Uit huis en mogelijk ASS
ik heb al een hele tijd door jullie berichten en vragen gescrold en her en der wel wat topics gelezen die dezelfde lading hebben als mijn ‘zorgen’
Maar die zijn al lange tijd geleden gepost. Vandaar dat ik toch mijn eigen topic hier open.
Ik ben een 49 jarige moeder met een zoon van 23 jaar.
Zoon heeft al twee jaar een vaste baan, verdient goed en gaat binnenkort op zichzelf wonen.
Klinkt prima en dat is t eigenlijk ook.
Maar mijn overbezorgdheid veroorzaakt voor mezelf soms ingewikkelde emoties.
Op basisschool werd er geopperd dat ze onze zoon wilde testen op autisme, wij hebben toen de keuze gemaakt dit niet te doen, omdat hij zijn leven prima kon leiden. Weliswaar zagen wij ook dat hij sociaal niet heel handig was, maar zijn leven lang een stempel was ook niet de keuze die wij voor hem wilden. Er zullen hier genoeg mensen zijn die dit vreemd vinden. Maar 20 jaar geleden was dit voor ons een weloverwogen keuze.
Zoon heeft HAVO en HBO prima doorgelopen. Hij had wel wat vrienden maar contact onderhouden vond hij lastig. Werkte in supermarkt en horeca met veel plezier.
Echter nu hij minder met leeftijd genoten in aanraking komt doordat hij nu werkt, merken wij dat zijn sociale leven ook steeds minder wordt.
Hij werkt met verschillende leeftijdsgroepen samen en daar heeft hij plezier, maar buiten werk doen ze niets samen.
De vrienden die hij heeft ziet hij max twee keer per maand en hij geeft zelf ook aan dat hij dat jammer vindt.
Hij is afwachtend en wil liefst in middag appen om in avond iets te doen. Hij loopt er zo natuurlijk tegenaan dat anderen al iets gepland hebben. Daar zou hij van kunnen leren, maar dat is dus niet zo.
Daardoor zit hij zich in weekend meestal
te vervelen. Lijkt dit ook niet te kunnen ‘omdraaien’ en afspraken te plannen.
Nu is hij nog thuis, maar ik krijg er nu al buikpijn van als ik eraan denk dat hij straks alleen de weekenden in zijn appartementje moet doorbrengen. Natuurlijk weet ik dat ik dit niet meer voor hem kan regelen. Maar soms denk ik; hadden we vroeger wel maar een test laten doen en had hij toen hulp kunnen krijgen om zijn (waarschijnlijke) vorm van ASS beter te kunnen handelen.
Hem nu nog laten testen is geen optie. Een stempel zou zijn leven onrustiger maken. Hij wil niet anders zijn dan anderen. En is ook niet bespreekbaar.
Zijn er hier ouders die ervaring hebben met jong volwassen met ASS die zelfstandig wonen? Hoe redden zij zich en hoe vullen ze hun leven in.
Kan echt wakker liggen van de ‘angst’ dat hij eenzaam en alleen is zodra hij het huis uit is. 😞
Roos57 schreef op 30-09-2024 om 09:51:
[..]
Is dit onvriendelijk bedoeld?
Nee. 😉
Kortom: laat het los en maak je wat minder zorgen. Het zou zomaar kunnen dat hij op een moment wel bedenkt dat hij in actie moet komen. Dat hij zich nu weliswaar een beetje verveelt in het weekend, maar hij heeft dan nog huisgenoten (jullie) dus is er de noodzaak niet om betere afspraken te maken met vrienden.
rionyriony schreef op 30-09-2024 om 07:51:
Hij kan niet ouder doen dan hij is toch? Had jij je leven voor elkaar met 23?
23 jaar lang voor je kind zorgen is echt lang genoeg. Je kan nu je welverdiende rust nemen; je hebt je best gedaan. Je kan hem vertellen dat je trots op hem bent, wat je allemaal aan hem bewondert, en als hij helemaal gerust is dat je hem niet afkeurt of je zorgen maakt (wat best een onzeker gevoel geeft als je eigen ouders dat al doen) dan zal hij zich optimaal moeten voelen.
Misschien kan hij dan rustiger denken over wat hij nodig heeft en eventueel zich op de nodige punten gaan ontwikkelen. Maar als uit het gedrag van de familie, hoe goed ook bedoeld, telkens blijkt dat je kennelijk sociaal kreupel bent, werkt dat negatief door in je dagelijkse leven.
Sowieso hè, ASS is niet hetzelfde als sociaal niet in orde zijn en het is ook geen ziekte ofzo. Er zijn omgevingen waar mensen met ASS prima functioneren moet je maar denken.
