Ten einde raad

Maar Wilmamaa aan TO wordt toch voornamelijk gevraagd of zij al eens heeft geprobeerd om écht te luisteren naar haar dochter en open te staan voor haar verhaal? Dat vind ik een niet meer dan logische reactie, want daar gaat het in de praktijk heel vaak fout. Ik denk dat er veel minder verbroken ouder - kindrelaties zouden zijn als het ouders zou lukken om echt te luisteren en fouten te erkennen. 

Niemand die ik ken die het contact heeft verbroken met zijn of haar ouders had perfectie verwacht en bijna iedereen heeft nog altijd veel verdriet van de breuk. Maar bijna iedereen stuit op die muur van 'neehoor dat herinner ik me niet' of 'ik heb vast fouten gemaakt want ik ben ook maar een mens, maar alles is met de beste bedoelingen gedaan.' 

Misschien speelt dat niet in de situatie van TO en hoort en erkent zij haar dochter wel, dat kan uiteraard. Maar als ze dat dan gewoon zou zeggen, dan zouden de reacties en adviezen daarna ook veranderen denk ik.

Eleanor schreef op 22-04-2023 om 10:29:

Misschien speelt dat niet in de situatie van TO en hoort en erkent zij haar dochter wel, dat kan uiteraard. Maar als ze dat dan gewoon zou zeggen, dan zouden de reacties en adviezen daarna ook veranderen denk ik.

Ja, daar heb je gelijk in. Ze reageert hier niet meer en dat maakt het erg lastig. "Wij forumleden" reageren vooral vanuit onze eigen situatie/ervaringen. Ik bekijk het vooral vanuit de kant van de moeder, een ander juist vanuit de dochter op basis van eigen ervaringen. Het zou fijn zijn als TO hier terugkwam om zaken te verduidelijken, aan te vullen enz.

Overigens heb ik zelf ook wel veel aan wat hier besproken en geadviseert wordt. Het stemt altijd weer tot nadenken.

Courage schreef op 22-04-2023 om 16:49:

Wat zijn de "drie kruisjes"?

Ik denk dat je dan 30 geworden bent. Bij 4 kruisjes ben je 40. Tenminste zo lees ik het.

Courage schreef op 22-04-2023 om 16:49:

Wat zijn de "drie kruisjes"?

In Romeins schrift X=10 en XXX=30

Ik begrijp je wel, hoor, TO. 
Altijd al kinderen gewild, ik kan met alle kinderen goed overweg. Ben als moeder ook ruimdenkend, altijd leuke dingen gedaan met de kids, alles kon...zolder vol met buurtkinderen....Kortom, naar mijn idee ben ik echt goed voor mijn kinderen geweest, al heb ik natuurlijk ook mijn mindere kanten.
Twee kinderen met 'diagnoses' en gescheiden. Dat heeft alles wel bemoeilijkt. Mijn ouders overleden, moeder van ex is vreselijk dominant. Ze spannen erg samen tegen mij. Dat heb ik wel mee gekregen van de kinderen in hun jeugd.
Kids zijn nu jongvolwassen, midden 20. Een van de kinderen zie ik niet vaak. Hij is altijd welkom, woont niet ver bij mij vandaan. Ik nodig hem vaak uit, stel voor om wat leuks te doen, er komt weinig reactie.
Nu heb ik hem laatst gewezen dat hij zich ergens mee bemoeide met zijn zus, wat ik niet zijn plaats vind, en hij heeft me uitgescholden voor vuile vis, zelfs half bedreigd! Ik ben me kapot geschrokken!!! Wat hij heeft geroepen was zo intens gemeen ( iets wbt mijn ziekte), dat ik hem eigenlijk niet eens meer hoef te zien!!! Er zijn trouwens ook geen excuses gekomen.
Vanaf zijn geboorte was duidelijk dat hij anders was.... Ik heb mijn ( goed betaalde) baan toentertijd opgegeven om hem voldoende begeleiding te kunnen bieden. ALTIJD zorgen, zijn hele jeugd, maar dat doe je met alle liefde....
Sinds hij op zichzelf woont heb ik het een beetje los gelaten. Als hij mij nodig heeft, ben ik er altijd. Mijn carierre weer een beetje opgepakt, al kan ik die jaren niet inhalen, maar dat is oke.
Ik heb het ECHT niet verdiend zo uitgescholden te worden en dan ook nog eens met zoiets gemeens! Snap ook niet waar het vandaan komt, ik heb rustig gezegd dat hij zich niet met zijn zus moet bemoeien, niks erg aparts. Ik kan me hooguit indenken dat mijn ex en zijn moeder toch meer hebben zitten stoken dan ik denk?

