Ten einde raad
Ik ben vroeg gescheiden mijn dochter was 4 en heb in alle jaren dat er sprake was van een bezoekregeling mij (te) flexibel opgesteld. Nu was mijn dochter een heel lief kind, attent, spontaan, uitdrukkingsvaardig, gedisciplineerd en allemaal vanuit haarzelf. Opvoeden kostte me eigenlijk geen moeite , de relatie met mijn ex en zijn moeder kostte me meer.
We hadden een regelmatig bestaan en daar was ik op gebrand. Ook ondernam ik alle activiteiten met haar. De keerzijde was dat bij ziekte of vrije dagen van school ik ook degene was die dat in 90 procent van de gevallen oploste. Kortom een fulltime baan was onmogelijk voor me. Praten zeker rond etenstijd deden we ook maar alles veranderde toen ze ging puberen. Ze loog of zweeg over vriendjes en bijbehorende activiteiten , ze trok zich vaak terug op haar kamer en tegelijk liep de spanning aan mijn kant van de familie op door ziekte en overlijdens en bedrog. Dat heeft zeker invloed gehad op mij en van een actieve dame werd ik boos en verdrietig. Mijn puber had daar niet zoveel boodschap aan en trok zich nog meer terug leek het wel. Toen ik op een dag voor de zoveelste keer haar ziekmeldde op school omdat ze koorts had was ze van mening dat ze wel naar haar vader kon. En zo gebeurde het dat ze haar laatste nacht sinds vier jaar op haar ruime zolderkamer heeft geslapen. Met haar vader sprak ik nog af te praten maar vanwege haar eindexamen werd dat uitgesteld. Daarna ging ze op kamers en woont zelfs al samen, studeert en werkt. De weinige momenten dat we praten zijn er verwijten maar het erge vind ik dat ze geen enkel respect toont. Ik hoor niets op moederdag zelfs niet meer mijn verjaardag, uitnodigingen voor kerst en andere feestdagen worden of niet beantwoord of afgewezen, het verzoek haar zolder op te ruimen en spullen in een doos te doen die zij wil bewaren als jeugdsentiment wordt niet aan voldaan, interesse in mijn persoon is er niet en haar studievoortgang praat ze ook niet over. Ik moet zeggen dit had ik echt niet verwacht. Ik ben een warme vrouw die echt enorm veel van haar gehouden heeft en alles voor haar over heeft gehad, de opvoeding heb ik altijd positief benaderd en niet volgens mijn opvoeding maar wat paste bij haar. Ik herken mijn dochter niet meer en het doet pijn ontzettend veel pijn. Het maakt me intens verdrietig en boos met tijden. Voorstellen te praten gaan met afwijzingen gepaard omdat er volgens haar toch niets veranderd. Maar wat er veranderen moet is praten uit liefde voor elkaar niet de fouten. En toch elke keer krijg ik weer die deksel op mijn neus. Ik geef op, elke reactie van haar waaruit blijkt dat er geen enkel gevoel zit maakt me kapot. Waar heb ik dit aan verdiend denk ik dan, was ik zon slechte moeder? Nee dat was ik niet! Zelfs mijn vrienden zelf ouders van adolescenten kunnen dat beamen. Dit ligt echt aan haar, maar wat doe ik eraan? Kortom telkens na een poging de deksel keihard op mijn hoofd. Met heel veel spijt tot gevolg dat mijn leven vooral om haar heeft gedraaid ipv mijzelf en ik bijna alles opzij heb gezet voor haar en mijn ex.
Er zijn natuurlijk nog veel meer details maar ik probeer het zo kort mogelijk op.te schrijven en dit dekt de lading wel zon beetje. De vraag is alleen wat nu? Want ik maak me zorgen ook om haar want dit heeft impact. Van onvoorwaardelijke liefde is geen sprake meer. Hoe moet dit nog goedkomen? Adviezen zijn welkom en respectvolle vragen ook.
alhambra schreef op 20-04-2023 om 08:58:
Ik snap dat het je veel verdriet doet. Het is je kind.
