Spijt van je kind

Ik herken het niet, maar zoals je het omschrijft kan ik het me voorstellen dat het voor jou zo voelt.

Heb je professionele hulp voor jezelf, zodat je op de been blijft?

Haal even diep adem, haal jezelf eens uit uit je negatieve emotie en kom even tot rust. Het lijkt mij goed als je hulp voor jezelf zoekt. En de leiding weer neemt in je leven. Jij bent de volwassene. Handel daar eens naar, met hulp omdat je op mij overkomt als iemand met weinig handelingsvermogen en weinig relativeringsvermogen (“nooit”, “alles”). Het lijkt mij ook goed als je nooit maar dan ook nooit zulke dingen herkenbaar voor je kind op internet zet. 

Heftig Indira!

Voor mij niet herkenbaar, heb helaas geen kind(eren) mogen krijgen, maar kan me heel goed voorstellen dat jij het zo ervaart. Zeer lastig, want op de 1 of andere manier ligt er toch een soort van taboe op “spijt hebben van je kind(eren)”.

Gelukkig wordt hier inmiddels wel meer ruchtbaarheid aan gegeven, maar toch!

Sterkte (al is dit wel heel makkelijk gezegd, maar wel gemeend)!

ToetieToover schreef op 04-04-2025 om 18:29:

Haal even diep adem, haal jezelf eens uit uit je negatieve emotie en kom even tot rust. Het lijkt mij goed als je hulp voor jezelf zoekt. En de leiding weer neemt in je leven. Jij bent de volwassene. Handel daar eens naar, met hulp omdat je op mij overkomt als iemand met weinig handelingsvermogen en weinig relativeringsvermogen (“nooit”, “alles”). Het lijkt mij ook goed als je nooit maar dan ook nooit zulke dingen herkenbaar voor je kind op internet zet.

Ik vind dit wel heel makkelijk gesteld. Mijn beste vriendin heeft een volwassen kind (21) in het autismespectrum en is ondertussen ook helemaal moedeloos en murw geslagen. Zoveel hulp gehad van vele instanties, welke steeds weer opnieuw afhaakten omdat zij zich geen raad wisten/weten.

21 jaar, na de zoveelste baan weer ontslagen en nu een bijstandsuitkering!

En dan zit je daar maar weer, het totale vertrouwen kwijtgeraakt na wéér de zoveelste hulpverlener die het wel ‘even’ dacht op te kunnen lossen! NOT!!

Niet dat zij zegt of voelt dat zij spijt van hem heeft, maar haar verdriet en (vooral) angst mbt de toekomst vind ik erg heftig hoor!

Kersje schreef op 04-04-2025 om 18:39:

[..]

Ik vind dit wel heel makkelijk gesteld. Mijn beste vriendin heeft een volwassen kind (21) in het autismespectrum en is ondertussen ook helemaal moedeloos en murw geslagen. Zoveel hulp gehad van vele instanties, welke steeds weer opnieuw afhaakten omdat zij zich geen raad wisten/weten.

21 jaar, na de zoveelste baan weer ontslagen en nu een bijstandsuitkering!

En dan zit je daar maar weer, het totale vertrouwen kwijtgeraakt na wéér de zoveelste hulpverlener die het wel ‘even’ dacht op te kunnen lossen! NOT!!

Niet dat zij zegt of voelt dat zij spijt van hem heeft, maar haar verdriet en (vooral) angst mbt de toekomst vind ik erg heftig hoor!

Ik zeg het niet zomaar. Ik heb een tweeling met ASS en ik heb veel met ze meegemaakt. En er is één ding dat ik heb geleerd: zorg voor jezelf. Neem rust, afstand, zoek hulp voor jezelf. En wat ik daarnaast heb geleerd: je kunt je kinderen begeleiden op hun pad, maar je kunt ze niet dwingen naar rechts te gaan als zij links willen. Dat kan hulpverlening ook niet. En precies daarom heb je zelf hulp nodig. Paniek helpt je niets. De situatie bestaat, die kun je niet veranderen. Je kinderen zijn nu eenmaal zo geboren. Daar kun je niks aan doen. Je kunt wel actie ondernemen om er zelf niet aan onderdoor te gaan. 

