Uit huis en mogelijk ASS
ik heb al een hele tijd door jullie berichten en vragen gescrold en her en der wel wat topics gelezen die dezelfde lading hebben als mijn ‘zorgen’
Maar die zijn al lange tijd geleden gepost. Vandaar dat ik toch mijn eigen topic hier open.
Ik ben een 49 jarige moeder met een zoon van 23 jaar.
Zoon heeft al twee jaar een vaste baan, verdient goed en gaat binnenkort op zichzelf wonen.
Klinkt prima en dat is t eigenlijk ook.
Maar mijn overbezorgdheid veroorzaakt voor mezelf soms ingewikkelde emoties.
Op basisschool werd er geopperd dat ze onze zoon wilde testen op autisme, wij hebben toen de keuze gemaakt dit niet te doen, omdat hij zijn leven prima kon leiden. Weliswaar zagen wij ook dat hij sociaal niet heel handig was, maar zijn leven lang een stempel was ook niet de keuze die wij voor hem wilden. Er zullen hier genoeg mensen zijn die dit vreemd vinden. Maar 20 jaar geleden was dit voor ons een weloverwogen keuze.
Zoon heeft HAVO en HBO prima doorgelopen. Hij had wel wat vrienden maar contact onderhouden vond hij lastig. Werkte in supermarkt en horeca met veel plezier.
Echter nu hij minder met leeftijd genoten in aanraking komt doordat hij nu werkt, merken wij dat zijn sociale leven ook steeds minder wordt.
Hij werkt met verschillende leeftijdsgroepen samen en daar heeft hij plezier, maar buiten werk doen ze niets samen.
De vrienden die hij heeft ziet hij max twee keer per maand en hij geeft zelf ook aan dat hij dat jammer vindt.
Hij is afwachtend en wil liefst in middag appen om in avond iets te doen. Hij loopt er zo natuurlijk tegenaan dat anderen al iets gepland hebben. Daar zou hij van kunnen leren, maar dat is dus niet zo.
Daardoor zit hij zich in weekend meestal
te vervelen. Lijkt dit ook niet te kunnen ‘omdraaien’ en afspraken te plannen.
Nu is hij nog thuis, maar ik krijg er nu al buikpijn van als ik eraan denk dat hij straks alleen de weekenden in zijn appartementje moet doorbrengen. Natuurlijk weet ik dat ik dit niet meer voor hem kan regelen. Maar soms denk ik; hadden we vroeger wel maar een test laten doen en had hij toen hulp kunnen krijgen om zijn (waarschijnlijke) vorm van ASS beter te kunnen handelen.
Hem nu nog laten testen is geen optie. Een stempel zou zijn leven onrustiger maken. Hij wil niet anders zijn dan anderen. En is ook niet bespreekbaar.
Zijn er hier ouders die ervaring hebben met jong volwassen met ASS die zelfstandig wonen? Hoe redden zij zich en hoe vullen ze hun leven in.
Kan echt wakker liggen van de ‘angst’ dat hij eenzaam en alleen is zodra hij het huis uit is. 😞
je zoon kan al volwassene rustig zelf besluiten of hij zich wilt laten testen. Als je je pas als volwassene laat testen, kan het formeel niet meer worden aangetoond, autisme is per definitie aangeboren, maar bij een volwassene zijn andere oorzaken niet meer uit te sluiten. Heb je je zorgen ooit met hemzelf besproken? Heeft hij zelf behoefte aan sterkere vriendschappen?
Toen ik me op het hbo heb laten testen, was al vooraf duidelijk dat ik hooguit een milde vorm van autisme kon hebben, omdat ik anders nooit zover als het hbo was gekomen, zonder begeleiding.
Voor mij heeft de diagnose wel rust gegeven. Omdat ik toen eindelijk begreep dat hoewel het wel aan mij lag, het niet iets was waar ik ooit iets aan had kunnen doen.
