Toegevingen en verwachtingen 22 jarigen
Ik heb 2 kinderen, jongvolwassen met licht autisme. Op zich heel brave kinderen maar ze zijn zo passief en weinig dankbaar. Dochter is nu aan 1ste jaar geneeskunde begonnen omdat ze 3x heeft meegedaan aan ingangsexamen. Ze had niet de juiste vooropleiding dus heeft ze dit met bijlessen gevolgd wat ons heel veel geld heeft gekost maar ze deed volgens mij ook nooit genoeg moeite maar dit was haar droom dus gaven we steeds weer toe. Nu doet ze nog steeds veel te weinig en lijkt of het haar niet interesseert. Ik help haar waar ik kan met samenvatten verslagen ed. De laatste tijd zijn er dan ook heel veel ruzies tussen ons omdat ik vind dat ze meer haar best moet doen want ze heeft al voorwaarden. Ik denk ze is ook 22 jaar dan moet ze toch ook beseffen dat ze niet goed bezig is met steeds netflix en instagram. Wij betalen alles ze is nog nooit gaan werken. Hier zeg ik ook wel zeker mijn schuld omdat ik steeds te toegeeflijk ben geweest. Maar voor mij is de maat vol en heb haar nu strenge voorwaarden gegeven. Maar dan denk ik ben ik te streng of pff graag wat advies. Zoon bijna zelfde probleem is terug gaan studeren maar gamet liever. Dan denk ik wat doen we mis. Strenger zijn of juist niet, minder betalen graag advies beetje ten einde raad. Ikzelf slechte jeugd gehad dus daarom gaf en geef ik te snel toe denk ik maar ze zijn nu 22 dus mag er wel iets veranderen
Sorry voor het lange verhaal..
Ze zullen zelf de studie moeten halen, dus ik zou ten eerste stoppen met achter hun broek aan zitten en ten tweede stoppen met alles betalen. Autisme is geen excuus. Als je dochter medicijnen studeert, zal ze ervoor moeten zorgen dat ze dat haalt, autisme of niet.
tijd voor een goed gesprek en een wijziging van de regels.
Ik zou sowieso stoppen met helpen studeren.
Ze is 22, ze zit aan de universiteit, tijd om volwassen te worden. Stel dat ze dit diploma haalt ben jij er straks ook niet om haar te helpen in haar job.
Daarnaast zou er bij mij toch ook een maximum-termijn aan betalen zitten. Heel leuk dat ze een studie geneeskunde wil doen, maar dan zorgt ze dus maar dat ze studeert én slaagt voor zoveel mogelijk vakken.
Als ze stelselmatig haar vakken niet haalt omdat de studie gewoon te zwaar is of omdat ze teveel op Netflix hangt zou na een tijd de geldkraan dichtgaan.
Bepaal samen met je man wat jullie wel willen financieren en wat niet. Hoeveel kansen geef je haar? Een keer een vak niet halen is één zaak. 3 jaar over je eerste jaar doen wordt het niet.
En trek die lijn ook door naar zoon zodat die ook weet waar de grens ligt. Als ie al gamend zijn diploma haalt ... Hoera! En anders zal hij er toch voor moeten studeren. Of hij doet natuurlijk niets, maar dan merkt ie vanzelf dat na een tijd de geldkraan toe gaat.
(Als ze ooit betaald werk hebben moeten ze overdag ook gewoon werken ipv te zitten Netflixen of gamen. Of hun baas betaalt hen niet.)
Ik sla even aan op een aantal dingen in je post. Disclaimer; ik herken dingen, ik heb zelf ook autisme (en mijn dochter ook, maar die is negen dus studie en werk is nog ver weg).
Je schrijft dat ze passief zijn. Dat triggert mij enorm, want mijn vader heeft me dat ook wel eens verweten, maar eigenlijk is het een freeze reactie op dingen niet overzien.
Dat label is dus niet terecht en daarmee ook pijnlijk, want ik kan er niks aan doen en voelde me ook ongezien. Tegelijkertijd ligt daar ook een verantwoordelijkheid bij de persoon zelf om dat te herkennen en aan te geven. Mijn man kan dat heel goed lezen, gaat dan naast me staan, maakt dingen concreet en helpt me zo op weg.
