Ten einde raad

Verjaardagen en feestjes vind ik in mijn eigen situatie ook lastig. Ik heb al jarenlang heel weinig en heel oppervlakkig contact met mijn dochter. Sinds ze op een heel vervelende manier uit huis is gegaan, laat ze bijna niets meer van zich horen. Het vreemde is, dat ze sinds kort wel op verjaardagen en feestjes lijkt te willen komen. Zo was ze er met kerst zelfs bij in een restaurant. Eerder was ze al op een verjaardag van haar broer.

Ik vind dat heel moeilijk. Aan de ene kant is de toenadering best fijn. Maar waarom komt ze juist op momenten, die beladen en stressvol zijn? (In ieder geval voor mij). En ze omringd wordt door familieleden waarmee ze het contact vroeger te confronterend vond. Ze heeft sinds ze bijna 17 was niet meer met ons aan de eettafel willen zitten. Waarom dan opeens aan de kerstdis? En waarom neemt ze dan haar vriend mee, waarvan wij niet eens mochten weten dat ze die had? 

Inmiddels kan ik wel een beetje plaatsen waarom ze dit zo doet. Juist doordat het geen normalexdagen zijn maar feestjes, voelt het niet als thuis komen. Want thuis zijn kan ze niet verdragen. De aandacht gaat niet naar haar, maar naar alle mensen. Ze is nu gewoon een gast, met de bescherming van een vriendje aan haar zij. De gesprekken blijven meestal oppervlakkig, dus ook dat is veilig. 

Zelf wil ik haar dolgraag op normale dagen zien. Maar ik heb liever niet dat ze op feestjes komt. Moederdag, verjaardagen, nee, veel te beladen met haar erbij. Zonder haar ben ik al een vrij gespannen gastvrouw. In normaal gezelschap ontspan ik wel na een tijdje.  Maar met mijn dochter in de buurt blijft het voortdurend ongemakkelijk. Ik voel me zo van haar vervreemd. En met haar partner erbij wordt het dubbel zo moeizaam. Meer dan een paar oppervlakkige zinnetjes uitwisselen zit er niet in. 
Waarom komt ze uberhaupt, als ze ons verder toch niet wil zien?

Ik heb me laten uitleggen dat dit voor haar juist veilig voelt, alleen oppervlakkig contact en toch nog bij de familie betrokken blijven. Dan moet het maar zo, want het is ten minste iets.  Maar persoonlijk heb ik er zo helemaal niets aan. Ik heb ook weinig zin om nog iets te vieren. (Kunnen we nog even terug in lockdown?).

troelahoep schreef op 28-04-2023 om 14:09:

Hmmm. Ik merk dat het woord 'onredelijk' mij triggert. Gaat allang niet meer over TS, maar ik wil wel even mijn recente ervaring delen. Wij hebben onlangs een verjaardag gehad, waar mijn ouders voortijdig zijn weggegaan, vermoedelijk omdat er (redelijk wat) ander bezoek was. Daar houdt mijn vader niet van, terwijl ik zo graag zou willen (ook leuker voor mijn moeder) dat ze ook de mensen kennen waar wij verder mee omgaan.
Van tevoren was het contact al wat stroefjes, ik informeerde ze of ze nog op de verjaardag wilden komen, en toen ik kreeg het antwoord: "als dat wenselijk is?". Op een of andere manier, ik weet niet waarom, heeft mijn vader buien waarin hij net doet alsof hij niet gewenst is en/of kan hij heel onredelijk doen.... terwijl aldoor indirecte hints geven dat hij zich afgewezen voelt júist afstotelijk is.