Ik ben nu echt even gevoelsdood naar zoon, sorry. Mijn liefde is misschien niet onvoorwaardelijk. Ik wens echt met enigszins respect behandeld te worden. Ik sta altijd open voor feedback als een ander iets van mij vindt, maar laat mij door niemand ZO de grond in trappen!

'Hierbij leg je dus eigenlijk de schuld bij het kind want die moet ingaan zien dat moeder/vader speciaal is en je dus "moet accepteren" hoe ze zijn en doen. Dat is natuurlijk de grootste onzin.'
Dat is ook helemaal niet wat ik zeg. Mij ging het om de invloed van de andere ouder bij een echtscheiding, als een kind in de puberteit zich afkeert van een de tot-dan-toe-verzorgende ouder.

Tsjor

Ik herken veel, maar heb besloten toch niets te zeggen. 

Ik herken ook veel, de post van TO triggert mij en had door mijn ouder geschreven kunnen worden. Nu zie ik dat TO niet meer gereageerd heeft, dus ik denk dat inhoudelijk ingaan op haar post verloren moeite is. Maar wie weet, misschien laat ze nog van zich horen?

Lieveheersbeest schreef op 24-04-2023 om 10:08:

Ik herken ook veel, de post van TO triggert mij en had door mijn ouder geschreven kunnen worden. Nu zie ik dat TO niet meer gereageerd heeft, dus ik denk dat inhoudelijk ingaan op haar post verloren moeite is. Maar wie weet, misschien laat ze nog van zich horen?

Vind ik dan weer erg raar, met zo'n topictitel. Dat je niet meteen tijd hebt om te reageren snap ik, maar in 4/5 dagen tijd moet dat toch wel lukken. 

Denk zomaar dat de TO andere reacties  verwacht had.

Wijlen mijn moeder had de openings post kunnen schrijven. Ze begreep bijvoorbeeld niet dat ikeigenlijk (ook toen ik 40 was) niet meer  bij haar wilde wonen. Ik kan een boek volschrijven over haar kinderlijke manipulatieve handelingen en over mijn eeuwige pogingen tot volwassen contact. Later kreeg ze de diagnose narcisme. (ik zeg niet dat ts dat is) 
Nu, jaren later ben ik in gaan zien dat zij op haar manier haar best deed, dat het een misschien een gewond persoon was dat ze er best alleen voor stond (vader was autist), en van daaruit eisend en egoïstisch. Maar ook lief en goedbedoelend. Het kan allemaal in een persoon tegelijkertijd aanwezig zijn. Maar vooral verblind door opvattingen hoe je je als kind moest gedragen en het écht niet anders kunnen zien. Dat gekoppeld met het onvermogen mijn liefde die er wel degelijk was (alleen niet op haar manier)  te ontvangen, maakt dat ik nu in kan zien dat al mijn pogingen tot een dialoog te komen volkomen zinloos waren en verdrietig makend voor beiden. 
Ik merk dat veel reacties er op gericht zijn de redelijkheid van topic stelster aan te spreken. Maar soms werkt dat niet omdat iemand zo 'set in her ways' is en misschien zo onzeker dat elke feedback stuit op gigantische defensiemechanismen. Vandaaruit kan ik ook zien dat stelster, hoewel wij het onredelijk vinden, toch ten einde raad is. 

Avs: als je nog leest, misschien houdt je dochter juist wel heel veel van je. Maar ze is haar eigen persoon met haar eigen meningen. Als je ervan uitgaat dat ze alleen maar gezien wil worden door jou, zal zij jou wellicht ook kunnen zien

Ik vind AvS helemaal niet onredelijk! Ik vind het bijzonder pijnlijk voor haar. Het enige wat je kunt doen is zelf de deur op een kiertje houden, toch kaartje met verjaardag etc. en hopen dat iemand ooit tot het inzicht komt zoals MRI beschrijft (zonder de psychiatrische aanduidingen, maar alleen het inzicht dat een ouder ook wel eens goede intenties kan hebben, zelfs goede dingen kan doen, die alleen niet altijd geaccepteerd worden uit, tsja, wat, domheid, eigengereidheid, behoefte aan eigen identiteit, onder invloed van vrienden, gebrek aan inzicht, gebrek aan begrip voor een ander etc.)

