Schuldgevoel als kind naar ouders
Goedenavond,
Ik ben nieuw op dit forum en ik heb geen flauw idee of ik op de goede plek ben beland, maar naar aanleiding van gevoelens waar ik mee kamp kwam ik dit forum tegen via Google. Ik ben ook geen ouder, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier vanuit jullie ouderlijk perspectief naar kijken.
Ik heb altijd een erg goede band gehad met mijn ouders. Op mijn negentiende ben ik uit huis gegaan omdat ik een studie wilde volgen die alleen op 1,5 uur rijden afstand gevolgd kon worden. Ik ben op kamers gaan wonen en heb na mijn afstuderen een woning gekocht in deze stad.
Ik probeer eens in de 1 á 2 maanden bij mijn ouders langs te gaan en blijf daar dan logeren, wat zij erg leuk vinden. Maar, de laatste tijd voel ik mij erg schuldig wanneer ik weer weg ga. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat ik ze ouder zie worden.
Inmiddels woon ik samen en probeer ik zwanger te worden, maar ik merk dat dit mijn schuldgevoelens enkel versterkt. Want: mijn leven is dan echt officieel hier. Mijn kinderen zullen hier opgroeien en naar school gaan en ik zal het druk genoeg gaan hebben met mijn eigen gezin. Dit zorgt voor de realisatie dat ik niet meer bij mijn ouders zal logeren en dat ik er niet makkelijk voor hen kan zijn als zij hulpbehoevender worden.
Hoe kijken jullie hiernaar? Zijn dit herkenbare gevoelens?
NB: mijn ouders hebben altijd benadrukt dat ze mij al het geluk gunnen en dat ze het alleen maar fijn vinden dat ik het hier zo naar mijn zin heb.
Bakblik schreef op 22-04-2024 om 13:19:
[..]
Sommige mensen "kiezen" zelf voor isolement, omdat ze op "miraculeuze" wijze iedereen wegjagen. Zelf zien ze niet wat ze fout doen.
Gemaakte fouten:
- hoge eisen aan de frequentie van bezoek van de kinderen
- hoge eisen aan de invulling van het bezoek van de kinderen
- het nodig hebben van hulp bij iets niet verpakken in een vraag maar deponeren als "eis".
- nooit meer bij anderen op bezoek gaan maar verwachten dat bezoek altijd bij jou komt
- weinig bereidheid om in te leven in de situatie van de ander, het moet altijd over jou gaan
- altijd met iedereen ruzie maken (de siblings, de kinderen, de thuiszorg)
Ik herken dit helaas enorm van mijn ouders, die hadden ook niemand en dat kwam door alle bovenstaande redenen inderdaad. Ik heb uit schuldgevoel eindeloos gemantelzorgd maar ik zou dat iedereen afraden om dat te doen. Een groot deel van mijn twintiger jaren was gevuld met stress en gedoe die eigenlijk niet aan mij toebehoorde.
MRI schreef op 22-04-2024 om 12:04:
[..]
Nou dat is nog maar de vraag. En dan zie je je moeder dus als iemand zonder kinderen? Waar is je band met haar dan?
Maar het gaat mij niet om thuishulp die tien minuten de tijd heeft haar te komen wassen.
Natuurlijk begrijp ik wel dat je je niet kan laten leiden door eventuele zorgafhankelijkheid in de toekomst van je ouders.
Maar ik vind het allemaal zo hard worden... Het is je moedertje. Ik zie zoveel vriendinnen die hard sappelen om voor hun ouders te zorgen terwijl ze broers (meestal broers) en zussen hebben die hun schouders ophalen en vinden dat ze zich niet druk moeten maken want ja, voor mensen zonder kinderen wordt toch ook gezorgd? Zeker als je met meerdere kinderen bent, kan je de zorg (of de emotionele aandacht) een beetje verdelen.
Ik heb het in mijn eentje gedaan. En dat was zwaar, want mijn moeder was een gedagnosticeerd narcist. Maar ook een mens met een hart die op haar manier haar best heeft gedaan. Ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen mijn handen er maar vanaf te trekken ihkv 'doe maar gewoon of ze geen dochter heeft'
Waarmee ik dus niet wil zetten dat TO zich schuldig moet voelen hoor. Ze lijkt me een hele lieve dochter die met haar ouders begaan is.
Wauw, jij legt de lat wel hoog wat betreft het omkijken naar je ouders. In je eentje voor een narcistische moeder zorgen. Ik denk niet dat iedereen dat kan opbrengen en je dat van (volwassen) kinderen kunt verwachten.
MRI schreef op 22-04-2024 om 12:10:
[..]
