Vriend van dochter heeft geen verblijfplaats

Niet dat ik weet hoe je het moet oplossen, maar je dochter loopt wel erg hard van stapel. Ze kent hem nog geen twee maanden en wil dat hij bij jullie woont of anders gaan ze samen op straat slapen. Waar is de tijd van elkaar langzaam leren kennen?
Als je dochter je emotioneel chanteert is er maar één oplossing: je niet laten chanteren. Zolang hij bij jullie de woning overneemt, zal de hulpverlening niet al te hard zijn best doen. Hun energie richten ze op mensen die echt op straat staan.
Het is eind november, de kans is niet groot dat je dochter op straat blijft. 

To jij doet dit met de beste bedoelingen. Maar ook met de normale waarden binnen de maatschappij voor ogen. Daar valt deze jongen echter ver buiten. Jij bent de volgende volwassene in een lange rij. Die (voor ons heel normale) eisen stelt. Maar die kan hij niet nakomen. Hij heeft waarschijnlijk geen of zeer weinig vertrouwen in anderen. Heeft een totaal andere ontwikkeling doorgemaakt. Grote kans dat hier sprake is van beperkingen, stoornissen of onderliggende diagnostiek. Dit soort jongeren leeft met de dag en in het nu. Die zijn niet bezig met straks. Heel primitief. Ik heb nu honger dus ik eet wat ik pakken kan. 

Laat dit bij de hulpverlening. Die zijn daarvoor. Bescherm je dochter en stel duidelijke grenzen ook in overleg met je man. Voorkom dat hij jullie overneemt. Jullie kennen hem niet en zijn absoluut niet bekend met zijn situatie en de hulpverlening of waarom zaken niet lopen. 

'dit was niet de afspraak dus zag ik niet in waarom ik mij nog aan mijn afspraak zou moeten houden' Sorry, maar dit vind ik een kinderachtige redenering, dat moet je niet doen. Dat de spanningen hoog oplopen veroorzaak je deels zelf. Je kunt ook praktischer reageren. Bijvoorbeeld: de kasten leeg laten en alleen het noodzakelijkste in huis halen, vooral verse groente etc. De gedachte dat de jongen nu ineens zijn leven op orde zou krijgen (solliciteren, een baan en onderdak vinden) omdat jij dat gezegd hebt is ook naïef. Je stelt je nu wisselend en daarmee ook wat onbetrouwbaar op. Voor de jongen is dat wellicht niet zo erg, maar voor je dochter wel.
Een andere tactiek is om bondgenoot te worden van je dochter: ze heeft hem in huis gehaald, maar je kunt met haar bespreken of dit ook het effect is wat zij wilde bereiken, dus dat hij altijd bij jullie in huis zou zijn. En zo niet, wat zij dan wilde bereiken, hoe ze dat zou kunnen en wat jij daaraan zou kunnen bijdragen. Daarbij kun je aangeven wat voor jou het probleem is in de oplossing die ze nu bedacht heeft, en dan niet met hele grote woorden, maar heel concreet en praktisch. Misschien kan je dochter zelf de kast aanvullen met eten, bijvoorbeeld. Of kan je dochter uitzoeken wat er bestaat voor dakloze jongeren aan opvangplekken (zelf ook uitzoeken).
Vandaag zijn gesprek met de hulpverlening. Gaat je dochter wel mee?

Tsjor

Natje, laat je niet gek maken door de dreiging van je dochter om met hem op straat te slapen. Houd voet bij stuk. Je hebt gezegd tot 29 nov en dan is het weekend (waarvan je ook gezegd hebt dat hij welkom is). Er zijn dus een aantal dagen waarin hij in staat is iets te regelen en eventueel een baan te zoeken. Dat hoef jij hen niet te zeggen, maar zeg ik tegen jou omdat het belangrijk is dat jij kalm moet blijven en niet mee moet gaan in het drama.

Mocht jouw dochter beweren dat het door jou is dat hij en/of zij op straat slapen, weet dan dat dit niet zo is. Hij slaapt op straat door bepaalde keuzes die hij maakt en je dochter net zo. Als zij op straat met hem gaat slapen komt ze er snel achter dat hij actie moet ondernemen. Alleen hij is degene die stappen kan ondernemen om iets te veranderen in zijn situatie.

Je hebt aangeboden om met zijn begeleiding te praten en dat houd hij af. Dat is zijn keuze. Je hebt duidelijke voorwaarden aangegeven en die zijn echt niet onredelijk.

Overigens, dat je dochter snel gaat in deze relatie is helemaal niet verwonderlijk. Ze is gewoon verliefd. Maar zij zal ook gaan inzien dat hij zelf bepaalde keuzes maakt en dat die wel of niet bijdragen aan het verbeteren van zijn situatie. Hij heeft veel ellende meegemaakt, maar is zelf verantwoordelijk voor dat een andere weg in te buigen.

Los van mijn advies om voet bij stuk te houden, vind ik overigens best dat mensen van gedachten mogen veranderen, hoor. Maar niet onder emotionele chantage. Als jij zelf ziet aankomen dat hij binnen een dag op straat komt te staan, en hij maakt een belangrijke stap die hem dichterbij brengt tot zijn leven op de rit waardoor hij op korte termijn onderdak kan regelen bijvoorbeeld. Dan kan je best terugkomen op een beslissing, maar alleen als jij daar de ruimte voor voelt.

Hiermee wil ik zeggen: ik geloof niet in rigide vasthouden aan je eigen regels, omdat situaties soms veranderen. Flexibiliteit kan juist heel goed zijn. Maar..... Niet onder emotionele chantage. En alleen binnen de grenzen die jij aangeeft. Voor flexibiliteit moet je stevig staan en mijn indruk is dat je dat op dit moment niet staat. Dan laat je te snel over je grenzen gaan.

Ik snap Tsjor 's post namelijk wel. Er zijn situaties en mensen waarin je op die manier met de situatie om kunt gaan. Maar dat vraagt stevigheid én flexibiliteit. Ik vraag me dus af of jij voldoende stevig voelt (ook in een situatie waar mensen nu eenmaal met je grenzen aan de haal gaan, en dat is geen verwijt naar iemand) om op die manier in gesprek te gaan met dochter. Sterker nog: als anderen je met emotionele chantage op andere gedachten proberen te brengen, is het nog moeilijker om te voelen wat je nu eigenlijk zelf vindt. En alleen jij, Natje, kunt beoordelen of je op dit moment stevig en flexibel genoeg bent. Het kan zijn dat jij vooral geholpen bent met hele sterke grenzen, en die heb je aangegeven.

Kortom: neem elk advies (houd voet bij stuk óf beweeg onder voor jou goed voelende voorwaarden mee) zoals het voor jou goed voelt.