Mijn vader heeft de tijd dat ze er waren zitten mokken op een stoel net buiten de kring van visite en opeens gingen ze. Ik vrees dat ik niet genoeg aandacht heb besteed aan mijn vader en hij dat niet kon hebben. Zelf zal hij doen alsof - of hij denkt het echt- hij vreselijk aardig en attent is geweest, een duur kado heeft uitgezocht etc. Terwijl hij het alleen over zichzelf kon hebben, geen enkele interesse toont in een ander en bovendien alles wat er op de verjaardag is afkraakt (taart is met teveel slagroom, kado dat een ander gegeven heeft verkeerde merk, etc). Mijn moeders vraag om een verlanglijstje van de jarige wegwuifde omdat hij had iets had bedacht - wat achteraf iets was wat hij zelf misschien leuk vindt/c.q. verkregen was met spaarzegeltjes.

Ik negeer het maar, het gemok en gezeik, en ga zeker niet smeken dat ze langer blijven. Maar wat is wel de juiste manier, vraag ik me af.

Dit doet me denken aan mijn ouders, die altijd voor een verjaardagsfeestje van mijn zus  verzuchtten dat ze hoopten dat we alleen met elkaar zouden zijn, oftewel gezin en kleinkinderen. Ze genoten van de aandacht voor elkaar, en hadden niks met vrienden/buren van mijn zus. Mijn zus vond dat nogal irritant toen. Inmiddels heeft ze zelf kleinkinderen en zei laatst dat ze inmiddels precies voelt zoals mn ouders destijds. Lekker met t eigen gezin, aandacht voor elkaar, spelletjes doen met de kleinkinderen en geen verplicht gebabbel met de buurman of de vrienden van haar kind. Zij is dan wel zo dat ze dat zeker niet laat merken of gaat zitten mokken, ze gedraagt zich gewoon en gezellig

troelahoep schreef op 28-04-2023 om 14:09:

Hmmm. Ik merk dat het woord 'onredelijk' mij triggert. Gaat allang niet meer over TS, maar ik wil wel even mijn recente ervaring delen. Wij hebben onlangs een verjaardag gehad, waar mijn ouders voortijdig zijn weggegaan, vermoedelijk omdat er (redelijk wat) ander bezoek was. Daar houdt mijn vader niet van, terwijl ik zo graag zou willen (ook leuker voor mijn moeder) dat ze ook de mensen kennen waar wij verder mee omgaan.
Van tevoren was het contact al wat stroefjes, ik informeerde ze of ze nog op de verjaardag wilden komen, en toen ik kreeg het antwoord: "als dat wenselijk is?". Op een of andere manier, ik weet niet waarom, heeft mijn vader buien waarin hij net doet alsof hij niet gewenst is en/of kan hij heel onredelijk doen.... terwijl aldoor indirecte hints geven dat hij zich afgewezen voelt júist afstotelijk is.

Mijn vader heeft de tijd dat ze er waren zitten mokken op een stoel net buiten de kring van visite en opeens gingen ze. Ik vrees dat ik niet genoeg aandacht heb besteed aan mijn vader en hij dat niet kon hebben. Zelf zal hij doen alsof - of hij denkt het echt- hij vreselijk aardig en attent is geweest, een duur kado heeft uitgezocht etc. Terwijl hij het alleen over zichzelf kon hebben, geen enkele interesse toont in een ander en bovendien alles wat er op de verjaardag is afkraakt (taart is met teveel slagroom, kado dat een ander gegeven heeft verkeerde merk, etc). Mijn moeders vraag om een verlanglijstje van de jarige wegwuifde omdat hij had iets had bedacht - wat achteraf iets was wat hij zelf misschien leuk vindt/c.q. verkregen was met spaarzegeltjes.

Ik negeer het maar, het gemok en gezeik, en ga zeker niet smeken dat ze langer blijven. Maar wat is wel de juiste manier, vraag ik me af.