Ja precies dat zie ik zoveel om me heen: broers en zussen die het aan die ene zus overlaten om voor ouders te zorgen. En dan zeggen 'nou dan doe je het toch ook niet? Dat doe je zelf hoor". En dan word ik best wat verdrietig. Het wordt allemaal zo hard, en egocentrisch. Nee je bent je ouders niks verplicht maar joh, een oud mensje dat 95 % van de tijd alleen zit en in die 5 % alleen maar mensen ziet die ervoor betaald worden. Wil je dat nou voor je moeder of vader? Zou je dat voor jezelf willen?
Jij noemt het hard en egocentrisch maar ik vraag me oprecht af of het door het gros van de mensen ook zo bedoeld is.
Natuurlijk weet je als kind dat er ooit een moment zou kunnen komen dat je ouders zorg nodig hebben. Maar aangezien je nooit weet of dat moment komt en wanneer dat is, is het natuurlijk erg lastig daar rekening mee te houden. Dan komt het er bijna op neer dat je altijd verplicht vlakbij je ouders moet blijven wonen en werken voor het geval dat. Is dat wat je als ouder(s) wil voor je kind? Dan leg je al veel beperkingen op.
Voor mezelf wil ik vooral dat mijn kinderen het leven leiden wat zij willen en gelukkig van worden. En hoe moeilijk het ook is qua zorg; dat is hun taak niet maar aan mijzelf om te regelen hoe moeilijk ook.
Bakblik schreef op 22-04-2024 om 13:19:
[..]
Sommige mensen "kiezen" zelf voor isolement, omdat ze op "miraculeuze" wijze iedereen wegjagen. Zelf zien ze niet wat ze fout doen.
Gemaakte fouten:
- hoge eisen aan de frequentie van bezoek van de kinderen
- hoge eisen aan de invulling van het bezoek van de kinderen
- het nodig hebben van hulp bij iets niet verpakken in een vraag maar deponeren als "eis".
- nooit meer bij anderen op bezoek gaan maar verwachten dat bezoek altijd bij jou komt
- weinig bereidheid om in te leven in de situatie van de ander, het moet altijd over jou gaan
- altijd met iedereen ruzie maken (de siblings, de kinderen, de thuiszorg)
Dat noem ik niet kiezen.
Vaak hebben ze al heel lang moeite met communiceren of zit er iets onder. Het bovenstaande lijstje vertoonde mijn moeder rond haar 50e al. Op haar 76e kwam er een diagnose autisme bij. Ze kan het dus niet anders want alles is overweldigend en ze heeft dit om zichzelf staande te houden.
Gingergirl schreef op 22-04-2024 om 13:43:
[..]
Jij noemt het hard en egocentrisch maar ik vraag me oprecht af of het door het gros van de mensen ook zo bedoeld is.
Natuurlijk weet je als kind dat er ooit een moment zou kunnen komen dat je ouders zorg nodig hebben. Maar aangezien je nooit weet of dat moment komt en wanneer dat is, is het natuurlijk erg lastig daar rekening mee te houden. Dan komt het er bijna op neer dat je altijd verplicht vlakbij je ouders moet blijven wonen en werken voor het geval dat. Is dat wat je als ouder(s) wil voor je kind? Dan leg je al veel beperkingen op.
Voor mezelf wil ik vooral dat mijn kinderen het leven leiden wat zij willen en gelukkig van worden. En hoe moeilijk het ook is qua zorg; dat is hun taak niet maar aan mijzelf om te regelen hoe moeilijk ook.
Ja snap ik en wil ik ook voor mijn kind. En zelf zou ik willen dat ik zo, plop, gezond dood ga zodat mijn kind geen enkel moment voor mij hoeft te zorgen. Geen verplichting van mijn kant en dat ook zo gecommuniceerd, waarbij ik het antwoord kreeg, dat hij dat weet maar dat zorg kunnen ontvangen ook een kunst is.
Maar ik mag ook mijn gevoel uiten over dat ik er verdrietig van word dat mensen er heel makkelijk in staan terwijl ik zoveel eenzaamheid onder ouderen zie. Ik word er verdrietig van, de zorgzaamheid die uit de maatschappij verdwijnt.
En ja dat gevoel heb ik en iedereen die het gevoel heeft 'ze zoeken het maar uit, ze moeten het zelf regelen' mag dat ook hebben. En daar is eigenlijk niet zozeer over te discussieren. Ieder richt haar leven in zoals zij het goed dunkt.
Ysenda schreef op 22-04-2024 om 13:45:
[..]
Dat noem ik niet kiezen.