Tsjor

Hmmm. Ik merk dat het woord 'onredelijk' mij triggert. Gaat allang niet meer over TS, maar ik wil wel even mijn recente ervaring delen. Wij hebben onlangs een verjaardag gehad, waar mijn ouders voortijdig zijn weggegaan, vermoedelijk omdat er (redelijk wat) ander bezoek was. Daar houdt mijn vader niet van, terwijl ik zo graag zou willen (ook leuker voor mijn moeder) dat ze ook de mensen kennen waar wij verder mee omgaan.
 Van tevoren was het contact al wat stroefjes, ik informeerde ze of ze nog op de verjaardag wilden komen, en toen ik kreeg het antwoord: "als dat wenselijk is?". Op een of andere manier, ik weet niet waarom, heeft mijn vader buien waarin hij net doet alsof hij niet gewenst is en/of kan hij heel onredelijk doen.... terwijl aldoor indirecte hints geven dat hij zich afgewezen voelt júist afstotelijk is.     
 
Mijn vader heeft de tijd dat ze er waren zitten mokken op een stoel net buiten de kring van visite en opeens gingen ze. Ik vrees dat ik niet genoeg aandacht heb besteed aan mijn vader en hij dat niet kon hebben. Zelf zal hij doen alsof - of hij denkt het echt-  hij vreselijk aardig en attent is geweest, een duur kado heeft uitgezocht etc. Terwijl hij het alleen over zichzelf kon hebben, geen enkele interesse toont in een ander en bovendien alles wat er op de verjaardag is afkraakt (taart is met teveel slagroom, kado dat een ander gegeven heeft verkeerde merk, etc). Mijn moeders vraag om een verlanglijstje van de jarige wegwuifde omdat hij had iets had bedacht - wat achteraf iets was wat hij zelf misschien leuk vindt/c.q. verkregen was met spaarzegeltjes. 

Ik negeer het maar, het gemok en gezeik, en ga zeker niet smeken dat ze langer blijven. Maar wat is wel de juiste manier, vraag ik me af. 

ja, best bijzonder dat een topic zoveel losmaakt, terwijl de starter niets meer van zich laat horen. Het is natuurlijk iets waar veel mensen iets in herkennen. Of het nu als ouder is, als kind of allebei. Het ligt heel gevoelig.

Hopelijk zijn mislukte verjaardagsfeestjes voor jou geen reden om het contact te verbreken met je ouders (het thema van dit topic). Maar ik begrijp je wel hoor.  Ik ken het probleem van alle kanten.
Zelf ben ik ook niet dol op verjaarsfeestjes. Vaak vind ik het vooral de tijd doorkomen met oppervlakkig gepraat over voetbal, politiek en hoe duur alles is geworden. Tegelijk is het belangrijk dat je voor de "gastpersoon"  ook  moeite doet om het feestje gezellig te maken. En soms pakken feestjes daardoor nog verrassend goed uit. 

Als het om de verjaardag van een kleinkind gaat, moeten grootouders sowieso hun best doen te komen en positief mee te doen. Soms mopperen grootouders dat het kind in kwestie het kado aanpakte en zich verder niet meer liet zien. Maar alleen al het besef dat opa en oma er bij zijn is veel wward.
 
Van jouw kant vind ik het heel sympatiek dat je graag wilt dat je ouders je vrienden e.d. leren kennen. En niet alleen dat, het maakt volgende verjaardagen ook makkelijker voor iedereen, als je elkaar kent. 

De opmerking van je vader " als dat wenselijk is" kun je op meerdere manieren uitleggen.  Voor jou klinkt het of hij zich afgewezen voelt. Maar hij bedoelt misschien ook dat hij er onderuit kan als het niet perse wenselijk is dat hij erbij is? 

Is het in jullie situatie mogelijk dat je moeder de volgende keer alleen komt? En dat de jarige (of jullie hele gezin) volgende keer iets anders met opa gaat doen?