Verder lees ik heel veel verwachtingen van jou naar je kinderen toe, maar zijn die, hoe ik het lees, onvoldoende duidelijk. Hebben jullie het ooit gehad over studeren, bijbaantjes, zakgeld, verantwoordelijkheden etc.?
Eigenlijk begint dat heel jong al. Je geeft een bedrag zakgeld en dat bepaal je ook aan de hand van wat ze daarvan moeten kopen. Bij de studie net zo. Maak dingen inzichtelijk. Wat zijn de kosten van iets en wat komt er binnen. Wat kunnen/willen jullie bijdragen en hoe gaan ze de rest financieren.
Net zo met baantjes. Ook daar leren ze bepaalde vaardigheden die ze op school niet leren. Dat gesprek had je denk ik al veel eerder moeten voeren. Bijvoorbeeld met eindexamen, dan heb je drie maanden vakantie. Hele dagen thuis hangen is niet nodig. Leuke dingen doen kost vaak geld. Je kunt ze heus een bedrag geven daarvoor, maar ook leren dat dat niet oneindig en vanzelfsprekend is.
Je best doen voor school is ook best een vaag concept. Jouw perceptie daarvan komt niet overeen met die van hun. Zijn de executieve vaardigheden voldoende ontwikkeld om een studie zelfstandig aan te kunnen? Want laten we eerlijk zijn, ze zijn al 22 en een studie als geneeskunde is pittig. Je kunt niet van een leek verwachten dat die hele medische encyclopedieën kan samenvatten. Is er vanuit de uni ondersteuning mogelijk, bijvoorbeeld via een maatjesproject met een medestudent.
Je vindt jezelf ook te toegeeflijk. Maar dat weten zij niet. Dus bedenk eerst hoe jullie als ouders tegen dingen aan kijken en vervolgens welke verwachtingen daaruit voortvloeien naar je kinderen toe. En maak die verwachtingen dan ook concreet. Waarschijnlijk zien ze jouw frustratie nu geheel niet en dat kun je ze eigenlijk ook niet verwijten.
Ik zou trouwens ook gelijk met je man bespreken hoe lang je de boel ondersteunt eens ze zouden stoppen met studeren.
Hoe lang voorzie jij gratis eten en onderdak als ze hun studie aan de wilgen hangen?
Ze stoppen niet met studeren om dan maar hele dagen te gaan zitten gamen / Netflixen op hun kamer. Als ze stoppen met studeren zoeken ze een betaalde job. Eventueel met assistentie als het hen zelf niet lukt.
Dan kan er nog hoogstens gesoebat worden over het aantal uren dat ze moeten werken.
En die assistentie komt niet of maar gedeeltelijk vanuit jou. Daar zou ik dan een onafhankelijke partij bij slepen. Je hebt geen zin om je straks 25-jarige dochter hele dagen te vragen of ze "alsjeblief eindelijk een keer wil solliciteren". Dat maakt de sfeer in huis er niet gezelliger op.
MamaE schreef op 25-01-2025 om 20:13:
Ik sla even aan op een aantal dingen in je post. Disclaimer; ik herken dingen, ik heb zelf ook autisme (en mijn dochter ook, maar die is negen dus studie en werk is nog ver weg).
Je schrijft dat ze passief zijn. Dat triggert mij enorm, want mijn vader heeft me dat ook wel eens verweten, maar eigenlijk is het een freeze reactie op dingen niet overzien.
Dat label is dus niet terecht en daarmee ook pijnlijk, want ik kan er niks aan doen en voelde me ook ongezien. Tegelijkertijd ligt daar ook een verantwoordelijkheid bij de persoon zelf om dat te herkennen en aan te geven. Mijn man kan dat heel goed lezen, gaat dan naast me staan, maakt dingen concreet en helpt me zo op weg.
Verder lees ik heel veel verwachtingen van jou naar je kinderen toe, maar zijn die, hoe ik het lees, onvoldoende duidelijk. Hebben jullie het ooit gehad over studeren, bijbaantjes, zakgeld, verantwoordelijkheden etc.?