Ook een onredelijke verjaarsdagsverhalen: 

1. Ik had mijn moeder uitgenodigd om met mij en de kinderen te lunchen. 'S avonds zou ik een avondje met vriendinnen hebben. Toen ze dat hoorde zei ze verwijtend "nou ik word helemaal apart gehouden". Het jaar daarop dacht ik "kom ik nodig iedereen tegelijk uit vriendinnen en mijn moeder" Toen was het "nou ik ben liever onder elkaar". Het was niet omdat het haar tegen viel, ze had gewoon lekker zitten kletsen en gebak te eten. Ze wilde gewoon wat op te merken hebben ihkv het is nooit goed wat MRI doet

2. Ik ben in december jarig. Vanaf begin november begint ze elke dag te bellen: wat wil je voor je verjaardag. Ik kom met allemaal opties: boek, parfum etc. 'nou ik zie wel' is elke keer het antwoord. Soms zeg ik 'nou geef dan geld' of zoek zelf iets uit. Of een leuke kerstversiering bijvoorbeeld.  Op mijn verjaardag heeft ze niets. 'niet zo leuk hè? niets voor je verjaardag!' zegt ze of het mijn schuld is dat ik niks had verzonnen wat zij kon geven. Nou gingen we ergens uit lunchen en in de zaak ernaast hadden ze een heel fijn parfum. Nou dan wil ik dat wel zei ik. Ik ging het halen, het is al lang geleden, de prijs van een grote fles was 30E maar er waren ook kleine van 5,95. Ik wilde haar niet op kosten jagen dus ik nam de kleine. We gaan bij de lunch weg en ik zeg "ja nou krijg ik nog wel nog het geld voor dat flesje dat jij me gegeven hebt want ik heb het betaald" Oh hoeveel is het dan? 5,95 Haar reactie: Poeh wat duur! 

Geen goed garen mee te spinnen. Ik word er nog verdrietig van als ik er aan denk. En zelf vond ze dat het allemaal prima deed.

Oh jeetje, wat verdrietig, mri. 
Ouder worden kan iedereen, of je er nu geschikt voor bent of niet, je hebt er geen voorbereidende cursus voor nodig, je hoeft geen examen te doen. Terwijl het juist iets elementairs is: het opvoeden van ern kind.
Ik lees, hoor en zie te vaak in mijn nabije omgeving hoe (volwassen) kinderen gebukt kunnen gaan onder het gedrag van (één van) de ouders. Hoe dat intergenerationeel zijn weerslag heeft en dat het lastig te doorbreken is. 

Alfa schreef op 28-04-2023 om 19:50:

[..]

Dit doet me denken aan mijn ouders, die altijd voor een verjaardagsfeestje van mijn zus verzuchtten dat ze hoopten dat we alleen met elkaar zouden zijn, oftewel gezin en kleinkinderen. Ze genoten van de aandacht voor elkaar, en hadden niks met vrienden/buren van mijn zus. Mijn zus vond dat nogal irritant toen. Inmiddels heeft ze zelf kleinkinderen en zei laatst dat ze inmiddels precies voelt zoals mn ouders destijds. Lekker met t eigen gezin, aandacht voor elkaar, spelletjes doen met de kleinkinderen en geen verplicht gebabbel met de buurman of de vrienden van haar kind. Zij is dan wel zo dat ze dat zeker niet laat merken of gaat zitten mokken, ze gedraagt zich gewoon en gezellig

Dát kan ik me ook wel voorstellen. Hier is er zelden gezellig aandacht voor elkaar, want dat kan met name mijn vader niet, lijkt het. We hebben de ervaring dat als ze wel hun eigen 'tijdslot' krijgen, hij ook niet gezellig is. Dan is het vaak een afgeven van een kado, met moeite accepteren van een taartje en koffie (de koffie is niet hetzelfde als thuis en de taart ook van de verkeerde winkel) en gauw weer terug. Ook als er verder geen ander bezoek is, is er geen interesse in de kinderen, er wordt letterlijk niet naar ze omgekeken. Ze zijn dan ook in staat om te vertrekken als er net iemand op de wc zit bijvoorbeeld, of als 1 van de kinderen buiten speelt, en vinden het dan ook niet nodig om even te wachten en afscheid te nemen. Blijven eten doen ze nooit, alleen als ik echt heel erg aandring en iets zeer traditioneels maak. Maar ook dan is er al-tijd iets aan te merken: "wij halen altijd iets meer van de boontjes af", of "roomboter is veel lekkerder dan croma", of "waarom gaan jullie niet naar de AH?". En dergelijke vragen elke keer opnieuw stellen hè.  