Ik raad je aan om met neutraal iemand te gaan praten over deze situatie. Dan kun je samen gaan kijken naar de situatie met wat meer afstand van je emoties.
Dit.
Misschien speelt er meer, en misschien ligt het inderdaad vooral bij je dochter. Dat kunnen wij natuurlijk helemaal niet beoordelen op basis van een post. Ga met een professional praten. Moeder-dochter relaties zijn zo complex. Daar kun je en hoef je niet zelf doorheen te werken, en jouw vrienden en anonieme posters op het internet hebben allemaal hun eigen agenda.
Renmuis schreef op 20-04-2023 om 10:38:
[..]
Dit.
Misschien speelt er meer, en misschien ligt het inderdaad vooral bij je dochter. Dat kunnen wij natuurlijk helemaal niet beoordelen op basis van een post. Ga met een professional praten. Moeder-dochter relaties zijn zo complex. Daar kun je en hoef je niet zelf doorheen te werken, en jouw vrienden en anonieme posters op het internet hebben allemaal hun eigen agenda.
Ja AvS: denk je dat je dochter hier voor open zou staan? Dan kan in ieder geval de communicatie weer geopend worden. Wat is het dat je dochter graag veranderd zou zien en waarvan ze zegt dat dat nu niet gebeurt?
Mijn moeder en ik waren erg close (te close) al voor de scheiding van mijn vader, maar zeker na omdat vader het liet afweten. Mijn moeder had denk ik precies zo' n tekst kunnen schrijven als jij. Mijn "oplossing" om los te breken was uiteindelijk met een Erasmus studiebeurs mijn land van herkomst te verlaten en mij in Nederland te vestigen. Ik had me anders nooit kunnen ontwikkelen.
Tenzij je dochter onder invloed staat van "verkeerde" vrienden of aan de drugs is.. denk ik dat je met zoiets te maken hebt.
Vraag het haar: waar ligt voor jou het probleem en hoe zou je willen dat we onze relatie invullen. En luister naar haar. Wat ze tegen jou gaat zeggen zal de waarheid zijn.
Sini
Ik zou haar niet meer lastigvallen met alle dingen die ze als puber heeft gedaan. Wat kan ze daar nu nog aan doen, dat ze op haar veertiende loog over waar ze was en over vriendjes, spijbelen en weet ik veel wat ze allemaal nog uitgespookt heeft?
Dat is geweest en het is niet zinvol en ook niet relevant genoeg om in te blijven hangen.
Als het goed is, is ze ouder geworden en volwassener.
Laat haar weten dat je van haar houdt en dat je haar mist. Zet in op contact, in welke vorm dan ook, maar dring jezelf niet op. En toon interesse in wat zij met jou wil delen. Niet zozeer in prestaties, maar in hoe het met haar gaat, met wie ze omgaat, wat haar bezighoudt in het leven.
Zoals mensen op dit forum al eens tegen mij zeiden; als je bovenop je kind blijft zitten kan ze niet groeien.
Ik snap wel dat je hier heel veel pijn en verdriet van hebt, want dit heb je zelf nooit zo gewild. Het zou mij ook heel veel verdriet doen als mijn dochter ooit besluit dat ik geen deel meer uit mag maken van haar leven.
Toen ik op een dag voor de zoveelste keer haar ziekmeldde op school omdat ze koorts had was ze van mening dat ze wel naar haar vader kon.
Ik snap deze niet helemaal. Ik begrijp dat ze ergens tijdens haar tienerjaren heeft besloten om bij haar vader te gaan wonen en dat sindsdien het contact slecht/niet is. Maar het stuk over dat je haar meerdere keren ziek hebt moeten melden ivm koorts begrijp ik niet. Aangezien het in één zin genoemd wordt met naar vader verhuizen is er kennelijk een verband tussen het ziek-zijn van dochter en haar uit huis gaan. Maar dat verband leg je niet uit. Heeft je dochter een ziekte waardoor bij vader wonen op een of andere manier beter was/is? Of was ze vaak schoolziek en heb jij geklaagd over dat ze nu alweer ziek thuis bleef? Waarna zij boos naar vader vertrok? Of wat was nu het verband tussen ziekmelden en naar vader gaan?