Wat heftig voor je TO.

Ik herken het een beetje van een vriendin van mij. Altijd problemen gehad met kind, van jongs af aan. Kind is verslaafd geraakt, deed wat hij zelf wilde, luisterde naar niemand en pleegde misdrijven om zijn verslaving te betalen. Daarnaast jatte hij ook alles wat los en vast zat van zijn ouders, loog over letterlijk alles. Kortom geen land mee te bezeilen.

Zij heeft ook gezegd spijt te hebben. Als ze dit had geweten was ze er nooit aan begonnen.

Om terug rust te krijgen thuis en veilig te voelen hebben ze kind na het zoveelste ultimatum daadwerkelijk buiten de deur gezet, op 25 jarige leeftijd. Ze gingen er beiden zowat aan onderdoor. 

Nu gaat het iets beter, als hij komt krijgt hij eten en schone kleding, maar absoluut geen geld meer. Ja, als hij weer eens vastzit storten ze wat geld op die gevangenisrekening maar meer niet. 

Soms houdt het op als ouders zijnde en moet je vooral jezelf kiezen, ook al blijft het verdrietig en pijnlijk. Maar zo doorgaan was gewoonweg geen optie meer voor hen. 

ik heb geen ervaring maar ik wil je een dikke knuffel geven het verdriet is tastbaar in je bericht en ik geloof je als je zegt dat je er doorheen zit. Hou vol, hou hoop (voor jezelf en jouw leven). Ik hoop dat het snel beter wordt

Als we kinderen krijgen, hopen we als ouders allemaal dat het later gelukkige mensen worden die hun plekje op de wereld weten te vinden. Maar de pijnlijke waarheid is dat alle ongelukkige mensen die dat nooit lukt ook ouders hebben, soms ook ouders die er alles aan gedaan hebben om hun kind te ondersteunen. Ik heb geen idee hoe ik daar mee om zou gaan - het lijkt me ontzettend moeilijk. Ik denk dat iedereen in jouw situatie spijt zou hebben. Je brengt een kind op te wereld in de hoop en verwachting dat het kind de mooie kanten van het leven kan zien en ervaren. Als dat niet gebeurt, en als het kind dan ook eens andere mensen ongelukkig maakt, is dat heel pijnlijk. 

Wat ik je wel mee wil geven, als ik tussen de regels doorlees: werk is niet alles wat een mensenleven waardevol maakt. Ik ken veel mensen met diagnoses waardoor ze nooit hebben bijdragen aan de maatschappij in de traditionele zin van het woord: door betaald werk. Dat is oke. Ze zijn er niet minder leuk of waardevol om. Ze hoeven zich wat mij betreft ook niet dankbaar en onderdanig op te stellen naar de mensen die hun onderhouden. Maar: jij hoeft ook geen martelaar te zijn. Je kind is volwassen. Als het niet gaat tussen jullie, dan moet hij uit huis. En dan gaat ie maar zielige verhaaltjes ophangen, laat dat dan ook gaan.   

Ik heb twee onschuldige kleintjes, nog vol in de tropenjaren en ergens denk ik; wat kan ik er nou over zeggen?? 

Ik wens je zoveel meer lucht en afstand. 
Jouw zoon is volwassen, jij kan zijn leven niet regisseren, jij kunt zijn keuzes niet maken en de gevolgen niet dragen.
Het enige wat je kunt doen is coachen, zijn gids zijn als hij dat wilt. En als dat niet lukt: verdragen, loslaten en voor jezelf zorgen. 
Hoe je dat doet? Geen idee..

Alleen gun ik hem dat ook. Dat zijn moeder ook (weer) zijn positievere kanten kan zien, dat meer ruimte en afstand zorgt voor een betere verstandhouding.
Sterkte.

Het verdrietige is dat je helemaal geen spijt wílt hebben van je kind. Die gevoelens mag je eigenlijk niet hebben van jezelf, het druist in tegen de natuur. Maar ik begrijp het wel. Niets is gegaan zoals je hoopte en waar al je energie in is verdwenen. Het blowen is ook vreselijk, hij wordt er zeker geen beter mens van, ik zie het dagelijks om me heen. 
Heel veel sterkte, ik hoop dat je relatie sterk genoeg is om hiermee om te gaan en dat jullie elkaar weer terugvinden. 