Soms komt het dus niet uit om apart voor pa en ma nog eens de verjaardag te vieren, omdat er niet zoveel tijd is, en kunnen mijn man en ik het niet echt opbrengen om vrij te nemen speciaal voor hun komst (omdat ze dan dus doordeweeks willen komen ipv het weekend, om maar wat te noemen). 

MRI schreef op 28-04-2023 om 20:33:

[..]

Ook een onredelijke verjaarsdagsverhalen:

1. Ik had mijn moeder uitgenodigd om met mij en de kinderen te lunchen. 'S avonds zou ik een avondje met vriendinnen hebben. Toen ze dat hoorde zei ze verwijtend "nou ik word helemaal apart gehouden". Het jaar daarop dacht ik "kom ik nodig iedereen tegelijk uit vriendinnen en mijn moeder" Toen was het "nou ik ben liever onder elkaar". Het was niet omdat het haar tegen viel, ze had gewoon lekker zitten kletsen en gebak te eten. Ze wilde gewoon wat op te merken hebben ihkv het is nooit goed wat MRI doet

2. Ik ben in december jarig. Vanaf begin november begint ze elke dag te bellen: wat wil je voor je verjaardag. Ik kom met allemaal opties: boek, parfum etc. 'nou ik zie wel' is elke keer het antwoord. Soms zeg ik 'nou geef dan geld' of zoek zelf iets uit. Of een leuke kerstversiering bijvoorbeeld. Op mijn verjaardag heeft ze niets. 'niet zo leuk hè? niets voor je verjaardag!' zegt ze of het mijn schuld is dat ik niks had verzonnen wat zij kon geven. Nou gingen we ergens uit lunchen en in de zaak ernaast hadden ze een heel fijn parfum. Nou dan wil ik dat wel zei ik. Ik ging het halen, het is al lang geleden, de prijs van een grote fles was 30E maar er waren ook kleine van 5,95. Ik wilde haar niet op kosten jagen dus ik nam de kleine. We gaan bij de lunch weg en ik zeg "ja nou krijg ik nog wel nog het geld voor dat flesje dat jij me gegeven hebt want ik heb het betaald" Oh hoeveel is het dan? 5,95 Haar reactie: Poeh wat duur!

Geen goed garen mee te spinnen. Ik word er nog verdrietig van als ik er aan denk. En zelf vond ze dat het allemaal prima deed.

1. Nou dát dus. Mijn vader zal niet zeggen dat ie apart wordt gehouden -want hij houdt niet van onder de mensen- alhoewel hij niet begrijpt waarom hij ruzie heeft met alle familieleden en wel verrekte eenzaam is. En wat je ook doet, het is niet goed. 

2. Dat van 'niet zo leuk, niks voor je verjaardag', is lullig hè? Ik vind het gewoon wel kwetsend ook, best gemeen. Mijn vader zou dat dus ook kunnen doen. Die heeft twee een een rare streek geleverd rond mijn verjaardag: een keer kreeg ik niets en de kinderen een puissant duur kado en een andere keer kreeg ik iets dat écht niet mijn smaak was en dat wist ie. Aan de andere kant ook wel meegemaakt dat ik wel iets heel kostbaars kreeg (maar dan wel ook blijven benoemen hoe duur het wel niet is). 