Ik herken je zorgen wel een beetje, ik heb ook een volwassen zoon met autisme. Maar zoals hierboven al gezegd is, niet iedereen heeft behoefte aan een 'groots en meeslepend leven'. En alleen is niet hetzelfde als eenzaam. Bovendien is het niet ongewoon om pas in actie te komen als het echt moet. Je zoon heeft nu jullie nog voor aanspraak. Straks is dat minder vanzelfsprekend, best kans dat hij dan wel eerder contact opneemt met anderen om een afspraak te maken.
En, jongeren met autisme ontwikkelen zich minder snel dan neurotypische mensen. Mijn zoon is nu 24 (woont weer thuis na 2 jaar samenwonen met zijn vriendin) en ik zie nu eigenlijk pas dat hij grote stappen maakt in zijn sociale ontwikkeling. Hij is dit weekend op bezoek geweest bij iemand in Groningen die hij kent van online gamen (wij wonen bij Den Haag). Hij begint op zijn opleiding ook contacten buiten de lessen te krijgen. Hij heeft van de zomer een rally gereden met zijn (enige) vriend. Allemaal dingen die hij tot een jaar geleden echt nog niet had gedaan.
Dus, maak je niet teveel zorgen. Sowieso is dat weinig zinvol vind ik altijd. Eerst maar eens zien of dingen echt een probleem worden (of blijven). Het is vast makkelijker gezegd dan gedaan als je zelf een wat zorgelijke inborst hebt, maar ik heb altijd vertrouwen in mijn kinderen gehad en dat straal ik ook naar ze uit. En ik laat merken hoe leuk ik het vind als ze iets doen wat ik niet had verwacht (en dat stiekem wel hoopte dat ze dat zouden doen).
Ik denk dat jij dingen zwaarder maakt dan ze zijn. Het klinkt alsof je zoon een goed leven heeft.
Bijvoorbeeld deze zin zegt meer over jou dan over hem.
"maar ik krijg er nu al buikpijn van als ik eraan denk dat hij straks alleen de weekenden in zijn appartementje moet doorbrengen"
Ik breng zo vaak een weekend in mijn eentje in mijn appartement door. Niks om buikpijn van te hebben. En als hij zich wel eenzaam voelt kan hij altijd even bij jullie langsgaan toch?
Ik snap de bezorgdheid heel goed. Met een "zorgenkind" moet je ook meer dingen overnemen dan bij een kind waar je de zorgen niet over hebt. Ik herken dat. Mijn oudste heeft ADHD en sociaal heeft hij het niet altijd gemakkelijk. Toen hij afgelopen januari en paar dagen na zijn 18de verjaardag op kamers ging heb ik echt buikpijn gehad. Ik zag hem daar ook helemaal alleen zitten.
Hij zit ik regelmatig alleen, maar alleen als hij dat lekker/ fijn vindt. Hij is daar een stuk socialer geworden en bleek veel zelfredzamer op alle gebieden dan ik had durven te dromen. Hij kookt, poetst, stapt en heeft al zijn vakken ook nog gehaald. Maar loslaten blijft soms lastig.
Bedankt voor de positieve reacties in dit draadje. Wij kampen met hetzelfde.
Zoon heeft nog een stage af te ronden (de vorige twee heeft hij verklooid) en daarna kan hij hopelijk aan het werk.
Al een paar jaar ingeschreven, inmiddels ook bij een tweede woningbouwvereniging in een omgeving waarvan we verwachten dat de werkgelegenheid daar beter is.
Geen diagnose ASS omdat hij ook niet ziet wat het zou toevoegen, hij heeft al genoeg stempels.
We zien op zichzelf wonen ook met angst en beven tegemoet, maar hier lees ik dat het ook positief uit zou kunnen pakken.
Qua sociaal leven heeft hij één avond/nacht scouting en dat vindt hij voldoende.
TO, heel veel sterkte. Onze kinderen komen er uiteindelijk wel, het pad is alleen erg grillig.
Wij autisten zijn niet zielig als we niet voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ik kan het, prikkels gezien, niet eens aan om fulltime te werken. Als ik dan ook nog eens mijn weekend vol zou moeten plannen… dat wil ik helemaal niet.
LindaPinda11 schreef op 30-09-2024 om 22:33:
Wij autisten zijn niet zielig als we niet voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ik kan het, prikkels gezien, niet eens aan om fulltime te werken. Als ik dan ook nog eens mijn weekend vol zou moeten plannen… dat wil ik helemaal niet.
Gewoon een vraag; ben je een autist of heb je autisme. Ben je je handicap of heb je een handicap. Of is het geen handicap.
En is er uberhaupt zoiets als wij autisten.
De zoon is nu gediagnosticeerd door het forum. Misschien heeft hij helemaal geen ASS maar is hij gewoon sociaal wat onhandig of heeft hij weinig behoefte aan sociaal contact.