Eigenlijk begint dat heel jong al. Je geeft een bedrag zakgeld en dat bepaal je ook aan de hand van wat ze daarvan moeten kopen. Bij de studie net zo. Maak dingen inzichtelijk. Wat zijn de kosten van iets en wat komt er binnen. Wat kunnen/willen jullie bijdragen en hoe gaan ze de rest financieren.
Net zo met baantjes. Ook daar leren ze bepaalde vaardigheden die ze op school niet leren. Dat gesprek had je denk ik al veel eerder moeten voeren. Bijvoorbeeld met eindexamen, dan heb je drie maanden vakantie. Hele dagen thuis hangen is niet nodig. Leuke dingen doen kost vaak geld. Je kunt ze heus een bedrag geven daarvoor, maar ook leren dat dat niet oneindig en vanzelfsprekend is.
Je best doen voor school is ook best een vaag concept. Jouw perceptie daarvan komt niet overeen met die van hun. Zijn de executieve vaardigheden voldoende ontwikkeld om een studie zelfstandig aan te kunnen? Want laten we eerlijk zijn, ze zijn al 22 en een studie als geneeskunde is pittig. Je kunt niet van een leek verwachten dat die hele medische encyclopedieën kan samenvatten. Is er vanuit de uni ondersteuning mogelijk, bijvoorbeeld via een maatjesproject met een medestudent.
Je vindt jezelf ook te toegeeflijk. Maar dat weten zij niet. Dus bedenk eerst hoe jullie als ouders tegen dingen aan kijken en vervolgens welke verwachtingen daaruit voortvloeien naar je kinderen toe. En maak die verwachtingen dan ook concreet. Waarschijnlijk zien ze jouw frustratie nu geheel niet en dat kun je ze eigenlijk ook niet verwijten.
Ik begrijp een deel dat je wil zeggen maar we vragen niet veel van hun, enkel dat ze hun best doen voor hun opleiding die ze zelf hebben gekozen. Wij hebben nooit iets verplicht, zoon heeft zelf gevraagd om terug mogen te studeren na eerst 2 jaar een hogeschool opleiding te hebben gedaan waarvoor hij niks moeite deed.
Ook vragen we heel heel soms om wat mee te helpen met klusjes maar dat vinden ze ook teveel.
Maar denk gewoon in het verleden te toegeeflijk geweest waar wij nu de gevolgen van dragen. Een goed gesprek met hun is ook heel moeilijk want ze doen niks mis volgens hun.
Ik heb ook een studerend kind met ASS van die leeftijd. Ik liep en loop tegen hetzelfde aan. Ik ben daarnaast zorg- en opvoedmoe. Mijn zoon heeft een studentenpsycholoog die helpt met planning, aanvraag bijzondere voorzieningen en voor morele steun. Sinds een klein jaar heeft hij ook een autismecoach die helpt met nog meer psycho-educatie, lijnen uitzetten, vaardigheden aanleren e.d.
Hebben jullie psycho-educatie gehad? Uit je berichtje maak ik op dat dat er niet voldoende is geweest. Is er op dat vlak nog winst te behalen? En hebben ze al een autismecoach? Onze autismecoach zegt dat dit typisch de leeftijd is waarop ouders van autistische kinderen als opvoeders een stap terugzetten en professionals die zorg overnemen.
IMI-x2 schreef op 25-01-2025 om 21:31:
Ik heb ook een studerend kind met ASS van die leeftijd. Ik liep en loop tegen hetzelfde aan. Ik ben daarnaast zorg- en opvoedmoe. Mijn zoon heeft een studentenpsycholoog die helpt met planning, aanvraag bijzondere voorzieningen en voor morele steun. Sinds een klein jaar heeft hij ook een autismecoach die helpt met nog meer psycho-educatie, lijnen uitzetten, vaardigheden aanleren e.d.
Hebben jullie psycho-educatie gehad? Uit je berichtje maak ik op dat dat er niet voldoende is geweest. Is er op dat vlak nog winst te behalen? En hebben ze al een autismecoach? Onze autismecoach zegt dat dit typisch de leeftijd is waarop ouders van autistische kinderen als opvoeders een stap terugzetten en professionals die zorg overnemen.
