Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Lieveheersbeest schreef op 31-10-2023 om 14:13:

Oei Rutiel, je trekt je nu een post heel persoonlijk aan terwijl ik daarin niets zeg over jouw persoonlijke situatie. Ik hoop dat je het nog een keer na wil lezen en dan ziet dat er een andere invalshoek was. Het is geenzins mijn bedoeling om te zeggen dat er bij jou thuis iets raars aan de hand is. Ik vind het alleen, persoonlijk, raar als men, in het algemeen, altijd bezorgd zou moeten zijn om de kinderen. Dat herken ik in leuke, goed functionerende gezinnen (dus niet het gezin waarin ik opgegroeid ben, dat bedoelde ik eigenlijk) ook niet. Dat betekent echter niet dat ik 'vind' dat jij een niet leuk en functionerend gezin hebt. Ik ken jou toch helemaal niet...

Ah okee, gelukkig. Misschien heb ik ook wel extra gevoelige tenen op het moment hoor. Dank in elk geval voor je reactie!

Ik denk dat je mijn "altijd" misschien anders hebt geïnterpreteerd dan ik bedoelde. Het is niet zo dat ik dag in dag uit bezorgd ben over mijn kinderen en dat ik hierin continu gerustgesteld moet worden. Altijd is dus niet bedoeld als voortdurend of continu.

Mijn diepe verbondenheid met mijn kinderen zorgt dat ik hun welzijn altijd met me meedraag, ergens de krochten van mijn binnenste. En daarmee dus ook de hoop dat het hen goed blijft gaan, en de zorg voor als dat niet zo lijkt te zijn. En ik denk dat ik dat nog steeds voel als ik 80 ben en zij 50. Altijd in de zin van levenslang dus.

Wilmamaa schreef op 31-10-2023 om 23:14:

Onverwachte conclusie: Ik besef nu pas hoe bang ik ben om een slechte moeder te zijn. Toen mijn kinderen klein waren was het duidelijker hoe je een goede moeder moet zijn. Nu ze volwassen zijn, weet ik niet goed, aan welke eisen ik moet voldoen. Zeker nu het contact niet lekker loopt. Dat maakt mij ontzettend onzeker en krampachtig.

[…]
Positief is dat ik begin te begrijpen dat mijn dochters weinig contact zoeken niet perse betekent dat ze mij een slechte moeder vinden. Nu of in hun jeugd. Dat ze geen behoefte aan mij hebben, kan ook liggen aan hoe ze zelf in het leven staan. Ik moet stoppen me hier schuldig over te voelen of het als een afwijzing van mij en mijn liefde te zien.

Wat een belangrijke reflectie, Wilmamaa.

Je hebt kans dat je dochters dit ook merken en dat het een rol speelt. Hoeft natuurlijk niet hoor. Maar ik herken dit uit mijn eigen situatie.

Voor mijn moeder is het heel belangrijk dat ik haar een goede moeder vind. Het maakt haar idd onzeker en krampachtig. En als er een tijdje wat minder contact is, trekt ze zich dat meteen persoonlijk aan.

En juist dát vind ik in onze relatie zo ingewikkeld en beladen. Het maakt me dwars en maakt het voor mij heel moeilijk om gewoon te zeggen dat ze een goede moeder is/was, wat ze zo graag hoort (en wat ook echt zo is). En ik ben al 48 hè…. Ik wil zo graag een normale volwassen relatie met haar waarin het feit dat zij voor mij gezorgd heeft niet zo op de voorgrond staat, en waarin wat ik van haar vind niet zo vreselijk belangrijk is voor haar. Dat ze meteen bang is dat ze een slechte moeder is als ik even weinig van me laat horen, ervaar ik wel als een last. 

Wil natuurlijk niet zeggen dat dit bij jouw dochters speelt. Maar wie weet kun je er iets mee.

Mija schreef op 01-11-2023 om 16:38:

[..]