De reden dat ik dat vraag is omdat op dat moment kennelijk de breuk is ontstaan. Dus ergens rondom dat ziekmelden, ziek-zijn, verhuizen lijkt een pijnpunt te zitten.
Voorstellen te praten gaan met afwijzingen gepaard omdat er volgens haar toch niets veranderd. Maar wat er veranderen moet is praten uit liefde voor elkaar niet de fouten.
Met je tweede zin lijk je aan te geven dat er volgens jou ook niks hoeft te veranderen en er zeker niet over 'fouten' gepraat moet worden. Terwijl volgens jouw dochter kennelijk wel iets moet veranderen. Als zij roept "ja maar er verandert toch nooit iets!" is de reactie "het enige wat hoeft te veranderen is praten uit liefde voor elkaar" gewoon super frustrerend. Kennelijk verschillen jullie op dat punt van mening. En het kan goed dat de veranderingen die dochter eist volstrekt onredelijk zijn hoor. Dat kan ik niet inschatten aangezien je niet schrijft wát volgens dochter anders moet. Maar ik denk dat ik minder geïrriteerd zou zijn als mijn moeder zou zeggen "ik weet dat jij dit graag anders zou zien, maar dat kan/wil/doe ik niet, want..." dan jouw reactie.
wat bedoelt jou dochter met de zin: er veranderd toch nooit wat? Want dat klinkt alsof er wel degelijk iets is voorgevallen of steeds voor valt...
RoodCapje schreef op 19-04-2023 om 23:34:
Dat van die zelfreflectie is denk ik wel een belangrijk iets.
Ik, man, heb 2 dochters die geen contact meer hebben met hun moeder. Eén woont er nog bij mij maar die is er heel duidelijk in. Zij is van mening dat, zodra zij iets zegt, dan is er gelijk ruzie met haar moeder, zij heeft de hoop echt opgegeven.
Ik ken zeker niet alle ins en outs maar ik weet wel dat hun moeder veel te veel heeft geprobeerd om ze haar wil op te leggen, hun leven te bepalen. Ik ken een voorbeeld dat dochter, toen 15 jaar, een nieuwe jas wilde hebben. Die kon ze krijgen van moeders maar dan wel een groene, een blauwe (zelfde model) was absoluut uitgesloten. Ze kwam zonder jas thuis.
Ik als vader begrijp best dat je van dat soort dingen niet blij wordt, zeker niet op die leeftijd. Zo zijn er meer gevallen geweest dat de keuzes van kind absoluut niet gerespecteerd werd en moeders wil wet was.
Ik zeg absoluut niet dat zoiets bij jou ook speelt maar het kan je misschien wel enig inzicht geven.
Roodcapje, ik vraag me af wat je dan gedaan hebt om ervoor te zorgen dat je twee dochters wel contact hebben gehouden met hun moeder. Het kan best zijn dat moeder de keuzes van de kinderen niet op een goede manier respecteerde en dat haar wil wet was, maar je kind zal dan toch ook moeten leren om daarmee om te gaan, bijvoorbeeld door zelf wat weerbaarder te worden, verwachtingen bij te stellen, het contact weer herstellen als er later wat meer afstand is.
Ik bedoel: mijn kinderen hadden wel meer problemen met hun vader dan dat hun wensen niet gerespecteerd werden, maar ik heb altijd voor ogen gehad dat contact niet definitief moest stoppen en dat ze op een of andere manier toch in staat moesten zijn om hun vader een plek te geven in hun leven. Ik heb me ervoor ingespannen dat zij de ruimte kregen om zelf de relatie met hun vader vorm te geven zoals zij dat zelf konden.
In de puberteit zijn er bij alle kinderen periodes geweest dat ze geen kontakt wilden, maar daarna zijn er ook altijd wel weer momenten geweest waarop weer een zekere toenadering mogelijk was.