April2021 schreef op 01-10-2024 om 08:41:
De zoon is nu gediagnosticeerd door het forum. Misschien heeft hij helemaal geen ASS maar is hij gewoon sociaal wat onhandig of heeft hij weinig behoefte aan sociaal contact.
Hoho, ik heb hem gediagnosticeerd met bemoeierites. Dat is een ontstekingsreactie op teveel zorgen in de lucht. ☝️
April2021 schreef op 01-10-2024 om 08:41:
De zoon is nu gediagnosticeerd door het forum. Misschien heeft hij helemaal geen ASS maar is hij gewoon sociaal wat onhandig of heeft hij weinig behoefte aan sociaal contact.
Aangezien ASS al in de topictitel genoemd wordt door TO komt dat niet uit de lucht vallen...
Ik zie vooral een overbezorgde moeder en het lijkt me dan ook heel goed dat je zoon op zichzelf gaat wonen. Hij gaat zijn draai wel vinden, en als hij zich erg verveelt in het weekend kan hij altijd nog naar jullie gaan, of een ander vertier zoeken zoals een vereninging of vrijwilligerswerk. Geef hem de ruimte om zelf zijn leven vorm te geven. Af en toe een tegenvaller hoort daarbij. ASS of niet doet er weinig toe. Hij kan zelf ook prima beslissen of hij daar een diagnose voor wil of niet (er zijn ook nadelen aan een diagnose, ik zou zeker eerst zijn rijbewijs halen bv anders wordt het ineens een dure grap terwijl je van het officiele predicaat ASS niet ineens een slechtere chauffeur wordt. En nee, ik geloof er geen bal van dat het verkeer in Nederland veel veiliger wordt door een aflaat van 300 euro bij een psychiater neer te leggen voor een gesprekje van 5 minuten. Ze moeten net zo goed rijexamen doen en lessen volgen).
De uitdaging voor jou is om hem los te laten en te accepteren dat je niet alleen moeder meer bent maar ook jezelf, los van hem. Dus ga niet hem thuis houden omdat jij anders zit te piekeren doe iets aan dat piekeren en gun hem de vrijheid.
Nee, dat is niet altijd makkelijk weet ik uit eigen ervaring. Maar wel heel erg belangrijk voor jonge mensen dat ze het vertrouwen van hun ouders krijgen om uit te vliegen, in de wetenschap dat die ouders zich zonder hen ook wel redden.
dank jullie wel voor de reacties.
Idd er is geen diagnose en die wil hij ook niet. Maar we herkennen wel veel overeenkomsten. Ik vind dat geen probleem, maar maak me wel zorgen.
Het klopt dat hij zijn eigen leven mag en moet leven. Mooi hoe iemand het benoemd…dat vertrouwen van je ouders heel belangrijk is.
Wellicht moet ik daar zelf op gaan ‘varen’, dat hij anders mag zijn en zijn eigen leven kan en mag leiden.
Ik zeg zo vaak hoe trots ik op hem ben, maar op sociaal vlak stuur ik vaak aan op contacten zoeken en zal ik hem idd het gevoel geven dat het niet voldoende is. Dat is zijn sociale leven misschien wel ‘afkeur’.
Mooie eyeopener, dank daar voor.
Poezenmeisje schreef op 30-09-2024 om 11:03:
Bedankt voor de positieve reacties in dit draadje. Wij kampen met hetzelfde.
Zoon heeft nog een stage af te ronden (de vorige twee heeft hij verklooid) en daarna kan hij hopelijk aan het werk.
Al een paar jaar ingeschreven, inmiddels ook bij een tweede woningbouwvereniging in een omgeving waarvan we verwachten dat de werkgelegenheid daar beter is.
Geen diagnose ASS omdat hij ook niet ziet wat het zou toevoegen, hij heeft al genoeg stempels.
We zien op zichzelf wonen ook met angst en beven tegemoet, maar hier lees ik dat het ook positief uit zou kunnen pakken.
Qua sociaal leven heeft hij één avond/nacht scouting en dat vindt hij voldoende.
TO, heel veel sterkte. Onze kinderen komen er uiteindelijk wel,
Zeker komen ze er wel, maar je wil graag dat ze wat minder hobbels zouden tegenkomen.
Onze zoon heeft geluk gehad en heeft redelijk goedkoop een appartement kunnen kopen. Wat we nu aan t verbouwen zijn. Het kost hem veel stress alle keuzes die gemaakt moeten worden, maar hij heeft er veel zin in.
Soms moeten we dingen ook laten gebeuren, maar denk dat ik hem graag wil beschermen. En dat is iets wat ik moet gaan loslaten.
Ik hoop dat jullie zoon ook snel woonruimte kan vinden. Zeker als hij dat graag zou willen