Dat betekent niet dat ik nu opeens veel goede vrienden heb. Daar heb ik nooit behoefte aangehad. 1 is genoeg. En mijn familie. Sociale situaties zijn veel te complex en stressvol voor een autist om er een grote vriendengroep op na te houden.
mijn zoon heeft op 14 jarige leeftijd wél die stempel gekregen en dat heeft ons thuis sowieso goed gedaan. Wat hem niet lukte, wat niet goed ging begrepen we en konden we hem mee helpen.
Hij is al vroeg uit huis gegaan, was net 18 toen hij op kamers ging.
Zoon is nu 28 en heeft het prima voor elkaar;
Leuke baan (niet waar hij voor geleerd heeft), hele leuke vriendin en veel/genoeg vrienden.
Naarmate hij ouder werd, werd hij "verstandiger", rustiger en socialer.
Mijn tip: blijf op de achtergrond, vraag of hij hulp nodig heeft bij een of ander, en laat hem leren van zijn fouten. Het komt waarschijnlijk wel goed!
Ps
Klinkt heel eenvoudig, dat was het niet maar ik kan nu zeggen dat hij het heel goed gedaan heeft en daardoor werd het voor mij ook wat makkelijker
'Gedane zaken nemen geen keer' bezorgde moeder. Geeft hij zelf aan eenzaam te zijn? Of vul je dit voor hem in? Wat is er eigenlijk mis mee om in je eigen appartement te zitten en wat snacks te eten?
hij heeft een baan. Naar zijn zin. Heel de week de hele dag sociaal bezig met collega’s om zich heen. Dan heeft hij vrienden die hij ong 2x per maand ziet.
Ik zie echt het probleem niet. Als hij zich in het weekend eenzaam zou voelen dan kan hij heus wel iets bedenken om te gaan doen hoor. Van een cursus tot langs zijn moeder gaan tot lekker wandelen tot mediteren.
Hij is 22. Hij is succesvol. En je mag, nee je moet, het nu verder loslaten. Het is zíjn leven.
Ik herken je zorgen, maar mijn ervaring is dat het heel positief kan uitpakken. Mijn zoon (Asperger, diagnose met 13,14 jaar) heeft juist sinds hij op zichzelf woont, goede stappen gezet op sociaal gebied. Ja, hij is echt wel eenzaam geweest en bij momenten is hij dat nog. (Wie niet, trouwens?).
De omslag kwam toen hij besefte, dat alleen hijzelf er iets aan kan doen. Hij onderneemt nu actie om meer contacten te leggen. Hij miste ook aansluiting met collega's - heeft een typische 'autisten-baan' met andere auti's. Is daarom zelf dingen gaan organiseren met de collega's samen. Heeft ook op het werk aangegeven zich eenzaam te voelen. Vraagt advies aan anderen, hoe zij zich vermaken en vriendschappen sluiten. Is gaan daten, sporten, versterkt de band met familieleden.
Allemaal dingen die hij niet deed toen hij nog veilig bij paps en mams thuis zat.
Jouw zoon klinkt nu al 'verder' dan mijn zoon voor hij uit huis ging. Heb vertrouwen, ups en downs horen er bij maar het komt vast goed!
Hij kan niet ouder doen dan hij is toch? Had jij je leven voor elkaar met 23? 
23 jaar lang voor je kind zorgen is echt lang genoeg. Je kan nu je welverdiende rust nemen; je hebt je best gedaan. Je kan hem vertellen dat je trots op hem bent, wat je allemaal aan hem bewondert, en als hij helemaal gerust is dat je hem niet afkeurt of je zorgen maakt (wat best een onzeker gevoel geeft als je eigen ouders dat al doen) dan zal hij zich optimaal moeten voelen.
Misschien kan hij dan rustiger denken over wat hij nodig heeft en eventueel zich op de nodige punten gaan ontwikkelen. Maar als uit het gedrag van de familie, hoe goed ook bedoeld, telkens blijkt dat je kennelijk sociaal kreupel bent, werkt dat negatief door in je dagelijkse leven.
uit huis en lekker zijn eigen leven laten lijden 😜
Mocht hij ergens tegen aanlopen kan hij het zelf ws prima oplossen.