Mij valt op, in jouw verhaal, het verhaal AvS, maar ook in het verhaal van een vriendin van mij, dat kinderen die zich in de puberteit radikaal afzetten tegen de tot dan toe verzorgende ouder (meestal de moeder) dat die naar de vader gaan, maar daarna niet meer terugkomen bij de moeder. Ik vind dat op de allereerste plaats de verantwoordelijkheid van de ouder die dan de zorg voor de kinderen heeft: die moet zorgen dat kinderen de deur niet dichtgooien, dat ze zo hun problemen kunnen hebben met de andere ouder, maar dat ze die problemen onder ogen moeten zien en zoeken naar een oplossing of een manier van omgaan daarmee. Het is dan toch jouw taak als verzorgende ouder om de kinderen evenwichtiger te maken en meer balans te ontwikkelen in hun leven. Dat is inclusief het probleem van een moeder die een andere kleur jas wil.
Tsjor
tsjor schreef op 21-04-2023 om 16:30:
[..]
Roodcapje, ik vraag me af wat je dan gedaan hebt om ervoor te zorgen dat je twee dochters wel contact hebben gehouden met hun moeder. Het kan best zijn dat moeder de keuzes van de kinderen niet op een goede manier respecteerde en dat haar wil wet was, maar je kind zal dan toch ook moeten leren om daarmee om te gaan, bijvoorbeeld door zelf wat weerbaarder te worden, verwachtingen bij te stellen, het contact weer herstellen als er later wat meer afstand is.
Ik bedoel: mijn kinderen hadden wel meer problemen met hun vader dan dat hun wensen niet gerespecteerd werden, maar ik heb altijd voor ogen gehad dat contact niet definitief moest stoppen en dat ze op een of andere manier toch in staat moesten zijn om hun vader een plek te geven in hun leven. Ik heb me ervoor ingespannen dat zij de ruimte kregen om zelf de relatie met hun vader vorm te geven zoals zij dat zelf konden.
In de puberteit zijn er bij alle kinderen periodes geweest dat ze geen kontakt wilden, maar daarna zijn er ook altijd wel weer momenten geweest waarop weer een zekere toenadering mogelijk was.
Mij valt op, in jouw verhaal, het verhaal AvS, maar ook in het verhaal van een vriendin van mij, dat kinderen die zich in de puberteit radikaal afzetten tegen de tot dan toe verzorgende ouder (meestal de moeder) dat die naar de vader gaan, maar daarna niet meer terugkomen bij de moeder. Ik vind dat op de allereerste plaats de verantwoordelijkheid van de ouder die dan de zorg voor de kinderen heeft: die moet zorgen dat kinderen de deur niet dichtgooien, dat ze zo hun problemen kunnen hebben met de andere ouder, maar dat ze die problemen onder ogen moeten zien en zoeken naar een oplossing of een manier van omgaan daarmee. Het is dan toch jouw taak als verzorgende ouder om de kinderen evenwichtiger te maken en meer balans te ontwikkelen in hun leven. Dat is inclusief het probleem van een moeder die een andere kleur jas wil.
Tsjor
Ik ben het hier niet mee eens. Als een moeder niet onvoorwaardelijk van haar dochter houd dan kun je niet verwachten dat dochter dat andersom wel onvoorwaardelijk doet. AvS geeft dit zelf ook aan geen onvoorwaardelijke liefde, wel torenhoge verwachtingen over wat dochter met haar zou moeten delen. Geen enkele vorm van zelfreflectie en de schuld volledig bij dochter leggen. Ik mag hopen dat vader in dat geval dochter steunt en de liefde geeft die ze verdiend en haar grenzen wel respecteert.
Dochter heeft volgens mij prima door hoe ze hier mee om moet gaan, namelijk afstand houden uit zelfbescherming. Ze heeft haar leven op orde en ze heeft aangegeven dat ze pas een band kan hebben als moeder zich anders opstelt. Daarmee is de deur nog steeds op een kier. Ze heeft het contact ook niet volledig verbroken dus als moeders zich anders opstelt dan is er direct een opening voor meer en beter contact.
