrijp de afwijzing dan nog steeds niet. Ik zou juist denken dat je dit ook met elkaar kunt verwerken. Ouders kunnen soms ook weinig anders. En dan is het nodig dat je als ouder je kind begrijpt. Maar het zou imo ook wenselijk zijn als een kind op een bepaald punt komt en kan zien dat ouders ook maar gewoon roeiden met de riemen die ze hadden.
Ik vind dat je wel erg makkelijk redeneert in dit alles. Natuurlijk hoeven ouders niet perfect te zijn, niemand is perfect. En soms komen er dingen op je levenspad, zoals bv ziekte, waar je geen invloed op hebt maar die van grote invloed kunnen zijn op het gezinsleven. Maar verder heb je als ouders gekozen voor kinderen en daardoor de verantwoordelijkheid om ze een goed en geliefd leven te geven. En daar gaat het bij sommigen mis met als ( logisch) gevolg dat kinderen vervolgens de keuze maken het contact op een laag pitje zetten of te verbreken.
Bakblik schreef op 24-07-2024 om 10:32:
[..]
Jij kan niet begrijpen dat er voor samen verwerken 2 partijen nodig zijn en dat er 1 partij kan zijn die dat niet wil/kan/de noodzaak niet ziet?
Heb ik dat gezegd? Het lijkt me juist wenselijk dat dit wel bespreekbaar kan zijn. Want verwerken heb je idd 2 partijen nodig. Maar ik reageer hier met name op de post van Wilma en ik krijg van haar niet de indruk dat ze niet openstaat voor een dergelijke reflectie. Desondanks neemt dochter afstand. Dan wordt geopperd dat dit mogelijk komt door de problemen die er waren met haar andere dochter en dat de zelfredzame dochter daardoor minder gezien werd. En dat kan dus. Maar ik zie Wilma daarover niet ontkennen, noch afwijzen als dit het geval zou zijn. En dát is wat ik aangeef moeilijk te kunnen invoelen. Dan vraag ik me af wat je dan wél verwacht van je ouders?