Vaak hebben ze al heel lang moeite met communiceren of zit er iets onder. Het bovenstaande lijstje vertoonde mijn moeder rond haar 50e al. Op haar 76e kwam er een diagnose autisme bij. Ze kan het dus niet anders want alles is overweldigend en ze heeft dit om zichzelf staande te houden.
Nouja, daarom staat 'kiezen' ook tussen aanhalingstekens toch? Probleem is natuurlijk dat je als kind ook niet kiest voor die beperkingen van je ouder(s). Bijkomend probleem is dan ook nog dat je als kind beschadigd uit je jeugd komt met een beetje pech en dan óók nog voor je teruggetrokken onvriendelijke ouders kan gaan zorgen.
Gingergirl schreef op 22-04-2024 om 13:43:
[..]
Jij noemt het hard en egocentrisch maar ik vraag me oprecht af of het door het gros van de mensen ook zo bedoeld is.
Natuurlijk weet je als kind dat er ooit een moment zou kunnen komen dat je ouders zorg nodig hebben. Maar aangezien je nooit weet of dat moment komt en wanneer dat is, is het natuurlijk erg lastig daar rekening mee te houden. Dan komt het er bijna op neer dat je altijd verplicht vlakbij je ouders moet blijven wonen en werken voor het geval dat. Is dat wat je als ouder(s) wil voor je kind? Dan leg je al veel beperkingen op.
Voor mezelf wil ik vooral dat mijn kinderen het leven leiden wat zij willen en gelukkig van worden. En hoe moeilijk het ook is qua zorg; dat is hun taak niet maar aan mijzelf om te regelen hoe moeilijk ook.
Nou idd. En dan blijf je netjes in de buurt wonen. Kiest ervoor om niet samen te gaan wonen met die leuke, maar in het buitenland wonende, partner. Kiest ervoor om stappen in je carrière niet te maken, want niet mogelijk nabij woonplek van ouders. Kiest ervoor om niet een groter huis te kopen, want is te ver weg. En dan krijgen je ouders een autoongeval/hartstikstand/snel verlopende aandoening en sterven plots. Zit je daar met je goede bedoelingen.
Zelf zal ik wel zorg op me nemen indien dat nodig is. Ik woon nabij mijn ouders en ik zal zeker naar ze omzien. In zorg, aandacht ed. Maar ik heb ook geen oordeel over mensen die om welke reden dan ook dit niet kunnen.
troelahoep schreef op 22-04-2024 om 13:35:
[..]
Wauw, jij legt de lat wel hoog wat betreft het omkijken naar je ouders. In je eentje voor een narcistische moeder zorgen. Ik denk niet dat iedereen dat kan opbrengen en je dat van (volwassen) kinderen kunt verwachten.
Ja dat is waar en ik zou het ook niemand euvel duiden als ze dat niet opbrengen. Ik kon het niet opbrengen iemand die verder geen familie had in haar sop te laten gaar koken op haar negentigste. Maar dat ben ik. Ik zeg niet dat iedereen dat moet doen. Dat verwacht ik van niemand. Ik wijs alleen op een algemene tendens van zorgzaamheid die ik uit de maatschappij verdwijnen. Laat het maar aan de zorg over (die ook afkalft met de snelheid van het licht)
troelahoep schreef op 22-04-2024 om 13:51:
[..]
Nouja, daarom staat 'kiezen' ook tussen aanhalingstekens toch? Probleem is natuurlijk dat je als kind ook niet kiest voor die beperkingen van je ouder(s). Bijkomend probleem is dan ook nog dat je als kind beschadigd uit je jeugd komt met een beetje pech en dan óók nog voor je teruggetrokken onvriendelijke ouders kan gaan zorgen.
Kiezen stond inderdaad tussen aanhalingstekens om aan te geven dat die keuze soms bewust maar soms ook onbewust gemaakt wordt. Met of zonder onderliggende problematiek als Ass.
Als ik naar mijn schoonouders kijk was er een hechte band met de siblings, waren er contacten met buren en via het (vrijwilligers)werk. Toen de eerste mankementen hun intrede deden was er een duidelijke omslag zichtbaar en werd er minder op bezoek gegaan om anderen niet tot last te zijn. Alsof een suikervrije versnapering verzorgen teveel moeite zou zijn voor de ander. Thuisblijven en zielig zijn was "beter".
Ik wil niet dat mijn kinderen zich later in allerlei bochten moeten gaan wringen om mij te helpen. Als er geen professionele hulp verkrijgbaar is dan zal ik een beroep doen op mijn vrienden en kennissen en zij zullen ook een beroep op mij kunnen doen indien nodig
MRI schreef op 22-04-2024 om 13:58:
[..]