Jij zegt dat je moeder zelf vond dat ze het prima deed, denk je dan ook dat haar opmerkingen helemaal niet onaardig bedoeld zijn? Hier denk ik dat het vele commentaar wel goed bedoeld is, ergens. In de zin van ongevraagd advies. 

Mmhh, boeken vol heb ik altijd kunnen schrijven over mijn ouders, en wat ze wel niet allemaal verkeerd deden. En daar zat echt wel flink wat rottigs bij. 
Nu ik zelf de jongste niet meer ben, ben ik wel milder gaan kijken. Ik zie nu beter hun goede bedoelingen en hun kwetsbaarheden. Zelf zie ik nu ook duidelijk(er) hoe ik zelf ook behoorlijk tekort schiet en veel minder leuk ben dan ik zou willen 
Ik wil heel vaak heel veel maar ik heb voor veel zaken gewoon de energie niet (meer) of reageer bijv  vanuit stress en zie dat dan achteraf pas helderder. 
Ik kan nog steeds heel moeilijk met mijn ouders overweg, maar accepteer dat wel beter. Het is ook gewoon wat het is. We klungelen allemaal maar wat aan en soms lukt dat prima en soms mislukt het goed. Ik zie daar nu ook meer de schoonheid van in. (Niet echt goede woord maar weet even geen betere) Dan heb ik het natuurlijk niet over echt schadelijk gedrag. Maar we (mij incluis) ervaren wel erg snel gedrag als schadelijk, vind ik…

troelahoep schreef op 28-04-2023 om 23:32:

[..]

1. Nou dát dus. Mijn vader zal niet zeggen dat ie apart wordt gehouden -want hij houdt niet van onder de mensen- alhoewel hij niet begrijpt waarom hij ruzie heeft met alle familieleden en wel verrekte eenzaam is. En wat je ook doet, het is niet goed.

2. Dat van 'niet zo leuk, niks voor je verjaardag', is lullig hè? Ik vind het gewoon wel kwetsend ook, best gemeen. Mijn vader zou dat dus ook kunnen doen. Die heeft twee een een rare streek geleverd rond mijn verjaardag: een keer kreeg ik niets en de kinderen een puissant duur kado en een andere keer kreeg ik iets dat écht niet mijn smaak was en dat wist ie. Aan de andere kant ook wel meegemaakt dat ik wel iets heel kostbaars kreeg (maar dan wel ook blijven benoemen hoe duur het wel niet is).

Jij zegt dat je moeder zelf vond dat ze het prima deed, denk je dan ook dat haar opmerkingen helemaal niet onaardig bedoeld zijn? Hier denk ik dat het vele commentaar wel goed bedoeld is, ergens. In de zin van ongevraagd advies.

hi, nee ik denk dat ze het niet bedoelde van 'lekker puh nou heb je lekker niks voor je verjaardag" in die zin was het niet gemeen bedoeld. Maar het was veel meer twisted: zij vond dat ik had moeten verzinnen of zo. En twee dingen spelen mee: ze kon eigenlijk alleen maar voornamelijk  in verwijten tegen me praten Dus het was een verwijt ik had het op de een of andere manier beter moeten regelen. Misschien wilde ze juist wel iets geven maar dat lukte niet om een of andere duistere reden. Maar als je dit proces haar voorgelegd had (wat ik bij andere rare dingen wel gedaan heb) ging het als volgt: niet waar, nooit gebeurd, jij bent overgevoelig, er zit ook veel fantasie bij jou, jij bent altijd argumentatief sterker geweest. Als ik dan zei dat ik gewoon bewijzen had (bijvoorbeeld getuigen of een brief of zo) dus dat ze er niet meer onder uit kon, werd het jammeren en huilen 'dat zij ook nooit iets mocht zeggen en ook maar een mens was' Nooit verantwoording nemen. Dan liet je het maar weer zitten
 Ook had ze iets raars rondom geven (net als bij je vader) ze deed altijd net of ze iets ging geven maar dan gaf het toch niet. Een keer had ze een paar schoenen die ze nooit meer droeg. Wil jij ze? vroeg ze dan. Eh, ja best. wel, zei ik. Nou ik houd ze toch zei ze. Kan een keer gebeuren maar bij haar was het altijd. Hield zoonlief een doosje potloodjes voor: kijk eens voor jou. Oh leuk zegt het kind gretig. Ja maar het blijft wel hier zei ze vervolgens. Als een soort machtsmiddel. Nou hadden we daar niets van want we hadden zelf schoenen en potloden. Maar gewoon gekke dingen altijd: dan zei ze "en heb je nog iets leuks gedaan?" Dan veerde ik helemaal op want eindelijk een lieve geinteresseerde vraag. Ja ik ben naar de Veluwe geweest zei ik dan bijvoorbeeld. Hè wat? zei ze dan heel ongeinteresseerd als of ze het niet verstond maar ze mankeerde niets aan haar oren. Nou je vroeg toch of ik iets leuks had gedaan, zei ik. Dan ging ze onmiddellijk op iets anders over: heb je die nieuw bloemen in mijn tuin gezien? Dan zakte ik weer helemaal in. Duizenden van dat soort dingen meegemaakt. 