Ik herken het enorme, gevoelsmatig niet te begrijpen contrast tussen de warme, hechte jeugd en de groeiende afstandelijkheid in de puberteit, tot aan vijandigheid toe. Kinderen, jongeren die heel erg met zichzelf worstelen voelen zichzelf gewoon niet ‘warm’. Ze zijn niet ontspannen, zijn zo’n beetje altijd overprikkeld en daardoor ook prikkelbaar en ze voelen zich snel door het minste of geringste gehinderd, gekrenkt of geconfronteerd. Dat voelen ze dan ook echt natuurlijk dus ik snap dat dat niet goed te verdragen is. Als ouder ben je al heel snel confronterend voor je kind. Je doet langzaam meer een beroep op hun eigen verantwoordelijkheid en daar stagneert het. Juist als je een hechte band hebt (gehad) ken je je kind door en door en zie je veel meer dan die kinderen kunnen verdragen. Ze weten wat je ziet, wat je vindt, wat je voelt. Dat is juist door de hechte band en vertrouwelijkheid niet te missen. Zelfs al probeer je niet al te veel te zéggen! Ik kan zelf mijn warme betrokkenheid beter reguleren sinds mijn kinderen uit huis zijn omdat ik me niet meer verantwoordelijkheid voel voor ze en ook niet meer door jan en alleman (school, hulpverlening, leerplicht) op die verantwoordelijkheid word aangesproken. En ik word minder direct geconfronteerd met zorgelijke situaties. Ik maak het niet meer zo mee, hoor er alleen over. Ik snap het wegdraaien van vooral één van mijn kinderen ook uit eigen ervaring. Ik had het zelf ook naar mijn ouders: ik vond het bezorgde, de bemoeienis, steeds raad willen geven, een oordeel geven over wat ik (niet) deed en het gebrek aan vertrouwen (hoe terecht dat ook was in bepaalde opzichten) enorm verstikkend! Mijn zoon heeft mentaal, sociaal, emotioneel en praktisch een hele kluif aan zichzelf en hij kan mijn hulp overduidelijk niet constructief inzetten. Dus nu ‘help’ ik hem zo weinig mogelijk en probeer ik het zo gezellig en gelijkwaardig mogelijk te houden, als we elkaar af en toe zien of spreken. Ik ben dus zelfs vaak degene die een stap terug doet als het contact te intens dreigt te worden. En ik besteed bewust aan bepaalde onderwerpen geen of weinig aandacht, stel wel wat vragen om belangstelling te tonen, spreek vertrouwen uit maar vraag niet te lang door. Dat betekent namelijk spanning en ruzie en daar wordt niemand beter van.

Dit werkt voor mij, al is het natuurlijk absoluut geen plan A. Ik had het liever anders gezien: ontspanner, inniger, makkelijker. Maar het lukt daardoor in ieder geval om het niet alleen maar doodvermoeiend te vinden om hem te zien. Door die intensiteit uit de weg te gaan, hebben we ook hele gezellige en fijne momenten. Als ik eerlijk ben, vind ik het zelf op dit moment ook prima om hem niet al te vaak te zien en niet al te persoonlijke gesprekken te hebben want ik raak zelf ook al snel getriggerd door zijn prikkelbaarheid en dit is zowel voor mij als voor hem behapbaar en het geeft positief contact.

Mijn andere kind is ‘gewoon’ aan een eigen leven begonnen. Daar geen conflicten. Ik zie haar ook niet zo vaak maar als we elkaar zien of spreken is het wel gezellig en fijn. Maar wat ik ook bij haar zie, is dat ze haar jeugd als het ware als een ‘springplank’ beschouwt. Dat is geweest en nu gaat ze vooruit. Ze wil zich er ook graag van losmaken. Ze doet vooral een beroep op me als ze het even moeilijk heeft en stopt relatief minder ‘positieve energie’ in ons contact. Dat bedoel ik niet heel erg zwaar en ik vind het ook niet per se verkeerd dat ze dit zo doet. Want ik begrijp het en het is ook nodig. De laatste jaren met haar broer in huis waren voor haar helemaal niet gemakkelijk en eigenlijk nogal pijnlijk en verdrietig. Zij moet op haar manier ook behoorlijk hard werken om zichzelf in evenwicht te houden en ik vind het logisch dat ze meer energie steekt in zichzelf en in haar eigen nieuwe leven en minder in ‘het oude’. Ze beschouwt mij als haar moeder als vanzelfsprekend en dat mag ook.