Hoe 'ten einde raad' ben je trouwens, als je niet meer terug komt op je eigen hulpvraag?
Courage schreef op 21-04-2023 om 22:08:
Hoe 'ten einde raad' ben je trouwens, als je niet meer terug komt op je eigen hulpvraag?
De antwoorden zijn anders dan verwacht....
tsjor schreef op 21-04-2023 om 16:30:
[..]
Roodcapje, ik vraag me af wat je dan gedaan hebt om ervoor te zorgen dat je twee dochters wel contact hebben gehouden met hun moeder.
In de puberteit zijn er bij alle kinderen periodes geweest dat ze geen kontakt wilden, maar daarna zijn er ook altijd wel weer momenten geweest waarop weer een zekere toenadering mogelijk was.
Ik kan mijzelf goed voorstellen dat je pubers nog probeert te sturen maar wanneer kinderen een leeftijd hebben waar de 3 kruisjes zijn gepasseerd ga ik ze echt niet meer sturen op dat gebied.
ik kan niet voor TO spreken, maar wel vertellen hoe het voor mij is en was. Misschien hebben jullie dan iets meer begrip voor haar. Ook mijn dochter keerde zich totaal van mij af. Ook van haar vader, de rest van het gezin en de meeste andere familieleden. Maar voor mijn gevoel toch het meest van mij, omdat wij de beste en hechtste band hadden (dat dacht ik ten minste).
In zo'n situatie vraag je voortdurend af wat je fout hebt gedaan. (Dat hoor ik van moeders die hetzelfde meemaken ook.) Heb je teveel of juist te weinig zus of zo gedaan? Te weinig complimenten gegeven, of juist teveel als een prinsesje behandeld? Te weinig ruimte gegeven of juist te veel haar gang laten gaan? Enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Er komt nooit een antwoord. Het enige dat je weet is a. Dat je inderdaad niet perfect bent en b. Dat je alles vol liefde en met de beste bedoelingen hebt gedaan.
Waarschijnlijk is dat ook wat TO probeert te zeggen als ze schrijft: "Was ik dan zo'n slechte moeder? Nee, dat was ik niet."
Want dat is wat ik ook over mezelf zeg, na jaren worstelen met die vraag. Dus ik durf ook wel te zeggen dat het probleem vooral bij mijn dochter ligt, ten minste bij de issues waarmee zij worstelt.
Ik weet niet precies hoe TO het zinnetje bedoelt: "Van onvoorwaardelijke liefde is geen sprake meer." Van de dochter naar de moeder of van de moeder naar de dochter? Dat laatste ligt het meest voor de hand, en de reacties daarop zijn niet mals. Maar ik beken dat ik het wel herken. Mijn gevoelens voor mijn dochter gaan alle kanten uit. Ik hou nogsteeds enorm van haar, maar die liefde is wel enorm 'besmeurd' door alles wat er gebeurd is. Deze liefde maakt me niet meer gelukkig, zoals vroeger. Ik voel me zo ontzettend afgewezen, keer op keer, en dat doet pijn. Ik voel bezorgdheid, medelijden, schuld, maar ook vaak frustratie, boosheid en wrok. Kun je mijn liefde voor haar dan nog wel onvoorwaardelijk noemen?
RoodCapje schreef op 21-04-2023 om 23:03:
[..]
Ik kan mijzelf goed voorstellen dat je pubers nog probeert te sturen maar wanneer kinderen een leeftijd hebben waar de 3 kruisjes zijn gepasseerd ga ik ze echt niet meer sturen op dat gebied.
Nee, na drie kruisjes ben je te laat. Mij valt op dat de verandering met name in de puberteit plaatsvindt en dan is er wel nog wat bij te sturen.