Schaam je…… Sorry; je hebt waarschijnlijk dat perfekte kind verwacht…. Dat kindje, dat als Baby al door slaapt. Die naar de uni gaat etc….

Wat vreselijk voor je Zoon… Je hebt hem gekregen, je kan hem niet ruilen…. En ja, dat is natuur…. Het is je kind….

En wat zielig voor hem….

He, en wat moeten dan al ouders , die gehandicapte kinderen hebben? Wat een arogantie

Oei, dit klinkt inderdaad heel zwaar. Het is ook wel het schrikbeeld van iedere ouder, dat je kind het leven dusdanig ingewikkeld vindt dat functioneren überhaupt in elk opzicht van het leven niet lukt. Ja, dan is het leven zwaar. En sommige ziektes, aandoeningen of stoornissen heb je niet alleen, die heb je als omgeving ook. Dat verdriet mag er zijn. En voor jezelf zorgen is zó belangrijk. Soms is liefde ook loslaten. Jullie grens is bereikt. 

Ik vind het heel naar om te zeggen, maar mensen als jouw kind, die zijn er altijd al geweest. Mensen die niet zo goed passen in onze samenleving, die zich niet aangepast kunnen gedragen. Die mensen zijn ook iemands kind, broer/zus, etc. Vaak is die omgeving ook aan het eind van hun Latijn. 

Ik denk dat deze problematiek niet te maken heeft met 'geen initiële kinderwens'. 
Een heleboel mensen vinden hun eigen kinderen dan toch best leuk. En zelfs als ze er spijt van hebben, heeft dat vaak ook niet met het kind zelf te maken en zien ze best dat hun kind hartstikke leuk en lief is. Dan mist het moedergevoel. Of ze vinden vooral het gezorg en gedoe en geregel veel werk ten koste van hun eigen tijd. 
Een kind met de problematiek zoals jij beschrijft, dat is voor elke ouder loodzwaar, zelfs als die ouder van kinds af aan al riep er twaalf te willen bij wijzen van spreken.

Je hebt veel te stellen met je kinderen zeg. Eentje die geboren is als jongen en die een vrouw wil worden, een dochter met een partner met post commotioneel syndroom die je niet mag of kan helpen, en dan deze zoon nog….poeh. Veel sterkte met alles.

Ik ben blij dat ik kortgeleden heb geleerd hoe je iemands berichten/topics kan lezen, zo heb ik tenminste wat overzicht.

Nogmaals, ik geef het je te doen hoor, 3 kinderen met zo veel problematiek en dan jezelf nog overeind moeten houden. Ik heb geen advies voor je, maar wens je veel sterkte.

madee schreef op 04-04-2025 om 23:11:

Je hebt veel te stellen met je kinderen zeg. Eentje die geboren is als jongen en die een vrouw wil worden, een dochter met een partner met post commotioneel syndroom die je niet mag of kan helpen, en dan deze zoon nog….poeh. Veel sterkte met alles.

Ik ben blij dat ik kortgeleden heb geleerd hoe je iemands berichten/topics kan lezen, zo heb ik tenminste wat overzicht.

Nogmaals, ik geef het je te doen hoor, 3 kinderen met zo veel problematiek en dan jezelf nog overeind moeten houden. Ik heb geen advies voor je, maar wens je veel sterkte.

Slim.

Ik vond het vooral een aparte manier van uitdrukken, spijt van je volwassen kind. Je probeert ze op te voeden tot leuke zelfstandige en zelfredzame mensen maar soms worden ze anders dan jij voor ogen had. Op een gegeven moment gaan ze ook zichzelf vormen, meer afkijken van anderen dan hun ouders. Die van mij hebben iig beide een andere kijk op het leven en nemen andere beslissingen dan ik zou doen. Het zijn gelukkig wel leuke mensen, maar soms zou ik willen dat ik meer kon sturen en ze dan ook gewoon zouden doen wat ik zeg