Precies dit. De autismecoach ondersteunt onze jongvolwassene in zijn zelfstandigheid en zo kunnen wij weer leuke ouders zijn ipv het gevoel 'trekken aan dood paard'.
Ik heb overigens zelf ook ASS, je zal ondanks je valkuilen toch de verantwoording over je eigen leven moeten nemen. Soms met wat hulp. En op tijd hulp vragen hoort ook bij de verantwoordelijkheden van een 22 jarige. Dus je mag echt een hele grote stap terug doen.
Ik denk dat wat iemand stimuleert is juist wat tegenwerking bij het najagen van je droom. Dat doet je je telkens weer realiseren dat je het voor jezelf doet en dat je het boven alles wil. Terwijl het tegenovergestelde gebeurt als mensen al teveel meewerken. Dat verdeelt je aandacht want je wil ook die mensen die jou een plezier willen doen tevreden stellen.
Oh ja, mijn zoon neemt allemaal dingen van de professionals aan die ik ook al 100x gezegd heb, maar die hij van mij niet aanneemt.
Citroengraag schreef op 25-01-2025 om 21:45:
[..]
De autismecoach ondersteunt onze jongvolwassene in zijn zelfstandigheid en zo kunnen wij weer leuke ouders zijn ipv het gevoel 'trekken aan dood paard'.
Inderdaad!
IMI-x2 schreef op 25-01-2025 om 21:31:
een studentenpsycholoog die helpt met planning, aanvraag bijzondere voorzieningen en voor morele steun. Sinds een klein jaar heeft hij ook een autismecoach die helpt met nog meer psycho-educatie, lijnen uitzetten, vaardigheden aanleren e.d.
Dit triggert mijn nieuwsgierigheid, ik heb dat wel vaker in dit soort topics. Maar ik ben me ervan bewust dat het een beetje off-topic is.
Ik weet niet wat jouw zoon studeert, maar de dochter van TO studeert geneeskunde. Als er minstens twee hulpverleners nodig zijn om de studie door te komen, voor planning en morele steun en vaardigheden aanleren en al dat soort dingen, wat is dan de verwachting na het afstuderen? Is dan de verwachting dat jouw zoon en TO’s dochter het zelf kunnen? Anders kun je toch ook geen arts worden, om maar wat te noemen?
Ik heb ooit in mijn werk indirect te maken gehad met een student die alleen tentamens kon maken in een afgezonderde donkere ruimte, met een assistent die de vragen voorlas. Ik vroeg me echt af hoe zo iemand dan geacht wordt het beroep ooit uit te kunnen oefenen.
Maar misschien verkijk ik me daarop en komt dat allemaal nog goed?
Ginevra heeft hier wel een punt. Prachtig dat er begeleiding is. Maar uiteindelijk doe je een opleiding om om een professionele medewerker te worden. Iemand die niet eens in staat is zelfstandig te studeren. En daar ouders en hulpverleners bij nodig heeft is waarschijnlijk gewoon niet gekwalificeerd. Dan kan je nog zo slim zijn. Inzet, motivatie en sociale vaardigheden zijn net zo belangrijk.
En er staan talloze zeer gemotiveerde geneeskunde studenten in de rij voor deze studie. Wat heb je als patiënt aan een ongemotiveerde arts? De vraag is natuurlijk of het zo ver komt. Want uiteindelijk moeten ze het zelf doen. Die begeleiding maakt jouw examens niet. En co schappen zijn heel pittig.
Tijd dus voor een goed gesprek. Wordt weer gewoon ouders ipv hulpverleners. Laat dochter zelf initiatief nemen (dat mag je van een toekomstige arts en universitaire student verwachten!) Voor begeleiding. De universiteit heeft voorzieningen voor studenten. Daar kan ze heen om haar op weg te helpen. Wil ze dat alled niet dan zou ik snel klaar zijn met ondersteunen.
Ginevra schreef op 25-01-2025 om 22:14:
[..]
Maar misschien verkijk ik me daarop en komt dat allemaal nog goed?