Een kind dat ouders in de puberteit afwijst vind ik niet zo bijzonder, het hoort een beetje bij het losmakingsproces. De een doet dat wat feller en steviger dan de ander, maar uiteindelijk is het toch de bedoeling dat kinderen het nest verlaten. Alleen als die afwijzing in een definitieve breuk omslaat, dus ook na de drie kruisjes, zonder dat daar een goed gesprek over kan gaan ('moeder moet zich anders gedragen' vind ik een kinderlijke reactie) dan is er wel iets mis gegaan. Ergens moet het besef terugkeren dat vader/moeder wellicht de meest irritante en vervelende persoon is die er op aarde rond loopt, alleen heb je er maar één van, dus dat maakt ze ook speciaal. En als je zelf kinderen krijgt besef je, dat je zelf op een dag de rol van die meest irritante etc. persoon speelt.
Met name bij gescheiden ouders is het erg gemakkelijk om kinderen te steunen in hun afkeer van de andere ouder, je herkent de bezwaren heel erg goed en het doet je natuurlijk goed als jij degene bent die dan wel goed met de kinderen om kan gaan. Daarom is de valkuil bij gescheiden ouders wat groter en vraagt het meer inspanning om ervoor te zorgen dat het kind de contacten wel kan houden en op eigen manier vorm kan geven.
Dan blijven er helaas nog genoeg onverklaarbare afscheidingen over, waarbij je je hoofd kunt breken over de vraag: waarom? Heel pijnlijk. Zeker als omstanders dan gaan fantaseren wat moeder allemaal fout heeft gedaan.
Tsjor
tsjor schreef op 22-04-2023 om 09:58:
[..]
Nee, na drie kruisjes ben je te laat. Mij valt op dat de verandering met name in de puberteit plaatsvindt en dan is er wel nog wat bij te sturen.
Een kind dat ouders in de puberteit afwijst vind ik niet zo bijzonder, het hoort een beetje bij het losmakingsproces. De een doet dat wat feller en steviger dan de ander, maar uiteindelijk is het toch de bedoeling dat kinderen het nest verlaten. Alleen als die afwijzing in een definitieve breuk omslaat, dus ook na de drie kruisjes, zonder dat daar een goed gesprek over kan gaan ('moeder moet zich anders gedragen' vind ik een kinderlijke reactie) dan is er wel iets mis gegaan. Ergens moet het besef terugkeren dat vader/moeder wellicht de meest irritante en vervelende persoon is die er op aarde rond loopt, alleen heb je er maar één van, dus dat maakt ze ook speciaal. En als je zelf kinderen krijgt besef je, dat je zelf op een dag de rol van die meest irritante etc. persoon speelt.
Met name bij gescheiden ouders is het erg gemakkelijk om kinderen te steunen in hun afkeer van de andere ouder, je herkent de bezwaren heel erg goed en het doet je natuurlijk goed als jij degene bent die dan wel goed met de kinderen om kan gaan. Daarom is de valkuil bij gescheiden ouders wat groter en vraagt het meer inspanning om ervoor te zorgen dat het kind de contacten wel kan houden en op eigen manier vorm kan geven.
Dan blijven er helaas nog genoeg onverklaarbare afscheidingen over, waarbij je je hoofd kunt breken over de vraag: waarom? Heel pijnlijk. Zeker als omstanders dan gaan fantaseren wat moeder allemaal fout heeft gedaan.
Tsjor
Hierbij leg je dus eigenlijk de schuld bij het kind want die moet ingaan zien dat moeder/vader speciaal is en je dus "moet accepteren" hoe ze zijn en doen. Dat is natuurlijk de grootste onzin. Er zijn nou eenmaal ouders die fouten maken die van grote invloed zijn op de rest van het leven van een en kind, en dat moet zo'n kind dat maar accepteren omdat het nou eenmaal hun ouder is?
Deze dochter zal een in haar ogen goede reden hebben om nauwelijks contact met moeder te willen en zo lang moeder hier niet voor open staat kan dit niet goed komen. Ik geloof dat moeder haar best heeft gedaan maar dat kan niet het juiste zijn voor wat het kind nodig had. Als moeder dat "accepteert" zonder in de verdediging te gaan en bijvoorbeeld excuses kan maken dan komt er ruimte. Dochter wil zich waarschijnlijk gehoord voelen in haar gevoelens hierin.
Had mijn moeder dit gekund dan had ik waarschijnlijk nog contact met haar gehad.