Ja dat is waar en ik zou het ook niemand euvel duiden als ze dat niet opbrengen. Ik kon het niet opbrengen iemand die verder geen familie had in haar sop te laten gaar koken op haar negentigste. Maar dat ben ik. Ik zeg niet dat iedereen dat moet doen. Dat verwacht ik van niemand. Ik wijs alleen op een algemene tendens van zorgzaamheid die ik uit de maatschappij verdwijnen. Laat het maar aan de zorg over (die ook afkalft met de snelheid van het licht)
Maar naar elkaar omkijken hoef je niet perse familie voor te zijn toch?
Ik heb een oudere buurvrouw en daar doe ik dus die kleine dingen zoals iemand anders die weer voor mijn moeder deed toen ze nog op zichzelf woonde.
Ysenda schreef op 22-04-2024 om 14:31:
[..]
Maar naar elkaar omkijken hoef je niet perse familie voor te zijn toch?
Ik heb een oudere buurvrouw en daar doe ik dus die kleine dingen zoals iemand anders die weer voor mijn moeder deed toen ze nog op zichzelf woonde.
ja dat is zo, dat vind ik heel mooi. En misschien is het wel het beste als we voor elkaars ouders zorgen. Maar het lijkt me dat jouw voorbeeld eerder uitzondering dan regel is.
troelahoep schreef op 22-04-2024 om 13:51:
[..]
Nouja, daarom staat 'kiezen' ook tussen aanhalingstekens toch? Probleem is natuurlijk dat je als kind ook niet kiest voor die beperkingen van je ouder(s). Bijkomend probleem is dan ook nog dat je als kind beschadigd uit je jeugd komt met een beetje pech en dan óók nog voor je teruggetrokken onvriendelijke ouders kan gaan zorgen.
Ja dit vind ik een heel goed punt. Het is hele verdrietig dat niet iedereen zich zelfstandig staande kan houden in de wereld maar inderdaad, na een jeugd vol trauma ook nog eens voor ouders zorgen omdat zeer niets aan kunnen doen is wel een enorme claim op een kind. En dat kind kan er natuurlijk ook niets aan doen.
@Ysenda, dat lijkt me een heftige weg voor jou. Mijn ouders hadden ook beiden serieuze mentale problemen. Toch had ik gewild dat ik wat meer afstand had genomen en meer aan mijn eigen leven was gaan bouwen. Soms is het echt water naar de zee dragen.
MRI schreef op 22-04-2024 om 13:51:
[..]
Ja snap ik en wil ik ook voor mijn kind. En zelf zou ik willen dat ik zo, plop, gezond dood ga zodat mijn kind geen enkel moment voor mij hoeft te zorgen. Geen verplichting van mijn kant en dat ook zo gecommuniceerd, waarbij ik het antwoord kreeg, dat hij dat weet maar dat zorg kunnen ontvangen ook een kunst is.
Maar ik mag ook mijn gevoel uiten over dat ik er verdrietig van word dat mensen er heel makkelijk in staan terwijl ik zoveel eenzaamheid onder ouderen zie. Ik word er verdrietig van, de zorgzaamheid die uit de maatschappij verdwijnt.
En ja dat gevoel heb ik en iedereen die het gevoel heeft 'ze zoeken het maar uit, ze moeten het zelf regelen' mag dat ook hebben. En daar is eigenlijk niet zozeer over te discussieren. Ieder richt haar leven in zoals zij het goed dunkt.
Iedereen mag daar uiteraard zijn eigen mening en gevoel in hebben.
Ik vind het wel jammer om te lezen dat jij de keuzes die anderen maken zo in het negatieve trekt; mensen die andere keuzes maken denken er lang niet altijd " makkelijk " over in de trant " ze zoeken het maar uit", dat is hoe jij het vertaalt.
En de zorgzaamheid verdwijnt niet uit de maatschappij maar is wel anders ingericht; vroeger gingen ouderen veelal naar een bejaardenhuis, vroeger waren veel vrouwen huisvrouw en hadden tijd om te mantelzorgen voor hun ouders en vrijgezelle ome Kees. Nu werken beiden en is er veel minder vanzelfsprekend qua tijd etc. Dat de zorg is uitgekleed werkt niet mee maar dat maakt het niet ineens meer de verantwoordelijkheid van de kinderen. Zorg kun je ook krijgen van vrienden, kennissen, andere familieleden etc.
De keuze van de een om bv wel te mantelzorgen voor moeder van 90 is niet beter dan de keuze van de ander om dat niet te doen.