Spijt van je kind
Ik heb al heel lang spijt van mijn kind. Ik had het nooit moeten doen maar ja, iets met rammelende eierstokken enzo. Ons kind is geen leuk kind. Geen leuke puber en geen leuke jongvolwassene. We zijn extreem veel tijd aan hem kwijt en krijgen er niks voor terug. Vanaf dat die geboren is tot nu is het een energiezuiger. Hij eist, hij verwacht, hij consumeert en hij stresst en legt alles bij ons. Nu is die volwassen (met meerdere diagnoses) en zit ie hier en verwacht en eist hier van alles maar er iets voor doen homaar. Geen school meer, geen werk en alleen maar blowen en grote bekken en eisen eisen eisen. Het heeft nul komma nul zin om grenzen of regels te stellen: nul komma nul gevoelig voor. Komt gaat wanneer die wil. Al eens eruit gegooit en gaat overal zielige verhaaltjes ophangen over ons. Ik wilde dat ie er nooit was geweest. Mijn leven is een hel. Ik was gelukkig. Ik ben nu een wrak. En het wordt alleen maar erger. Mijn huwelijk staat onder druk, vrienden, familie, alles valt uit elkaar door hem. Ik heb overal aan de bel getrokken en hulp gevraagd maar er is niks. Hij is volwassen en wij zijn (financieel) verantwoordelijk. Hem eruit zetten helpt helemaal niks. Wie herkent dit gevoel van spijt hebben van je al volwassen kind?
Wauw, TO voelt zich ongelukkig maar hoe ongelukkig moet haar zoon zich wel niet voelen?
Hij is vanaf zijn geboorte al ongewenst omdat hij niet het door TO gewenste gedrag vertoont. Bovendien weet hij heus dat de wereld hem als "niet normaal" ziet. Wat een eenzaamheid...
Zo moeilijk dit. Ik zie het bij een vriendin, haar kind is zo problematisch, vreselijke geboorte, kan het kind niets aan doen natuurlijk, met 29 weken en 900 ons ter wereld. vanaf het eerste begin vechten vechten vechten met de wereld en zichzelf. Met iedereen ruzie maken, de moeder helemaal leeg zuigen, al 32 jaar lang. Leeft nu bij haar moeder op kosten van haar moeder en die moeder zegt niet 'ik heb spijt' maar ik zie een vrouw die niets meer voor zichzelf heeft. In jaren geen vriendinnen meer spreekt, geen reizen meer maakt geen hobbies meer heeft, leeggezogen is en wordt. Maar ze staat nog steeds achter haar kind. (ook meervoudige persoonlijkheidsproblematiek) En ik kan me dat ook voorstellen maar jeetje, moet je dan je eigen leven helemaal opgeven?
Lexus schreef op 05-04-2025 om 12:33:
Zo moeilijk dit. Ik zie het bij een vriendin, haar kind is zo problematisch, vreselijke geboorte, kan het kind niets aan doen natuurlijk, met 29 weken en 900 ons ter wereld. vanaf het eerste begin vechten vechten vechten met de wereld en zichzelf. Met iedereen ruzie maken, de moeder helemaal leeg zuigen, al 32 jaar lang. Leeft nu bij haar moeder op kosten van haar moeder en die moeder zegt niet 'ik heb spijt' maar ik zie een vrouw die niets meer voor zichzelf heeft. In jaren geen vriendinnen meer spreekt, geen reizen meer maakt geen hobbies meer heeft, leeggezogen is en wordt. Maar ze staat nog steeds achter haar kind. (ook meervoudige persoonlijkheidsproblematiek) En ik kan me dat ook voorstellen maar jeetje, moet je dan je eigen leven helemaal opgeven?
Je zou denken dat daar de hulpverlening voor is. Het lijkt mij erg schadelijk om op deze manier de band tussen ouder en kind helemaal stuk te laten gaan.
Poezie schreef op 05-04-2025 om 12:40:
[..]
Je zou denken dat daar de hulpverlening voor is. Het lijkt mij erg schadelijk om op deze manier de band tussen ouder en kind helemaal stuk te laten gaan.
Wat denk je? Dat moeder dat niet gezocht heeft? Al 30 jaar lang bij alle mogelijke instanties... kind is ook opgenomen geweest in allerlei jeugdinstellingen. Maar ja als kind volwassen wordt taaien die af. En ze zoekt nog steeds hulp hoor. er zijn gewoon heel moeilijke mensen waar de hulpverlening helemaal niks mee kan. En ik begrijp haar ook. Kind heeft verder niemand, is kwaad maar kwetsbaar. Maar het rotte is: al haar geduld en opvang leidt helemaal nergens toe. Het gaat in één grote bodemloze put. En zij blijft er maar in geloven dat het ooit wel goed zal komen. Ik zou een reactie zoals die van TS juist wel eens gezond vinden voor die vriendin: ten minste nog een besef van een eigen ik dat baalt van alle aanspraak die er op haar gedaan wordt. Vriendin is helemaal murw en een schim van wie ze was.
Lexus schreef op 05-04-2025 om 12:51:
[..]