Zoals ik in een posting hier ver boven zeg: inmiddels ben ik wel gaan zien dat ze op haar manier wel om me gaf maar op een hele vreemde onbegrijpelijke manier waarbij normale redelijke omgangsvormen niet golden. Ik ben nog steeds benieuwd wat gemaakt heeft dat ze zo'n kinderlijke emotionele houding had. Er moeten daar zeker trauma's achter gezeten hebben. En daarnaast moet ze ook behoorlijk eenzaam zijn geweest. Min vader was een hele teruggetrokken autistische man die zich niet met de opvoeding ed. bemoeide. 

felija schreef op 28-04-2023 om 22:52:

Oh jeetje, wat verdrietig, mri.
Ouder worden kan iedereen, of je er nu geschikt voor bent of niet, je hebt er geen voorbereidende cursus voor nodig, je hoeft geen examen te doen. Terwijl het juist iets elementairs is: het opvoeden van ern kind.
Ik lees, hoor en zie te vaak in mijn nabije omgeving hoe (volwassen) kinderen gebukt kunnen gaan onder het gedrag van (één van) de ouders. Hoe dat intergenerationeel zijn weerslag heeft en dat het lastig te doorbreken is.

Dank je, zo'n blijk van medeleven raakt me nog steeds. Want het gebeurde allemaal heel ongezien voor de buitenwereld en het is pittig geweest, hoe zij was, mijn vader die autistisch was, ik die geen broers of zussen had. Het feit dat ze me nog 30 jaar gestalkt heeft nadat ik uit huis was (als in: op mijn werk langskomen, voor mijn huis gaan zitten, langskomen in koffietentjes waar ik met mijn vriendinnen zat) Naar de buitenwereld was ze poeslief en leuk maar als moeder was alles gewoon zo raar, verwijtend eisend manipulatie, claimend. Nou ja dat. 

Tja als zij geen moeder had mogen worden was ik er niet geweest. Maar dat had ik dan ook niet geweten haha. 

Ja ik ben eigenlijk mijn hele volwassen bezig geweest met therapie e.d. de trangenerationele wonden zodanig te helen dat ik het niet op mijn kinderen over zou dragen. Ik weet niet of dat gelukt is. Het zijn wel leuke volwassenen met fijne relaties geworden dus ik hoop het maar

MRI schreef op 29-04-2023 om 12:07:

[..]