Ik ben heel erg en met hart en ziel hun moeder geweest en ben dat natuurlijk nog maar ik ben inmiddels door alle jarenlange mentale gezondheidstoestanden ook wel klaar met de intensieve moederrol. Ik ben als persoon ook altijd wel op mezelf geweest en het voelt soms alsof ik weer op mezelf terugval zoals ik was en ik vind het ook wel iets vertrouwds en prettigs hebben. Er jarenlang zo intensief voor andere mensen zijn, is ook wel heel uitputtend geweest. Ik ben doodmoe en ik wil ook graag mijn eigen energie weer terug.

Mijn kinderen zijn nu 18-21 dus nog vers volwassen. Ik heb het vertrouwen en de verwachting dat we in de loop van de tijd weer wat dichter naar elkaar toe zullen groeien, ik ook naar hen! Nu zijn we gewoon allemaal een nieuwe rol aan het zoeken. We richten alle drie onze energie juist buiten het gezin. De diepe liefde tussen ons (van mij naar hen en van hen naar mij) is voor mij evengoed nog heel vanzelfsprekend voelbaar. Dus de frequentie en de diepgang en intensiteit van het contact, zijn op dit moment minder belangrijk voor mij. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dat zou voelen als we over tien jaar nog steeds op deze manier met elkaar omgaan. Misschien ben ik dan wel verbitterd? Maar nu in ieder geval niet. Het is zoals het is en ze moeten vooral heel veel energie stoppen in zichzelf!

Dat jouw kind met andere mensen de dingen doet en wil doen die het vroeger met jullie deed, herken ik heel erg bij mijn jongste. Bij hem zie ik dat hij heel erg snakt naar intimiteit en verbondenheid en dat hij afstand en verschillen niet goed verdraagt. Hij wil heel erg graag ‘geliefd zijn’ maar heeft zelf de stap naar een meer volwassen en verantwoordelijke houding in relaties nog niet gemaakt. Hij is verschrikkelijk gevoelig voor afwijzing en juist als ‘kind van’ eist hij veel te teveel ruimte en begrip. En als ik dat dan niet geef, wijst hij mij af. Hij wil wel warm vertrouwelijk contact, heel graag zelfs, maar bijna volledig op zijn voorwaarden, en hij moet geen afwijzing of negatieve energie voelen, anders voelt hij de pijn teveel. Met vrienden kan hij dat ook wel hebben maar daarmee leeft hij zijn frustraties toch duidelijk minder uit. Nu hij niet meer thuis woont, blijft het naar mij toe ook beter binnen de perken.

Prachtige, herkenbare bijdrage, wat mij betreft de spijker op zn kop!

Mija, wat heb je dat goed en ontzettend herkenbaar verwoord. En wat fijn om te lezen dat het je niet verbitterd heeft en dat je daar met zoveel empathie naar kunt kijken. Ik heb daar duidelijk meer moeite mee, voel die teleurstelling in dat boze en verwijtende en vind het zo haaks staan op hoe ik de zaken beleefd heb. Mooi om te lezen dat je daar een goede (en vooral niet verwijtende!) modus in hebt gevonden. Ik kan in gedrag echt goed inzetten op wenselijk, maar kan me haast niet anders voorstellen dan dat de teleurstelling over de omgang wel (eens) voelbaar moet zijn. Je stukje is een goed voorbeeld voor hoe ik het zou willen doen en ervaren.

Wilmamaa schreef op 31-10-2023 om 23:07:

[..]