Wat denk je? Dat moeder dat niet gezocht heeft? Al 30 jaar lang bij alle mogelijke instanties... kind is ook opgenomen geweest in allerlei jeugdinstellingen. Maar ja als kind volwassen wordt taaien die af. En ze zoekt nog steeds hulp hoor. er zijn gewoon heel moeilijke mensen waar de hulpverlening helemaal niks mee kan. En ik begrijp haar ook. Kind heeft verder niemand, is kwaad maar kwetsbaar. Maar het rotte is: al haar geduld en opvang leidt helemaal nergens toe. Het gaat in één grote bodemloze put. En zij blijft er maar in geloven dat het ooit wel goed zal komen. Ik zou een reactie zoals die van TS juist wel eens gezond vinden voor die vriendin: ten minste nog een besef van een eigen ik dat baalt van alle aanspraak die er op haar gedaan wordt. Vriendin is helemaal murw en een schim van wie ze was.
Mijn medelijden gaat naar zowel moeder als zoon. Ik vind jouw reactie daarom nogal aanvallend overkomen. Of werk jij wellicht bij een hulpverleingsinstantie?
Poezie schreef op 05-04-2025 om 12:40:
[..]
Je zou denken dat daar de hulpverlening voor is. Het lijkt mij erg schadelijk om op deze manier de band tussen ouder en kind helemaal stuk te laten gaan.
Als kind niet meewerkt kan je helemaal niks. Bij mijn moeder vergelijkbaar verhaal als dat van Lexus. Je kan geen hulp afdwingen.
Poezie schreef op 05-04-2025 om 12:56:
[..]
Mijn medelijden gaat naar zowel moeder als zoon. Ik vind jouw reactie daarom nogal aanvallend overkomen. Of werk jij wellicht bij een hulpverleingsinstantie?
Ik vind Lexus haar reactie heel realistisch. Misschien omdat wij het van nabij in het echt meemaken?
lientje69 schreef op 05-04-2025 om 13:08:
[..]
Ik vind Lexus haar reactie heel realistisch. Misschien omdat wij het van nabij in het echt meemaken?
Ik zeg toch niet dat haar reactie onrealistisch is? Ik val over de toon van haar bericht. Bovendien ken ik wel degelijk dergelijke situaties vanuit mijn eigen omgeving. Mijn empathie gaat OOK uit naar de zoon JUIST omdat ik van nabij zie wat het met de persoon doet. Wat voor een leven heb je, als de hele wereld je uitkotst om je diagnoses en tot overmaat van ook nog vanaf je geboorte je eigen ouders. JA, ik begrijp het gevoel van de ouders maar laten we vooral afblijven van het wijzen naar een schuldige.
Poezie schreef op 05-04-2025 om 13:21:
JA, ik begrijp het gevoel van de ouders maar laten we vooral afblijven van het wijzen naar een schuldige.
Wat doe jij dan in je berichten? Maar goed, de beste stuurlui staan toch altijd aan wal, dus het is lekker makkelijk (ver)oordelen vanuit jouw kant natuurlijk.
Dweedledee schreef op 05-04-2025 om 14:07:
[..]
Wat doe jij dan in je berichten? Maar goed, de beste stuurlui staan toch altijd aan wal, dus het is lekker makkelijk (ver)oordelen vanuit jouw kant natuurlijk.
Ik wijs naar niemand, dus waar heb je het over?
Poezie schreef op 05-04-2025 om 12:40:
[..]
Je zou denken dat daar de hulpverlening voor is. Het lijkt mij erg schadelijk om op deze manier de band tussen ouder en kind helemaal stuk te laten gaan.
Met de nadruk op ‘denken’ ja! Hulpverlening schiet gewoon ontzettend vaak tekort of de juiste hulpverlening is er domweg niet. Lees alleen sommige topics op dit of andere fora al, intens verdrietig gewoon hoe vaak mensen (zowel ouders als patiënten) wanhopig ‘schreeuwen’ om hulp die er gewoonweg niet is. Of niet voldoende.
Poezie schreef op 05-04-2025 om 14:13:
[..]
Ik wijs naar niemand, dus waar heb je het over?
Jij suggereert van alles. Zegt wel genoeg dat je dat blijkbaar zelf niet eens doorhebt.
Poezie schreef op 05-04-2025 om 14:13:
[..]
Ik wijs naar niemand, dus waar heb je het over?
Je suggereert wel degelijk van alles:
"Of werk jij wellicht bij een hulpverleingsinstantie?"
Kersje schreef op 05-04-2025 om 14:50:
[..]
Met de nadruk op ‘denken’ ja! Hulpverlening schiet gewoon ontzettend vaak tekort of de juiste hulpverlening is er domweg niet. Lees alleen sommige topics op dit of andere fora al, intens verdrietig gewoon hoe vaak mensen (zowel ouders als patiënten) wanhopig ‘schreeuwen’ om hulp die er gewoonweg niet is. Of niet voldoende.
Helaas ervaring. Maar terugkomend op TO Geen leuk kind tiener volwassen. Dat is best heftig om over je kind te roepen. En ook dat hij huwelijk en familie banden kapot maakt .
Mensen, dank voor de bijval. Ik val niemand aan maar leg de onmogelijke situatie van sommige ouders uit. Juist omdat die zien dat hun kind niet weerbaar genoeg is om zelfstandig het leven in te gaan maar intussen wel de ouders leegzuigt. Heel triest. En nee het leed van de ouders (zowel als het kind) wordt bepaald niet minder door een buitenwereld die er van uitgaat dat er altijd wel hulpverlening zal zijn voor elk geval. Dat is er soms niet of veel te weinig.