hi, nee ik denk dat ze het niet bedoelde van 'lekker puh nou heb je lekker niks voor je verjaardag" in die zin was het niet gemeen bedoeld. Maar het was veel meer twisted: zij vond dat ik had moeten verzinnen of zo. En twee dingen spelen mee: ze kon eigenlijk alleen maar voornamelijk in verwijten tegen me praten Dus het was een verwijt ik had het op de een of andere manier beter moeten regelen. Misschien wilde ze juist wel iets geven maar dat lukte niet om een of andere duistere reden. Maar als je dit proces haar voorgelegd had (wat ik bij andere rare dingen wel gedaan heb) ging het als volgt: niet waar, nooit gebeurd, jij bent overgevoelig, er zit ook veel fantasie bij jou, jij bent altijd argumentatief sterker geweest. Als ik dan zei dat ik gewoon bewijzen had (bijvoorbeeld getuigen of een brief of zo) dus dat ze er niet meer onder uit kon, werd het jammeren en huilen 'dat zij ook nooit iets mocht zeggen en ook maar een mens was' Nooit verantwoording nemen. Dan liet je het maar weer zitten
Ook had ze iets raars rondom geven (net als bij je vader) ze deed altijd net of ze iets ging geven maar dan gaf het toch niet. Een keer had ze een paar schoenen die ze nooit meer droeg. Wil jij ze? vroeg ze dan. Eh, ja best. wel, zei ik. Nou ik houd ze toch zei ze. Kan een keer gebeuren maar bij haar was het altijd. Hield zoonlief een doosje potloodjes voor: kijk eens voor jou. Oh leuk zegt het kind gretig. Ja maar het blijft wel hier zei ze vervolgens. Als een soort machtsmiddel. Nou hadden we daar niets van want we hadden zelf schoenen en potloden. Maar gewoon gekke dingen altijd: dan zei ze "en heb je nog iets leuks gedaan?" Dan veerde ik helemaal op want eindelijk een lieve geinteresseerde vraag. Ja ik ben naar de Veluwe geweest zei ik dan bijvoorbeeld. Hè wat? zei ze dan heel ongeinteresseerd als of ze het niet verstond maar ze mankeerde niets aan haar oren. Nou je vroeg toch of ik iets leuks had gedaan, zei ik. Dan ging ze onmiddellijk op iets anders over: heb je die nieuw bloemen in mijn tuin gezien? Dan zakte ik weer helemaal in. Duizenden van dat soort dingen meegemaakt.

Zoals ik in een posting hier ver boven zeg: inmiddels ben ik wel gaan zien dat ze op haar manier wel om me gaf maar op een hele vreemde onbegrijpelijke manier waarbij normale redelijke omgangsvormen niet golden. Ik ben nog steeds benieuwd wat gemaakt heeft dat ze zo'n kinderlijke emotionele houding had. Er moeten daar zeker trauma's achter gezeten hebben. En daarnaast moet ze ook behoorlijk eenzaam zijn geweest. Min vader was een hele teruggetrokken autistische man die zich niet met de opvoeding ed. bemoeide.

Hele vreemde opmerkingen...en ook als ze steeds terugkomen en het een gedragspatroon wordt. Heb je wel eens gedacht dat het N....... is? Het spijt me, maar zo klinkt het wel.

Ik vind het niet liefdevol overkomen. 

 Geïnteresseerd zijn in je kinderen en ze laten weten dat ze voor jou de liefste zijn en dat ze goed zijn, precies zoals ze zijn is heel normaal en natuurlijk gedrag namelijk. 

Dus als je moeder bewust dat soort dingen niet vraagt en het je zichtbaar kwetst dan is dat heel raar gedrag. Ik vind het heel verdrietig voor je

BritgetJones007 schreef op 29-04-2023 om 17:11:

[..]

Hele vreemde opmerkingen...en ook als ze steeds terugkomen en het een gedragspatroon wordt. Heb je wel eens gedacht dat het N....... is? Het spijt me, maar zo klinkt het wel.

Ik vind het niet liefdevol overkomen.

Geïnteresseerd zijn in je kinderen en ze laten weten dat ze voor jou de liefste zijn en dat ze goed zijn, precies zoals ze zijn is heel normaal en natuurlijk gedrag namelijk.