Ik herken me niet in dit beeld. Maar het is zeker iets om over na te denken. Ik snap niet goed waaruit je opmaakt dat mijn kinderen niet van mijn draaiboek mogen afwijken? Bedoel je dat qua beroepskeuze, levensomstandigheden, woonsituatie? Zoals zoveel jongvolwassenen voldoen ze daarbij niet aan het ideaalplaatje maar dat vind ik normaal.
En de goede vriendinnen waarmee ik meer zou moeten ondernemen: ik heb toch al beschreven dat ik een rijk gevuld leven heb met werk, hobby's en leuke vriendinnen (aanvulling: met wie ik ook uitstapjes maak, naar workshops ga etc). Ik heb mijn leven juist een nieuwe weg ingestuurd om aan het lege nest syndroom te ontsnappen.
Daar ligt het helemaal niet aan. Maar dat neemt niet weg dat ik het contact mis met die fijne, gezellige dochters van vroeger!

Misschien was de uitdrukking beren op de weg wat kort door de bocht en wilde ik ook niet aangeven dat je kinderen van jou niet van jouw draaiboek mochten afwijken, maar als ze dat ergens doen, dan maakt dit jou bevreesd. Zo las ik dat in je antwoord op de post van Mischa83 op 30 okt.

‘Wat me in je schrijven opvalt is dat je erg lijkt te redeneren vanuit angst om het niet goed genoeg te doen. Je wilt jezelf niet opdringen, maar wel betrokken zijn. Je bent bang een last voor je kinderen te zijn.’

Waarop je later reageerde met

‘Ja, dat klopt inderdaad, dat ik bang ben het niet goed te doen.’

Voor mij een signaal dat het moeilijk is je vertrouwde ‘draaiboek’ los te laten. Ik noem het draaiboek omdat wrs iedere moeder een dergelijk draaiboek hanteert om zo de kinderen een opvoeding mee te geven waar de moeder gerust op kan zijn.

Ik had ook een draaiboek en regisseerde erop los om alles maar soepel te laten verlopen. Het werkte bij de oudste, zodoende was ik verrast dat het op een bepaald moment niet bij de jongste werkte. Om dan de harmonie overeind te houden, moest ik wel minder stellig zijn in mijn verwachtingen. Andere dingen doen zoals kletsen met vrienden, werken als afleiding bij de steeds terugkerende vraag of een moeder het wel goed doet.

In de post van Mija komt het ook terug; de wijze waarop de opvoeding van de eerste verloopt, wilt niet bij voorbaat ook succesvol uitpakken bij nr 2 of 3. Dat is lastig en vraagt om bijstelling van het beoogde draaiboek, wanneer angst op doemt.

Ik heb moeten los laten om zo het contact met kind niet te verliezen. Met loslaten bedoel ik niet dat we elkaar niet meer spreken, maar dat ik kind ruimte geef zijn leven zelf te regisseren.

Flanagan schreef op 02-11-2023 om 11:29:

[..]

‘Wat me in je schrijven opvalt is dat je erg lijkt te redeneren vanuit angst om het niet goed genoeg te doen. Je wilt jezelf niet opdringen, maar wel betrokken zijn. Je bent bang een last voor je kinderen te zijn.’

Waarop je later reageerde met

‘Ja, dat klopt inderdaad, dat ik bang ben het niet goed te doen.’