En anders zijn er dan wel hulpverleners.
Roos57 schreef op 30-09-2024 om 08:33:
uit huis en lekker zijn eigen leven laten lijden 😜
Mocht hij ergens tegen aanlopen kan hij het zelf ws prima oplossen.
En anders zijn er dan wel hulpverleners.
Daarmee maak je het wel heel dramatisch 😆
rionyriony schreef op 30-09-2024 om 07:51:
Hij kan niet ouder doen dan hij is toch? Had jij je leven voor elkaar met 23?
23 jaar lang voor je kind zorgen is echt lang genoeg. Je kan nu je welverdiende rust nemen; je hebt je best gedaan. Je kan hem vertellen dat je trots op hem bent, wat je allemaal aan hem bewondert, en als hij helemaal gerust is dat je hem niet afkeurt of je zorgen maakt (wat best een onzeker gevoel geeft als je eigen ouders dat al doen) dan zal hij zich optimaal moeten voelen.
Misschien kan hij dan rustiger denken over wat hij nodig heeft en eventueel zich op de nodige punten gaan ontwikkelen. Maar als uit het gedrag van de familie, hoe goed ook bedoeld, telkens blijkt dat je kennelijk sociaal kreupel bent, werkt dat negatief door in je dagelijkse leven
Dit lijkt mij ook een risico. Weten dat je moeder je een eenzaam en sociaal onhandig kind vindt. Hoeveel sociaal gedrag is eigenlijk voldoende?
Maar ik zou eerder iets gaan doen aan die overmatige bezorgdheid. Je zit jezelf ermee in de weg, en misschien anderen ook een beetje.
Alleen zijn en eenzaam zijn is niet hetzelfde en niet iedereen heeft dezelfde behoeften. Daarbij heeft je zoon niet meer een leeftijd waarop jij zijn sociale contacten nog kunt sturen. Je kunt hem nog meegeven dat - als hij het vervelend vindt dat vrienden vaak al wat anders hebben afgesproken al hij het last minute vraagt - hij het dan beter eerder kan vragen. Aan hem wat hij daarmee doet.
Geef hem het vertrouwen mee dat hij het wel gaat redden en dat hij altijd welkom is om eens langs te komen of te komen eten.
Oh, en over testen...als er geen noemenswaardige problemen zijn, krijg je echt niet zo snel een stempel en hulp. Waarom ook, als je prima functioneert?
Als hij dat nu zou willen, moet hij dat zelf aanvragen en regelen, niet jullie.
Ik snap jullie overwegingen ook wel. Die hadden mijn ouders ook. Overigens ben ik wel getest omdat dat moest van school, maar ze hebben nooit hulp gewild en het pas twintig jaar later verteld. Ik vind het nog altijd ingewikkeld.
Mijn dochter heeft ook autisme, maar die is getest omdat er wel problemen waren en dat kregen wij niet alleen opgelost. Dat ging niet over sociaal functioneren, meer over emotieregulatie.
Joszy schreef op 30-09-2024 om 08:41:
[..]
Daarmee maak je het wel heel dramatisch 😆
Ja grapje 😀
Twinski schreef op 30-09-2024 om 08:53:
[..]
Maar ik zou eerder iets gaan doen aan die overmatige bezorgdheid. Je zit jezelf ermee in de weg, en misschien anderen ook een beetje.
Zeker weten . Ik ben ook zo . Gelukkig heb ik een nuchtere man en ben mezelf er erg van bewust.
Roos57 schreef op 30-09-2024 om 09:44:
[..]
Zeker weten . Ik ben ook zo . Gelukkig heb ik een nuchtere man en ben mezelf er erg van bewust.
Applaus voor de nuchtere man dan maar. Waar die maar zin in heeft. 
Twinski schreef op 30-09-2024 om 09:47:
[..]
Applaus voor de nuchtere man dan maar. Waar die maar zin in heeft.
Is dit onvriendelijk bedoeld?