Dus als je moeder bewust dat soort dingen niet vraagt en het je zichtbaar kwetst dan is dat heel raar gedrag. Ik vind het heel verdrietig voor je

Dank je. Ja ze is ooit gediagnosticeerd als narcistisch. Helaas was dat 35 jaar geleden en de therapeut verzuimde uit te leggen wat het inhield, internet bestond nog niet dus ik dacht alleen maar 'mwaoh ik vind haar niet zo ijdel, omdat ik dacht dat dat narcisme was'. Had ik geweten wat ik nu weet, dan had ik me anders op kunnen stellen al die jaren er na. 

MRI schreef op 29-04-2023 om 17:58:

[..]

Dank je. Ja ze is ooit gediagnosticeerd als narcistisch. Helaas was dat 35 jaar geleden en de therapeut verzuimde uit te leggen wat het inhield, internet bestond nog niet dus ik dacht alleen maar 'mwaoh ik vind haar niet zo ijdel, omdat ik dacht dat dat narcisme was'. Had ik geweten wat ik nu weet, dan had ik me anders op kunnen stellen al die jaren er na.

Je ziet wel vaker (maar natuurlijk ook heel vaak niet) dat autisten een partner hebben waar ook iets aan schort. Ik denk zelf dat zulke mensen elkaar vinden omdat een autist sowieso een buitenbeentje is, en dus de ander al gauw sociaal sterker staat en gunstig afsteekt. Bovendien zijn autisten makkelijk te manipuleren, die hebben niet zo snel door dat er iets niet klopt aan de ander, zoeken hooguit de oorzaak bij zichzelf of bij de buitenwereld.

Voor hun kinderen maakt dat het niet bepaald makkelijker.

Het is natuurlijk altijd makkelijker om bij anderen te zien en niet bij jezelf (wie weet wat ik zelf allemaal fout doe), maar af en toe kom ik mensen tegen die zichzelf zo in de voet schieten in relaties, ook met hun eigen (volwassen) kinderen. En ik vind het dan ook oprecht sneu, vooral omdat die mensen zelf niet doorhebben wat ze doen en dat ook nooit zullen inzien, maar ondertussen wel ongelukkig zijn dat het zo slecht loopt en ook hun omgeving ongelukkig maken.
Er is dan niet eens veel fantasie voor nodig om me het verhaal van die ander voor te stellen. Zo jammer dat mensen elkaar niet kunnen bereiken terwijl ze dat allebei op zich wel zouden willen. Onvermogen.

Prillewits schreef op 29-04-2023 om 18:04:

[..]

Je ziet wel vaker (maar natuurlijk ook heel vaak niet) dat autisten een partner hebben waar ook iets aan schort. Ik denk zelf dat zulke mensen elkaar vinden omdat een autist sowieso een buitenbeentje is, en dus de ander al gauw sociaal sterker staat en gunstig afsteekt. Bovendien zijn autisten makkelijk te manipuleren, die hebben niet zo snel door dat er iets niet klopt aan de ander, zoeken hooguit de oorzaak bij zichzelf of bij de buitenwereld.

Voor hun kinderen maakt dat het niet bepaald makkelijker.

Ik heb zelf een bepaald persoon wel eens beschreven als iemand die zo dwingend was dat het een wonder is dat de natuurwetten nog niet veranderd zijn. Zó dwingend dus en van invloed op álles. Dat is dus een enorme manipulatie. Dwingend, eisend dat je bandbreedte van je eigen wensen etc steeds weer opschuiven omdat er weer iets precies zo moet of iets nagelaten moet worden. Dat je de hele tijd afvraagt of je het zo wel goed doet en uiteindelijk totaal verliest wat jezelf nog prettig vindt, wie jezelf bent. Niet met een plan maar niettemin vreselijk zwaar. Dat ging om autisme.