Dit sprong er voor mij uit omdat ik dat ook bij mezelf herken als rode vlag. Je kan verstandelijk wel weten dat het leven niet maakbaar is en dat je kinderen geen stuk klei zijn dat je als verantwoordelijke volwassene kunt boetseren zodat ze gelukkig en veilig zijn. Bij verwachtingen die je niet hoort te hebben denk je gauw aan dingen als opleiding, baan, status, levenskeuzes. Maar de wens dat je kinderen veilig en gelukkig zijn, is weliswaar niet controversieel maar net zo min afdwingbaar. Het lijkt zo logisch om mentaal bezig te blijven met wat je denkt dat je kinderen geluk zal brengen maar als je daar goed naar kijkt, is dat net zo grensoverschrijdend als hameren op financiële zekerheid, sociaal succes of carrière. Ik denk dat voor mij dat bezig blijven in mijn hoofd, functioneert als afleiding van het verdriet over wat ik mijn kinderen niet heb kunnen bieden en ook nu niet kan geven. Ik had en heb ook periodes dat ik te veel bezig ben met: ‘als maar dit of dat dan …’ suggererend dat ik dan wél controle over de situatie zou kunnen hebben, terwijl de verwijzing naar wat zou moeten veranderen mijn machteloosheid alleen maar onderstreept. 
Voor mij is dit echt een existentiële kwestie. Wat te doen met pijn en verlies? Wat is gezonde verantwoordelijkheid en waar ga je de grens over? Ik heb al toen mijn kinderen baby’s waren diep gevoeld dat ze eigen mensen zijn met een kern waar ze alleen zelf toegang toe hebben en waar ik niet aan kan en mag sjorren. Zolang de dingen goed gaan, je het gevoel hebt dat je kinderen veilig zijn en zich fijn voelen, is dat prachtig en wijs en is dat de basis voor een hele mooie diepe band. Maar als het niet goed gaat met je kinderen, als je er op de een of andere manier niet gerust op bent dat ze veilig zijn, is dat een heel ander verhaal. Dan is die diepe eigenheid ineens een kloof tussen jou en je kind. Je kunt daar niet komen, kunt je kind niet bereiken, niet redden. Ieder kind is wel eens niet veilig natuurlijk. Ik merk een heel groot verschil tussen mijn gevoel voor mijn twee kinderen. Over de oudste maak ik me ook wel eens zorgen, natuurlijk. Maar zij is veerkrachtig en vindingrijk en ik vertrouw erop dat ze wel weer een oplossing vindt, al is het soms met veel geworstel. Maar mijn jongste is in gevaar. Hij maakt al lange tijd opzichtig steeds dezelfde mentale fouten, waarmee hij zichzelf iedere keer weer in dezelfde pijnlijke posities brengt, zichzelf keer op keer faalervaringen bezorgt, wat hem vervolgens heel veel pijn doet en zijn eigenwaarde, zelfvertrouwen, vermogen tot interactie en levenslust om de zeep helpt. Ik weet dat hij ontzettend eenzaam is. Dat vertelt hij me ook. En toch kan ik hem daarbij niet fundamenteel helpen. Dat ik hem niet kan aanraken in zijn kern voelt hartverscheurend.
Ik denk dat het vooral de kinderen zijn waarvan je als sensitieve ouder op de een of andere manier het gevoel hebt dat ze niet zo goed kunnen terugvallen op zichzelf, waar je onrustig over bent als ze zich van je af bewegen. Dat kan zijn omdat ze zich overduidelijk in de problemen brengen maar ook als je er eigenlijk geen hoogte van krijgt, kun je je onrustig voelen omdat je de stevigheid niet ziet en voelt. Het enige wat erop zit, is dat te leren verdragen. Je kunt wel bezig blijven met te vinden dat je die gevoelens niet zou moeten hebben maar dat brengt alleen maar meer onrust en (zelf)verwijt in de relatie en het gaat in de weg staan van wat er wél mogelijk is. Dat lukt mij nu dus tot op zekere hoogte en tegelijkertijd voel ik ook dat ik dat vooral met mijn verstand doe en dat mijn gevoel nog niet mee is. Ik loop daar ook langzaam in vast, in mijn eigen dagelijks leven. Het is dus niet omdat ik zulke ‘wijze woorden’ kan spreken dat ik denk dat ik de code gekraakt heb. Het komt uiteindelijk allemaal neer op het aanvaarden van wat is, open blijven voor ervaringen, je niet wapenen tegen het leven maar jezelf wel beschermen en verzorgen. Ik weet ook niet hoe dat moet hoor. In de relatie met mijn kinderen heb ik voor nu een evenwicht gevonden wat werkt, maar in het geheel van mijn eigen leven voel ik me behoorlijk labiel door de confrontatie met zoveel machteloosheid en de onoverbrugbare kloof tussen wat je je kinderen zou willen geven en wat je voor ze zou willen doen en het fundamentele onvermogen dat te doen. Zo zen als ik hier schrijf, voel ik me in het dagelijks leven niet. Maar ik hou diep van binnen, in mijn kern, wel vast dat het mijn ‘recht’ is om stevig in mezelf te zijn, ook als er akelige dingen gebeuren, die niet ‘zouden moeten gebeuren’ maar waar ik geen invloed op heb. Op de een of andere manier ankert dat me toch in mezelf, dat gevoelde ‘recht’, ook als het gevoel er niet is. 