Als ik daar het antwoord eens op wist! Tegelijkertijd ziet hij zijn psychologe elke 2 weken en zijn coach een keer per 4 weken, zo intensief is dat nou ook weer niet. Speciale maatregelen zijn bv een mondeling examen of meer tijd of examen maken op een laptop (hij heeft dyslexie en motorische problemen, dus schrijven is lastig).
Deze kinderen ontwikkelen zich trager (maar ook langer). Zelfstandig wonen is bv nog echt niet mogelijk nu. Maar daar wordt wel aan gewerkt, al vele jaren, het duurt gewoon veel, veel langer dan bij mijn andere kind (ging met 17 jaar op kamers en redt het uitstekend). Het was en is uitputtend als ouder.
Mijn zoon studeert geen geneeskunde, maar iets wetenschappelijks/theoretisch. Als hij afstudeert (grote als) en werk op zijn vakgebied krijgt, zit hij waarschijnlijk tussen de wetenschappers of in de cultuursector. Daar zal hij hopelijk wel kunnen aarden en functioneren. Maar laat hem niet in een café, fabriek of een kledingwinkel werken, daar wordt hij binnen een uur gillend gek. En er is een dikke kans dat fulltime werken er niet in zit. ASS kan wat dat betreft een serieuze handicap zijn, maar veel autisten doen het juist uitstekend ook de arbeidsmarkt, als ze maar op een goede plek terechtkomen.
Izza schreef op 25-01-2025 om 22:23:
Ginevra heeft hier wel een punt. Prachtig dat er begeleiding is. Maar uiteindelijk doe je een opleiding om om een professionele medewerker te worden. Iemand die niet eens in staat is zelfstandig te studeren. En daar ouders en hulpverleners bij nodig heeft is waarschijnlijk gewoon niet gekwalificeerd. Dan kan je nog zo slim zijn. Inzet, motivatie en sociale vaardigheden zijn net zo belangrijk.
En er staan talloze zeer gemotiveerde geneeskunde studenten in de rij voor deze studie. Wat heb je als patiënt aan een ongemotiveerde arts? De vraag is natuurlijk of het zo ver komt. Want uiteindelijk moeten ze het zelf doen. Die begeleiding maakt jouw examens niet. En co schappen zijn heel pittig.
Tijd dus voor een goed gesprek. Wordt weer gewoon ouders ipv hulpverleners. Laat dochter zelf initiatief nemen (dat mag je van een toekomstige arts en universitaire student verwachten!) Voor begeleiding. De universiteit heeft voorzieningen voor studenten. Daar kan ze heen om haar op weg te helpen. Wil ze dat alled niet dan zou ik snel klaar zijn met ondersteunen.
Een typisch antwoord van iemand die geen inzicht heeft in ASS.
Ze is niet ongemotiveerd. Ze weet nog niet hoe en bevriest dan. En ze raakt overprikkeld gedurende de dag en moet eerst ontprikkelen (dat doet zij blijkbaar met Netflix en Insta) voordat ze weer met haar studie aan de slag kan. Wellicht is deze studie te zwaar voor haar, wellicht ook niet. Ze mag het proberen.
Jouw oplossingen hanteer je bij kinderen zonder autisme, maar bij autisten leiden ze meestal het tot stilstand, angststoornis en depressie. Dan ben je nog veel verder van huis.
IMI-x2 schreef op 25-01-2025 om 22:41:
[..]
Een typisch antwoord van iemand die geen inzicht heeft in ASS.
Ze is niet ongemotiveerd. Ze weet nog niet hoe en bevriest dan. En ze raakt overprikkeld gedurende de dag en moet eerst ontprikkelen (dat doet zij blijkbaar met Netflix en Insta) voordat ze weer met haar studie aan de slag kan. Wellicht is deze studie te zwaar voor haar, wellicht ook niet. Ze mag het proberen.
Jouw oplossingen hanteer je bij kinderen zonder autisme, maar bij autisten leiden ze meestal het tot stilstand, angststoornis en depressie. Dan ben je nog veel verder van huis.
Maar, oprechte vraag: is iemand met ASS dan wel in staat om later zelfstandig t beroep uit te oefenen waar deze studie voor opleidt?