Mija, je schrijft heel mooi, duidelijk en herkenbaar.
Je kunt deze onderlagen die binnen in jezelf constant verschuiven en in elkaar proberen te passen goed onder woorden brengen. Het brengt mij ontzettend veel herkenning, ik probeer er -net als jij- ook een zekere mildheid in aan te brengen. Naar mijn jongste, naar mezelf, naar mijn ex die ook worstelt met diezelfde verschuivingen en meer nog dan ik machteloosheid voelt.

Ik probeer te roeien met de riemen die er zijn en te genieten van wat is in plaats van wat had kunnen zijn in een ideale ouder-kind wereld en constant te navigeren binnen het verdraagzame van mijn jongste, maar ook het verdraagzame binnen mijzelf.

Dus dankjewel voor je inkijkje en ook de herkenning dat het een constante aanpassing is en leren aanvaarden en verdragen.

Wilmamaa schreef op 02-11-2023 om 19:13:

[..]

Weer heel mooi Mija, dit hele verhaal. Lief dat je zoveel tijd neemt om dit zelf te overdenken en dit voor mij/ons op te schrijven. Ik weet op dit moment niet precies hoe ik er op moet reageren maar er zit veel herkenning in. En vooral veel punten waarvan ik besef dat ik daar eens goed over na moet denken omdat ze ook voor mij gelden.

Wie had gedacht dat moeder zijn van volwassen kinderen zo veel ingewikkelde gedachten en gevoelens zou opleveren. Niks klaar met opvoeden. Het lijkt wel of ik begin met mezelf op te voeden! Zouden vaders dat nu ook zo hebben?

Het gaat over relaties hè. En over hoe je zelf in die relaties staat en reageert. Ik denk eigenlijk niet dat dat (bij mij) ooit stopt. Ik denk dat veel mannen daar wat minder intensief mee bezig zijn, met reflecteren daarop, en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar wel eens jaloers op ben. Ik weet ook niet eens of het nou zoveel oplevert maar het is de aard van dit beestje.

Heel gek; ik ben niet zo'n moederkloek, maar middelste zoon woont sinds 4 maanden niet meer thuis( als eerste van 5). Hij woont samen, ca 50 km bij ons vandaan. Leuke vriendin...kan ik helemaal niets verkeerd over zeggen. Hij was ook altijd een beetje het buitenbeentje, en we hadden vaak ruzie over de chaos in zijn kamer. Ze hebben een hele leuke flat, die heel erg opgeruimd is...En doen beiden naast het werken in de psychiatrie ook nog een opleiding. 
Ik geniet het om die discussies niet meer te hebben. Vind het fijn dat hij toch wel 2 keer per week belt of appt....en dat we elkaar 1 tot 2 keer in de maand zien.

Man heeft er veel meer moeite mee... heeft het gevoel dat we niet meer compleet zijn...En belt dus het liefst iedere dag.. Dat moet ik echt afremmen, want ze zouden knettergek van hem worden. Ben eigenlijk heel erg benieuwd hoe dat bij de andere kinderen gaat zijn...